Chapter 2

Coffee moment

Aria

Zaprine and Aria set together at "The Cozy Cafe," sipping their lattes.

Nagulat pa ako nang hawakan ni Zaprine ang isa kong kamay. Napatingala ako sa kanya sumikdo ang puso ko ng pakiramdam ko nagtama ang aming mga mata. Sana tanggalin niya ang sunglasses na suot niya.

"Aria?" mahinang tawag sa akin ni Zaprine.

Ang puso ko dumagundong na naman sa lakas ng tibok. Hindi ko naramdaman ito sa unang naging boyfriend ko. Kay Zaprine lang ako nakaramdam ng ganito, boses pa lang niya napapatalon na ang puso ko.

"Yes?"

"Pwedeng magtanong?"

Tumango naman ako. Boses pa lang nito sumisikdo na ang puso ko. Parang ng aakit naman kasi ang boses nito. Nakakapanindig balahibo.

"Anong mayroon kayo ng lalaking iyon at mukhang galit na galit? I'm just curious, ayos lang kung ayaw mo sagutin. I understand," ngiti pa nito sa akin na mukhang apologetic pa.

Napatulala na naman ako at natameme. Ngiti pa lang niya kinikilig na ang puso ko. Ang easy to get naman yata ang puso ko. 'Kelan ka pa naging marupok, a?' bulong ng isipan ko.

"He...he is my ex-boyfriend, very controlling, manipulation, and possessive in a bad way. Sobra akong nasasakal sa kanya," problematic ko pa na sambit.

Pinisil nito ang hawak pa rin niyang kamay ko. I feel like he comforting me.

"You're safe now," pag-assure pa nito sa akin.

Nagkatitigan kaming dalawa at pinakita ko mula sa aking mga mata ang pasasalamat at tiwala sa kanya. Nararamdaman kong safe na safe ako kay Zaprine. Magaan ang pakiramdam ko habang kausap ko siya. And my heart never stop beating faster everytime na titingin siya sa akin.

"Let's go. Ihahatid na kita sa bahay n'yo." Tumayo na ito ng tapos na kaming nagkape. Inalalayan pa niya akong makatayo sa kinauupuan ko. God! He's so gentleman and i appreciate him.

"Hindi kaya kita naistorbo? Nakakahiya naman sa 'yo, mukhang nagmamadali ka pa kanina," nahihiya ko pa na sabi dito.

"It's fine. Nag-message na ako sa kaibigan ko na may emergency, kaya late ako sa tagpuan namin," bahagyan pa itong tumawa. Napangiti naman ako.

"Baka importante ang usapan n'yo, tapos mainip siya sa kakahintay sa'yo. Ako pa sisisihin mo," natatawa kong sambit habang naglalakad na kami patungong sasakyan nito.

"Mas mahalaga 'yong ngayon dahil nakilala kita. Hayaan natin siyang maghintay ng matagal. Dahil ang oras natin ang malapit ng maubos kaya sinusulit ko na," natawa na naman ito.

Gustong gusto ko talaga ang pagkaprangka nito, very natural at hindi siya nagkukunwari lang.

"Ikaw nag-apply ka ba ng trabaho sa ospital o nagtatrabaho ka doon?" tanong naman nito.

"I'm working there. I have a contract from abroad kaya i grab it, para makaiwas sa panggugulo ng lalaking iyon," buntong hininga ko pa.

Habang nasa loob na kami ng sasakyan nito. Naging maaliwalas ang atmosphere dahil pala kwento ito, nawawala ang pagkamahiyain ko.

"Alam mo ba na ayaw ni Mommy na turuan ako ng tagalog na lengguwahe dati?" natatawa nitong sambit.

"Bakit naman? Taga saan ba kayo na ayaw niya na magsalita ka ng tagalog?" usisa ko naman.

"Pinanganak ako sa Spain. My Mom is a Filipina and my Dad is from Spain. When i was nine years old I learned tagalog with my Tito. Tapos kapag kausap ko si Mommy tagalog ang ginagamit ko, gulat na gulat siya. Nagalit pa sa akin na dapat daw hindi ako nagsasalita ng tagalog. My mom is so weird." Natatawa na naiiling na kwento nito. Mahina naman akong natawa.

"Do you know what word i first said to Mommy then?"

"Ano?" tanong ko agad.

"Putang-ina mommy ko!" sabay pa kaming humalakhak.

"Ayon pinalo ako ni Mommy. Sabi ko pa turo iyon ni Tito. Ang meaning na sinabi ng Tito ko sa 'putang-ina' is maganda ang Mommy ko. Nagpilitan pa kaming dalawa ni Mommy noon," tawang tawa kaming dalawa.

"Nakakatawa ka," bungisngis ko pa.

"O, malapit na tayo sa bahay namin," anunsyo ko pa ng makapasok na kami sa private subdivision.

"Saan kita banda ibababa, my dear?" tanong nito. Kinilig na naman ako sa pagtawag nito sa akin ng my dear. Simpling salita lang kinikilig na ako.

"Diyan mo na lang ako ibaba sa itim na gate." Sabay turo ko sa gate namin.

"Alright."

Pagkatigil sa sasakyan nito ay agad itong lumabas at pinagbuksan niya ako ng pinto. Napangiti naman ako habang nakatingin sa kanya. Naka-sunglasses ito pero alam ko at ramdam ko na katitig ito sa akin everytime na titingin ako sa kanya kanina.

"Maraming salamat sa lahat. I owe you a lot," madamdamin kong pasasalamat.

"You're always welcome my dear Aria," matamis pa itong ngumiti sa akin. Kaya hindi ko maiwasan na malapad din na ngumiti.

"Pumasok ka na sa sasakyan mo."

"Ikaw ang pumasok na sa bahay n'yo," panggagaya sa akin ni Zaprine.

"No! Ikaw ang pumasok na sa loob ng sasakyan mo at umalis na. Baka hinihintay ka na ng kaibigan mo," pagtataboy ko pa.

"I stay here, hangga't hindi ko nakikitang nakapasok ka na sa loob ng bahay n'yo," pagpupumilit nito.

"Ang kulit mo din ano?"

"Ang tigas din naman ng ulo mo ano?" natatawang sambit naman ni Zaprine.

"Pasok na!" sabay pa naming sambit na dalawa. Nagkatawanan na lang kami.

"Ikaw ang may panganib sa buhay kaya dapat ikaw ang papasok sa bahay n'yo. Don't mind me i have my bodyguards," pangungulit nito.

"Ano pa nga ba. Mas matigas pa pala ulo mo sa akin," mahina pa akong natawa.

"I'm just protecting you and i want to see you safe until you get inside your house. Pasok na." Sabay lapit sa akin at tinulak na papasok sa gate na nakabukas na sa ngayon.

"Thank you for everything you did for me today. And for the coffee, nag-enjoy akong kausap ka," pasasalamat ko.

"My pleasure to meet you, Aria. And I hope we can meet again someday. Always take care of yourself okay?" seryoso nitong paalala sa akin.

Tumango naman ako.

"Bye Zaprine," kaway ko pa.

"Bye my dear Aria," malamyos ang boses nitong sambit sa akin.

Kung sana tanggalin nito ang sunglasses niya para makita ko ang imosyon sa mga mata nito.

"Take care of driving," kumaway na ako bago pumasok na sa loob.

Makulit din pala ito. May babaunin na akong masayang memory sa pag-alis ko patungong america bukas ng gabi. Matamis akong ngumiti na naglakad papasok sa mansion namin.