4. HER FATHER'S DEMAND

BREVORAH

"What's happening to you Brevorah? Paano'ng hindi mo matandaan kung sino at saan ka nila dinala?" may gigil na tanong ni Dad.

Pinili ko na lang na yumuko upang maiwasan ang dismayado niyang ekspresyon. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin lubos maisip na sa isang iglap ay bigla na lang nagbago ang lahat ng nakasanayan ko. 

If only I could turn back the hands of time, pinili ko dapat makinig sa sinabi niya, kun'di sana ay hindi nangyari ang bagay na iyon. Mayroon pa sana akong mapagmahal at malambing na ama, malayo sa kung paano niya ako tratuhin ngayon. 

"Speak up! I didn't raise you to be this weak!"

"Carlos hijo, hayaan mo naman muna na makapagpahinga ang apo ko. She was traumatized," banayad na sabi ni Lami na pumagitan sa amin ni Dad, para maitago ako. 

Maagap naman dumalo si Mom kay Dad upang pakalmahin ito. Galit na naman s'ya. He was disgusted when I couldn't give a detailed testimony to the police officer about what had happened. Dapat daw ay tinandaan ko ang buong pangyayari. 

Nakapanlulumo lang. Nandoon na ako sa part na gusto niyang ipakulong ang taong kumidnap sa akin para magkaroon ng hustisya. Pero hindi ba p'wedeng mag-alala man lang s'ya sa akin? Hindi ba dapat maging masaya ito dahil nagawa kong makaligtas? 

"Fix yourself, naghihintay sina Mr. Servano sa baba," makapangyarihang utos nito.

"Pero hon, let us give Brev sometime. Maiging tayo na lang muna ang humarap sa kanila," apila ni Mom, pero hindi siya pinansin ni Dad at kahit pa hindi ako diretsong nakatingin dito, ramdam ko ang mabigat na titig nito sa akin. 

"Did you hear me, Brevorah?"

Kalmado akong nag-angat ng tingin sa direksyon niya. At kagaya ng dati, pilit kong ikinubli ang sakit. Kailangan kong maging matigas at manhid na lang, tanggap ko na kasi na wala akong karapatang sumuway sa bawat salitang idikta niya. 

"Yes Dad." 

Natahimik ang kabuuan ng aking silid. At ang sunod kong narinig ay ang mga hakbang niya paalis. 

"I'm sorry about this Brev, pero susubukan ko pa rin kausapin ang daddy mo," ani Mom na pumisil muna sa kamay ko bago nagmamadaling sumunod kay Dad.

"Pagpasens'yahan mo na ang daddy mo, sweetie," paanas naman na sabi ni Lami nang maiwan kami. "Nag-aalala lang iyon sa'yo kaya s'ya ganoon," dagdag pa n'ya. 

Gan'yan palagi ang sinasabi nito sa tuwing mangyayari ang ganitong eksena. Sa tuwina ay pinapagaan niya ang loob ko. Na dapat sana ay ako ang gumagawa no'n sa kanya. Bukod pa do'n ay matanda na siya. She's now 65 years old at hindi na dapat ma-stress, kaya naman kinikimkim ko na lang ang lahat ng hinanakit ko. 

Bigla kong narinig ang malalim na pagbuntong-hininga niya. "Mabuti na lang at hindi ako nagkamali."

Pinangunutan ko s'ya ng noo. May nangyari ba na hindi ko alam? "Nagkamali saan Lami?" kuryosong tanong ko. 

As her usual gesture, natawa na naman ito sa itsura ko. "I was talking about Jester, alam mo ba na buong gabi ka n'ya binantayan? Umalis s'ya kanina para lang maligo."

Kusang umikot ang mata ko. Ang hirap naman paniwalaan no'n. Sigurado ako na pinagtatakpan lang niya si Jester dahil nagugustuhan na niya ito para sa akin. I can remember the first time we met each other. Maamo ang mukha nito pero taliwas naman sa ugali n'ya. Arogante ito at hindi man lang ako pinansin. Kaya nakapagtataka naman na binatayan niya ako?

Kaya nga wala akong plano na ibigay sa kanya ang necklace na iniregalo ni Mom. He doesn't deserve it. 

