KABANATA 3- PAIN

KAHIT AYAW MO NA 

Written By LovieNot

KABANATA 3

LILAH DAZA

Walang imik na sumampa si Dara sa elevator. Kung minamalas ka nga naman at nakasabay mo pa ang isa sa taong gusto mo nang iwasan na.

Matapos ng pakiusap ko sa kanya kagabi ay hindi na kami nagkausap pa dahil nagdesisyon na rin siyang umuwi. Inihatid pa namin ito sa labas ni Lester. Pagkatapos ay ipinagpatuloy namin ang pagpapanggap na kami pa rin kahit hindi naman na talaga.

Napasinghap ako. Gusto kong magsalita pero wala akong mahita na sasabihin ko sa kanya. 

"I'm sorry for what happened last night." Sa wakas ay nakapa ko rin ang dila ko. Saktong bumukas ang elevator senyales na nasa ground floor na kami. Mabagal ang mga hakbang namin.

"It's fine but... Sana di na maulit iyon Lil. Sana rin ay ipaalam niyo na ang break-up ninyo. Sinagot ko na siya kagabi, nong lumabas kaming dalawa. Kami na ni Alester. Kaya sana maintindihan mo ang punto ko."

Sila na. Paulit-ulit na naman iyon sa sistema ko. Hindi na ako nakapagsalita pa dahil sa sakit na namamayani sa dibdib ko.

Ang sakit-sakit pala, damn shit! Pero alam kong mas masakit pa kaysa sa nararamdaman ko ang naramdaman ni Les ng hiwalayan ko siya.

I deserve for this pain I am enduring right now. Karma is real pala.

"O-hh? Really! Well, good for the both of you. I'm sorry, hindi naman kasi sinabi sa akin kagabi ni Lester na kayo na pala."

Nagkausap pa kami saglit kagabi bago pa kami umuwi nina Rich eh pero wala siyang sinabi. 

"Kasi ayaw niyang ipaalam sayo ito. Siguro dahil ayaw ka niyang masaktan. Kaya sana, huwag mo ng mabanggit sa kanya na sinabi ko sayo ang totoong estado namin."

Napalunok na lang ako at hindi na nakaimik pa. Besides, hindi ko rin naman alam ang sasabihin ko.

Sabay pa kaming lumabas sa building. As expected ay nasa labas na ang lalaki at inaantay siya. 

I wish... Ako na lang ulit. Pero siyempre imposible iyon. 

Wala akong imik hanggang sa makasakay ako sa aking sasakyan. Mabilis na pinaharurot ko iyon papuntang Lala Boutique at basta ko na lang ipinarada.

Nagmadali akong pumasok, ramdam ko ang nagtatakang tingin ng mga staff ko dito pero di ko na sila pinansin mo. Pagkapasok na pagkapasok ko sa opisina ay napahawak ako sa aking mesa at napatungo. Sinubukan kong pigilan ang aking luha pero di ko na kinaya pa. 

Ang sakit-sakit pala. Bakit gano'n? Malalaman mo lang ang halaga ng tao kapag wala na ito sa tabi mo? Kapag hawak na ito ng iba? 

Sa loob ng dalawang taon, hindi ako naging sweet, concern o kahit ipakita man lang na may halaga siya sa akin. Sumasabay lang ako sa agos ng pagkakataon, sa aming dalawa siya ang mas na kumakapit sa aming relasyon pero bakit ganito? Bakit ngayon ko lang nakita lahat ng mga pagkakamali ko?

"I'm sorry Alester, walang mali sayo, hindi ka nagkulang in fact sobra-sobra pa nga ang ginagawa mo eh, ang nagawa mo sa akin. Pero... I'm sorry, hindi... Hindi kita mahal. Sinikap ko namang mahalin ka pero wala talaga eh. So it's better na maghiwalay na lang tayo. Hindi ako para sayo at hindi ka para sa akin. You deserve someone better. Someone who will love you back. And that's not me."

"L-ah? Don't do this to me, please? Alam kong... Mahal mo ako, nararamdaman ko iyon, kung meron manakong ginawa na hindi mo nagustuhan,I'm sorry. Ayusin natin, pag-usapan natin, wag ganito please?"

"Ayoko na Alester! Ayoko na! I'm sorry."

