"Alam mo kung nasaan ako?" Naramdaman ni Troy ang pagtaas ng kanyang pagkabahala nang makita ang walang pakialam at tila hindi nagmamalasakit na anyo ni Sarah."Hindi mo na kailangang malaman kung paano ko nalaman. May gusto ka bang sabihin? Kung wala, matutulog na ako. Pagod na ako."Lalo pang nag-alala si Troy nang makita ang pagbabago sa asal ni Sarah. Naging tensyonado siya at hindi makapagsalita. Sa huli, umiling na lang siya.Agad na nagbago ang mukha ni Sarah mula sa kawalang-interes patungo sa inis at pagkadismaya."Sige. Matutulog na ako!" Agad na humiga si Sarah sa kama, nakatalikod kay Troy. Makalipas ang ilang segundo, humiga na rin si Troy, nakaharap sa kanya. Dahan-dahang niyakap ng kanyang malakas na braso ang bahagyang bilugang tiyan ni Sarah. Banayad na hinaplos ng kanyang mga daliri ang kanyang tiyan, at malalim niyang inamoy ang amoy ng kanyang buhok.'Pasensya na, mahal. Hindi ko pa maipapaalam sa iyo. Pero balang araw, pangako, sasabihin ko sa iyo ang lahat.'
Nakatagilid si Sarah sa likod ng taxi, nakatitig sa mga tanawin sa labas ng bintana habang umaagos ang mga luha sa kanyang mukha. Paminsan-minsan, kinuha niya ang tissue upang punasan ang mga luha na hindi tumitigil sa pag-agos.Paulit-ulit niyang binabalikan sa kanyang isipan ang pag-uusap nila ni Dr. Ivy sa ospital."Sarah, nag-iisa ka lang ba? Nasaan si Troy?" tanong ni Ivy nang pumasok si Sarah sa silid ng eksaminasyon."May meeting pa siya," sagot ni Sarah, naiintriga sa dating pagkakaalam ni Ivy sa kanyang asawa. Pagkatapos ng eksaminasyon, nagtipon siya ng lakas ng loob upang itanong ito."Doktor, kung hindi mo ikinakahiya, saan mo nakilala ang aking asawa dati?"Ngumiti si Ivy. "Nagkita kami sa States. Nagtrabaho ako sa ospital doon sa loob ng sampung taon. Noong mga panahong iyon, madalas dalhin ni Troy ang kanyang kaibigang babae para sa checkup. Ako ang nangangalaga sa kanyang kaso."Natatigilan si Sarah."Isang kaibigang babae? Isang gynecologist?""Nagpunta rin ba
Nagulat si Troy sa balita ni Diego. Biglang sumakit ang kanyang ulo sa pressure habang muling nahaharap sa dalawang mahirap na desisyon. Ayaw niyang mabigo ulit si Sarah at Gillian, ngunit labis na kailangan ng kanyang kumpanya ang kanyang atensyon sa ngayon.Tumingin siya kay Gillian na may lungkot sa kanyang mga mata, pagkatapos ay inilipat ang tingin kay Sarah, na agad na umiwas.Bago sumagot kay Diego, huminga si Troy ng malalim."Sige. Nandiyan ako, pero medyo mahuhuli ako. Pakihawak na lang ang mga bagay hanggang makararating ako," nagpasya si Troy. Nang marinig ito, muling naramdaman ni Sarah ang paninikip at bigat sa kanyang dibdib. Inaasahan na niyang mangyayari ito muli."Gillian... talagang pasensya na, pero maaaring hindi ako makapagtagal sa buong kaganapan. May biglaang meeting ako, sayang."Agad na bumagsak ang mukha ni Gillian."Bakit hindi ka makakapagtagal hanggang sa dulo? May bahagi sa dulo kung saan kami magbibigay ng bulaklak sa aming mga magulang," sabi niya
Nabigla si Derrick nang marinig ang pagtawag ni Gillian sa kanya ng "Daddy." Sobrang saya niya na hindi siya makapag-salita."Narito, ito para sa iyo, Daddy!" Ibinigay ni Gillian ang bouquet na hawak niya kay Derrick."Salamat, Gillian. Sobrang—""Mommy, tara na, umuwi tayo ng mabilis!" pinutol ni Gillian si Derrick bago pa siya makapagsalita. Tila malayo pa rin ang batang babae sa kanya.Binuksan ni Derrick ang pinto ng harapang pasahero para kay Sarah, ngunit tumanggi siya, "Dito na lang ako sa likuran kasama si Gillian," at siya na mismo ang nagbukas ng likurang pinto, umupo sa tabi ng kanyang anak.Lumagpak ang puso ni Derrick, ngunit tumango na lang siya at isinara ang harapang pinto."Mom, nasaan si Daddy? Bakit hindi siya pumasok sa auditorium?" nanginginig ang boses ni Gillian habang nagtatanong, tila gustong ilabas ang lungkot na kanyang pinapigilan."Sinabi sa iyo niyang may biglaang meeting siya, tama? Tara, umuwi tayo at hintayin siya roon."Mahina ang pag-tango ni
