"Magandang umaga, ma'am!"Lumingon si Erica sa tunog ng pagbati ng kanyang sekretarya."Magandang umaga. Sino ang nandoon?" tanong ni Erica bago buksan ang pinto ng kanyang opisina."Si Arnold lang, ma'am. Kakauwi lang ng bisita niya.""Bisita? Sino ang nagpunta nang maaga?" tanong ni Erica, nagtataka."Ah, ang magandang aktres na si Nancy Angeline, ma'am.""Nagmumurang babae na iyon, anong ginagawa niya rito sa maagang oras, nakikita ang asawa ko?" bulong ni Erica sa kanyang sarili. Ngunit sa isang sandali, nahuli niya ang kanyang sarili.'Asawa ko?' Nagtatangkang sumikip ang kanyang lalamunan nang mapagtanto ang sinabi niya. Nilingon niya ang kanyang ulo.Humugot si Erica ng malalim na hininga bago buksan ang pinto ng kanyang opisina, sinisikap na kalmahin ang emosyon na nagsisimulang bumukal. Hindi dapat malaman ni Arnold na ayaw niyang makita siya na malapit sa aktres na iyon.Dahan-dahan siyang kumatok sa pinto at narinig ang malalim na boses ni Arnold na sumagot mula sa
"Troy! Kumusta ka, guwapo?" Isang kaakit-akit na babae ang lumapit kay Troy, niyayakap siya at binibigyan siya ng halik sa magkabilang pisngi.Si Troy, na nahuli sa akala ng biglaang pagdating ni Julia Jackson, ay na-fluster nang sandali. Agad na tumingin ang kanyang mga mata kay Sarah, na nakaupo sa tabi ng crew na mga tatlong metro ang layo.Si Julia at ang iba pang mga babae sa industriya ay may kaugalian ng pagbati sa lahat ng tao gamit ang mga yakap at halik, lalaki man o babae. Ito ay karaniwang gawi sa kanilang lahat."Matagal na tayong hindi nagkita, at mukhang mas guwapo ka pa," puna ni Julia. "At... talagang kaakit-akit," bulong niya.Tumango si Troy sa papuri ni Julia, na lalo lamang nagpa-awkward sa kanya. Ang magandang aktres, na magiging co-star niya sa darating na komersyal, ay patuloy na nakikipag-chat sa kanya.Sinubukan ni Troy na makinig, ngunit hindi niya maiiwasang sumulyap kay Sarah mula sa malayo. Nakatitig sa kanya ang kanyang asawa, ngunit nanatiling walan
"Saan ka ba galing?""Troy! Huwag kang maging masungit sa isang babae!" agad na sinaway siya ni Andy, hindi natuwa sa tono ni Troy.Humarap si Troy kay Andy, tumaas ang kanyang galit nang makita niyang ipinaglalaban ni Andy si Sarah. Itinuro niya ang kanyang daliri kay Andy, at ang kanyang boses ay umingay ng may pagka-frustrate."Ano ang ibig mong sabihin? Hindi ko kailanman pinahirapan ang aking asawa. Ang totoong tanong ay, bakit ka kasama ng asawa ko?""Troy, anong problema sa iyo? Maari kong ipaliwanag. Wala namang dahilan para sumigaw ng ganito. Nakakahiya na pinapanood tayo ng lahat!" Bumaling si Sarah sa paligid sa mga tao, napansin pa niyang may ilan na nagre-record ng eksena sa kanilang mga phone."Sweetheart, hindi ako galit sa iyo. Nag-panic lang ako kasi hindi kita mahanap. Namatay ang phone ko, kaya hindi kita makontakt," sabi ni Troy habang hinahawakan ang mukha ni Sarah, naka-lock ang kanyang mga mata sa kanya. Wala siyang pakialam sa mga bulung-bulungan mula sa cr
"Bakit mo siya pinasasalamatan nang ganoon kadami?" tanong ni Troy na may inis."Tingnan mo, Troy. Nabayaran na niya ang mga bayarin sa workshop. Gusto kong bayaran siya pero ayaw niyang tanggapin."Malalim na bumuntong-hininga si Troy, nabigo sa paliwanag ni Sarah."Parang hinahanap niya ang gulo!" sigaw ni Troy habang mahigpit na hinahawakan ang manibela."Ano'ng problema sa iyo? Mabait lang siya, hindi naghahanap ng gulo!" Tumitig si Sarah kay Troy, nalilito."Pero ayaw ko siyang maging sobrang maalaga sa iyo, mahal!"Tahimik si Sarah. Bagaman naiinis siya sa pag-uugali ni Troy, ang pagdinig sa paliwanag ng kanyang asawa ay nagbigay-init sa kanyang puso. Sinekreto niyang ngumiti habang nakatingin sa labas ng bintana. Pagkatapos ay ibinalik ni Sarah ang kanyang tingin kay Troy, na nakatutok sa pagmamaneho. Ang kanyang mukha ay tila tense pa rin."Sige, pasensya na, Troy!" Ang mahinang haplos sa kanyang matibay na likod ay nagbigay ng ngiti kay Troy. Nang handa na siyang bawiin
