Kabanata VI.

Kabanata VI.

Matapos ang maikling palabas na ginawa ni Pietro sa bayan at nang tumigil ang mga kuro-kuro sa paligid, nagpaalam na kaming umalis at magkahawak pa ang aming mga kamay. Biglang nagbago ang pakikitungo sa ‘kin ni Pietro na tila isa akong mamahaling porselana na pag-aari niya. Ngunit kabaliktaran ang mga nangyari sa tunay niyang nararamdaman.

Pagkapasok namin sa kotse, bago ipinaandar ng driver ang makina, binigyan siya ng isang wet tissue ng order sa unahan. I scoffed when I saw him removing the relics of my kisses on his lips, like it was the most disgusting and rotten desert he had eaten.

“Talaga lang ha? Wala man lang bang thank you?” tanong ko sa kan’ya dahil parang siya pa ang mas dehado sa lagay na ‘yon. Kalalakeng tao, ang arte.

“Hindi ko naman sinabi sa ‘yo na gawin mo ‘yon. And besides, it was me who was abused and belittled there,” pangangatwiran nito at saka ibinalik ang tissue sa unahan. 

“Without me, you could’ve been there dead with their stares and words. Sana pala hindi na lang ako tumulong sa ‘yo,” mas diniinan ko pa ang pagkasabi ng ‘tumulong’  para naman ma-guilty kahit konti pero wala talaga. Wala akong mapapala sa lalakeng ‘to. Ako talaga ang dehado.

Alam ko naman na hindi pa siya handa na malaman ng lahat ang kaniyang pagkatao sa kung ano man ang dahilan. Pero sana ‘di ba kahit pabulong na ‘thank you’ man lang. Hindi na tayo aasa sa kumag na ‘to, self.

NAKARATING kami sa isang malaking estraktura na may logo ng eskwelahan ng Evergreen High. Mataas ang bakod nito na tila dinaig pa ang Great Wall of China sa taas at lapad nito. It was made of small bricks that is piled together. Pati ang gate ay mataas din na may apat na orders na nagbabantay.

“Ano ang ginagawa natin dito?” tanong ko.

“Hindi ako papayag na mangmang ang asawa ko. Kaya mag-aral ka.”

Isa na lang talaga at mapapatay ko siya.

Pumasok ang sasakyan niya sa loob at kagaya sa market, gano’n din ang trato sa kaniya ng lahat. Yumuko ang mga estudyante pati mga guro. Their uniforms were pleated green, like the color of the forest, with white long sleeves, logo on their left chest, which was covered with green hoodie. Pansin ko rin na istrikto sila sa itsura dahil lahat ng babae ay nakatali ang buhok ng isang green handkerchief habang ang mga lalake naman ay clean haircut.

Habang naglalakad sa hallway, may naririnig akong bulungan  mula sa mga estudyante at kadalasan ay hindi maganda. Gaya ng pinakasalan lang dahil nabuntis, dahil mayaman ang pamilya, dahil walang nagkakagusto at kung anu-ano pa.

To make them stop, Pietro held my hand while walking towards our destination at hindi pinapansin ang mga naririnig namin. Hindi ko maintindihan ang nais niya. One moment, he’s sweet, then the next, he would ignore you like you were nothing.

Sinundo kami ng isang student assistant at dinala kami sa loob ng Headmaster’s Office. Hindi kalakihan ang kaniyang opisina subalit maganda naman ang interior. Umupo kami ni Pietro sa couch.

“Welcome to Evergreen High, Miss Laurel,” bati ng Headmaster habang nakangiti. Malaki siyang lalake at malinis din ang mukha na akala mo’y heneral ng mga sundalo.

“She’s Mrs. Leicester,” pagtatama ni Pietro at tinampal ko siya nang mahina sa kaniyang sinabi.

“Okay lang po sa ‘kin ang Miss Laurel. Puwede na rin ‘yong Claudia, Headmaster,” pilit ko sa kaniya.

“Hindi naman maaari ‘yon, Mrs. Leicester. You’re the alpha’s wife so you will receive exact priviledge the alpha has. H’wag kayong mag-aalala dahil magiging maganda ang pag-aaral niyo rito sa Evergreen High,” mungkahi nito na tila isa akong babaeng may katungkulan.

Hindi ako sanay sa pinapakita nila subalit naalala ko ang sinabi sa akin ni Pietro kanina sa sasakyan na tatanggapin ko lahat ng ibibigay sa ‘kin ng Headmaster upang hindi sila magduda na palabas lang ang lahat.

“Thank you for your generousity, Headmaster,” pagsasabi ko ng totoo. I’m really glad that I am accepted in this school even though kakasimula na ng second semester.

“I’ll leave her to you, Headmaster.”

Matapos ang pag-uusap sa loob ay nagpaalam si Pietro na mauuna na siya at magkikita na lang kami mamaya sa bahay. Bago siya umalis ay ginawaran niya pa ako ng halik sa aking buhok sa harapan ng headmaster. Masasanay din ako nito.

“Let’s go, Mrs. Leicester,” ani ng Headmaster.

DUMATING kami sa isang classroom at nakalagay roon LA-4A, which stands for Liberal Arts, 4^th year, section A. Pumasok ako sa loob at pinakilala ng Headmaster. Nang mabanggit ang aking pangalan ay tila tumahimik ang lahat. Nakita ko sa bandang likod si Claire. Nabanggit nga niya sa akin dati na she took Liberal Arts like I did, while Jilliane took Law.