Shet, bakit ang daming sasakyan kahit Sabado? bulong ni Troy, paminsan-minsan ay hinahawakan ang manibela. Nais niyang makauwi agad. Nang makita ang telepono niyang naiwan sa sasakyan, agad siyang nag-try na makontak si Sarah. Pero hindi sumagot ang kanyang asawa. Sinubukan niyang magpadala ng mensahe ngunit walang sagot.Nagdesisyon si Troy na dumaan sa paaralan ni Gillian at huminto upang tanungin ang isa sa mga security guard."Excuse me! Nagsasagawa pa rin ba ng kaganapan ang mga bata?""Oh, natapos na iyon isang oras na ang nakalipas, sir. Umalis na ang lahat ng bisita," sagot ng security guard sa pwesto.Nang marinig ang sagot ng security guard, mabilis na pumasok si Troy sa sasakyan at umuwi. Sa buong biyahe, puno siya ng pag-aalala, kaya't pinabilis niya ang takbo ng sasakyan.Hindi lumampas sa labinlimang minuto, nakarating na siya sa bahay. Agad siyang bumaba at nagmadaling pumasok upang hanapin si Sarah at Gillian."Lily, nasaan si Sarah?" tanong ni Troy kay Lily, na n
Ikaw... hindi ka galit? Lumapit si Troy at dahan-dahang hinagod ang mukha ni Sarah.Si Sarah ay pansamantalang nabighani sa haplos ni Troy. Tumingin siya nang malalim sa mga mata nitong protektibo at matatag. Sa isang saglit, nakalimutan niyang malapit na silang magkaroon ng seryosong pag-uusap."Paano ako magiging galit sa isang lalaking taos-pusong nagmamahal sa mga anak ko? Isang lalaking palaging nandiyan para sa akin." Tiningnan ni Sarah si Troy nang may tindi.Naramdaman ni Troy ang kapayapaan sa mga sandaling iyon."Salamat, mahal!" Yakapin ni Troy si Sarah nang mahigpit, napansin na medyo lumaki na ang kanyang katawan.Niyakap nila ang isa't isa nang ilang sandali, na parang muling nagkikita pagkatapos ng tensyon na nabuo sa pagitan nila sa mga nakaraang araw. Ang stress na kanilang naranasan ay emotionally draining, ngunit ang pananabik nila para sa isa't isa ay hindi maikakaila.Ngayon, ang pananabik na iyon ay tila umaapaw, pinapayagan silang pansamantalang kalimutan a
"Mommy... Mommy!" Agad na tumayo si Troy nang marinig ang sigaw ni Gillian mula sa labas.Ang dining room, na nakakabit sa living room, ay ginawang madali para kay Troy at Sarah na makita ang pagdating ni Gillian sa pamamagitan ng malaking salamin.Mula sa gate, makikita si Derrick na ginagabayan si Chloe, habang si Gillian ay tumatalon patungo sa porch."Mommy, nandito na si Chloe," umuulit na boses ni Gillian mula sa labas."Magpatuloy ka sa pagkain. Lalabas ako," mabilis na lumabas si Sarah nang hindi naghihintay ng sagot mula kay Troy.Nakita si Derrick sa porch, mabilis na sinundan ni Troy si Sarah. Nang makarating siya sa porch, agad na napansin ang batang babae na nasa isip niya, punung-puno ng guilt."Gillian... Pasensya na, mahal!" Lumapit si Troy sa magandang batang babae na nasa bingit ng pagbibinata.Ngunit natigilan si Gillian nang makita ang kanyang amain sa bahay. Ang kanyang mga mata ay nagpakita ng malalim na pagkadismaya.Pumapintig ang puso ni Troy. Nakaramda
"Nakalabas ka na naman ng gabi. Saan ka ba buong araw, Erica?"Si Erica, na bagong bumaba mula sa kanyang itim na Lexus, ay nagulat. Nakatayo na ang kanyang ama sa harap ng pangunahing pinto ng kanilang bahay."Dad? Bakit hindi ka pa natutulog?" Sinubukan ni Erica na ilihis ang usapan. Pagod na pagod na siya at ayaw na niyang makipagtalo sa kanyang ama. Ginugol niya ang buong araw sa pagsubaybay kay Troy at sa kanyang pamilya, natapos ang gabi sa isang nightclub na madalas niyang pinupuntahan kamakailan."Paano ako makakatulog kung ang anak kong babae ay nasa labas pa? Dapat may kasamang lalaki ka kapag ganyan ka na katagal sa labas."Nagsimula nang maging hindi komportable si Erica tuwing binabanggit ng kanyang ama ang tungkol sa kanyang partner. Hanggang ngayon, hindi pa siya nagtatagumpay sa pagtupad sa hiling ng kanyang ama na ipakilala ang kanyang magiging asawa."Dad, late na. Hayaan mong samahan kita sa kwarto mo," sabi ni Erica, ginagabayan si Michael patungo sa kanyang kw
