/LDR-12/

THIRD PERSON

"34 year old male and 33 year old female. Status: critical, car accident."

Mula sa hallway ng ospital, bumungad ang dalawang pulis habang may hila-hilang stretcher.

Nakasakay sa stretcher bed ang dalawang pasyente na kasalukuyang sinusugod patungo sa Surgery Room.

"They lost a lot of blood, they need urgent surgery." dugtong pa ng pulis pagkarating nila sa pinto ng kwarto kung saan isasagawa ang pag-oopera.

Nagsipasukan naman ang iilang mga nurses at doctor mula sa iba't-ibang floor at kaagad na dinaluhan ang nag-aagaw buhay na mag-asawa.

"Thank you, Officer. We will take it from here." tugon ng isang nurse sa mga pulis na nagsugod sa naaksidenteng mag-asawa bago tuluyang isinara ang pinto ng kwarto.

Mahigit dalawang oras na ang nakalipas magmula ng sinimulan nila ang surgery performance sa mag-asawa na nagngangalang Mr. Dante Egan at Mrs. Emily Egan. Ginagawa ng mga doktor at mga nurse ang lahat ng makakaya nila upang masalba ng buhay ng mag-asawa.

Ngunit sa kasamaang palad ay binawian ng buhay si Mr. Egan. Mabibigat ang loob ng mga Doktor at nurse ng in-aanounce nila ang death time ng lalaki pero wala silang magagawa.

Sinimulan ng takpan na ng puting tela ang katawan ng walang buhay na lalaki.

"Take the body to the morgue." wika ng isang head doctor na siyang namumuno sa surgery performance.

Sa kabila ng pagsasagawa nito, dineklara na buhay ang babae ngunit ito ay nasa coma stage. Pagkatapos ng ilang oras, nilisan nila ang kwarto perk naiwan ang mga nurse para ayusin ang pasyente sa loob.

Sa kabilang banda, walang kamalay-malay ang batang si Max habang naglalakad papasok sa ospital kasama ang guro na sinamahan siya.

"Sabi niyo po nandito sina Mama at Papa. Nasaan po sila? May nangyari po bang masama sa kanila?" inosenteng tanong nito.

Hindi naman siya masagot ng guro at ang tanging magagawa lang nito ay ang hawakan ang kamay ng bata at hilahin ito paupo sa waiting area.

Sinabi ng guro na naaksidente ang kaniyang mga magulang kaya sila nandoon. Naiyak naman ang batang si Max dahil sa nalaman. Pilit siyang pinapakalma ng guro pero nagpumilit ang bata na gusto raw niyang makita ang kaniyang mga magulang.

Mamaya-maya ay may lumabas na doktor mula sa isang kwarto na kasalukuyang tinatanggal ang mask at gloves nito. Napatayo naman ang guro at kaagad na nilapitan ang doktor.

"Are you related to the patient?" tanong nito habang nakatingin sa kaniya.

"Uhh, hindi po. Pero kasama ko po 'yung anak ng mag-asawang pasyente." sagot nito 'saka tinuro si Max na nakaupo.

Pinaliwanag ng doktor ang buong pangyayari sa guro. Para namang nadudurog ang puso niya habang nakatingin sa bata na walang alam sa nangyayari. Hindi niya alam kung paano sasabihin sa bata ang nangyari.

Bumalik ang guro sa tabi ng kinauupuan ng bata. Doon, kinwento niya ng maingat at dahan-dahan sa bata ang kalagayan ng mga magulang niya.

Umiyak ng malakas ang bata dahil sa narinig at wala namang magawa ang guro kundi pakalmahin ang kaawa-awang bata.

Samantalang kararaan lang ni Theresa sa front desk ng hospital para magbayad ng bills ng naaksidente niyang kaibigan sa trabaho nang marinig niya ang malakas na iyak ng bata sa hallway malapit sa kinatatayuan niya.

"No! Daddy's not dead! He's not dead!" sigaw nito.

Napalingon naman siya kung nasaan ang bata kasama ang isang babae na niyayakap siya.

Nahinuha ni Theresa ang posibleng nangyari sa bata kaya hindi niya maiwasang malungkot. Hindi niya ma-imagine na darating din ang araw na mamamatay ang kaniyang mga magulang pagdating ng araw.

Nakaramdam din siya ng awa mula sa bata dahil sa murang edad ay nawala na ito ng mahal sa buhay. Sa mga batang katulad niya, dapat hindi niya nararanasan ang mga ganitong bagay.

"I want to see my Mommy! Where is she?" rinig niyang palahaw ng bata.

Binuhat naman siya ng isang babae habang papunta sa isang kwarto na palagay niya ay ang kwarto ng ina niya.

