CHAPTER THREE

“COME IN…” ani Helena matapos kumatok sa pinto ng private office niya si Aireen. Ang kan’yang secretary.

Inutusan niya ito na kunin lahat ng files ng kanilang mga lalaking empleyado. Nagtataka man at hindi nalaman ang dahilan ng kan’yang babaeng ‘boss,’ agad na tumalima si Aireen at ngayon nga ay nasa harapan na ni Helena ang hiningi nito sa kan’ya.

“Thank you, Aireen. You can go back to your work.” ani Helena na hindi tumitingin sa sekretarya at abala sa ilang papeles na pinipirmahan. Bahagya lang nitong sinulyapan ang mga inilapag ni Aireen sa kan’yang mesa.

“Okay, Mam.” Tatalikod na sana ito nang may maalala uling sabihin. “Ah, Ma’m, let me remind you again,” nakangiti nitong sabi. “you have a dinner meeting with Mr. Alfonso. He called again earlier and asked about your availability tonight.”

Tumango si Helena. “Okay, I got it.” Lumabas na si Aireen matapos marinig ang kan’yang sagot.

Si Mr. Alfonso ay matagal nang kliyente ng kanilang kumpanya. Hinihimok siya nito na mag-sponsor sa isang non-government organization na itinayo nito na kumukupkop sa less fortunate people o ‘yong mga palaboy sa kalye. Bilang likas ang kabutihan sa puso, nakumbinsi siya nito at pag-uusapan nga nila ang magiging sistema ng kan’yang sponsorship.

Humugot muna ng malalim na paghinga si Helena nang matapos ang mga pinirmahang papeles. Matagal niya munang tinitigan ang employees files na nakalapag sa kan’yang mesa. Atubili siya kung kailangan ba talaga na buklatin niyang isa-isa ang mga iyon.

Mga files lang ng kan’yang mga empleyadong lalaki ang kailangan niya. Kunwari lang niyang sinabi kay Aireen na lahat ay titingnan niya upang hindi ito maghinala ng anoman. At heto na nga sa harap niya ang mga iyon.

Tama ba ang nabuo niyang desisyon kagabi? Ang humanap ng lalaking mananagot sa responsiblidad sa kan’ya ni Efraim? Teka, bakit sa mga empleyado niya? Bakit hindi sa mga kakilala niya sa alta sosyedad? Yaong mga personalidad na kapareho niya ang antas ng buhay?

Umiling na muli si Helena. Kahit kailan, hindi siya naghangad na ang makasama niya sa buhay ay kapareho niya ang estado.

Bagama’t ipinanganak siya na ika nga ay may gintong kutsara sa bibig dahil napapalibutan ng karangyaan, ni minsan ay hindi sumagi sa isip niya ang pangmemenos sa kap’wa na hindi nila kapantay ang katayuan sa buhay.

Simple lang ang pananaw niya. Ang takbo ng isip niya sa maraming bagay-bagay. Hindi siya ang tipo ng tao na umaakto ayon sa kanilang kalagayan. Nagkataon lang na pumasok si Efraim sa sistema niya. At ginusto niya ring ma-involved dito sa dahilang hindi pa rin niya ganap na malaman kung bakit.

Napapikit ang dalaga. Sa balintataw ay muling sumagi ang imahe ni Efraim…

Mahal niya ba ito? O, siguro ang mas tamang tanong – minahal niya ba talaga ito?

Bakit tila hindi siya nanghihinayang na nawala ito at iniwan siya? Umiyak siya, oo. Kasi nasaktan siya. Nasaling nito ang pride niya. Feeling niya, kinawawa siya nito. Siya na isang malakas na babae. Ma-awtoridad, matalino, maganda…kung bakit naisahan siya nito…!

Nainsulto siya sa ginawa nito sa kan’ya. Na nilamangan lang pala siya nito nang hindi niya namalayan. Naging tanga siya…! At iyon ang hindi niya matanggap.

Siguro nga totoo ang sinabi ni Raquel. Na hindi niya ito mahal. Na na-challenge lang siya dito. Dahil kung totoo na nasa puso niya ito, lulunukin niya ang prinsipyo niya. Kalilimutan niya ang pagiging mataas niya. Hahabulin niya ito at pilit papanagutin sa obligasyon nito sa kan’ya. Hindi niya hahayaan na magkahiwalay sila nito.