Naging tensyonado ang mukha nina Arnold at Erica nang makita nilang nakatayo ang doktor sa pintuan."Kumusta na siya, doktor?" Hindi makapaghintay si Erica na malaman ang tungkol kay Irene at sa kanyang sanggol."Congratulations, sir. Mayroon kayong malusog na baby girl," sabi ng babaeng doktor, at sandaling huminga nang maluwag sina Arnold at Erica.Pero nanatili pa rin ang kaba sa kanilang mukha, dahil hindi pa nila naririnig ang kalagayan ni Irene."Kumusta ang ina, doktor?" tanong ni Arnold, nanginginig ang boses."Asawa ka ba niya?" Tinitigan ng doktor si Arnold nang mabuti."O-oo, doktor," nauutal na sagot ni Arnold, ramdam ang bigat ng konsensiya dahil hindi man lang niya sinasamahan si Irene sa mga pagpunta nito sa ospital."Sir, ang kalagayan ni Irene ay... kritikal. Sinusubukan pa rin naming pigilan ang pagdurugo. Ipagdasal niyo po siya."Natigilan si Arnold sa sinabi ng doktor. Hindi siya makapagsalita nang lumakad palayo ang doktor, iniwan silang dalawa ni Erica sa
"Irene, ayos ka lang ba? Inaalagaan ka ba nang maayos ni Arnold?" tanong ni Erica na may pag-aalala nang kontakin siya ni Irene. Malat at magaspang ang boses ni Irene, kaya't nag-alala si Erica."Kailan ka babalik sa Jaketon? Gusto ko nandito ka pag manganak ako.""Sandali, nasaan si Arnold? Hindi pa rin ba siya nag-aalaga sa'yo?" Lalong lumalim ang pag-aalala ni Erica. Bihira siyang makatanggap ng tawag mula kay Arnold, maliban na lang kung may kailangang pag-usapang tungkol sa trabaho."Si Arnold... sabi niya sobrang busy siya sa trabaho."Napabuntong-hininga si Erica. Mula sa boses ni Irene, naramdaman niyang may problema ito. Pero parang pinipili pa rin ng buntis na babae na kimkimin ang mga bagay na iyon."Sige, Irene. Tatapusin ko lang ang trabaho ko dito. Susubukan kong makabalik bago ka manganak. Dapat alagaan mo ang sarili mo at ang baby, ha?""Salamat. Salamat!"Pagkatapos makausap si Irene, nagpadala ng mensahe si Erica kay Arnold, hinihikayat itong magbigay ng mas ma
Napasigaw si Sarah nang buhatin siya ni Troy. Inakay siya ng malalakas na braso ng asawa, parang bagong kasal, papunta sa malaking kama. Ang maganda at malambot na kama ay napapalibutan ng manipis ngunit magagandang kurtina, at pinapalamutian ng mga talulot ng rosas na nagpabango sa buong silid."Sabi ng doktor, pwede na tayo, ahem... kaya okay lang, di ba?" Dahan-dahang inilatag ni Troy ang katawan ni Sarah sa maluho at komportableng kama.Ngumiti si Sarah, namumula ang mukha habang nakayuko si Troy sa ibabaw niya. Malapit na malapit ang mukha nito sa kanya."Miss na miss din kita, Troy!" Iniyakap ni Sarah ang kanyang mga braso sa leeg ni Troy, at hindi na ito makapagpigil. Sinimulan niyang hagkan ang mukha ni Sarah, at agad itong naging matitinding halik na hindi na niya matigilan.Hindi na alam kung sino ang nagsimula, pero ilang minuto lang ang lumipas, pareho na nilang inalis ang lahat ng suot nila. Gaya ng unang gabi nila, sabik silang paligayahin ang isa't isa. Ang tindi ng
"Honey, gising ka na ba?" Malambing na hinaplos ni Troy ang mukha ni Sarah. Kumurap ito na tila ba nagising sa boses niya bago ito tuluyaang humarap sakanya. "Anong oras na?" "Alas-sais ng umaga. Papasok pa rin tayo sa opisina ngayon, di ba?" Umupo si Sarah. "Siyempre. Ikaw din papasok, di ba?" "Oo naman, mahal. Oh, nga pala, kumusta ang stock ng gatas para kay Kingsley? Sapat ba?" "Sobra pa sa sapat," sagot ni Sarah habang nagmamadaling pumasok sa banyo para mag-ayos. Hindi niya alam na tahimik siyang sinundan ni Troy sa loob, na nakalimutan niyang i-lock. Simula nang manganak siya kay Kingsley, madalas na niyang maalalang i-lock ang pinto. "Troy!" sigaw ni Sarah, nagulat nang makita si Troy sa likod niya habang nagbibihis. Bumilis ang tibok ng puso ni Troy nang makita ang katawan ng asawa niya, na hindi pa niya nahahawakan ng halos dalawang buwan. Ngayong umaga, lakas-loob siyang lumapit kay Sarah, lalo na't kinumpirma kahapon ng doktor na ganap na siyang naka-recover
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya