Kabanata V.

Kabanata V.

Nagising ako kinabukasan na nasa ibang silid. Hindi pamilyar ang postura ng mga gamit ko at mas malawak pa sa dati kong k’warto. Inilibot ko ang aking paningin at saka napagtantong wala nga pala ako sa mundo ko. Umupo ako sa kama at kinusot ang aking mga mata.

I’m in Evergreen. But, my room in Evergreen isn’t like this. Mas nilawakan ko pa ang aking paglilibot nang makarinig ako ng mahinang reklamo sa ilalim ng bed sheet. Napaigtad ako nang gumalaw ang kumot.

“Hmm…” ungol nito at agad na hinablot ang kumot na natatakpan ang kaniyang mukha. Pietro!

Hinawakan ni Pietro ang aking hita at hinigpitan na tila kinikilala kung ano ang nakapitan niya. Nakikiliti ako sa hawak niya dahil parang gumagapang na ito patungo sa kaselanan ko kaya napaigtad ako at mabilis na umalis mula sa kama.

“Why are you running away?” His morning voice echoes soothly in my ears. Kung babae lang ‘tong kasama ko, marahil buong araw akong nakahiga kasama siya. But Pietro is a damn man. Iniisip ko pa lang, kinikilabutan na ako.

“Kung saan-saan ka humahawak. Bakit hindi mo ako ginising kagabi?” tanong ko habang nakatayo pa rin at giniginaw ang aking mga paa. Kinikiskis ko ang dalawa upang makagawa ng init.

Nananatili pa rin siyang nakapikit.

“Hmm. You slept while I’m telling you stuffs about Evergreen. You literally stood me up! Is that how you treat your girlfriends?” reklamo niya na tila wala pa sa itsura nito ang makipag-usap.

Napansin ko na iba na ang kulay ng bedsheet. Teka, sa couch ako kagabi, paano ako napunta sa kama?

Inirapan ko lang siya at inayos ang aking sarili bago lumabas ng k’warto niya. Kailangan ko ng bumalik sa k’warto ko bago pa may makakakita sa ‘kin na nanggaling ako sa silid ng alpha. Minabuti kong pinihit ang doorknob ng pinto at dali-daling tumakbo patungo sa silid ko habang nagtatago sa malalaking poste kapag may dumadaan na katulong.

“Kamuntikan na ‘yon!” Isinara ko ang pinto na akala mo’y nagtatagong kriminal. Nakahinga ako ng malalim ng mapansin ang pamilyar na silid.

Subalit nagulat na naman ako nang may nagsalita.

“Nakahanda na po ang almusal sa baba, Lady Claudia,” imporma ng isang matandang babae habang nakayuko. Naglalaban ang puti at itim na buhok nito sa ulo na ikinumpol sa isang malinis na bun.

Is this how they greet people here? Panggugulat? Napahawak ako sa aking d*bdib at huminga nang malalim.

“Sino po kayo?” tanong ko habang pumapanhik sa loob.

“Ako si Senior Penelope, ang tagapangisawa ng buong mansion. Itinugon ka ng personal sa akin ng alpha upang maging pamilyar sa paligid habang wala siya,” paliwanag nito at tumikhim.

“Bakit po? Saan ba siya nagpupunta?” usisa ko. Naglalakwatsa na naman siguro.

“Buong araw na wala ang alpha sa mansion at inaasikaso ang buong bayan. Bihira lang din ‘yon umuuwi rito dahil sa laki ng responsibilidad niya. Mabuti nga at naikasal na kayo para may kaagapay siya sa mga bagay-bagay,” tugon naman ng matanda ngunit nakataas ang kilay nito.

“Ah, gano’n po ba. Sige po. Susunod po ako sa inyo.”

INAYOS ko ang aking sarili at tiningnan muna ang itsura ko sa salamin bago bumaba. Nakasuot lamang ako ng white printed teeshirt at jeanskirt paired with white sneakers. I made my hair in a high ponytail. Kahit naman lesbian ako, kaya ko pa rin naman magsuot ng ganito.

Bumaba ako sa dining hall at doon naabutan ang mga katulong na abala sa paghahanda ng agahan. Four pairs of utensils were on the long table. Inilibot ko ang tingin ngunit wala naman akong makitang bisita. Sa pagkakaalam ko kasi ay si Pietro at Pierce lamang ang nakatira sa malaking mansion.

“Good morning. May bisita po ba tayo?” tanong ko sa kay Senior Penelope na inilalagay ang mga pagkain sa mesa.

“Every morning, dito nag-aagahan ang former alpha at si Pierce.” Kanina ko pa ito nararamdaman. Senior Penelope seems to be distant. Ayaw niya ba nandito ako, o baka guni-guni ko lang.

