/LDR-7/

IDRIS

Nagising ako ng may ngiti sa mga labi. Ang gaan-gaan ng pakiramdam ko dahil sa nangyari kagabi.

Kahit na hindi ko natapos ang gabi na kasama si Owen, nagpapasalamat pa rin ako dahil nangyari ang pagkakataon na 'yon.

Sana nga lang ay maulit pa 'yon kung sakali man.

Nag-inat muna ako ng katawan bago tumayo pero agad ding akong bumalik sa kama at doon nagpagulong-gulong nang bumalik sa isip ko ang nangyari. We just had our first date as a couple and it made me so happy kahit na alam kong nabalewala na 'yon dahil sa time loop na nangyari.

Agad rin akong napangiti nang maalala ko ang malambot na kamay ni Owen na parang nakahawak pa rin sa kamay ko. Parang ayoko na tuloy maligo para hindi mawala ang bakas ng kamay niya roon. Naalala ko rin ang mga mata niyang makikitaan ng pagmamahal na nakatingin sa akin.

Sayang nga lang at hindi ko man lang siya nahalikan. Siguro ang sarap siguro sa pakiramdam kapag ginawa namin 'yon. Hays, di bale magagawa ko pa naman siya sa ibang araw.

Teka, kailan ba ko naging maharot?

Pinilig ko rin ang ulo dahil sa naiisip. Ito na nga ba ang sinasabi ko eh, mamaya hindi na ako makapag-isip ng maayos kapag lagi siyang nasa laman ng isip ko. Baka tuluyan na kong mabaliw.

Sa kaniya?

Napalingon ako sa paligid ng may marinig akong nagsalita sa isip ko pero kinurot ko lang ang sarili ng mapagtantong ako rin pala ang nagsabi no'n.

Mukhang nasisiraan na ako ng bait. Si Owen kasi ih.

Anyways, dahil ganado ako ngayong araw, naisip ko na gumawa ng kakaibang bagay.

I'm gonna kill myself.

Yep. Since, sawang-sawa na ako sa paulit-ulit na nangyayari, why not having a fun day through suicide? I know it sounds crazy pero gusto kong subukang mamatay sa iba't-ibang paraan.

At kung mamamatay na talaga ako ng tuluyan, mas mabuti na 'yon kaysa naman magdusa ako ng araw-araw na paulit-ulit na nangyayari ang mga bagay-bagay. Nakakasawa. Nakakapagod.

Tsaka wala namang makakaalam sa balak kong gawin kaya gagawin ko 'to ng mag-isa.

Kumuha ako ng ballpen at naglista ng iba't-ibang klase ng kamatayan ng tao.

Matagal-tagal kong pinag-isipan ang mga nilista ko dahil mahirap rin pala ang gagawin ko. Nai-imagine ko pa lang na gagawin ko 'to ay kinikilabutan na ko.

Well, I'm not afraid to die anyway. This is my life, and with it, I'll do whatever the hell I want with it.

Pagkatapos kong mag-isip ay tumayo na ako at nagbihis. Pagkabukas ko ng pinto ay saktong nakita ko si Naya na nakatayo roon at akmang kakatok pero agad din niyang binaba ang kamay niya ng makita ako.

Nagtataka naman siyang tumingin sa akin mula ulo hanggang paa. "What's with the get up?" kunot-noong tanong niya pero hindi ko ito sinagot at nagkibit-balikat lang 'saka siya tahimik na nilagpasan dahilan para habulin niya ko pababa ng hagdan.

"Where are you going?" tanong niya habang nakasunod pa rin sa akin.

"Magpapasagasa." simpleng sagot ko ng nakatalikod.

Hindi ako nakatanggap ng salita mula sa kaniya kaya nagdire-diresto ako papunta sa pintuan pero narinig ko pa siyang sumigaw.

"What?!" Humarap lang ako sa kaniya at sumaludo 'saka tuluyang lumabas.

Hmmm, saan ba maraming sasakyan?

Wait, ang pagkakaalam ko may malapit na ostasyon ng tren dito sa school ah. Looks like I know a place for my first suicide mission.

-----

Pagkarating ko sa subway station ay kaagad akong naglakad papunta sa platform at nakihalubilo sa iilang mga pasahero roon.

Mangilan-ngilan lang ang taong nandito kaya walang makakapansin sa'kin at wala ring makakapigil kung sakali man.

May kanya-kanyang mundo ang mga taong nandito kaya siguro naman wala silang malay na magpapasagasa ako. That's better.

Habang hinihintay ang tren ay nagpalakad-lakad muna ako. Pinag-iisipan ko pa kung anong klaseng pagtalon ang gagawin ko. Kung didiresto na lang ba ako para diretso salpok agad o tatalon muna ako para masagasaan na ko pagkatapos?

