/LDR-13/

THIRD PERSON

"Sweetie, are you sure about this? Did you even think about it for a minute?" pang-ilang beses ng tanong ng ina ni Theresa sa kaniya.

Pinag-uusapan kasi nila ang pinaplanong pagkukupkop sa batang si Max na kasalukuyang nakatulog dahil sa ilang oras na pag-iyak at pagod. Bahagya pa itong sumisinok habng mahimbing na natutulog sa mga hita ni Theresa.

"Of course I'm sure of that, Ma. This kid is lonely and sad. He needs a home right now. Look at him, he's broken. He needs us, Ma." pangungumbinsi rito ng babae habang pinagmamasdan ang inosente at payapang mukha ng bata.

"He had nowhere else to go. He only have us kaya naisip ko na ampunin natin siya. Besides, I want a baby brother." the girl laughed after.

Para sa kaniya, kailangan ng bata ang kalinga at gabay dahil sa nangyari rito. He's too young for all of this cruel world. Hindi niya dapat nararanasan ang ganitong bagay sa murang edad. Kailangan niya ng iintindi at mag-aalaga sa kaniya lalo na't parehas na nawala ang kaniyang mga magulang.

"Okay, honey. Do what is right. Pumapayag na ko. Besides, gusto ko rin ang batang 'to dahil napakabait at lambing. Naawa rin ako sa kalagayan niya dahil kung sakaling walang mag-aampon sa kaniya ay siguradong mananatili siyang malungkot at nag-iisa." sambit ng kaniyang ina sabay pinunasan ng tumakas na luha mula sa mata ng bata.

"Ako na ang bahala sa mga papeles. Bukas na bukas din ay aasikasuhin ko na para maging madali at maayos ang lahat. Let's give this boy a home. A new home." nakangiting ani ni Theresa 'saka hinalikan ang tuktok ng ulo ng bata na tahimik na natutulog sa kaniyang kandungan.

----

IDRIS

"You what?"

Ano raw sabi niya? Na-stuck din daw siya sa time loop? Posible ba 'yon? Baka naman nagsisinungaling ang batang 'to at pinagtitripan lang ako?

Pero magsisinungaling ba siya kung kitang-kita ko kung ano ang mga pinaggaggawa niya?

Una, nakita ko siya sa Black Room na may dalawang portal kasunod 'yung nakita ko siya sa gubat na may dalawa ring portal tapos ngayon nakita ko na naman siya ulit.

But what's with the portals tho? I mean what's the purpose of it? Sa tuwing nakikita ko kasi siya ay laging may kasama itong mga portal.

Hindi kaya doon siya lumulusot kapag bumabalik siya sa umpisa at doon din siya dumadaan kapag natapos na ang araw niya? Pero bakit ako walang gano'n?

Sa tuwing papatak kasi ang alas dose ng umaga ay purong itim lang ang nakikita ko. Mistulang parang nahuhulog ako sa walang hanggang kadilim and poof! Malalaman ko na lang na nasa kwarto na ko sa dorm.

"Hala ang bingi..."

Natigil lang ako sa pag-iisip ng marinig ko itong parang may ibinulong pero hindi ko naman narinig. "Anong sinabi mo?" nagtatakang tanong ko rito. Para naman itong kinabahan kaya napakamot ito sa kaniyang braso.

"W-Wala...po..." nag-aalinlangan nitong sagot 'saka napayuko. Hindi naman na ako nagtanong sa itsura nito.

Ang cute niya kasing tingnan. May dala-dala siyang maliit na bag na nakasabit sa balikat niya. Hindi ko alam kung anong laman no'n pero hindi ko na aalamin pa. Nakanguso ito habang nakayuko at magkadikit ang kaniyang mga kamay habang may ibinubulong sa sarili.

Ano bang binubulong niya riyan?

"Baby boy, okay ka lang? Nagugutom ka ba? Gusto mong kumain?" ayang tanong ko rito. Sa itsura kasi niya ay parang nagugutom na siya.

Mamaya ko na lang siguro siya kakausapin kapag tapos kumain para hindi siya mabigla.

Narinig ko namang tumunog ang tiyan na kaya napatingin ako sa kaniya ng nagtataka. Mas lalong humaba ang pagkakanguso ng bibig nito kaya bahagyang lumaylay ang malusog niyang pisngi dagdagan pa ng kumikinang niyang mga mata.