Isa lang ang tiyak niya. Hindi niya ibababa ang sarili kay Efraim. Kesehoda na maging dalagang ina siya. At kesehodang ang iba ang papanagutin niya sa kan’yang ipinagbubuntis.

Tama ba iyon? Alam niyang hindi. Alam niyang mali. Pero gagawin niya. May pera siya. Kahit bumili siya ng lalaking mananagot sa kan’ya. At kailangan niya ring gawin iyon. Para sa kan’yang lola Amanda.

Wala itong alam na may ka-relasyon siya. Kahit maraming mga kilalang personalidad sa lipunan ang nagpaparamdam ng interes sa kan’ya, hindi siya kailanman naging interesado sa mga ito. At iyon ang tumatak sa isip ng kan’yang abuela. Na sa edad niyang iyon ay sadya siguro talaga na wala pa siyang napupusuan.

Ngunit nakapanlulumo. Kung bakit hinayaan niya si Efraim na ilagay siya sa alanganing sitwasyon na ito. Kung sana nalaman niya lang agad…

Kaya heto siya ngayon. Gagawa ng paraan upang mapagtakpan ang disgrasyang sinuungan niya. Sa katauhan ng ibang lalaki.

Isasalba niya ang sarili sa pamamagitan ng iba. Huwag lang kay Efraim. Huwag lang dito…

At alang-alang sa kan’yang lola Amanda, isusuong niya ang sarili sa isang sitwasyong hindi niya alam kung ano ang kahihinatnan.

Sana nga hindi niya talaga mahal si Efraim. Sana nga totoong hindi niya ito minahal. Dahil kung ito ay sadyang mahal at minahal niya, iyon ang totoong panghihinayangan niya. At hindi ang binhing ipinunla nito sa kan’yang sinapupunan. Sa ngayon ang natitiyak niya sa sarili, wala siyang pakialam dito. At lilipas din ang sintemyento niya sa pang-iiwan nito sa kan’ya. Siya pa rin ang dating si Helena. Malakas, ma-awtoridad, at matalino…

Ang mahalaga ngayon, magkaroon ng kalutasan ang problema niyang hinaharap. At may maipakilala siya sa lola Amanda niya na ama ng magiging anak niya.

“MARKUS ANGELES…” ulit na basa niya sa pangalan na iyon. Ilang beses na bang binigkas ng isip niya ang ngalan na iyon?

Ilang ulit na ring inisa-isa ni Helena ang files ng mga lalaking empleyado nila sa Montenegro P&A Corp., pero kung bakit paulit-ulit ding ibinabalik ang utak niya sa pangalan na iyon.

Maraming beses niyang pinasadahan ng basa ang resume nito. Ang credentials na nakasaad doon. Ang litrato nito na naka-attached doon.

“Markus Angeles…” muli niyang bigkas.

Mataman niyang pinagmasdan ang two by two photo nito. Sinipat-sipat. “Magandang lalaki…” ani sa sarili. Pilit niyang kinapa sa utak kung saang department niya ito nakikita. At nang matiyak kung saan ito naka-destino, pinindot niya uli ang intercom upang papasuking muli sa opisina niya si Aireen.

“Yes, Ma’m?” listong bungad agad ng sekretarya.

“Please call Mr. Markus Angeles of marketing department.”

Tumalima naman agad si Aireen. Saglit pa ay kasama na nito si Markus at iniwan na sa harap ni Helena.

“P-pinatatawag n’yo raw po ako, Ma’m?” halata ang nerbiyos sa tinig ng lalaki.

“Please sit down, Mr. Angeles.” Pormal ang anyo na anyaya dito ni Helena.

Tumalima si Markus.

Magkasalikop ang mga kamay habang nakaupo sa kan’yang swivel chair na iniimbay-imbay niya ng marahan, tinititigang mabuti ni Helena ang kaharap na empleyado. Hindi naman ito halos makatingin sa kan’ya. Sa wari ay hiyang-hiya ito. Nahalata iyon ni Helena. “Relax, will you?” pigil ang ngiting sabi niya rito.