"Did he stay here alone?"

"Of course not!" biglaang sigaw ni Lami. "I mean, I can't let him yet. Hindi pa naman kayo kasal, so I was here the whole time with him," paliwanag nito pagkaraan.

Sabi ko na nga ba. For sure, pinilit lang s'ya ni Lami na manatili dito.

"Are you feeling better? Kaya mo na ba'ng kumilos? Si Tatay Ruben mo kasi ay nagpapahinga pa."

"How is he?"

Umahon ang pag-aalala ko. Hindi ko na kasi nasundan kung ano ang nangyari matapos akong mawalan ng malay. Ano kaya ang ginawa ng mga kidnappers sa kanya?

Umiling si Lami. "He got some bruises and cuts mula sa mga bubog kaya nahihirapan pa s'yang gumalaw."

Nakahinga ako ng maluwag. Thank God at hindi nila ito binaril. Kun'di ay hindi ko mapapatawad si kidnapper. 

"So if hindi mo pa kaya, just stay here. Ako na ang bahala sa daddy mo."

Tumayo na ako at tinungo ang walk in closet para ipakita sa kanya na maayos na akong maglakad, kahit na ang totoo ay sobrang sakit pa rin ng paa ko pati muscles ng mga binti ko. Hindi na kasi ako nakapag-workout nitong mga nakaraan dahil abala ako sa mga commitments na hinabilin ni Dad. Hinintay ako ni Lami. I did a quick bath. Ayaw kasi ni Dad na naghihintay ng matagal. Terno pajamas na lang ang sinuot ko. Mas komportable ako kapag ganito ang suot sa pagtulog.

Tanaw ko sila sa sala habang pababa kami ni Lami ng hagdan. Nakita ko na nasa direksyon namin ang atensyon ni Jester. Ano kaya ang nakain n'ya at nakatingin s'ya sa amin? Agad itong tumayo mula sa kinauupuan, just what I'm expecting, malamang aalis na ito. 

Umalis nga siya doon pero tinahak niya ang patungo sa amin. Huh? Baka naman kailangan niyang pumunta sa restroom, mayroon kasi no'n sa may gawing kaliwa ng mansyon. Pero laking gulat ko nang tumigil ito sa may tapat ng hagdan habang nakatingala sa akin.

"How are you now?" he asked worriedly with his soft baritone voice nang tuluyan kaming makababa.

Nadagdagan tuloy ang guhit sa noo ko. What's with him? 

"She's fine hijo, no more worries," si Lami ang sumagot.

Nagbigay galang si Jester kay Lami na ikinabigla ko din, pagkatapos ay tumahimik na ito hanggang makaabot kami kina Dad. Tumuloy ako sa mama niya at nagmano.

"Salamat naman at walang nangyaring masama sa iyo Hija," galak na aniya.

Ngumiti lang ako bago nilapitan ang asawa niya. Ganoon din ang ginawa ko. "I suggest you should have a bodyguard. I can hire one," sabi nito. 

"Huwag na po, I'm totally fine," tugon ko, pagkaraa'y umupo na ako sa pagitan nina Mom at Lami. 

I can feel his genuine concern for me, mabuti pa s'ya, inaalala ang kaligtasan ko.

"I insist, mahirap na, marami ang nagkalat na masasamang loob. What do you think, balae?" Baling nito kay Dad. 

"She doesn't need it, she can manage herself," may diing sabi ni Dad. "Hindi iyon ang dapat nating pag-usapan. How about the wedding? We must be planning on rescheduling it."

Pinilit kong ipakita na maging kaswal kahit na may kirot akong naramdaman sa sinabi ni Dad. Wala talaga s'yang pakialam sa akin. Ang kasal pa rin pala ang importante sa kanya. 

"If I were to ask, hayaan na lang po muna siguro natin Tito. Brevorah and I need some time to get to know each other," sagot ni Jester.

Napunta tuloy ang tingin ko sa kanya. Tutok ang mata n'ya sa gawi ni Dad kaya malaya ko s'yang napagmasdan. He's totally different from the last time. What I'm seeing now is a respectable and gentlemanly kind of person, malayo sa salbahe na una kong nakilala.