Ang cute! Mayghad!

Hindi ko napigilan ang sarili kaya naman ay kinurot ko ang pisngi nito at nilamog ang mukha pero siyempre 'yung mahina lang. Baka mamaya umiyak pa 'to ng di oras no.

"Gutom na ako...po..." ngiwing saad nito habang hinihimas ang tiyan. Napatawa na lang ako ng mahina sa itsura niya kaya naman ay kinuha ko ang kamay niya at hinila siya papuntang cafeteria.

Hindi naman siguro ako hahanapin ni Naya dahil busy siya sa booth at wala ring papansin sa akin kung may kasama akong bata sa loob ng school. Iisipin lang nila na baka kapatid ko ito o pamangkin kaya ayos lang na samahan ko siya rito sa loob.

Habang kumakain kami ay tahimik lang siyang kumakain. Napatitig naman ako sa mukha ng bata. Hindi ko alam kung bakit ang gaan ng loob ko sa kaniya. Na parang pamilyar sa akin ang presensiya niya.

Wala akong ideya kung bakit ko nararamdaman 'yon pero hindi naman siguro ito masamang bagay.

"Uhmm, about dun sa sinabi mo na na-stuck ka rin sa time loop, totoo ba 'yon? Kaya ba nakita kita ng dalawang beses dahil parehas tayo ng nararanasan?" agad na tanong ko sa kaniya pagkatapos niyang kumain.

Uminom muna siya ng tubig bago sumagot. Bahagya oa siyang natigilan at parang nagdadalalawang isip pa kung sasagot pero sa huli ay mas pinili nitong magsalita.

"Oo--este--opo, A-ate...pagkagising ko isang araw, maayos naman ang lahat pero nang dumating ang pangalawa, pangatlo hanggang sa nagtuloy-tuloy na ang paglipas ng araw-araw ng parehas ang nangyayari. H-Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin no'n kaya wala akong magawa kundi ipagpatuloy ang buhay ko." paliwanag nito.

Kung gano'n, hindi lang ako ang nakakaranas ng ganitong pangyayari dahil maging siya rin. Posible bang kaming dalawa lang ang may kaso na ganito o may iba pang tao?

Bakit nga ba nagkakaroon ng time loop sa buhay ng isang tao? Paano masasagot ang tanong na 'yan kung wala namang malinaw na eksplanasyon na makakapagsabi kung paano makaalis sa ganitong klase ng phenomenon?

Paano na kami ni Max kung gano'n? Habang buhay na ba kaming magiging ganito? Wala na bang ibang paraan para masulusyonan ang problema namin?

Saan naman kami lalapit at hihingi ng tulong kung sakali man?

"When the day ends, I always witnessed how my parents died. Every single day, I've seen it with my own eyes...and it hurts so much to see them in that situation..." naiiyak nitong saad kaya kaagad akong nataranta dahil doon.

Tinabihan ko siya at hinagod ang likod niya. Pinunasan ko na rin ang luha na pumapatak sa mata niya. Hindi ko alam na gano'n pala ang senaryo na nararanasan niya sa tuwing natatapos ang araw.

Pasalamat na lang ako at hindi ako katulad niya na paulit-ulit na masasaksihan kung paano mamamatay ang mahal mo sa buhay pero siya...napakabata pa niya para doon.

Wala rin akong ideya kung paano niya nakakayanan na bumangon sa bawat araw sa kaalamang sa huli ay masasaksihan ang pagkamatay ng magulang.

This kid is in so much pain...I can feel it.

"I miss them so much, Ate...If only I can turn back the time, I could've save them from dying..."

"Shhh...I know you miss them pero nangyari na ang dapat mangyari kaya wala ka nang magagawa kundi tanggapin ang katotohanan. At isa pa, panigurado akong hindi sila matutuwa na nakikita ka nilang malungkot at umiiyak kaya tahan na, okay?" pagpapatahan ko rito.

Nang mahimasmasan siya ay nagpatuloy siya sa pagkukuwento tungkol sa pangyayari sa buhay niya.