Pasalamat na nga lang ay buhay pa ang Nanay nito dahil kung nagkataon ay baka wala ng mapuntahan pa ang bata at hindi niya lang alam kung saan ito pupulutin.

Nang matapos magbayad ay nakadaan pa siya sa kwarto ng pinasukan ng bata at ng kasama niyang babae at doon, rinig na rinig at kitang-kita niya ang paghihinagpis ng bata habang yakap-yakap ang walang malay na babaeng nakaratay sa kama.

Napag-alaman niyang comatose ang babae base na rin sa machine at mga tubes na nakakabit sa katawan nito. Nakabenda rin ang ulo at leeg ng babae at may iilan din itong mga pasa't gasgas sa kamay at mukha.

Napahaplos si Theresa sa kaniyang puso ng makita ang kalagayan ng ina at ang bata na umiiyak sa tabi nito. Hindi niya maiwasang maluha rin sa nakikita.

Umiwas siya ng tingin at tuluyang umalis papunta sa kwarto ng kaibigan katabi ang kwarto ng ina ng bata kanina.

Nanghihina siyang napaupo sa upuan at malalim na napabuntong-hininga dahil sa nasaksihan sa araw na 'yon.

-----

Sa paglipas ng bawat araw ay lagi-laging nasasaksihan ni Idris ang pagkalungkot ng bata sa kaniyang na-comatose na ina.

Pero kahit gano'n ay nakikitaan ng pag-asa at naniniwala ang bata na balang araw ay magiging din ang kaniyang ina.

Hindi nakatiis si Theresa lalo na at malapit siya sa mga bata kaya isang araw ay habang mag-isa ang bata sa kwarto ng walang malay niyang ina ay dahan-dahan siyang pumasok.

Naabutan niya ang bata na kausap na naman ang ina nito. Nakadamba ang bata sa kama habang masaya itong nagsasalita sa tabi ng ina na kahit hindi tumutugon ay patuloy pa rin ang pagsasalita nito.

Hindi maiwasang makaramdam ng awa si Theresa pagkakita sa bata. Mabigat ang kaniyang loob sa nakikita at nasasaksihan. Paano pa kaya ang nararamdam ng batang iyon?

"Hi," bati niya sa bata na ngayon ay kunot-noo siyang nilingon.

"H-Hello po," balik na bati ng bata na bagama't naguhuluhan kung sino ang babaeng basta-basta na alng pumasok ay walang alinlangan niya itong binati pabalik.

"I'm sorry about your Mother, kid," pamula ni Theresa 'saka sinulyapan ang namumutla at mapayat na babae na nasa kama.

"It's okay. I know she'll wake up. Marami pa kaming gagawin ni Mama. Marami pa akong ikukwento sa kaniya sa oras na magising siya. Alam kong hindi niya ko basta-basta iiwan dahil mahal niya ako. I believe in her." nakangiting tugon ng bata habang nakatitig sa mukha ng kanyang ina.

Napangiti naman ng mapait si Theresa dahil sa sinabi ng bata. Kung makapagsalita kasi ito ay ang mature nitong pakinggan. Siguro pilit lang na pinapatatag ng bata ang kaniyang sarili pero sa loob-loob nito ay sobrang kalungkutan ang nararamdaman niya.

Kaya imbes na sabayan ang lungkot ng bata ay kinuwentuhan niya ito ng kung ano-anong bagay. Nilibang niya ito sa pamamagitan ng paglalaro. Siya rin ang pumupuri sa bata sa tuwing may pinagmamalaki ito na galing sa school nila.

Labis naman ang tuwa ni Theresa sa tuwing nakikita ang bata na nakangiti at tumatawa na parang walang problema. Tila nakalimutan nito ang Inang hanggang ngayon ay hindi pa rin nagigising.

"Hey, do you know that even if your mother is in a coma, you can still talk to her even though she's unconcious? So, sa tuwing kausap mo ang Mama mo, naririnig ka pa rin niya." nakangiting wika ni Theresa sa bata.

Tiningnan naman siya nito ng namamangha kaya napatingin ito sa ina.

"Really? Is that true?" hindi makapaniwalang tanong pa nito. Nagkangiti namang tumango si Theresa bilang pagtugon.

"Go on. Try it."

Dahil sa hudyat ni Theresa ay walang humpay na nagsalita ng nagsalita ang bata kahit na walang siyang natatanggap na tugon sa Ina. Masaya lang itong nagkukuwento kaya hindi maiwasang matuwa ng babae.

Nagawa niya kasing pasiyahin ang bata. Kahit papaano ay maiaalis niya ang bigat sa loob nito.