Napakamot sa ulo ang lalaki. First time niya na nakaharap ng ganoon ang amo. Dati ay palihim niya lang itong tinatanaw at minamasdan dahil gandang-ganda siya rito, pero ngayon, heto siya sa harapan nito. Na mas lalo niyang nasilayan ang kagandahan nito. Higit pala itong maganda sa malapitan.

Crush niya ba si Helena? Oo. Inaamin niya. Umpisa pa lang nang una niya itong makita sa kompanyang ito matapos siyang matanggap dito bilang empleyado.

Isang paghangang habang lumilikwad ang araw ay hindi nababawasan, bagkus ay lalong nadaragdagan…

“Mr. Angeles,” may pumitlag na kaunting kaba sa dibdib ni Helena para sa mga naglalaro sa isip niya na sasabihin sa empleyado niyang ito, pero kailangan niyang lakasan ang loob upang mabigkas niya iyong lahat. “I w-want to ask a favor from you…”

Napamaang si Markus. Pabor? Hihingi ito sa kan’ya ng pabor? Parang hindi siya makapaniwala…!

Nagkatitigan sila ng amo. Napa-buntong-hininga si Helena pagkuwan. Para bang biglang nawala ang tapang niya. Parang, bigla siyang nakadama ng hiya sa lalaking kaharap.

Aminado naman kasi siya, hindi iyon simpleng problema lang na hahanapan niya ng solusyon. Hindi iyon simpleng arithmetic lang na plus o minus lang ang gagawin na pagku-kuwenta. Ika nga, para bang between life and death ang magiging tugon sa ilalatag niyang proposisyon na iyon.

“Of course, Ma’m…! Kahit ano, basta kakayanin ko…!”

Matiim na tinitigan ni Helena ang kaharap. Bigla siyang naduwag na ipagpatuloy ang sasabihin. “Well I think, this is not the right place to discuss about it. Tomorrow is Saturday. I invite you to pick me up at home…”

Napamaang na muli si Markus.

“And from there, we will talk about it, somewhere.”

Parang biglang naguluhan si Markus. Ano bang pabor iyon? Bakit hindi p’wedeng pag-usapan sa loob ng tanggapan ni Helena? Bakit kailangan na sa ibang lugar pa?

Pero tila kinilig siya nang malaman niyang nagpapasundo ito sa kan’ya. Napaka-suwerte naman niya…!

May isinulat si Helena sa kapirasong papel. Inabot niya iyon kay Markus. Nang pasadahan iyon ng basa ng lalaki, iyon pala ang residential address ng magandang amo sa isang exclusive village sa Alabang. Hindi niya rin inaasahan ang ibinigay nito kasunod ng kapirasong papel. Pera. Tatlong piraso ng one thousand peso bill.

“P-para saan po ito, Ma’m?”

“Mag-grab ka bukas to pick me up. At pag nandoon ka na, tell the village guard na ako ang sadya mo. Magbibilin ako. And I’ll be expecting you at six pm.”

Ipinatong ni Markus ang pera sa ibabaw ng mesa ni Helena. “Hindi naman po kailangan na bigyan pa ninyo ako ng pang-grab, Ma’m.” hindi niya alam kung maiinsulto siya sa inasal na iyon ng dalaga. Sobrang menos ba ang tingin nito sa kan’ya? “Saka, sobra-sobra po ‘yan kung pambayad lang sa grab.” Pinilit niyang ngumiti.

“I’m s-sorry, Mr. Angeles. Pasens’ya ka na kung na-offend kita. But it means nothing. Gusto ko lang na maging komportable ka bukas sa pagpunta mo sa akin. Malayo rin naman ang Alabang from Novaliches kung saan ka nakatira, ‘di ba? And besides, obligasyon ko ang transportation fee mo dahil ako ang hihingi sa ‘yo ng pabor. So please, take that. Pamasahe mo ‘yan papunta sa akin at pabalik sa inyo.” Nakikiusap ang tingin ni Helena sa kausap.

Umiling si Markus. “Darating ako bukas, Ma’m. Asahan ninyo.” At tumalikod na ito. Na hindi dinampot ni tiningnan man lang ang pera.

Napaisip si Helena. ‘Hindi mukhang pera,’ sa loob-loob niya.