/LDR-3/

IDRIS

Napabalikwas ako ng bangon habang sapo-sapo ang noo. Bahagya pa akong nahilo pagkatayo ko.

Napansin kong nasa kwarto pa rin ako katulad kung nasaan ako kahapon ng umaga. Teka...kahapon?

Naguguluhan kong tiningnan ang phone ko at chineck ang date. It's the same day as last night. Napakunot ang noo ko dahil sa matinding pagtataka.

The last thing I remember was me and Naya are walking in the street when two guys appeared and robbed us. And I saw Naya...died.

I also remember that the guy shot me right into my head and I died, I suppose.

Pero kung namatay ako, bakit nandito pa rin ako? And why do I feel deja vu?

Napasapo ako sa noo ko nang mapagtanto na nangyari na ang lahat nang ito. I don't know how it happened but I am so confused right now. I don't even know what to think and what to do about it.

"Idris, bumangon ka na! Aba tulog mantika ka talaga kahit kailan!" Napalitlag ako ng marinig ko ang boses ni Naya habang kumakatok sa pinto.

Those words...she already said that.

Wala sa sarili akong lumapit sa pinto at dahan-dahan itong binuksan. Bumungad sa akin ang nakabusangot at nakapameywang na si Naya.

"Hey, you okay? Parang nakakita ka ng multo riyan." nagtatakang tanong nito nang makita ako. Tiningnan niya pa ako mula ulo hanggang paa 'saka binalik ang paningin sa akin.

"Uhh...don't mind me. I'm okay." sagot ko rito. Hindi ko alam kung sigurado ba ako sa sagot ko pero alam ko sa sarili ko na hindi ako okay.

"Anyways, kailangan mo nang magbihis dahil aayusin pa natin y'ung booth natin." saad niya. Naningkit na lang ang mata ko ng ma-realize na ito rin ang sinabi niya kahapon.

"Right. Hintayin mo na lang ako roon. I need to think first, okay?" sagot ko rito pero bago pa siya makasagot ay isinarado ko na ang pinto habang hawak-hawak ang ulo ko.

Kailangan kong isipin lahat ng nangyari kahapon. Kailangan kong isa-isahin ang bawat detalye nito. Baka kasi naalog lang ang utak ko at kung ano-ano na ang naiisip ko.

"Wait, ano bang iisipin mo?" sigaw nito sa kabila.

"Just go! I'll be there in a minute!" sagot ko pabalik.

"Okay. Bilisan mo lang." 'Di ko na lang pinansin ang sinabi niya at napaupo sa kama.

I calmed my mind and breathed deeply to supress my frustration. Inikot ko rin ang ulo ko in circular motion at pinatunog ang aking mga kamay 'saka ito inunat.

Nang makuntento ay nangalumbaba ako 'saka binalikan ang nangyari kahapon.

I woke up by Idris's voice, we decorate our booth for the Intrams, Owen's being a mascot and when we're already finished, Naya and I decide to eat somewhere but some guy killed us.

If we died that night then how am I still alive? Feeling ko ay mababaliw na ako kakaisip kaya napagdesisyunan kong tumigil na at nagsimulang mag-ayos.

Pagkatapos ko ay lumabas na ako ng dorm. Kung tama ang hinala ko, there are students approaching me and gives me a flyer. Which I think is weird because all of a sudden, parang lahat ng mangyayari ay alam ko na.

Argh!

And I'm right, that's exactly what's going on now. I saw a group of students heading into my direction but I pretended I didn't see them and changed my way to avoid inviting me into their silly booth.

Nakita ko sa gilid ng mata ko na sinundan na lang nila ako ng tingin at nanghihinayang na naghanap ng ibang estudyante na iimbitahan.

Napangiti ako ng malagpasan ko sila. Buti naman at hindi na nila ako sinundan no.

Ooh, I know what's going to happen kaya mabilis akong gumilid sa daan para iwasan ang humaharurot na sasakyan na muntik ng bumangga sa akin. Nagtataka naman akong tiningnan ng driver pero sa huli ay nag-sorry din ito.

