CHAPTER SIX

SHIENA POV.

Ewan ko sa aking sarili. Matapos ang nangyari sa amin ni, Stephen, tila ba'y gusto ko siyang palaging nakikita at nakakasama. Pananabik ang tanging nararamdaman ko ngayon para sa kanya. Ngunit, may kakaiba rin akong naalala sa pagkatao niya. Kung hindi ako nagkakamali, nakikita ko sa kanya ang aking ninong. Ang ninong kong nangako sa aking ama na hindi niya kami pababayaan. Ngunit, bigla niya kaming iniwan ng aking kapatid. Dahilan ng aming paghihiram at paglubha ng sakit ng aking kapatid. Galit ako sa ninong ko, sa buong buhay ko ayaw ko na siynag makita pa. Kahit, nakaraan na ang lahat ng iyon. Bakat at nakaukit pa rin sa aking dibdib ang sobrang sakit. Sobrang sakit na ginawa niya. Kinakamuhian ko siya, sana nga wala na siya, sana namatay na lng siya, hindi ang Daddy ko. Bakit kasi, inuna pa ni Daddy, ang buhay ng iba kaysa sa amin na pamilya niya. Sana hindi na lang siya nagsundalo kung kapalit nito ang buhay niya. Sa ngayon, ramdam ko pa rin ang lamig, sakit, paghihinagpis matapos mawala si Daddy. Ang mommy naman namin, namatay sa panganganak sa kapatid ko. Isa ako sa mga saksi, kung paano namatay ang Mommy ko. Hindi nagkataon ang lahat, kundi sinadya ito.

"Shiena, what are you doing there? Are you okay? Tell me if there is something wrong."

Napalingon ko kung saan ang dako niya, saksi ako sa kanyang mata na lubos itong nag-aalala. Bakit naman siya nag-aalala? Ayaw kong maramdaman iyon. Subalit, bakit ngayon gustong-gusto ko. Pero, alam ko sa aking sarili na bawal akong magkagusto sa kanya, iyon ang aming usapan, bago ako pumirma sa kasunduan.

"Ahm, wala po, ayos lang naman ako." Iniling-iling ko ang aking ulo at pilit na ngumiti.

Hindi ko ipagkakaila na masaya akong makita siya ngayon. Ngunit, hindi ko maintindihan kung bakit, tila ay iba ang kinikilos ko kaysa sa sinasabi ng aking damdamin.

"Are you sure?" Mahinang boses, ngunit ramdam ang kanyang paglalambing.

"A-ahm okay lang."

"OK." Akmang tatalikod na siya. Subalit, nakakahiya bigla akong napatakbo sa kanya sabay yakap. SELF ANO BA ANG GINAGAWA MO, BAKIT BIGLA BIGLA MO NA LANG SIYA NIYAKAP. ANO BA ANG NANGYAYARI, sambit ko sa aking utak. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit. Baka mamaya ikagalit pa niya ang ginawa ko.

"EHEM." buong boses niya. Dahilan na agad kong lumayo ng kaunti sa kanya. Nahihiya akong tumitig sa kanya, hanggang sa napatakbo na lamang ako patungo sa loob ng kwarto ko. Nanginginig akong napasandal sa likod ng pintuan. Napahawak ako sa dibdib ko, dahil sa mabilis na pagtakbo ng puso ko. Sumisigaw ang utak ko, BAKIT HINDI KO NAPIGILAN. BAKIT KO NAGAWA ANG BAGAY NA IYON. SELF NAKAKAHIYA KA TALAGA, NAKAKAHIYA KA, kasabay nito ang pag sapo ko ng paulit ulit sa noo ko.