Nabanggit niya na ang dalawang portal o breach (ayon sa kaniya) ay ang danaanan papunta sa isang paroroonan. Kapag namatay siya ay mapupunta siya sa isang portal kasabay ng paglitaw ng isa pang portal para sa panibagong araw.

Ayon sa kaniya, hula niya parehas ng araw o date namin naranasan ang ganon'g pangyayari. At ang dahilan? Wala siyang ideya, maski ako rin naman eh.

Feeling ko rin ay wala pang naitalang kaso na na-stuck sa time loop. Kahit na nag-search na kami sa G****e at nanoood ng cases ng Youtube ay hindi ito napatunayan. Isa lang itong teorya na hindi kailanman magkakatotoo kaya naman hindi namin alam kung saan kami makakakuha ng sagot kung paano ba makaalis sa ganitong sitwasyon.

"Masaya ako sa tuwing nakikita ko sila. Ayoko na ngang matapos ang araw na 'yon para habang buhay ko na lang silang kasama kaso sa tuwing dadating ang gabi, lahat nang iyon ay mawawala at mapapalitan ng parehas na pangyayari." wika nito.

Nagsimula na namang mamasa ang mata niya habang nagkukwento. "Gusto ko na lang mamuhay kasama sila. 'Yung lagi silang nasa tabi ko. Gusto ko lang na maging buo at masaya kaming pamilya pero malabong mangyari dahil...matagal na silang patay." dugtong pa niya at doon tuluyan na siyang umiyak.

Ang bata pa niya pero naiintindihan na niya ang nangyayari. Sa mundong may kalungkutan at katuwaan, hindi sa lahat ng oras ay palagi kang masaya o kaya, sa tingin mo ay perpekto na ang buhay mo pero hindi gano'n ang nangyayari, dahil sa buhay kailangan mong maranasan ang kalungkutan at paghihirap dahil 'yon ang daan para maging matatag at matapang ka balang araw.

Hindi ko rin alam na sa dinami-dami ng tao sa buong mundo ay kaming dalawa pa ang nakararanas ng ganito. Mabuti naman kaming tao pero bakit kami binigyan ng ganitong parusa?

Wala naman akong magawa kundi pakalmahin ang tumatangis na si Max habang pinupunasan ang luha nito. Dinukot ko naman ang panyo ko at ginamit ko ito para ipangpunas sa luha at pawis sa mukha niya.

Mukha siyang gusgusing bata dahil sa itsura. Namumula at namamaga na ang kaniyang ilong at mata kaiiyak. "Huy, tahan na. Baka kung anong isipin ng mga tao. Sabihin pa nila pinaiyak kita. Alam mo, pasalamat ka na lang dahil binibigyan ka ng pagkakataon para makita ang mga magulang mo kahit papaano kaya 'wag ka nang umiyak, please?" saad ko rito habang hinahagod ang likod niya.

May mga napapatingin na rin kasi sa diresiyon namin na parang sinusuri kami. Hays, eto ang hirap sa mga tao eh. Ma-issue minsan.

Tumigil naman ito sa pag-iyak. Kinuha niya ang panyo sa kamay ko at siya na mismo ang nagpunas sa sariling luha at 'saka nagsinga roon.

Pinigilan ko namang mapangiwi sa kaalamang nadumihan niya ang paborito kong panyo pero ayos lang, marami naman akong panyo sa dorm at 'saka mas kailangan niya 'yon.

"Sorry, Ate Idris at nadumihan ko ang panyo mo. Akin na lang 'to ha? Baka kasi umiyak na naman ako eh." ani nito habang tinitiklop ang panyo ko na may bahid ng sipon.

Matipid naman akong napangiti dahil sa tinuran niya. At least, tumahan na siya at kumalma na.

"Alam ko na, gusto mong mamasyal? Saan mo gustong pumunta? Kahit saan, sasamahan kita." nakangiting aya ko rito kaya nakitaan ko naman ng liwanag ang mukha niya. Nagningning ang mukha at ngumiti siya ng napakalapad pagkarinig sa sinabi ko.

"Talaga, Ate? Sige, gusto ko 'yan!" tuwang tuwang tugon nito at napatayo pa siya.

Hinila niya ako patayo kaya kahit mahina at banayad lang ang paghila niya ay nagpatianod na lang ako. "Teka, sandali. Kumalma ka, Max." natatawa kong saad rito. Halata kasong excited siya base na rin sa kinikilos niya.