Ano kaya ang dahilan ng pagbabago nito? At bakit ayaw muna niyang ituloy ang kasal? Naramdaman yata n'ya ang sulyap ko dahil biglang lumipat ang mata niya sa akin. Nanatili akong nakatingin sa kanya at ganoon din ang ginawa n'ya. And then surprisingly, the sides of his lips lifted.

****

At iyon na nga ang napag-usapan, postponed na daw muna ang kasal. Tahimik lang ako habang nakikinig sa buong pag-uusap nila, pero paminsan-minsan din naman sumasagot sa tuwing tatanungin nila ako.

I should be glad about it, pero hindi ako makaramdam ng kasiyahan dahil alam ko naman na darating din ang araw na matutuloy ang kasal sa ayaw at sa gusto ko. I should keep that in my head.

Ihahatid na dapat ako sa kwarto nina Lami kanina pero pinili kong dumito muna sa may garden malapit sa swimming pool. Hindi pa naman malalim ang gabi. Naputol ang pagmumuni-muni ko sa nakabibinging ngawa ni Gella. Napabungisngis ako. Nandito na naman ang gaga. Sinabi siguro sa kanya ni nanay Melva kung nasaan ako.

"Beshie….!!"

I shifted from my seat para maiwasan ang pagsugod niya. Pero inipit pa rin niya ako sa mga braso n'ya. 

"Are you alright? Tell me what happened?" aligaga niyang tanong. "The nerve of that damn kidnapper! Ang lakas naman ng loob n'yang kidnapin ang isang Brevorah Guillezar! I'm sure Tito Carlos already brought him to where he deserves!" may gigil pa niyang sabi.

"Beshie magsalita ka naman, ikwento mo ang nangyari."

Umirap ako sa hangin. Paano ko naman gagawin iyon kung halos hindi ako makahinga sa higpit ng yakap n'ya? Naramdaman ko ang pagluwag niyon. Mabuti naman at nakahalata s'ya. Pero hindi pa man ako maayos na nakakahinga ay hinila naman niya ako. Sumunod ang katawan ko sa pagkaladkad n'ya sa akin.

"We will go to the precinct right now!" deklara niya.

Malapit na kami sa gate nang bitawan n'ya ako. May hinalughog s'ya na kung ano sa kanyang sling bag. Nakangisi niyang ipinakita ang isang handy spray bottle.

"Tingnan ko lang kung hindi s'ya mamilipit sa hapdi kapag ini-spray ko 'to sa mata n'ya!"

Nangiwi na lang ako sa iniisip niyang gawin. Nagdadala pa rin pala s'ya ng pepper spray sa kanyang bag hanggang ngayon. Akma niyang hahablutin muli ang kamay ko pero umiwas na ako at lumakad pabalik sa may wooden chair para muling maupo.

"Ano ba beshie? Igaganti nga kita! Wala ka naman gagawin, ako ang kikilos," reklamo niya habang sumusunod sa akin.

"He's not there," sabi ko nang makaupo na kami. 

"What?!" Balikwas s'ya pagbaling sa akin.

"Don't tell me Tito Carlos didn't sue him?"

"Nope."

"Oh ano?"

Hindi na ako nakasagot. Dahil ako mismo ay hindi nakatupad sa salitang binitawan ko kahapon. Plano ko naman talaga ipakulong si kidnapper, pero paano ko pa magagawa iyon matapos akong iligtas ng ama n'ya? 

Mali ba ang desisyon ko? Dapat ba hindi ko pinalampas ang pagkakataon na makulong ito para wala ng ibang mabiktima?

"Hoy babaita? Ano na?"

Ang kulit pa naman ni Gella. Wala nito akong magagawa kun'di magdahilan. 

"Hindi ko s'ya nakilala. Sinuwerte lang akong nakatakas," pagsisinungaling ko.

Sinabi ko rin na hindi ko matandaan ang lugar na pinagdalhan sa akin. Pero hindi ko kinaila na may taong tumulong para makaalis ako sa lugar na iyon, ngunit hindi ko na sinabi ang katauhan nito. Unulit ko lang sa kanya ang salaysay ko kanina sa mga pulis, dahilan kung bakit nagalit si Dad. 