Napatawa na lang ako dahil sa naiisip. May gana pa talaga ako na mag-isip ng gano'ng bagay. Nakakapagtaka lang din na hindi ako makaramdam ng kahit anong takot o kaba. Siguro dahil na rin 'to sa paulit-ulit kong pagkamatay.

Sa 'di kalayuan ay may napansin akong isang lalaki na balisa at parang hindi mapakali. Kagat-kagat nito ang kuko at hawak-hawak niya ang ulo niya habang mariing nakatitig sa riles ng tren.

Hindi ko namalayan na nakalapit na pala ako malapit sa pwesto niya. Pinatili ko ang isang metrong distansya para hindi niya ako mapansin. Pasulyap-sulyap ako sa kaniya kaya nakikita ko sa mukha nito na parang kinakabahan siya na ewan.

Natatae ba siya? Pero bakit siya nakatingin sa riles?

Wait, don't tell me doon niya balak magritwal?

Umusog pa ako ng kaunti sa kaniya pero hindi ko namalayan na katabi ko na siya kaya naman nagkabungguan kami. Napasigaw naman ito sa gulat at nanlalaki ang matang tumingin sa'kin.

Pfft. His face is priceless. I surpressed my laugh as I put up my hand to calm him down.

"Hey, I'm sorry nabangga kita. 'Di ko sinasadya." hinging paumanhin ko.

Tiningnan niya lang ako at hindi ako pinansin 'saka lumayo sa'kin. Luh, isnabero.

Muli akong lumapit sa pwesto niya at doon narinig ko na parang may binubulong siya sa sarili. "Ayoko ng mabuhay. Gusto ko ng mamatay."

Paulit-ulit nyang bulong kaya bahagyang nanlaki ang mata ko sa narinig.

Oh my God. Is he planning to jump off? Magsu-suicide rin siya? Tingnan mo nga naman, mukhang may karamay pa ako ngayon.

Pero dahil malinis naman ang konsensiya ko, hindi ko siya papayang wakasan ang buhay niya ng gano'n lang. Except me dahil may rason ako. Maybe, I can convince him to stop.

"You know, life is too short. You have to deal with it and enjoy it while you're alive and breathing." mahinahong pahayag ko ng makalapit ako sa kaniya.

Dahan-dahan naman niya akong tiningnan at napakunot-noo siya dahil sa narinig.

"Naririnig mo ba ang sinasabi mo? Wala ng dahilan para mabuhay ako kaya ang mabuti pa, mamatay na lang ako!" sagot niya sa malakas na boses.

Napatingin naman ako sa paligid dahil nagsisimula ng tumingin sa amin ang mga tao.

"Look, killing yourself isn't the solution to your problem. Whatever is happening to you, I'm pretty sure there's a reason for that. Maraming ka pang magagawa sa buhay. Sa tingin mo ba, kapag namatay ka mananahimik ka na ng tuluyan? Hindi, dahil panigurado maging sa kabilang buhay ay kokonsensyahin ka at doon ka magsisisi kung bakit ka nagpakamatay. Just start over and move on. That's it." mahabang saad ko. Sana naman matauhan siya sa mga sinabi ko.

Tama naman kasi 'diba? Hindi solusyon ang papapakamatay sa anumang problema ang kinakaharap mo ngayon. Ang mainam na gawin ay harapin ito ng walang takot at magpatuloy sa buhay.

Mukha naman siyang natauhan sa sinabi ko pero nagulat na lang ako nang bigla na lang siyang umupo sa sahig at doon umiyak. Sa tingin ko ay nakumbinsi ko siya na pigilan ang gagawin niya. Napangiti ako dahil sa ginawa ko, kahit na maliit na bagay 'yon ay masaya ako na nakatulong ako.

Nilapitan naman siya ng mga tao at ng mga guards saka siya inalalayan pabalik sa terminal. Narinig ko na rin ang malakas na huni ng tren kaya naghanda na ako para sa gagawin ko. Bahala na.

Nang makarating na ang tren ay kumaripas ako ng takbo papunta sa riles kasabay ng malakas na pagbusina ng tren at hiyawan ng mga tao roon.

Naramdaman ko na lang na bumangga ang katawan ko sa matigas na sasakyan saka nandilim ang aking paningin.

-----

Napamulagat ako ng mata kasabay ng aking paggising. Napahawak ako sa katawan ko dahil parang masakit ito kaya ng maalala ko ang ginawa ko ay kaagad kong kinapa ang katawan ko.

I'm alive!

Holy shit. Did I just leap to to the rails and got hit by a train? And now, I am still alive? How fucked up is that.

