/LDR-11/

THIRD PERSON

A machine that can travel within time. Either on the present or in the future as what Lucina said, the talking A.I.

Max was unable to believe what he had learned. He doesn't realized that his sister will create this kind of thing. For God's sake, this is a time machine! He never expected to encounter one.

And with that, different questions playing on his mind. Like how is this even possibly made? To what purpose? Why did his sister built this? Is she going to use it? For what and why?

There are a lot of questions lingered on Max's mind but none of them can be answered.

There's only one way to find out.

He's going to use the machine to go back to the past.

-----

IDRIS

Nagising ako ng namamanhid ang katawan kaya pinalipas ko muna ang ilang segundo bago ako tuluyang bumangon.

Medyo namamaga pa ang kanang paa ko dahil naalala kong doon ako banda nakagat ng ahas kagabi. Or should I say the same day which is last night---well, not last night but the same specific day---aish, ewan.

'Saka ko lang din na-realize na sa tuwing nagigising ako ay mistulang nagkakaroon ng side effects ang nararanasan kong forced deaths.

Katulad no'ng uminom ako ng Zonrox, nakaramdama ako ng matinding pagkauhaw pagkagising ko. Same as when I electricuted myself in a bath full of water, pagkagising ko ay tayo-tayo ang buhok ko.

And now this, I was bitten by a snake dahilan para mamanhid ang buong katawan ko. I really don't how it happened though but I hope there's no bad thing's gonna happen to my body if ever.

I think I should stop to kill myself forcely dahil baka kung anong mangyaring kakaiba sa akin at tuluyan na akong matigok. I just let the day pass by and wait for tomorrow.

That would be boring, knowing that you're waiting you're death till the time struck at midnight.

Man, that kinda sucks but it's better that way.

Nang maramdaman kong naigagalaw ko na ng maayos ang mga kamay at paa ko ay saglit akong nag-unat-unat ng katawan para ma-exercise naman ang mga buto ko.

Nakaramdam ako ng ginhawa pagkatapos no'n. Feeling ko tuloy unti-unting ng dumadaloy ang dugo ko sa iba't-ibang parte ng katawan ko.

Pinatunog ko muna ang mga kamay ko bago ko inabot ang phone ko sa may tabi ng kama at tiningnan ang oras.

Napabuntong-hininga na lang ako ng makita ko ang date at taon. It's all same. I smiled bitterly because of that thought. Piniling ko na lang ang ulo ko dahil alam ko sa sarili ko na wala na akong magagawa pa para makaalis ako sa miserableng kaganapan sa buhay ko.

Nagpalakad-lakad ako sa loob ng kuwarto habang hinihintay ang pagkatok ni Naya sa pinto. Hindi ko alam kung anong trip ko pero naisipan ko lang 'to.

In three seconds, she'll be knocking on the door, believe me.

In three... two... one...

"Idris, bumangon ka na riyan! Aba, tulog mantika talaga kahit kailan!"

Perfect timing.

Dali-dali naman akong nagtungo sa pinto para buksan 'yon at salubungin ang nakabusangot na si Naya.

Tsk, serioulsy? Sawang-sawa na ko sa ganitong eksena.

Araw-araw ba namang ganito ang nangyayari kada gigising ako. Pero hindi naman ako maiinis o magagalit sa kung sinuman bagkus, pipilitin ko na lang maging masaya sa kabila ng nangyayari.

"Oo, maliligo na ako at sabay na tayong aalis kaya shupi na." biglang sabi ko bago pa man siya makapagsalita kaya marahan na lang siyang tumango 'saka bumaba.

Lumingon pa siya sa'kin na parang nagtataka pero iminuwestra ko na lang ang kamay ko na sinasabing 'alis na' kaya tuluyan na siyang bumaba.

Hays, here we go again.

----

Pagkatapos kong mag-ayos ay sabay na nga kaming pumunta ni Naya papunta sa kinatatayuan ng booth namin.

"Alam mo hindi talaga ako mapakali tungkol kanina," panimula ni Naya habang nag-aayos kami ng isasabit naming burloloy sa stand ng booth.

"Yeah, what about it?" tanong ko habang hindi nakatingin dahil kasalukuyan kong ginugupit ang papel na hawak ko.

"Paano mo nalaman ang dapat na sasabihin ko kanina? Grabe, parang alam mo kaagad kung ano 'yung sasabihin ko." Napatigil naman ako sa ginagawa dahil doon.