"Please, be careful." wika ko rito ng may pag-alala. Sana naman sa susunod mag-iingat na siya. Tumango lang ito sa akin at 'saka nagmaneho paalis.

At bago ko pa man mabangga ang paparating na lalaki na may buhat-buhat na mga kahon ay ako na ang kusang umiwas sa daraanan niya.

Napangiti na lang ako ng hindi ko siya nabangga katulad ng inaasahan ko kaya sinundan ko na lang ito ng tingin.

Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa matanaw ko na ang booth namin. Alam ko na ang susunod na mangyayari, susulpot sa harapan ko si Owen para gulatin ako.

And I'm right, again. He appears right infront of me but because I'm expecting this one, I've kept my face still, showing no reaction at all.

Nagtaka naman si Owen sa kinilos ko kaya kaagad niyang tinanggal ang mabigat na ulo ng mascot na suot niya at kunot-noo niya ako tiningnan.

"Damn, no reaction? Tumakbo pa naman ako rito para gulatin ka." kunot-noo nitong tanong pero tinaasan ko lang ito ng kilay.

"Pake ko? Pwede ba tigilan mo na ko sa mga pang-aasar mo dahil hindi na tatalab sa'kin 'yang mga 'yan." singhal ko rito sabay duro sa pagmumukha niya pero ang hayop tinawanan lang ako at ginaya pa niya ang ginawa kong panduduro.

"Ows, talaga? Kwento mo sa pagong. Hinding-hindi ako magsasawang asarin ka hanggang sa malukot 'yang mukha mo na katulad ng sa papel." balik sagot nito. Ang lalaking ito talaga! Namumuro na talaga siya sa'kin! Balang araw gagantihan ko rin ang isang 'to.

"Whatever. Why are you wasting you're time on me, huh? Akala ko ba wala ka ng pake sa'kin? Just go with your shitty friends dagdag mo pa 'yang mga babae mo!" sigaw ko rito. Nakita ko naman siyang natahimik sa sinabi ko at parang napahiya.

Napansin kong tumigil sa pagkilos ang mga tao sa paligid at nakatingin sila sa direksiyon namin pero hindi ko ito pinansin.

Magsasalita pa sana siya pero hindi niya naituloy at tuluyan ng umalis. Doon ko lang na-realize ang mga nasabi ko.

Mukhang napasobra ang sinabi ko sa kaniya. Napakagat-labi ako at napatampal ako sa noo ko dahil sa inis na naramdaman.

Aish, stupida ka talaga Idris!

Narinig ko ang mga bulungan ng mga tao sa paligid pero hindi ko na lang ito pinansin 'saka tinungo ang kinaruruonan ng booth.

May dahilan kung bakit ko nasabi ang lahat ng 'yon sa kaniya. Sa tuwing nakikita ko siya rito sa loob ng campus ay hindi ko maiwasang isipin ang ginawa niyang pag-iwan sa akin noong bata pa kami.

"Hey, Idris. What's with the scene?" tawag pansin sa akin ni Naya pagkarating ko sa booth. Kasalukuyan itong kumukuha ng mga decorations mula sa box at inililipat sa mesa.

"Wala 'yon. Wag mo na pansinin." mahinang sagot ko rito saka siya tinulungan.

"Okay. Basta kung anong problema mo, sabihin mo lang sa'kin, ha?" nakangiting saad nito. Nakaramdam naman ako ng ginhawa dahil sa sinabi niya. I'm so glad that she's my friend.

Napatango na lang ako at 'saka sinimulang mag-ayos.

-----

"Grabe, nakakapagod naman. Biruin mo inabot tayo ng gabi rito sa campus dahil sa letcheng booth na 'yan?" tipid na ngiti lang ang tinugon ko sa kaniya. Buti naman at hindi na siya nagtanong pa dahil hindi ko rin alam ang sasabihin ko.

"Parang ang tahimik mo 'ata? Okay ka lang ba?" nag-aalala niyang tanong. Pansin niya siguro ang katahimikan ko. Wala rin naman kasing magbabago kung ikukwento ko sa kaniya ang nangyayari sa'kin. Baka nga pagtawanan niya lang ako o kaya sabihing nababaliw na ako.