Tuluyan akong napahagulhol nang maalala ang mga katagang binitawan ko sa kanya. Umalis ako sa lugar na iyon ng hindi man lang siya nilingon, hindi man lang pinunasan ang mga luha niya at hindi natanggap at napagtanto na mahal ko talaga siya.

Fuck Lilah! Stupid!

Sobrang sikip ng dibdib ko dahil sa ideyang ibang babae na ang hatid-sundo niya, ang bibilhan niya ng kung ano-ano, ipapasyal sa mga magagandang lugar para magrelax, ang ipapakilala niya sa kanyang pamilya, ang makakasama niya sa veranda, sa sala habang manunuod ng horror films, sa garden habang binibilang ang mga bulaklak, sa pool habang pinapanuod siyang nag si-swimming at sa company nila tuwing may gatherings.

Ibang babae na din ang aalalayan niya, ang hahawakan niya sa kamay, ang lalambingin niya at higit sa lahat ang hahalikan at yayakapin niya. Sa part ko ay hindi niya ako kailanman nahalikan dahil palagi akong iwas. Siguro ay nahalata niya naman iyon kaya sa noo niya na lang ako dinadampian ng masuyong halik.

Ang dami pala naming ala-ala... Ala-ala na sinayang ko lang.

Naririnig ko na ang sarili kong hikbi. Hindi pa rin maampat ang aking mga luha. Patuloy pa rin na dumadaloy ito.

"Lah." Halos matumba ako dahil sa boses na iyon na nagmumula sa likuran ko. Mabuti na lang at mahigpit ang pagkakapit ko sa mesa. Pinigilan ko ang aking mahihinang hikbi at naghanap ako ng tissue sa mesa pero naalala kong ubos na pala. 

Shit! Nakakahiya ka na talaga Lilah! Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin at napaatras din ng nakalapit na pala siya sa akin at ngayon ay inaabutan ako ng panyo. 

Nag-alangang akong tanggapin iyon pero sa pagkagulat ko ay inangat niya ang mukha ko gamit ang dalawang daliri na nasa panga ko at pinunasan ang mukha ko.

"A-ko na. I can wipes my own tears, you knw," ani ko tsaka kinuha sa kanya ang panyo. Nagkasalubong ang mga mata namin at hindi ko mabasa ang emosyong nakikita sa kanyang mga mata. Bahagya akong umatras.

"What's wrong?" kaswal niyang tanong. Sa tono ng kanyang pananalita, alam kong may nagbago na at dinidikdik na naman ang dibdib ko ng ideyang iyon.

"Wala naman," tanggi ko pa pero nanatiling nakatitig siya sa akin. Ako na ang bumawi ng tingin, ayokong ipaalam sa kanya na nasasaktan ako sa mga nangyayari sa pagitan ko at nila ni Dara.

"You were crying a while ago, and then... Wala lang 'yon?" Napasinghap naman ako.

"B-akit ka nandito?" liko ko sa usapan namin.

"May sadya akong damit sa boutique mo, pero narinig ko ang usapan na wala ka daw sa huwisyo, napatid ka kanina sa labas ng office mo pero di mo man lang daw ininda, hula pa nila ay may bali ka sa paa."

Ha? Napatid ba ako kanina? Di ko na namalayan. Umupo siya at sinuri ang paa ko. Binawi ko iyon dahil nahihiya ako. Lagi naman eh kaya rin siguro ilag ako sa kanya.

"I'm fine, wala akong bali or what."

"Bakit ka umiiyak?" 

Dahil sayo! Sa halip na sabihin iyon ay nag-isip na lang ako ng ibang palusot.

"Namatay ang alaga kong kambing eh, alam mo 'yong kapag umuwi ako sa probinsiya ay siya ang laging kalaro ko, ang nagpapasaya sa akin but now... She's gone."

Parang gusto kong dagukan ang aking sarili dahil sa alibi kong iyon. Hindi ko din alam kung maniniwala ba siya.

He's a CEO for heaven's sake Lilah tapos gagamitan mo ng ganong klaseng palusot? Pakitampal nga ng sarili mo!

Bago pa siya makapagsalita ay iniba ko agad ang usapan. 

"K-ailan mo balak sabihin kina Tita na hindi na ako ang girlfriend mo?" Pinilit kong maging kaswal lang kahit may kung ano na namang pakiramdam ang namumuo sa aking dibdib.

"Sabihin mo na sa kanila, please? Para makapagsimula kayo ni Dara nang maayos," pahinang-pahina kong saad. Nanatiling nakatingin lang siya sa akin pagkuwa'y napasinghap .