"Naisip mo na ba ang kondisyon na pinag-usapan natin kahapon?" agad na tanong ni Drew kay Arnold, na kakababa lang mula sa kanyang silid. Naka-suit na siya, handang pumasok sa opisina.Hindi agad sumagot si Arnold. Una niyang tiningnan ang paligid upang makita kung sino ang nasa dining room. Matapos masiguro na ang kanyang ama at ina lamang ang nandoon, umupo si Arnold sa isa sa mga upuan. Bago magsalita, huminga siya ng malalim."Anong mangyayari kung tanggihan ko ang kondisyong iyon?""Ano? Tanggihan? Ipinaliwanag ko na ito sa iyo kahapon. Nangako na ang iyong tatay at ako sa mga magulang ni Irene na pakakasalan mo siya. Utang na loob natin sa kanyang ama. Kailangan mong tandaan iyon!" muling nagsalita si Drew sa mas mataas na tono.Tumingin si Arnold sa paligid. Hindi siya komportable na marinig ni Irene ang kanilang pag-uusap."Shh, ibaba mo ang boses mo! Baka marinig ni Irene, at magiging mahirap iyon para sa kanya," sinubukan ni Freddy na paalalahanan ang kanyang asawa."P
"Ang ibig mo bang sabihin ay dalawang asawa?" tanong ni Erica, nagsisimula nang tumaas ang kanyang boses."Y-oo, may mga dahilan ang nanay at tatay ko para gawin ang kahilingang iyon," nahirapang sagot ni Arnold.Tahimik si Erica, ang kanyang mukha ay malinaw na nagpapakita na pinipigilan niya ang kanyang emosyon. Sa katotohanan, hinihintay niya si Arnold na ipaliwanag ang dahilan sa likod ng nakabibiglang ideya ng kanyang mga magulang."Kaya... nang hindi ko alam, nangako na ang mga magulang ko sa mga yumaong magulang ni Irene na siguraduhin nilang ikakasal tayo. Sabi ng Mom, may utang tayo sa ama ni Irene, at ito ang kanilang paraan ng pagbabayad sa utang na iyon," maingat na ipinaliwanag ni Arnold. Nakaramdam siya ng kaunting ginhawa dahil hindi agad nagalit si Erica at nakikinig naman siya."Well, napaka-kapaki-pakinabang para sa iyo!" matulis na bawi ni Erica. Bagaman siya ay labis na nasaktan, sinikap niyang manatiling kalmado. Ayaw niyang malaman ni Arnold na kamakailan, ang
"Bakit ka umuuwi ng ganito ka-late, Arnold?"Nagulat si Arnold nang makita si Irene na nagbubukas ng pinto para sa kanya, lalo na’t dalawa na ng umaga. Matapos ihatid si Erica sa bahay, bumalik si Arnold sa opisina. Sa ilang kadahilanan, hindi siya nakaramdam ng pagnanais na umuwi, kaya’t umalis lamang siya sa opisina bandang alas-diyes ng gabi. Gayunpaman, hindi siya agad umuwi. Matapos ang ilang oras sa isang café malapit sa kanyang opisina, sa wakas ay nakarating si Arnold sa bahay ng alas-dos ng umaga."Marami akong trabaho sa opisina. Bakit hindi ka pa natutulog?" wrinkle ang noo ni Arnold."Paano ako makakatulog kung hindi ka pa umuuwi? Hindi mo man lang ako pinaalam na nagtatrabaho ka ng late," sagot ni Irene habang ibinuhos ang isang baso ng mainit na tubig para kay Arnold.Ininom ni Arnold ang lahat ng ito sa isang subok."Irene, puwede bang makasama mo ako sandali?" Si Arnold, na unang nag-aalinlangan, ay nagpasya nang makipag-usap kay Irene."Um... pag-usapan? Tungkol
"Kaya, nagpasya akong tanggapin ang kondisyon ng aking mga magulang na pakasalan si Irene bilang aking pangalawang asawa."Si Erica, na humahawak ng kanyang hininga upang marinig ang desisyon ni Arnold, ay nahirapang huminga. Hindi siya makapaniwala na gagawin ni Arnold ang ganitong desisyon.Naiinis? Siyempre, gusto niyang magalit. Pero, magiging makasarili ba siya kung hindi niya kayang pasayahin si Arnold? Hindi na siya perpektong babae. Kaya, ano ang dapat niyang gawin ngayon? Hindi siya puwedeng mag-rebelde. Sa lahat ng oras na ito, hindi kailanman nalaman ni Arnold ang kanyang mga damdamin."Erica, muli, pasensya na!"Nakita ang katahimikan at walang ekspresyon ni Erica, nakaramdam si Arnold ng pagkakasala at hinawakan ang mga daliri ng kanyang asawa at hinagkan ang mga ito ng sunud-sunod."Oo, mula sa simula, iniwan ko ang desisyong ito sa iyo. Pagkatapos ng lahat, ang ating kasal ay dahil sa aking ama. Ayos lang. Walang problema kung talagang gusto mong pakasalan si Irene.
