KABANATA 13

Isang meserableng buhay sana ang kanya nang makikita, sa mundong ito na puno ng pagkakasala….

KABANATA 13

Jessica’s POV:

A week later: Matapos ang ilang operasyon sa akin, ilang linggo rin ang lumipas, nagising akong wala na ang anak ko, wala na ang sanggol na kinaiinisan ko, sa aking sinapupunan. Alam kong dapat na maging masaya ako, pero ano itong nararamdaman ko, bakit ako nakakaramdam ng matinding kalungkutan?

Malakas akong napasigaw. At sa sobrang galit, ay naihagis ko ang lahat ng mga nakalagay sa lamesitang nasa tabi lang ng kama ko, naka-comfine pa rin ako sa hospital.

“Jessica! Plaese calm down!” narinig ko ang boses ni Carla. Naroon na naman ito, pagkatapos ng lahat ng mga nangyari sa amin ay naroon na naman ito. Nagpapanggap na mabait.

“Jessica, huminahon ka muna,” sabi pa nitong muli.

“Huminahon? Paano ako hihinahon? Pinatay mo ang anak ko! Masama ka! Pinatay mo siya!” malakas kong paratang sa kanya. Gusto kong isipin niya sa sarili niya na masama siya. Walang kapatawaran