Sa kanyang inaakto ay para na ring kinukumpirma niya na sila na nga. Hindi niya naman itinanggi kaya siguro nga sila na talaga.

Pero bakit parang ayaw ko pa ring maniwala? Ang bilis kasi eh. Kung ako nga na siyang nakipag break ay wala pa namang bago, siya pa kaya?

"Alam na ng mga kaibigan ko kaya di ka na kukulitin ng mga iyon," buong lakas ng loob kong sinalubong ang kanyang titig. Parang gusto ko siyang yakapin pero natatakot ako at the same time ay nahihiya. 

Tsaka baka nga gusto niya na ring magsimula ulit kasama si Dara. 

"Mauna na ako," tipid niyang saad tsaka walang lingong tinungo ang pinto. Pinakatitigan ko lang siya habang papaalis na. 

I lost my first love because of my own stupidity. Pero mas nasasaktan ako sa katotohanang hinding-hindi na siya magiging akin ulit. Siguro nasabi niya lang na mamahalin niya pa rin ako kahit na inayawan ko na siya dahil hindi niya inaasahan na darating si Dara sa buhay niya. .

Dara is a great woman tho. Bagay sila. Nakagat ko ang akong labi para pigilan na naman ang mga luha kong nagbabadyang pumatak. 

Napapitlag ako ng lingonin niya ako habang pihit na ang door knob. Nginitian ko lang siya. Ngiting sana noon ko pa ibinigay sa kanya.

"You go Alester, I'm fine. Malaki na ako para alalahanin mo pa," may halong biro kong saad pero ang totoo ay umaasa akong nag-aalala nga siya sa akin.

"I hate you." Nagulat ako sa sinabi niyang iyon, nawala ang ngiti ko sa labi at kusang kumawala sa mukha ko ang lungkot na sinusubukan mong ikubli.

"Sorry," saad ko dahil alam ko naman ang dahilan kung bakit niya iyon nasabi. 

"But I hate myself the most. Alam mo kung bakit? Dahil sa kabila ng pananakit mo sa akin ay dinadala at dinadala pa rin ako ng mga paa ko papalapit sayo Lilah." Walang emosyon sa mukha niyang sambit. Sumisikip na naman ang dibdib ko. Napasandal ako sa mesa habang pilit na nilalabanan ang titig niya.

"Help me please? Help me get over you. Gusto na kitang kalimutan para maging masaya na ulit ako." Tuluyang nadurog ang puso ko dahil sa sinabi niyang iyon. 

Gusto niya na akong kalimutan. Paulit-ulit na naman iyon sa kukuti ko. 

"I-m sorry Alester..."

"Palagi na lang sorry Lilah?!" Nagulat pa ako dahil sa pagtaas ng boses niya. Ito yata ang kauna-unahang pagkakataon na may nabasa akong galit sa mga mata niya na ako ang dahilan. 

Nahilot ko na lang ang sentido ko at mariing napapikit. Ang dami kong gustong sabihin pero di ko masabi dahil sa natatakot sa maari niyang sabihin at nahihiya na ako sa kanya.

"Alam mo ba kung gaano kadurog ang puso ko ng dahil sayo? Minahal naman kita eh! Lahat ay ginawa ko para maging sapat sayo pero bakit? Di ko maintindihan, damn it!"

Nakagat ko ang aking bibig para pigilan ang luha ko pero nabigo ako. Tumalikod ako sa kanya. "J-ust g-o Alester."

"Lagi ka namang ganyan, lagi mo akong ipinagtutulakan papalayo. Sinabi ko sayong mamahalin pa rin kita kahit ayaw mo na pero... Di ko na kaya Lah, sobrang sakit na. Please stop pretending na nasasaktan ka rin dahil alam kong naawa ka lang sa akin. Hindi ko kailangan ng awa mo Lilah."

Napapikit ako nang mariin. Hindi niya naman deserve na masaktan ng dahil sa akin eh. Siguro nga ay hindi talaga ako ang para sa kanya. 

Wala sa sariling napakuyom na lang ako. Lahat ng nangyayari sa amin ngayon ay kasalanan ko.

"H-indi lang naman ikaw ang nasasaktan dito Alester eh. Nasasaktan din ako tuwing nakikita ko kayong magkasama. Mahal kita 'yon ang totoo, iyon ang napagtanto ko pero hindi rin kita pipilitin na mahalin pa rin ako sa kabila ng pananakit ko sayo, you have your own path and decisions. Kung 'yan ang sa tingin mo ang dapat na gawin para tuluyan ka ng maging masaya then be it. I think, Dara is the best woman for you."

Mapakla akong natawa dahil bago ko pa man nasabi ang mga katagang binitiwan ko pa lang ay alam kong nakalabas na siya.

Hindi lang ako tanga kundi duwag pa. Napaupo na lang ako ng wala sa oras. Mas maganda sana kung narinig niya iyon. Nasa huli nga naman ang pagsisisi. 

I love you Alester. Sana ay nasabi at naiparamdam ko iyan sayo noon. Mamahalin na lang kita ng palihim dahil alam kong malabo ng maging tayo ulit at kahit ayaw mo na sa akin.

Kinuha ko ang cellphone ko at dinial ang number ni Tin pero out-of-coverage. Sinubukan ko rin sina Rich and Juvie maging si Shielou pero gano'n din.

Sobrang frustrated ako dahil kung kailangan kailangan ko sila ay saka rin sila wala. Ito na ba ang karma ko?

Dahil sa distracted na ako ay napagdesisyonan kong umuwi na muna. Wala din naman akong magagawang matino kaya mas mabuti pang magpahinga na lang muna. 

Pagdating ko sa condo ay binuksan ko na lang ang music player ko at isinalpak ang bagong CD na nabili noong isang linggo. Puro love song lang ang laman niyon.

Nakapikit akong nakaupo sa sofa habang ninanamnam ang kantang pumapailanlang.

"Kahit ikaw ay magalit. Sayo lang lalapit, sayo lang aawit. Kahit na, ikaw ay nagbago na. Iibigin pa rin kita. Kahit ayaw mo na."

Napatuwid ako ng upo. Dagli akong pumunta sa kinaroroonan ng music player at inulit ang kanta.

Iibigin pa rin kita. Kahit ayaw mo na.

Nanadya ba ang tadhana? Nailing na lang ako ay bumalik sa pagkakaupo. Mukhang bago lang ang kantang iyon dahil sa ngayon ko lang din narinig o baka sobrang busy lang ako kaya outdated na ako?

"Hindi sa lahat ng oras lalaki ang susuyo Lalah! Hindi sa lahat ng oras ay sila ang mag sosorry. Minsan, kailangan din nating kumilos, kailangan nating magpakumbaba lalo pa kung tayo rin ang nakasakit at ang nagkamali."

Napabuntong-hininga na lang. Ang totoo ay sobra na akong naguguluhan. Nagtatalo ang puso at isip ko.

Tama bang ako naman ang maghabol sa kanya? Na ako ang manuyo? 

Naiuntog ko na lang ang aking ulo at natampal ang aking noo. Hindi ko din naman alam kung paano ko siya susuyuin. Natatakot din ako na baka magmukha pa akong desperado, may reputasyon pa rin ako na kailangan pangalagaan.

Napapitlag ako ng tumunog ang cellphone ko. Wala sa sariling dinampot ko iyon at sinagot ang tawag ng kung sinoman.

"Where are you?" Napapikit ako dahil sa kalmadong boses na bumungad sa aking pandinig. Mukhang hindi na siya galit. Kung sa bagay ay hindi natural sa kanya ang magalit. Mahaba ang pasensiya niya eh. Kanina ay ibang Alester nga lang ang nakaharap ko.

"Why?"

"Just answer my question," maawtoridad niyang asik. Napabuntong hininga na lang ako. 

"Nasa condo."

"Okay, nasa baba ako. Bumaba ka muna."

"Why?"

"Sundin mo na lang ako." Napalunok naman ako tsaka sinunod na lang siya. Inayos ko muna ako sarili ko bago bumaba. 

Nang makababa na ako ay agad ko naman siyang nakita sa labas habang nakasandal sa kanyang kotse. Nag-alangan pa ako ng lumapit sa kanya.

"Les, anong problema?" Saglit na siniringan niya ako ng tingin saka agad ding binawi iyon.

"Ikaw, psss," bulong niya pa pero hindi ko narinig.

"Ano?" usisa ko na naman.

"Birthday ni Fei. Ipinasundo ka niya."

Bagaman puno ng alinlangan ay meron pa ring saya akong naramdaman dahil sa mukhang ako pa rin talaga ang panalo sa pamilya niya kumpara kay Dara.