"Punta po tayo sa ice cream parlor! Gusto kong kumain ng maraming ice cream! Tapos mag-skate po tayo dun sa mall pagkatapos no'n, punta po tayo sa pinakamataas na building para makita ko 'yung buong view ng Central City. Please ate Idris, gawin natin lahat 'yon. Please?" mahabang dugtong kaya walang pag-aatubili akong sumang-ayon sa gusto niya.

Mabuti nang maglibang siya pati ako para naman kahit papaano ay makalimutan namin ang problema na kinakaharap namin. Maganda na rin 'to para maging ma-freshen up naman ang isip namin dahil sa nangyayari.

"Halika na, ate! Excited na akong mag-skate! Yipee!"

Napangiti naman ako ng makita ang masayang mukha ni Max. Malapansin na wala na ang lungkot na nararamdaman niya kani-kanina lang at masasabi kong mabuti ito.

He's still a kid. He deserves to be happy, loved and cherised in this cruel world.

----

Lahat ng nais ni Mad ay ginawa namin nang buong isang araw. Alang-alang na rin para sa ikasisiya niya. Katulad ng gusto niya ay nagpunta kami sa isang pasyalan na tinatawag na Outdoor Skating. Isa itong malawak na lugar kung saan maraming tao ang nag-i-skate dahilsa artipisyal nitong yelo at lamig sa loob.

Ilang oras din kaming nanatili roon bago kami napagod at nagtungo sa isang ice cream parlor. Hindi ko nga alam sa batang 'yun dahil galing na nga kami sa malamig na lugar ay kakain pa siya ng ganon'g kalamig na pagkain.

Nakaisang lalagyan lang ako dahil hindi ko kayang ubusin 'yung katulad ng in-order ni Max na isang balde na 'ata. Pero dahil gusto niya 'yun ay hindi ko na siya tinutulan pa.

Pagtapos ay nagpunta kami sa isang park kung saan marami at sari-sari ang itinitinda. May mga stall din doon na kung saan ay pwede kang maglaro. Mayroon ding silang mini ferris wheel kaya hindi nagpahuli ang kasama ko at kaagd niya akong kinaladkad doon para sumakay.

Nang mapagod ay patungo kami sa huli naming pupuntahan, ang highest view dito sa Central City. Marami ang tumatambay dito lalo na kapag gabi. Maganda kasi tingnan ang mga nagkikislapan at maliliwanag na ilaw mula sa ibaba. Kitang-kita ang kabuuan ng lungsod at talagang nakakamangha itong pagmasdan.

Malamig ang simoy ng hangin ng makarating kami roon. Nilalabasan na nga ng usok pareho ang mga bibig namin dahil sa malamig na temperatura sa lugar na mas nagpapaganda rito.

This is my first time that I've been here since I moved out of this city. Wala rin naman kasi akong oras para magganito dahil masyado akong tutok sa pag-aaral na nakakalimutan kong may mga mgaganda rin palang bagay na gawin katulad ng pagpunta sa ganitong klase ng lugar.

At ngayong alam ko na, paniguradong babalik-balikan ko ito at baka isasama ko pa si Naya.

Tahimik at maiigi naming pinagmamasdan ang view sa harapan namin ni Max. Nang sinulyapan ko siya ay makikita ang kapayapaan at kasiyahan na nakapaskil sa mukha niya.

Nanatili kami roon hanggang sa sumapit ang alas-dose ng gabi, ang huling oras bago kami papasok muli sa parehong araw, oras at lugar.

Nakakapagod ng ganitong set-up pero dahil sa tagal mang nangyayari sa akin ito ay unti-unti na rin akong nasasanay. Natanggap ko na ang ganitong kapalaran dahil wala rin naman akong magagawa kundi ipagpatuloy ang aking buhay.

Wala rin naman kasing silbi kung kikitilin ko ang sariling buhay dahil paniguradong babalik lang ako sa dati.

At sa ilalim ng maliwanag na buwan, sa mga nagtipon-tipon na mga bituin sa langit at higit sa lahat ang magandang tanawin sa aming harapan, sa pagpikit ng aking mga mata ay muli kong naramdaman ang pakiramdam na mahulog sa walang hanggang kadiliman.