Nginitian ko siya ngunit wala siyang reaksyon. Aakmang uupo ako sa isang upuan subalit nagsalita na naman siyang muli.

“Kailangan pang hintayin ang ibang kakain bago maupo, Lady Claudia. Siguro naman alam mo ‘yan as basic etiquette sa hapag-kainan,” pangaral niya sa akin na animo’y isa akong babaeng walang pinag-aralan sa harapan niya.  

I was right. She doesn’t like me. Ayaw niyang nandito ako. Hindi naman na bago sa akin ‘to. Lagi itong nangyayari sa ‘kin noon dahil hindi ako ‘yong tipo ng tao na mala-anghel ang mukha na agad magugustuhan ng iba. The same situation I faced when I met my girlfriend’s parents.

Sinunod ko ang utos ni Senior Penelope at hinintay ang mga kasama ko. Unang dumating si Pietro habang pababa ng hagdan at deretso ang tingin. Tiningnan niya ako saglit pero binawi rin ‘yon agad at tinaasan ako ng kilay.

May ginawa na naman ba ako na ikinairita niya?

“Why don’t you sit? Naghihintay na ang pagkain,” wika nito saka pinagkuha ako ng upuan. Tiningnan ko muna si Senior Penelope bago umupo at kitang-kita ko kung paano siya umismid sa harap ko. Hindi ko na lang pinansin.

“Why? Hindi ka ba kumportable?” Bumaling sa ‘kin si Pietro nang maramdaman niyang panay ang galaw ko sa upuan. But he’s mistaken. “You should wear comfortable clothes.”

Umiling ako at tumugon. “Hindi naman sa gano’n. Hihintayin pa natin ang ama mo at si Pierce hindi pa dumarating.”

Kumuha ng pagkain si Pietro at sinalinan ang plato ko. A bacon, hotdogs, ham, and a fried rice perfect for a breakfast. Hindi ako sanay. His gestures surprised me. Hindi naman kasi ganito ang nobya ko noon. Mas ako ang gumagawa no’n para sa kan’ya which I loved doing not until now. Iba pala ang pakiramdam kapag pinagsisilbihan ka.

“Thank you,” ani ko.

Kumuha ako ng isang piraso ng tinapay at kinuha ang gilid nito at itinabi. I folded it into half and put the ham and sliced egg inside. Napapansin kong pinagmamasdan ako ni Pietro kaya  inaya ko siya.

“Wanna try?” tanong ko pero umiling lang siya at ngumiti. Akala siguro niya hindi masarap pero ito ang pinakamasarap na almusal para sa ‘kin. Bigla ko tuloy naalala si Nana. She used to do it for me.

Pagkatapos naming kumain ay sinabihan ako ni Pietro na sumama sa kaniya sa lalakarin niya. Hindi ko batid kung saan kami pupunta dahil nagmamadali na siya. Wala na siyang panahon ipaliwanag sa ‘kin kung saan.

Nakasakay kami sa kaniyang Audi sa likod habang may isang order sa unahan at driver. Ito lang ang kasama namin ngayon kumpara sa dami ng nakikita ko sa mansion. Malayo na kami ng napagtanto kong tumigil ang kotse sa isang maingay na bilihan, sa tapat ng malaking rebulto.

Para itong tao na nag-iiba ang anyo at naging werewolf sa kalagitnaan ng kabilugan ng buwan. Katulad ito ng nakita ko noong elementary na tinatawag na Merlion ng Singapore. Nakakabighani ang ganda at estraktura nito. Marahil ito ang palatandaan at sumisimbolo sa bayan ng Evergreen.

“So, this is the center of Evergreen and its landmark. Kapag may mga pagdiriwang, kadalasan ito ang magiging sentro at pinapailawan ito tanda ng kabuhayan ng nandito,” panimula ni Pietro.

Napukaw ang atensyon ng mga tao sa aming direksyon at itinigil ng lahat ang kanilang ginagawa. Binigyan nila ng pugaw ang alpha ng bayan sa pamamagitan ng pagyuko ng kanilang mg ulo. Gano’n din ang ginawa ko sa kanila subalit hinapit ako bigla ni Pietro sa kaniyang tabi dahilan ng pagdikit ng aming katawan.

“What are you doing?” he asked in between his teeth while smiling to everyone.

“I greeted them. Hindi naman ako bastos,” sagot ko agad sa kan’ya. Mas hinigpitan niya ang kapit sa aking beywang at bumulong.

Tumindig ang aking balahibo nang naramdaman ko ang kaniyang paghinga sa aking leeg.

“You’re the alpha’s wife. You don’t bow down to people you’re not acquainted with or won’t benefited you.”

Umalis siya mula sa pagkakabulong at nginitian ako. Sa pagkakataong ito ako naman ang lumapit sa kaniya through gripping his tie to me. Kita ko kung paano siya nagulat.

“Your title isn’t associated with respect and loyalty, Pietro. Tinitingala ka nila hindi dahil sa mayaman ang pamilya mo o ikaw ang may pinakamataas na tungkulin sa bayan. Kung hindi dahil naniniwala sila sa ‘yong kakayahan na pangangalagaan mo sila. Gets?” Kinindatan ko siya matapos kong sabihin ‘yon.

May lumapit sa amin at nagsalita.

“Mabuti at napasyal kayo sa bayan, alpha. Gusto kong magpasalamat sa ‘yo dahil mula no’ng nailigtas mo kami sa mga kalaban, ay nagkaroon kami ng bagong buhay.”

“Oo nga, alpha. Nakapag-aral din ang kapatid ko sa tulong ng programa ng Evergreen High.”

“Naniniwala ho kami sa kakayahan niyo.”

Bumaling ang tingin ni Pietro sa ‘kin at pinakatitigan ako.

“See?”

Napapalingo-lingo si Pietro sa aking sinabi at hindi ako pinansin nang biglang may sumulpot at nagmungkahi na ikinagulat ng lahat, lalo na ako.

“Alpha, sa mga kuru-kuro na lumilitaw ngayon sa Evergreen, sa ‘yo lang ho kami maniniwala. Kahit pa sabihin ng lahat kung ano ka, hindi-hindi namin sila papatulan dahil ang salita niyo lamang ang aming binibigyan ng halaga.”

Nagbulungan ang mga tao sa paligid. May iba na hindi pinapatapos ang nagsasalita dahil maging sila ay ayaw nitong inuungkat, subalit iminuwestra ni Pietro ang kaniyang kamay tanda ng pagbibigay nito ng pagkakataon upang magpaliwanag.

“Ano ang ‘yong ibig sabihin? Anu-ano ang mga kuro-kuro na naririnig niyo?” may pagkadigusto ang boses ni Pietro. “Magsalita ka.”

“Ilang buwan na nang lumitaw ang ‘yong pangalan sa buong Evergreen na ikaw ay hindi tunay na lalake… na ikaw ay isang bakla at hindi nararapat sa ‘yong posisyon bilang alpha ng bayan.”

Lumobo ang aking mata sa aking narinig. Hindi ako makapaniwala. Tiningnan ko si Pietro at maging siya ay kanina pa pala nakatitig sa akin. Hindi ko batid kung ano ang nasa isip niya subalit ang kaniyang pananahimik ay kumpirmasyon na totoo ang kuro-kuro.

Batid sa kan’yang mukha ang pagkabahala at kumuyom ang kaniyang kamao sa kan’yang likod.

“Mawalang-galang lang ho sa lahat. Ako nga pala si Claudia… Claudia Laurel,” panimula ko. Naririnig ko ang bulungan nila tungkol sa aking pamilya at ang iba ay ngumiti ng magsalita ako. Kinuha ko ang kamay ni Pietro at hinawakan nang mahigpit.

“Batid kong may mga kalaban na nakapasok sa bayan at minamantiyahan ang pangalan ng alpha. Subalit, ibig ko lang ipaabot sa inyo na ang asawa ko ay tunay na lalake at hindi bakla. Bakit naman siya magpapakasal sa babaeng tulad ko kung isa siyang bakla?”

“Hindi ba nagpakasal lang naman kayo para lumakas ang bayan ng Evergreen dahil sa ama mo?” tanong ng isang matanda.

Ngumiti ako bago nagsalita at pilit inalis ang aking pagkainis.

“Hindi naman porket nagpakasal kami para sa bayan ay hindi na namin mahal ang isa’t-isa.” Hinapit ko si Pietro sa aking gilid at ginawaran ng matamis kong ngiti kahit nasusuka na ako sa ginagawa ko.

“Right, bumbum?”

Pinanlakihan ko siya ng mata at kinurot ang balat niya sa kamay.

“Call me by the nickname you want to call me. Make it sweet,” sabi ko nang mahina.

Hinintay ng mga tao ang sasabihin niya. Subalit imbes na tawagin niya ako mismo sa napagkasunduan namin kagabi, bigla na lang lumapat ang maninipis niyang labi sa akin. Hindi ako makagalaw. My mind is still processing what have happpened.

Biglang gumalaw ang kaniyang labi sa akin at nagsalita sa gitna ng paghalik.

“Move. Kiss me back, hindi ‘yong para kang tuod diyan.”