Naging tensyonado ang mukha nina Arnold at Erica nang makita nilang nakatayo ang doktor sa pintuan."Kumusta na siya, doktor?" Hindi makapaghintay si Erica na malaman ang tungkol kay Irene at sa kanyang sanggol."Congratulations, sir. Mayroon kayong malusog na baby girl," sabi ng babaeng doktor, at sandaling huminga nang maluwag sina Arnold at Erica.Pero nanatili pa rin ang kaba sa kanilang mukha, dahil hindi pa nila naririnig ang kalagayan ni Irene."Kumusta ang ina, doktor?" tanong ni Arnold, nanginginig ang boses."Asawa ka ba niya?" Tinitigan ng doktor si Arnold nang mabuti."O-oo, doktor," nauutal na sagot ni Arnold, ramdam ang bigat ng konsensiya dahil hindi man lang niya sinasamahan si Irene sa mga pagpunta nito sa ospital."Sir, ang kalagayan ni Irene ay... kritikal. Sinusubukan pa rin naming pigilan ang pagdurugo. Ipagdasal niyo po siya."Natigilan si Arnold sa sinabi ng doktor. Hindi siya makapagsalita nang lumakad palayo ang doktor, iniwan silang dalawa ni Erica sa
"Irene, ayos ka lang ba? Inaalagaan ka ba nang maayos ni Arnold?" tanong ni Erica na may pag-aalala nang kontakin siya ni Irene. Malat at magaspang ang boses ni Irene, kaya't nag-alala si Erica."Kailan ka babalik sa Jaketon? Gusto ko nandito ka pag manganak ako.""Sandali, nasaan si Arnold? Hindi pa rin ba siya nag-aalaga sa'yo?" Lalong lumalim ang pag-aalala ni Erica. Bihira siyang makatanggap ng tawag mula kay Arnold, maliban na lang kung may kailangang pag-usapang tungkol sa trabaho."Si Arnold... sabi niya sobrang busy siya sa trabaho."Napabuntong-hininga si Erica. Mula sa boses ni Irene, naramdaman niyang may problema ito. Pero parang pinipili pa rin ng buntis na babae na kimkimin ang mga bagay na iyon."Sige, Irene. Tatapusin ko lang ang trabaho ko dito. Susubukan kong makabalik bago ka manganak. Dapat alagaan mo ang sarili mo at ang baby, ha?""Salamat. Salamat!"Pagkatapos makausap si Irene, nagpadala ng mensahe si Erica kay Arnold, hinihikayat itong magbigay ng mas ma
Napasigaw si Sarah nang buhatin siya ni Troy. Inakay siya ng malalakas na braso ng asawa, parang bagong kasal, papunta sa malaking kama. Ang maganda at malambot na kama ay napapalibutan ng manipis ngunit magagandang kurtina, at pinapalamutian ng mga talulot ng rosas na nagpabango sa buong silid."Sabi ng doktor, pwede na tayo, ahem... kaya okay lang, di ba?" Dahan-dahang inilatag ni Troy ang katawan ni Sarah sa maluho at komportableng kama.Ngumiti si Sarah, namumula ang mukha habang nakayuko si Troy sa ibabaw niya. Malapit na malapit ang mukha nito sa kanya."Miss na miss din kita, Troy!" Iniyakap ni Sarah ang kanyang mga braso sa leeg ni Troy, at hindi na ito makapagpigil. Sinimulan niyang hagkan ang mukha ni Sarah, at agad itong naging matitinding halik na hindi na niya matigilan.Hindi na alam kung sino ang nagsimula, pero ilang minuto lang ang lumipas, pareho na nilang inalis ang lahat ng suot nila. Gaya ng unang gabi nila, sabik silang paligayahin ang isa't isa. Ang tindi ng
"Honey, gising ka na ba?" Malambing na hinaplos ni Troy ang mukha ni Sarah. Kumurap ito na tila ba nagising sa boses niya bago ito tuluyaang humarap sakanya. "Anong oras na?" "Alas-sais ng umaga. Papasok pa rin tayo sa opisina ngayon, di ba?" Umupo si Sarah. "Siyempre. Ikaw din papasok, di ba?" "Oo naman, mahal. Oh, nga pala, kumusta ang stock ng gatas para kay Kingsley? Sapat ba?" "Sobra pa sa sapat," sagot ni Sarah habang nagmamadaling pumasok sa banyo para mag-ayos. Hindi niya alam na tahimik siyang sinundan ni Troy sa loob, na nakalimutan niyang i-lock. Simula nang manganak siya kay Kingsley, madalas na niyang maalalang i-lock ang pinto. "Troy!" sigaw ni Sarah, nagulat nang makita si Troy sa likod niya habang nagbibihis. Bumilis ang tibok ng puso ni Troy nang makita ang katawan ng asawa niya, na hindi pa niya nahahawakan ng halos dalawang buwan. Ngayong umaga, lakas-loob siyang lumapit kay Sarah, lalo na't kinumpirma kahapon ng doktor na ganap na siyang naka-recover
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya