Lei Kali Angeles, isa siyang barista sa isang Milk Tea Shop. Dahil sa pandemic, nagbawas ng tao ang kanyang pinapasukan na shop. Ngunit, sa mga nagdaan na buwan, unti-unti itong bumalik, at isa siya sa mapalad na tinawagan ng kanyang employer para muling magtrabaho. Pero tila ang kasiyahan niya nang matanggap ang balitang iyon ay kaakibat ng isang negatibong balita. Naging mandatory ang pagpapa-vaccine ng mga tao. Paano na kaya siya ngayon? Kung isa pa naman sa kinakatakutan niya ay ang magpa-inject. Sa pagkakataon kaya na iyon, handa na siyang harapin ang kanyang takot? O mananatili siyang tatalikuran iyon katulad kung paano niya hindi hinarap ang mga kakulangan sa kanyang pagkatao dahil sa iyon ang kinalakihan niya sa kanyang ina? Maging daan kaya ang mandatory vaccine, para tuluyan na niyang harapin ang kanyang mga takot na matagal at palagi niyang tinatalikuran?
view more“H-Hello,” Antok kong sabi. Sino ba naman kasing may kapal ng mukha na tatawag sa akin ng sobrang aga! Alam ba niyang kakatulog ko lang?
Ugh! Kainis!
Minsan na nga lang ako maka-pag puyat, at magising sa oras na gustong gusto ko. May nang istorbo pa! Buhay nga naman oh, laging unfair.
“Ang aga pa! Istorbo ka kung sino ka man!” Inis kong dagdag.
Wala pa rin akong naririnig mula sa kabilang linya kaya naman inis kong tinignan ang cellphone ko, pipikit pikit pa talaga ang mata ko kasi inaantok pa ako. Pero halos manlaki ang mata ko sa nabasa ko kung sino ang tumatawag.
Gusto kung murahin ng ilang beses ang sarili ko!
Bakit naman kasi hindi mo muna binabasa, Kali? Kung minamalas nga naman!
Napabalikwas pa ako, muntik ko pang ika-hulog iyon sa kama. Nakailang beses pa akong lunok bago ako nagsalita muli. Parang nawalan ako ng boses. “M-Miss Manager… kayo po pala ‘yan,” Natatawa na wika ko na ikinangiwi ko lang. “Pasensya na ma’am. Alam niyo naman kapag walang shift, napapasarap ang tulog.” Pag kwento ko pa, malay ko ba kung madala siya roon. Edi nakalusot ako! “Ano po ba ‘yon?”
Mas nakaramdam lang ako ng kaba, dahil wala pa akong naririnig sa kabilang linya.
Hanggang sa marinig kong may tumikhim. "I understand. It’s okay. But, I need you here in 20 minutes. The boss called for a meeting." Sobrang hinhin ng boses, halatang mabait naman.
Pwede niya palampasin ang nangyari. Hehe! Sana lang talaga!
“Sure po, Miss Manager. Pasensya na po ulit.” Paghingi ko ng paumanhin. Mariin ako napapikit. Naiinis pa rin ako sa sarili ko.
Gaga talaga, Kali!
Hindi ako makapaniwala na nakarinig ako ng mahinang tawa sa kabilang linya. “Kali, relax... Like I said, I understand. It’s a normal reaction anyway. Even if I were in your position, I may react the same way or even worse."
Kunwari akong natawa. Hindi ko naman ineexpect na ganoon, first ko lang kasing nakakuha ng tawag mula sa kanya. “Thank you, miss. Maghanda na po ako. Bye.”
Gustuhin ko man na pahabain pa ang pag uusap namin dahil mukha namang mabait siya, ang kaso umaandar ang oras at baka ika-late ko pa iyon.
Mabilis ang naging kilos ko pagkababa ni Miss Manager ng tawag, halos ilang minuto lang ako naligo at nag ayos ng sarili.
Pagkababa ko nagpaalam lang ako kay mama, nagtataka pa nga siya kung bakit ako nakabihis at kung saan ang lakad ko. Sinagot ko lang siyang pinapatawag kami ng boss namin, at biglaan. Noong una pa nga ayaw niya akong paalisin, dahil hindi pa ako nag agahan. Pinayagan lang niya ako ng sinigurado ko sa kanya na kakain na lang ako sa labas.
Nang makababa ako ng tricycle, narinig ko na agad ang boses ng ibang ka-trabaho ko.
"Bakit kaya tayo pinatawag si boss?" Wika ng isang ka-trabaho ko, nang tuluyan na akong makalapit sa kanila.
Iyon din ang aking katanungan, kung bakit nga ba kami pinatawag ni boss. Wala akong shift ngayong araw, panigurado na sila rin. Hindi naman sila magre-react ng ganyan kung may shift sila. Kung alam lang din nila ang pinagdaanan ko kanina ng tawagan ako.