Habang naglalakad ako patungo sa likod, muntik na akong matumba nang may humarang na sapatos sa dinadaanan ko. Tiningnan ko ang may-ari no’n kaya lang tinaasan niya lang ako ng kilay at ngumunguya ng gum. Unang araw ko pa lang dito mukhang may hindi na naman ako makakasundo.

Tumabi ako kay Claire sa bandang likod at hindi pinansin ang babae. Pag-upo ko lang ay tinadtad na agad ako ni Claire ng tanong patungkol sa alpha.

“So, how was the night with the alpha?” panunukso nito.

“Walang namang nangyari,” tanging sagot ko. Ngunit kumunot lang ang noo ni Claire.

“Ay. Akala ko pa naman wild in bed.”

Natatawa ako sa reaksyon ni Claire dahil parang dismayado pa siya kaysa sa ‘kin. Ngunit nabigla ako ng sumingit ang isang babae na humarang sa ‘kin kanina.

“Paano naman ‘yan papatulan ng alpha, eh parang mas lalake pa ‘yan sa bodyguard ko,” kantyaw nito.

“Oo nga, Bree. Isang order ang kapatid ko sa mansion at sabi niya hindi talaga ginalaw ‘yan ng alpha dahil walang laman.”

Nagsitawanan ang lahat ng mga kaklase ko sa kanilang tinuran ngunit hindi na ako umimik. Bakit naman ako papatol sa mga walang k’wentang sinasabi nila?

“Tumigil nga kayo. Unang araw pa lang ni Claudia pero kung makaasta kayo parang ginawan niya kayo ng masama, ah,” pagtatanggol ni Claire sa ‘kin. Tumayo pa ito at tinuro-turo ang tinatawag nilang Bree.

“H’wag ka ngang makikialam, patay-gutom!” Nagtawanan naman sila sa binaggit ni Bree.

Ang ganda tingnan ng labas ng Evergreen High at pangalan pa lamang ng eskwelahan ay akalain mong napakaprestihiyoso nito. Subalit kung papasukin mo pala ang isang magandang bagay, makikita at makikita mo talaga kung saang parte ang may alikabok.

“H’wag mo nang patulan ang alikabok ng bayan. Magkaka-allergy ka niyan,” singit ko kay Claire na nakatayo na sa gilid ko.

Diniinan ko talaga ng pagkasabi ng ’alikabok’ at mas tinititigan si Bree ngunit mukhang hindi yata niya nakuha. Nang napansin niyang tumatawa ang aming mga kaklase ay kumunot ang kaniyang noo at umasta na parang bata.

Aakmang papatulan niya ang sinabi ko ngunit dumating ang homeroom teacher namin at nagsimulang mag-lecture. Sa una, binabati niya ako bilang asawa ng alpha at ang unang araw ko sa klase. Ngumiti lamang ako at hindi na nakinig sa klase. Paulit-ulit lang naman ‘yon.

On our second period, kinailangan namin pumunta sa arena, para itong basketball court sa loob ng building. Akala ko ay ito ang tinatawag nilang Physical Education na subject ngunit mas malala pala ito. May subject pala kung saan tuturuan ka kung paano humawak ng s*****a at kung anu-ano pang gamit sa pakikipagdigma.

Iba-ibang gamit ang nakikita ko sa steel table at ang mga kaklase ko ay isa-isa ng kumuha ng kanilang s*****a. Nag-aalangan pa akong kumuha subalit nag-announce ang aming subject teacher na may limang estudyante ang hindi makakakuha ng s*****a. At ang limang ‘yon ay kailangan makipaglaban upang makapasa sa surprise quiz which is fighting against three.

Ang unfair no’n. Wala kang makukuhang s*****a tapos may surprise quiz pala tapos nakasalalay pa ang buhay mo ro’n. But, it seems like this is real when all of them were pulling each other to get a tool.

Nakipagsiksikan ako sa mga kaklase ko subalit nang makita ko ang steel table ay wala na itong laman. Parehas kaming walang nakuha ni Claire pero siya ay wala lang sa kan’ya. Marahil ay alam niya kung paano makipaglaban. And it doesn’t scare her ass. Pero ako, nababahag ang buntot ko sa puwedeng mangyari.

Nagsimula ang pagsusulit sa unang grupo. Nagtagumapay si Marie at natalo niya ang tatlo naming kaklase. Gano’n din ang ginawa ng mga sumunod na grupo. Kapag nagagalusan sila ay may limang estudyante naman sa loob na gagamot sa kanila.

Noong si Claire na ang sasalang, isa si Breanna Tinsley o mas kilala bilang Bree ang makakalaban niya. Madali lang niya napatumba ang dalawa subalit nang naging one-on-one ang labanan, hindi sila nagpatalo sa isa’t-isa.

Claire is fast and her moves were precise while Bree has a good punch and she makes sure she’ll hit the right spot. But, when Bree used her dagger she got from earlier, biglang natakot si Claire at umatras. Compared to Bree, she has no tool to used but only her strength. Ngunit maging ang kaniyang lakas ay tinatakasan siya. Nang sinipa siya ni Bree at tumilapon sa hindi kalayuan, narinig ko ang reklamo niya at napahawak siya sa kaniyang tiyan.

Hindi napansin ni Claire ang lumilipad na kutsilya patungo sa kaniyang direksyon kaya  walang-anu-ano’y hinarang ko ang aking palad at kinuha ang kutsilyo. Dumadaloy ang dugo sa aking palad patungo sa aking siko at namalayan ko na lang na lumalabas ang mga matutulis na ngipin ng aking mga kaklase.

“This can’t be happening.”