"Sa bahay niyo na naman?" naitanong ko naman. Umiling siya. 

"La Chonchita Resto." Napatango na lang ako. Isinenyas niyang pumasok na ako sa loob ng kotse niya. Hindi naman agad ako kumilos kaya pinagbuksan niya pa ako.

"Get in."

"Eh? Magpapalit lang ako ng damit."

"Okay na 'yan, maganda ka naman na." Mukhang huli na rin ng mapagtanto niya ang kanyang sinabi. Pasimple akong napangiti at sinigurado kong hindi niya iyon nakita.

"I mean, 'yong damit mo," bawi niya dahilan para mapanguso ako. 

"What? Get in, mahuhuli na tayo," asik niya. Hindi na ako umimik pa at pumasok na lang. Isinukbit ko na agad ang seat belt.

Pinuri niya ako pero binawi naman. Mas maganda pa pala ang suot kong damit kaysa sa hitsura ko? Angil ko pa pero hindi ko iyon naisasatinig. 

Napatingin ako sa kanya ng mapansin kong hindi niya pa pinapaandar ang sasakyan gayong nasa loob naman na kami.

"May hinihintay pa ba tayo? Si Dara ba?" tanong ko, napasinghap naman siya.

"Nandoon na si Dara."

Napabusangot na talaga ako. Magmumukha na naman akong tanga mamaya at ayoko sa ideyang iyon. Ayokong napapahiya ang sarili ko.

"Parang nahihilo ako, pwede bang hindi na lang ako pumunta?" palusot ko pa bagay na ikinakunot ng noo niya. Pasimple akong ngumiwi. Mukhang mali ang palusot ko.

"Ayaw mo ba kay Dara? May alitan ba kayo?"

"Hindi naman sa ayaw at wala rin kaming alitan. Masama lang talaga ang pakiramdam ko bigla."

"I'll take you to the hospital then." Napa-awang naman ang bibig ko. Hospital agad? Sunod-sunod na iling ang ginawa ko.

"Ayoko, alam mong takot ako sa hospital eh," wala sa sarili kong usal. Totoong takot talaga ako sa hospital, private or public man iyan. Mahilig kasi akong manuod ng horror movies tapos madalas sa lugar na iyon ang setting.

"Magtatampo si Fei," pangungonsensiya niya pa. Well, panigurado namang magtatampo talaga iyon gayong ipinasundo pa ako sa kanya.

"Sige na nga," ani ko at sumandal na lang at ipinikit ang mga mata ko. Walang kaming imikan hanggang sa marating namin ang aming destinasyon.

Akmang bubuksan ko na ang kotse ng pigilan niya ako. Nagtataka ko naman siyang tiningnan.

"Hmmm?" Nakakunot-noo kong tanong.

"I'm still your boyfriend, okay?" Napakurap-kurap pa ako habang ipinoproseso sa sabog kong utak ang kanyang sinabi.

"Bakit? Hindi mo pa nasasabi sa kanila ang totoo?"

"Hindi pa."

"Paano si Dara?"

"Maiintindihan niya naman. Napag-usapan na namin." Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko.

"Kailan mo sasabihin Alester? Wala ng tayo at kailangan malaman na rin nila."

"Huwag muna ngayon, malulungkot ang pamilya ko lalo na si Fei." Sabay pa kaming napasinghap.

Balikan mo na lang ako. Iyon ang gusto kong sabihin pero hindi ko maisatinig na naman.

"Okay. But after this ay sabihin mo na sa kanila para huwag na rin silang umasang may tayo pa." Nagkatuosan pa kami ng tingin. Sa huli ay ako ang natalo dahil ako ang unang umiwas.

"Thank you," sinsero niyang saad at mabilis na bumaba. Umikot siya at pinagbuksan ako. Iniabot niya pa ang kanyang kamay sa akin.

"I miss this." Wala na naman sa hulog kong saad. 

"Ang alin?" biglang nagkarerahan ang tibok ng puso ko.

"T-his place," palusot ko pero ang totoo ay ang pag-alalay niya sa akin lagi para makababa sa kotse ang totoong tinutukoy ko.

"Akala ko naman ay ako," sagot niya at nagpatiunan na. Kagat-labi ko pa muna siyang sinundan ng tingin bago sumunod.

Mas na miss at namimiss kita kaysa sa lugar na ito.