Chapter 3 (LIES)

Nang kumalma na ang magulo kong isipan, agad kong inayos ang mga groceries ko. Mukha nang mas turuhan ang bahay ko dahil unti-unti nang nagkakalaman. Matapos iyon, napagpasyahan kong mag-half bath, pagkatapos ay nagbihis ng pajama at fitted sando. Alas-singko pa lang ng hapon pero mas gusto ko talagang nakapajama kapag nasa bahay lang.

Habang pinapatuyo ko ang buhok ko, tumunog ang doorbell. Isinuot ko ang  aking silk robe bago puntahan ito. Ito ang mga kagamitan sa kusina at washing machine na ipinadeliver ko. Pumirma ako para sa confirmation at ipinaiwan ko na lang sa harap ng pinto ang mga gamit. Isa-isa ko itong dinala sa loob, hindi naman ako nahirapan sa pagpasok sa mga ito dahil hindi gaanong mabigat.

Inuna kong ilagay sa aking banyo ang mini washing machine. Sa kwarto ko naman ang plantsa. Matapos iyon, sinunod ko ang mga kitchen tools. I decided to wash all of it para ready na gamitin. Ang mga karton naman ay pinagsama ko sa loob ng pinakamalaking karton, dinala ko ito sa labas upang dalhin sana sa baba, ngunit naalala ko ang aking suot. Iniwan ko muna iyon sa harap ng unit ko at muling pumasok at nagpalit ng t-shirt. Hindi nagtagal at agad rin akong lumabas. Ngunit laking pagtataka ko nang wala na ang karton.

“Saan na napunta iyon?” tanong ko habang nililibot ang tingin. Wala akong nakitang kahit sino. Napakamot na lang ako sa ulo, nagtataka sa biglang pagkawala ng karton. Hindi ko alam kung saan ito napunta. Sa kabila ng pagtataka, pinili kong binaliwala na lang ang pangyayari. 

Dahil magiging gabi na rin, I decided to cook for my dinner. The last time I ate home-cooked food ay sa bahay pa nila tita. Ayoko namang magsawa sa cup noodles kaya't nagdesisyon akong magluto.

I decided to cook adobo para puwede ko siyang ilagay sa ref kapag may natira. Tamang reheat na lang kapag nagutom ulit. Una kong inihanda ang mga rekados bago nagsalang ng kawali. I was humming while waiting for the pan to heat. Pasayaw-sayaw pa ako habang naglalagay ng mantika.

I really love cooking as much as I love eating. Bigla ko tuloy namiss ang pagluluto para sa mga mahal ko sa buhay, lalo na sa nanay ko. Kasalukuyan kong ginigisa ang bawang nang bigla na lamang tumunog ang fire alarm sa unit ko. I immediately panicked. Sino ba naman ang hindi? May nasusunog? I tried my best to calm down and look for where the fire is coming. Hawak ko na rin ang fire extinguisher nang marinig ko ang sunod-sunod na pag-doorbell at pagkatok.

I immediately went there to open the door to find out that there are two firemen in front of my unit. “Wala akong nakikitang sunog! I swear hindi ko po pinalaruan ang alarm, it just rang on its own!” agad kong ipinaliwanag sa kanila.

“May I know what you are doing ma'am, before the alarm rang?” kalmadong tanong ng isa. 

“I was just cooking for my dinner po.” sagot ko.

I was confused when I saw them chuckled hanag tatango-tango. “If you don't mind ma'am, we'll get in? We think we know the problem.” walang pag-alinlangan kong pinapasok ang mga ito.

Nagtaas lang sila ng kilay papunta sa kusina, parang sigurado silang doon galing ang problema. Wala akong nasabi habang sinusubukan kong intindihin ang nangyayari. Sa kabutihang-palad, nagawa kong patayin ang kalan kanina.

“Your first time to cook here?” tanong ng isa. Tumango lang ako bilang sagot. “The alarm was triggered because of the heat. You need to open the exhaust fan every time you cook, ma'am,” paliwanag nito.

Napapalagay ang kamay ko sa ulo. “Is that so? Pero wala po akong nakitang exhaust fan, so hindi ko na siya naisip,” nahihiyang sagot ko.

Buti na lang mababait ang mga fire officer. Itinuro nila kung nasaan ang exhaust fan at kung paano ito gamitin. Nasa tapat lang pala ito ng stove, sa ilalim ng mga cabinet. It was hidden at may kailangan pang pindutin para lumabas at i-on. Sobrang thankful ako sa kanilang tulong at nahihiya sa katangahan ko at the same time. Pero sabi nila, normal daw iyon sa mga bagong lipat. Kaya na rin siguro napakarelax lang nila kanina. Well, except sa doorbell, of course, kailangan pa rin nilang maging alert sa mga ganitong sitwasyon.

They bid their goodbye right after telling me different safety measures. I gladly thank them, at humingi na rin ako ng paumanhin. “It's our job, ma'am. Wala pong problema doon,” sabi nila, pero insisto pa rin akong ako ang may kasalanan.