It's like I have an unlimited life because I can't die no matter what I do.

Humilata muna ako sa kama bago napagdesisyunang bumangon at nag-ayos muli. Time to do my second suicide mission.

"Idris, bumangon ka na riyan! Aba tulo---" hindi ko pinatapos ang sasabihin niya dahil binuksan ko na ang pinto. Agad naman niyang binaba ang kamay ng makita ako. Magsasalita pa sana siya pero inunahan ko na.

"I'm going out," panimula ko habang pababa ng hagdan.

Sinundan naman niya ako hanggang sa baba. "Where are you going?" tanong nito.

Napakamot ako sa batok dahil sa inis pero sinagot ko na lang din siya. "Grocery." maikling sagot ko.

Hindi ko na siya narinig na sumagot kaya tuluyan na akong lumabas.

-----

Next stop. Grocery store.

Pagkapasok ko ay agad akong dumiretso sa may mga chocolates. Pagkarating ko ay kaagad akong nagpalinga-linga sa paligid kung may tao. Nang makitang wala ay kaagad kong kinuha ang box ng Toblerone at binuksan ito 'saka nilantakan.

Napapikit na lang ako ng malasahan ko ito. Kumuha pa ako ng isa at kinain ito habang tumtingin sa kaliwa't kanan kung may tao.

May CCTV ba rito? Kung meron,  hindi naman nila ako mahuhuli dahil mamaya magigising na rin ako.

May namataan akong babae na papalapit kaya agad kong nilagay ang pagkain sa likod at nagpanggap na tumitingin-tingin. Nang mawala na siya ay 'saka ko inubos ang natitirang laman ng box.

Nakaramdam naman ako ng uhaw pagtapos no'n kaya naisipan kong pumunta sa softdrinks area nang matigilan ako.

Water is not good for my taste. I want more than that.

Pumihit ako ng lakad papunta sa mga gamit panglaba at doon tumingin ng bote ng Zonrox. Napangiti ako ng makakita ako kaya kaagad ko itong kinuha at binuksan pero natigilan ako nang mapansin ang katabi kong matandang lalaki na nakatulalang nakatingin sa'kin at sa bote ng Zonrox.

Nginitian ko lang siya at tuluyang binutas ang seal. Nakita kong nag-sign of the cross ang matanda at parang hihimatayin ng makita ako.

"Juskong mahabagin..." bulong niya kasabay ng paglagok ko sa bote na hawak ko.

Ngumiti ako ng malawak at itinaas ko ang mga kamay ko. "Cheers!"

Nang mainom ko ito ay kaagd kong nabitawan ang hawak at napahawak sa lalamunan dahil para itong nasusunog. Umiikot ang paningin ko at may mga bula na lumalabas sa lalamunan ko at maya-maya ay tuluyan na akong nawalan ng hininga.

-----

Napabalikwas ako ng bangon kasabay ng malakas na pag-ubo. Kaagad akong tumayo habang inuubo pa rin at dali-daling naghagilap ng tubig.

Asan na ba 'yung tubig?!

Nahagip ng mata ko ang pintuan ng banyo kaya kaagad akong nagpunta ro'n.

Right, bakit 'di ko man lang yun naisip? Tanga lang?

Uminom ako ng tubig sa lababo pagkarating. Nang natapos ay bumalik ako sa kama at umupo saglit.

Remind me that I'm never going to drink that fucking Zonrox again. Feeling ko kasi malalapnos ang lalamunan ko.

Again, I keep on killing myself again and again on the basis of the list I've created.

I electricuted myself in the bathtub full of water.

Nakipagpatintero ako sa mga sasakyan sa gitna ng daan.

Nag-skydive ako ng walang parachute and so on and so fourth.

The last thing that I did is I jump onto the highest building.

Bago ako tumalon ay pinagmasdan ko muna ang magandang tanawin sa harap ko. Napangiti ako nang humaplos sa balat ko ang malamig na simoy ng hangin at ang katahimikang namamayani.

The day starts and ends the same no matter what I do and what I say. I must say that I'm really enjoying this.

Nagagawa ko ang mga bagay na gusto ko at hindi ko kailanman nagagawa pero hindi ko rin maiwasang malungkot dahil sa posibilidad na hinding-hindi na ako makawala sa reyalidad kung saan paulit-ulit ang nangyayari.

Napatayo ako at tumuntong sa hangganan ng building. Pinikit ko ang aking mga mata at huminga muna ng malalim 'saka tuluyang ihinulog ang sarili sa walang katapusang bangungot.

I keep dying and living and repeat.

Again, here I am, alive and breathing. Fuck yeah.