Mas maiging sarilinin ko na muna ang tungkol kay kidnapper, saka ko na lang sasabihin sa kanya ang totoo. Pagkatapos kasi ay hindi na ito hihinto sa katatanong.

Sana lang ay hindi na muling magkrus ang landas namin ng lalaking iyon! Dahil sa susunod na gawan niya ako ng masama, ako na mismo ang magpapakulong sa kanya! 

Ibinagsak ko ang sarili sa kama. Nakaalis na si Gella at natahimik na rin ang paligid. Sana bukas maayos na ang timpla ni Dad.

Maaga akong nagising kinabukasan. I took a bath and wore my sports bra with fitted leggings. I need to workout. Inaayos ko ang sintas ng aking sapatos nang marinig ko ang pagbukas ng pinto. 

"Mamaya na po ako kakain nanay," sabi ko, na hindi lumilingon sa kanya. 

Si nanay Melva lang naman kasi ang maagang pumupunta sa kwarto ko para ayain ako mag-breakfast. 

"How many times have I told you to always lock your door?"

Natigil ako sa ginagawa at mabilis na hinanap ang boses. Hindi ko na matandaan kung kailan ako huling sinadya ni Dad na puntahan sa kwarto ko. After sixteen years, babalik na ba ang lahat sa dati? Sabi ko na nga ba at hindi n'ya rin ako matitiis. Malawak akong ngumiti at handa na sana siyang sugurin ng yakap pero bigla rin akong natigil.

"I can't believe you! Lagi na lang ba kitang pagsasabihan ng mga dapat mong gawin?" pasigaw niyang sabi.

I stand still, at pinirmi ang paa sa kinatatayuan. "I'm sorry Dad."

Palagi nga pala niyang bilin na i-lock ang pinto. Hindi ko nakakaligtaan gawin iyon noong nasa New York pa kami. 

Ang nagawa ko nalang ay umiwas sa mariin niyang titig, iyon na lang naman ang pwede kong gawin para hindi na mas lalong masaktan. Naupo s'ya sa may couch. Sumunod ako at nagtira ng malaking distansya sa aming pagitan.

"You know exactly na marami tayong projects na naiwan sa New York. At kailangan na rin maumpisahan ang renovation no'ng building na nakuha mo recently," panimula n'ya.

Parang nahuhulaan ko na ang susunod niyang sasabihin. May inilapag itong isang white folder sa may gitna namin.

"We're leaving." Iniusog pa niya iyon ng kaunti sa akin. Just what I am thinking of, babalik na nga sila ni Mom sa New York. 

"Contact him and do the negotiation. I expect you to get the property. That was a perfect location for our next branch."

Iyon lang at tumayo na ito, ni hindi man lang niya hinintay ang komento ko. Nakakailang hakbang pa lang s'ya nang tumigil ito at muli akong hinarap. Saglit akong umasa na lalapitan niya ako at yayakapin.

"And one more thing, huwag mong kalilimutan ang engagements natin sa Vigual foundation."

Masyado ba akong umasa? Kanina pa nakaalis si Dad at nakapako lang ang tingin ko sa bagay na  iniwan niya. Shit! Sa loob ng labing anim na taon ay nangulila ako. I thought muli ko ng mararamdaman ang pagmamahal n'ya. But I'm wrong! Dahil pinuntahan lang pala n'ya ako para ihabilin ang foundation at makuha ang property na gusto nito. Iyon lang at wala ng iba pang dahilan.

Nanghihina kong inabot ang folder, ito na siguro talaga ang ganti sa akin ng tadhana. Kinalma ko ang sarili at nagpakawala ng malalim na hininga bago iyon binuksan. Hindi ako p'wedeng maging mahina. At hindi ko maaaring bitawan ang katiting na pag-asa na babalik din sa dati ang lahat. Kailangan kong gawin ang mga inuutos ni Dad. Through that, baka sakaling mangyari ang bagay na inaasam-asam ko.

Tumambad sa paningin ko ang pangalan at records ng isang businessman. I need to talk to him as soon as possible. Kailangan kong mabili ang lupang pagmamay-ari nito. 

***