Nakahinga naman ako ng maluwag at bahagyang pinokpok ang ulo ko dahil sa katangahan. Pangalawang araw ko pa lamang pero ang dami na agad nangyari. I just hope that nothing worse will happen next. Gusto ko lang tuparin ang pangarap ko sa buhay pero bakit napakachallenging naman agad-agad?

Bumalik ako sa kusina upang ipagpatuloy ang pagluluto. Nasa kalagitnaan na ako ng pagluluto at saka ko lang na-realize na wala akong nabiling suka. Ang sarap din sabunutan ng sarili ko eh! Seriously? Anong kamalasan at kahungahan ito? Is this called homesickness or what?

Tamad na tamad akong kumilos. And for the second time, pinatay ko muna ang kalan at kinuha ang purse ko na nasa ibaba ng refrigerator. Hindi ko na minding ang pagsuot ng pajamas at shirt, malapit lang naman ang convenience store.

Nang makarating ako sa tindahan, agad kong hinanap ang suka. I bought the biggest one that I saw. What can I do, I am frustrated. Naiinis ako sa mga nagaganap, I even saw the cashier looking at me weirdly. Gusto kong tarayan pero, ayoko nang dagdagan ang problema ko.

Bitbit ang isang galon na suka, muli akong naglakad pabalik. Just right when I was about to cross the road, may motorsiklong tumigil sa harap ko. At parang model ang driver na nag-alis ng helmet. It's the guy, I never knew who na laging tumutulong sa akin.

“Pauwi ka na?” tanong nito.

“Oo, bumili lang ako ng suka.” I showed him the gallon of vinegar I am holding.

I heard him chuckled. “That's one hell lot of vinegar. Baka masunog ang baga mo diyan,” nang-aasar na tono nito.

“Yeah, I am regretting buying this now. Dapat iyong puwede lang ibulsa. Naiinis lang talaga ako kaya ayon,” I said shrugging.

“Come on, I'll give you a ride,” tiningnan ko ito.

“Huh? Pero malapit lang naman na,” he patted my head.

“Parehas lang naman tayo ng pupuntahan at gusto ko lang makasabay ka.” I just found myself hugging him from behind habang sakay ng kaniyang motor.

Noong una ang akala ko ay ibaba niya ako sa may entrance pero dumiretso kami sa parking lot. “Dito ka rin nakatira?” tanong ko habang bumababa.

“Yeah, that's why you always see my face around.” Kaya naman pala. Ni-lock niya ang kaniyang motor saka kami sabay na nagtungo sa elevator.

Habang hinihintay na marating ang floor ko, I was thinking kung dapat ko ba siyang imbitahan sa unit ko o tanungin na lang kung saan ang unit niya. “Would you like to eat dinner with me?” bigla ko na lang nasabi.

“Sure,” sagot niya at sakto namang bumukas ang elevator. “I'll just change then, I'll go to your place.”

Gusto ko mang bawiin but it's too late, nakakahiya namang bawiin bigla kung kailan pumayag na ito. So I just need what I needed to do. Mabilis kong tinapos ang niluluto at saka inayos ang mesa. Parang akong maybahay na naghahanda sa pagdating ng asawa mula sa trabaho. I blushed with that thought, napangiti ako. It's not a bad idea, he's hot and he really looks like a husband material. My kaharutan thoughts immediately faded away when I heard the doorbell. 

Nagmamadali akong nagtungo doon at malaki ang ngiti ko nang binuksan ko ang pinto. There he is, wearing a simple white shirt and pajama, parang sinadyang i-coordinate ang outfit namin. Pasimple kong kinurot ang aking hita, no kalandian thoughts please. Huwag mag-assume nakakamatay!

“Pasok ka,” I tried my best to act normal.

“Thanks,” he smiled and showed me a paper bag. “I was thinking of what to bring and saw this tub of ice cream, I hope it's fine.”

“Nag-abala ka pa. But it's fine, mahilig naman ako sa ice cream,” I led him to the kitchen and made him sit.

Nilagay ko muna ang ice cream sa ref para hindi ito matunaw at saka umupo sa harap niya. “Let's pray first,” simula ko, I didn't wait for his response. I gave grace to the food and after that, sinandukan ko na siya ng kaniyang pagkain, saka ko sinunod ang akin. I even poured his glass of water.

“Don't be like that, baka masanay ako,” natigilan ako sa sinabi niya. Right then I realized I was acting like a girlfriend. Napakamot ako, when did I become like this.

Nakayuko lang ako all throughout the dinner, wala na tinakasan na ako ng sarili kong kaluluwa at kinain na ng kahihiyan. What a mess! Kanina ko pa pinapahiya ang sarili ko. Despite that, I still managed to eat a lot. Kahihiyan ka lang, gutom ako. We ate in silence pero hindi naman awkward. Sadyang hiyang-hiya lang ako sa mga pinakita ko. The thing is, I don't even understand myself. Paano na lang pala kung may jowa siya? Sinasabi ko na nga ba, dapat binalutan ko na lang siya ng ulam. Please self! Come back to your senses, don't act harshly next time!