Tumakbo ako papalapit sa kama ko sabay hilata rito. Habang naiisip ko ang nagawa ko kanina, napangiti ako. Ewan ko kung bakit, basta pakiramdam ko ang sarap sa feelings. Gusto ko pang ulitin, ay mali hindi pwede. Hytas, SELF ALAM MO BANG HINDI MO MAKUKUHA KAY STEPHEN ANG SINABI NIYA SAYO KUNG SAKALING MAGKAROON KA NG PAGMAMAHAL SA KANYA, HAYTS, SELF KAILANGAN MO NG MALAKING PERA PARA SA GASTUSIN MO SA KAPATID MO, KAYA, PAKIUSAP HUWAG NA UWAG MONG HAYAAN NA BASTA KA NA LANG MAGKAGUSTO SA KANYA, paulit ulit na sambit ko sa aking sarili sabay yakap ng mahigpit sa aking unan. Tama, hindi talaga pwede. AH! TAMA RIN, PUPUNTAHAN KO NGAYON ANG KAPATID KO, sabay bangon ko. Dali-dali akong tumayo at nagbihis. Mabuti na lamang at binilhanako ni Stephen ng aking susuutin. Hindi na ako mahihirapan pa ngayon. Kalaunan, nagmadali akong lumabas sa kwarto. Subalit, may kung anong malambot ang aking nabangga. Dahil sa liit kon ito, hindi ko agad napansin na si, Stephen pala. Lumayo ako ng kaunti sa kanya. Wow, ang gwapo niya talaga, peo bakit naman siya nakabihis ng pang bussines, may pupuntahan kaya siya ngayon. Kung ganun pala, hindi ko siya maisasama pagpunta sa kapatid ko. Hindi bale na lang, kaysa sa ma istorbo ko pa siya sa sariling lakad niya.

"Where are you going?"

"Ahm, sa sa kapatid ko. Pagbigyan mo ako,pwede ba?" nakayukong sambit ko.

"Okay, I'll go with you." Nanlaki ang aking paningin. Ngunit, walang emosyon niya lamang akong tinitigan. Ano ba naman siya ang lamig naman.

"Sigurado ka ba? Parang may lakad ka ngayon ehh, kaya ganyan ang suot mo diba?" Kita ko ang paggalaw ng adams apple niya. Pero, hindi siya nagsalita, bagkus ay tumingin lamang siya sa ibang dereksiyon.

Nanatiling tahimik sa aming pagitan. Maya-maya pa, bigla niyang hinila ang aking kamay. Nainip ata, dahil walang magsasalita sa aming dalawa. Binitbit niya ako, patungo sa ibaba. Ngunit, narinig ko ang tahol ng aso, kaya agad akong napayakap ulit sa kanya. Ramdam ko ang pagngisi niya, subalit hindi niya ito pinahalata.

"Bakit ka ba takot sa aso. Mabait ang aso ko, kaya hindi ka niya kakagatin."

"Huh? Ano kasi, takot lang ako. Pwede ba paalisin mo na siya, natatakot ako."

"Ganun ba, okay."

Tinawag niya ang aso sa pangalang Browey. Nararamdaman ko ang paglapit ng aso, kaya mas mahigpit pa akong napayakap sa kanya. Kinaausap niya ang aso, na parang isa ring tao. Kalaunan, hindi ko na naramdaman ang aso. Tila'y lumayo na yata ito. Umalis ako sa pagkayakap sa kanya, kasabay nito ang pagtalikod ko. Nag-umpisa kami muling maglakad hanggang sa makarating kami sa sasakyan.

"Stephen, ayos lang ba talaga sayo ang sumama sa akin patungo sa kapatid ko? Hindi po ba ako nakakagambala sa mga ginagawa mo?" mahinhin kong tanong.

"No." Tipid naman niyang sagot.

Seryoso siyang nagpapaandar sa sasakyan. Nangangamba rin ako, dahil iisang kamay niya lamang ang ginagamit niya. Baka mamaya, ano pa ang mangyari sa aming dalawa. Ngunit, sa kanyang postura ay sanay naman na siya magmaneho. Sana nga lang talaga makarating kami sa kapatid ko. Subukan niya lang magkamali sa pagmaneho, malalagot talaga siya sa akin. Ilang minuto lang, ay nakarating na rin kami. Napangiti akong lumabas sa sasakyan. Ngunit.