Natawa na lang ako dahil takang-taka siya habang nakatingin sa akin.

"You silly, siyempre halata naman sa mukha mo 'yung sasabihin mo, e. Malay ko ba na tama pala 'yung sinabi ko." natatawang tugon ko 'saka pinagpatuloy ang paggunting.

"Weh. 'Di ako naniniwala. Ikaw ha, siguro may telephatic ability ka kaya nabasa mo 'yung nasa isip ko kanina kaya mo nasabi 'yon." pagpupumilit pa niya kaya natawa ulit ako at napailing-iling dahil sa akala niya.

Ang lawak naman ng imahinasyon ng babaeng 'to. Telephatic ability? Really?

"Seriously, Naya? Cut that thought of yours. Wala akong gano'ng abilidad kaya tigilan mo ko." sagot ko na lang kaya hindi na siya muling nagtanong pa at nagpatuloy sa ginagawa.

Mahigit isang oras din kaming nag-design ng booth kaya binigyan kami ng break ng leader namin para kumain ng lunch. Tama ang timing dahil ngayon ko lang din naramdaman ang gutom.

"Tara sa cafeteria." aya sa akin ni Naya pagkatayo namin pero tumanggi ako dahil naiihi na ko.

"Sige, sunod ka na lang. Akin na 'yang pera mo para ako na bibili ng pagkain mo." sabi niya 'saka nilahad ang kamay.

Inabot ko naman ang one hundred pesos ko sa wallet ko at binigay ito sa kaniya.

"The usual. Alam mo na 'yon." Tipid lang siyang ngumiti at 'saka naglakad palayo samantalang nagtungo kaagad ako sa restroom.

Nang matapos ay hinugasan ko muna ang kamay ko at inayos saglit ang sarili bago lumabas.

Medyo malayo ang cafeteria mula sa gym kaya kailangan ko pang maglakad para makapunta roon.

Kasalukuyan akong naglalakad nang may marinig akong parang nadapa sa 'di kalayuan sa pwesto ko. Nang tingnan ko ito ay may nakita akong batang lalaki ang kasalukuyang tumatayo at pinapagpag ang suot niya.

Wait, those clothes are familiar. Pati ang likod at hubog niya ay parang nakita ko na.

Naningkit ang mga mata ko nang biglang humarap ang bata sa direksiyon ko dahilan para magkatitigan kami.

Tama! Siya 'yung nakita ko sa empty room at siya rin 'yung nakita ko sa gubat noong gabing 'yon! Malakas ang pakiramdam ko na may alam ang misteryosong batang ito sa nangyayari sa akin kaya walang ano-ano'y tumakbo ako sa kinatatayuan niya.

Nanlaki naman ang mata niya at nagulat na lang ako dahil tumakbo rin siya kagaya ko.

Pambihira! Bakit tumatakbo na naman siya?! Bakit ang hilig niyang umalis?!

"Sandali!" tawag ko habang tumatakbo at hinahabol siya.

Parang wala siyang narinig at patuloy lang siya sa pagtakbo kaya hinabol ko pa siya.

"Please, kailangan kitang makausap!" sigaw ko pa pero hindi ito nagpatinag at lumiko sa isang daan pero pagdating ko roon ay wala ng ibang lusutan kaya nakita kong nataranta ito at sinusubukan pang tumakas.

Not this time, kid.

Nilagay ko ang kamay ko sa harap na parang pinapakalma siya.

"Look. I just want to talk to you, please." mahinahon kong saad.

Napansin ko namang napalunok siya at dahan-dahang lumapit sa akin.

Nang magkapantay kami ay lumuhod ako sa harap niya dahilan para makita ko ng kabuuan ang mukha niya.

Parang gusto ko namang pigilan ang kamay kong kurutin ang pisngi niya dahil medyo matambok ito. Ang ganda pa ng mata niya na kulay tsokolate. Meron din siyang freckles sa mukha na nagpadagdag sa ka-cute-an niya.

Sa tingin ko rin ay nasa walo o nasa siyam na taon na siya.

"I'm Idris." pakilala ko pero tinitigan niya lang ako.

Nagulat na lang ako ng bigla niya akong niyakap. Muntik pa akong matumba pero buti na lang ay nasalo ko siya kaagad.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko gayong niyayapos ako ng batang 'to. Hindi ko alam kung anong trip niya pero niyakap ko na lang din siya pabalik.

Sa kabilang banda ay nakaramdam ako ng gaan ng loob. Hindi ko mawari kung bakit pero parang matagal ko ng kilala ang batang 'to.

Pagkalipas ng ilang minuto ay kumalas din siya kaagad.

"I-I'm sorry..." paumanhin niya habang nakayuko.

Napangiti na lang ako't hinawakan ang balikat niya. "It's okay." nakangiting tugon ko.

"By the way, what's your name? What are you doing here? Is it really you in the empty room and in the forest?" sunod-sunod kong tanong.

Hindi ko napigilan ang sarili ko dahil kating-kati na kong makarinig at malaman ang totoo.

"My name is Max... and I'm also experiencing what you're going through." tanging sagot nito pero sapat na 'yon para maintindihan ko ang sinabi niya.

Hindi lang ito maproseso ng utak ko dahil sa matinding gulat at pagtataka.

"What do you mean?"

"I'm stuck in a time loop. Just like you."

----

THIRD PERSON

"TATM activating." saad ng boses ni Lucina pagkatapos paganahin ang machine na kayang makapaglakbay sa anumang oras.

Samantalang, manghang nakamasid naman si Max nang biglang umilaw ang machine.

Nagmistula itong tatlong malalaking ringlight dahil sa liwanag nito. Nagkaroon ng malakas na dagundong na maririnig sa apat na sulok na kwarto. Bahagya ring umuga ang sahig na kinatatayuan niya dahilan para muntik na siyang matumba.

"Oh, my. Tell me I'm not dreaming." mahinang usal ng binatilyo sa sarili habang tinititigan ang machine.

Mula sa gitna ng tatlong malalaking bilog ay unti-unting namumuo ang mistulang ulap pero ang tekstura nito ay parang tubig. Nakalutang ito at hugis pa-oblong.



Hindi tuloy maiwasang kilabutan ni Max nang masaksihan ang kabuoan ng Time Machine. Hindi niya inakala na magiging ganito pala kakomplikado ang pagbubukas ng bagay na iyon.

Para namang may sariling buhay ang paa niya at nagsimulang humakbang papalapit. Makikita sa mata niya ang repleksyon ng nakakamanghang machine na ngayon niya lang nakita.

"Damn, I never thought that she would be this genious. She freaking build a time machine! This is awesome!" hindi napigilang sigaw ni Max habang tinitingnan ang machine.

"TATM is not tested yet. It only appears to be an experimental and only a theory that has not been approved but I assure you that somehow it will work. Would you like to try it, Max?" sambit muli ni Lucina na ngayon ay nakaharap at nakasunod sa kaniya.

Binundol ng kaba ang pagkatao ni Max ng marinig 'yon pero hindi niya rin maiwasang matuwa dahil sa kaalamang maari niya itong magamit.

Naalala niya bigla ang kabilin-bilinan ng Ate niya sa tuwing aalis siya.

Pinagbabawalan siya nitong pumasok sa kwarto dahil may mga bagay siyang hindi maaring galawin o makita sa loob kaya naman ay ni minsan ay hindi niya ito sinuway.

At isa pa, malaki ang utang na loob niya sa babae dahil sa ginawa nitong pagkupkop sa kaniya nang mamatay ang mga magulang niya kaya bilang kapalit ay dapat maging mabuti siya rito at pakitaan ng magandang asal.

Ngunit ano nga ba ang gustong mangyari ni Max ngayon? Saan panahon siya pupunta? Sa nakaraan ba o sa kasalukuyan?

"I'm pretty sure she'll be mad at me if she ever realized what I just did. But I want to try it." pagkausap ni Max sa sarili habang mariin pa ring nakatingin sa machine.

Nagsimula siyang maglakad ng pabalik-balik dahil hindi siya mapakali. Nagtatalo ang isip niya kung susubukan niya ang Time Machine.

"I can give you informations on how to use the machine. The advantages and the disadvantages. The things that you have do and the things that you can't do. Would you like me to elaborate it all?" muling saad ni Lucina dahilan para mas lalong maguluhan si Max.

Napahilamos na lang siya sa kaniyang mukha at napaupo sa hagdan 'saka doon naupo. Naalala niya ang kaniyang mga magulang na namatay noong bata pa siya. 'Yon din ang panahon na kinupkop siya ni Theresa.