"I bet she heard all the words you said. At kung nasaan man siya, paniguradong masayang-masaya siya at proud na proud sa'yo, Max." natutuwang sabi ni Theresa kay Max.

"Salamat ate, sa lahat ng ginawa mo. Pinapagaan mo po ang loob ko. Pero sana talaga ay magising na si Mama." sagot ng bata.

Hinawakan ni Max ang kamay ng ina 'saka ihinilig ang ulo sa dibdib nito at pumikit.

"I know she will."

-----

"Doctors and nurses, please proceed to room 419. This is an emergency call, blue code. I repeat, we need doctors and nurses in room 419, blue code now!"

Naalarma ang fourth floor ng tumunog ang alarm sa kabuuoan ng hospital.

Mamaya-maya ay isa-isang nagsisulputan ang iilang mga doktor at nurse sa nasabing kwarto. Nagkumupulan sila doon dahil sa isang pasyente na nag-aagaw buhay.

They did everything they could to save the woman but sometimes reality hits hard and that reality is either good or bad.

"Doc, there's no pulse. Her vital signs are not responding. We need the defibrillator to revive the patient." ani ng isang nurse habang aligagang chini-check ang bawat pulso ng babae.

"Okay, prepare the machine. We're going to save this woman's life for the best that we could, all right? She's got a son waiting and hoping that she'll be fine so remember that innocent and sweet baby boy, do you understand?" determinadong saad ng doktor sa mga kasama niya sa loob ng kwarto.

Napamahal na kasi ang mga ito sa batang si Max dahil sa araw-araw ba naman itong nasa hospital para lang makasama ang kaniyang ina.

Nang naihanda na nila ang machine na gagamitin ay nagsimula na sila.

"Let's do this!"

Lahat ng nurse kasama ang head doctor na nasa kwarto ay nagsimulang kabahan dahil ilang beses na nilang ginagamit ang machine ay hindi pa rin nagre-respond ang pasyente.

"One more. Everybody clear?" saad ng doktor at 'saka umatras gano'n din ang ibang nurse.

"Clear!" sigaw na hudyat ng nurse at muli sa huling pagkakataon ay nilapat ang dalawang bagay na makakapagpabuhay sa babae pero kahit anong gawin nila ay hindi ito tuluyang gumana.

"Nothing responds. We can still save her. Perform CPR!" saad ng doktor kaya kaagad na nagsikilusan ang mga nurse at sinimulang iligtas muli ang buhay ng babae.

Maya-maya ay tuluyan ng tumunog ang ECG machine na nakalagay ang flatline hudyat na patay na ang pasyente.

Puno ng panlulumo at labis na kalungkutan ang bumalot sa basat nurse at doktor dahil sa nasaksihan.

Ginawa nila ang lahat para maligtas nag buhay ng babae pero hindi sa lahat ng pagkakataon ay magiging maayos ang lahat. Life is really unfair.

"Time of death; 11:59 p.m." mabigat sa loob na wika ng nurse 'saka isa-isang tinanggal ng tuluyan ang mga tubes at mask na nakakabit sa babae.

Samantalang mula sa labas ng ospital ay kumaripas ng takbo si Max patungo sa kwarto ng kaniyang ina na naabutan niyang wala ng buhay.

Ni hindi niya man lang ito naabutan at nakausap sa huling pagkakataon. Isa-isa namang inawat ng mga nurse ang nagwawalang bata na nagpupumilit na pumasok sa loob ng kwarto.

Tanging mga palahaw lang ni Max ang maririnig sa buong 4th floor ng hospital dahil sa labis na pag-iyak.

Kasalukuyang tinatakpan na ng isang nurse ng puting tela ang babae pero kaagad na nakawala si Max at tumakbo papalapit sa ina.

Isa-isang nagsialisan ang mga nurse samantalang nagpahuli naman ang doktor para damayan ang umiiyak na bata.

"I'm so sorry that this happened to your mother, Max. We did everything we could but..."

"Just go away..."

Wala nang nagawa ang doktor kaya umalis na rin ito.

Naiwan si Max sa kwarto na umiiyak at malungkot dahil sa kaalamang patay na ang kaniyang ina at kahit kailan ay hindi na niya ito makakapiling pang muli.

Luhaang nakamasid naman sa malayo si Theresa. Hindi niya magawang lapitan ang bata dahil gusto niyang magkaroon siya ng oras sa tabi ng ina para makapagpaalam sa huling pagkakataon.

Hinintay niya ang bata hanggang sa makalabas ito ng tulala at luhaan kaya kaagad na tumayo si Theresa at dinaluhan ang bata 'saka ito mahigpit na niyakap.

"Shhh... it's okay. I'm here... you're gonna be okay, Max. You're gonna be okay..."