"I'm fine. Gutom lang siguro ako. Kain tayo pagtapos?" ang tanging sagot ko sa kaniya.

"Sure. Basta---"

"Libre ko?" pagtatapos ko sa sasabihin niya. Nagulat naman siya sa sinabi ko pero nakabawi naman siya kaagad.

"Uhm, yes?" patanong nitong sagot.

"Ayoko, kanya-kanyang bayad ngayon. Nagtitipid ako." sagot ko rito. Sumang-ayon naman ito at saka namin ipinagpatuloy ang pagliligpit.

"Para sa lahat ng estudyante, magsi-uwi na kayo sa bahay at dorm nyo dahil isasara na namin ang campus. Mag-ingat ang lahat at magandang gabi." Napabuntong-hininga na lang ako ng marinig ko ang announcement. I'm already expecting that to happen and I'm not surprised at all.

Saktong tapos na kami sa ginagawa kaya umalis na rin kami.

Kasalukuyan kaming naglalakad sa hallway ng school ng magsimulang dumaldal si Naya pero wala akong naintindihan ni isa sa sinasabi niya. Hanggang ngayon kasi ay iniisip ko pa rin ang paulit-ulit kong pagkamatay at pagkabuhay.

This is the third time that I experience this very same day. I assume this is some kind of a dejavu moments but experiencing this for the third time? That's not dejavu at all. It's like I'm being stuck in a time loop where the same events just keep repeating themselves.

But why of all people, why me? I mean, is there someone or anyone experiencing this too?

Napailing na lang ako sa naiisip. Kailangan ko munang itigil ang pag-iisip, baka kasi tuluyan na kong mabaliw 'pag hindi ako tumigil.

"Earth to Idris. Nasaang planeta ba 'yang utak mo at hindi mo ko pinapansin?" tawag pansin sa'kin ni Naya. Napatingin naman ako sa kaniya na hinihintay ang sagot ko. I wish I could tell her the truth why I haven't been in myself for the past few hours.

"As I said earlier, gutom lang 'to kaya bilisan na natin dahil nagugutom na ko." sagot ko na lang rito para hindi na siya magtanong pa.

Nang tuluyan na kaming makalabas sa campus ay sinabi ni Naya na maglakad na lang daw kami dahil medyo may kalapitan din naman 'yung kakainan pero tumanggi ako.

Alam ko na ang mangyayari, just like what happened the other day. There are two guys who robbed and kill us. Hindi ako makakapayag na mangyari ulit 'yun. Besides, if I try to avoid it, I may be able to alternate the event and there's a chance that we're not going to die so that I can finally see the daylight tomorrow.

"Mag-taxi na lang tayo, please?" pagpupumilit ko rito pero kunot-noo lang niya akong tiningnan. Naguguluhan sa kinikilos ko.

"Okay. Okay. What's up with you? Una, tulala ka tapos ang tahimik mo. Ngayon, napa-praning ka na? Ano ba talagang nangyayari sa'yo?" mariing tanong nito kaya parehas na kaming napatigil sa gitna ng paglalakad.

I don't have time to answer her questions because I can see the two guys in across the streets, waiting for us.

Sakto namang may nakita akong taxi kaya kaagad ko itong pinara. Tumigil naman ito sa harap namin kaya hinila ko na ang kamay ni Naya papasok sa loob ng hindi pinapakinggan ang reklamo niya.

Para akong nabunutan ng tinik ng tuluyan na kaming nakalayo mula sa mga lalaking 'yon. Napahinga ako ng maluwag at bahagyang isinandal ang ulo sa balikat ni Naya na hanggang ngayon ay nagrereklamo pa rin.

Matatahimik na sana ako pero isang nakakasilaw na liwanag ang bumungad sa harapan namin at naramdaman ko na lang ang malakas na pagbangga ng sinasakyan namin sa isang malaking truck.

Pagkatapos no'n ay tuluyan na akong nawalan ng malay.