Hays! Naalala ko na naman.
Kung magpa meeting man si boss, hindi naman ganitong biglaan. Kahit pa noong hindi pa ako nakakabalik sa trabaho, sa kadahilanan ngang nagbawas ng staffs. Ngayon lang talaga iyong biglaan. Hindi ko rin maiwasang magtaka, kung anong mayroon.
Pero isa lang ang sigurado ako, importante ang sasabihin ni boss. Pwede naman kasi niyang sabihin sa tawag, o sabihin kung kailan shift na namin.
Napaisip ako. Paano kung...
"Paano kung magtatanggal siyang muli?" Napatingin ako sa isa kong katrabaho nang sabihin niya iyon. Pareho kami ng naisip. So, smart na siya noon? Smart kasi ako, eh. Ayaw ko ng globe, ang bagal kasi.
"Hindi naman siguro." Sana. Isang malaking sana!
"Pasok na kayo, nasa opisina si boss. Hinihintay kayo." Bungad iyon sa amin ng isa sa mga naka-shift. Hindi ko mapigilan na mapatingin sa kanya, mula ulo hanggang paa.
Pwede na. Pwede ng itapon ang ulo! Grabe kasi ano, 'yong mukha niya sobrang nipis! Mabuti na lang hindi namumula.
Baka isipin kong overcooked ang kanyang ulo.
Mabilis akong napa-sunod nang makita na pumasok na ang ibang kasama ko sa opisina ni boss.
"Good morning, boss." Bati ko sa kanya. Ganoon din ang ginawa ng mga kasama ko. Ganyan sila eh, gaya-gaya! Wala silang originality, pwede namang Magandang Umaga, boss. Bakit, good morning din ang sinabi?
Wala na talagang originality ang mga tao, copy paste na ang kanilang buhay. Doon na sila dumi-depende.
Prente itong nakaupo sa kanyang swivel chair, hindi ko maiwasang pasadahan siya nang tingin. Pogi naman siya, pero hindi siya ang mga tipo ko.
Tsaka hindi naman ako papatol sa boss ko. Ayaw kong maging laman ng balita, masyado na akong maganda para sa ganoong role.
Isa pa, ayaw kong magkaroon ng kapatid ang anak ko, na puro panganay.
"Anak."
Hala! Sh*t! Mabilis kong tinakpan ang bibig ko. Napalakas yata ang pagka sabi ko.
Unang kahihiyan, Kali!
Bakit ko ba kasi nasabi iyon? Ano bang pumapasok sa isip ko!
Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang lahat sila nakatingin sa akin, lalo na ang boss kong nakangisi ngayon sa akin.
Huwag mo ako ngisihan, sir. Kahit boss kita, tatanggalan pa rin kita ng nguso! Sigurado akong hindi mo magugustuhan, huwag mong subukan.
"You're saying something, Miss Angeles?" Nakangisi pa ring sabi ni sir.
Para namang nasisindak ako ni sir sa pangisingisi niya. Kung ibang babae 'yan panigurado naglalaway na. Pero kung hindi ko lang 'to boss, at ibang lalaki 'to. Bastos man, pero nadurahan ko na siya. "Nothing, sir." Matigas kong sagot sa kanya, at umayos ng pagkakatayo.
Alam ko ang ugali ng boss ko, dati pa man wala na itong pinagbago. Halos lahat na yata ng kanyang tauhan. Pero syempre, hindi ako kasama roon.
Hindi ko kailanman gugustuhin na mapabilang.
Malaki rin kasi siya kung magbigay ng sahod. Sobrang laki, kaya maraming ayaw umalis dito. Iyon ang habol nila.
Hindi ako isa sa kanila. Sampalin lang ng pera, bibigay na.
Siguro, kapag inabutan. Pwede pa. Ayaw ko ng sinasampal ako. Sarili ko ngang nanay hindi pa ako nasampal, tapos hahayaan ko lang na sampalin ako ng iba.
No way! Highway!
"I asked all of you to be here for a very important announcement." Seryosong panimula ni sir.
Sabi na eh, tama ako. Importante ang sasabihin ni boss.
"You need to have a vaccine."
Nanlaki ang mata ako. "Ano!"
Napa-takip na naman ako sa bibig ko. Paano ba naman? Sobrang lakas ng pagka-kasabi ko kaya lahat ng mata nakatingin sa akin. Sh*t! Alam ko namang maganda ako, pero huwag naman lagi oy!
Pangalawang kahihiyan, Kali! Isa na lang, quota ka na!
"Sorry, sir." Mabilis kong hingi ng tawad. Hindi ko naman masisisi ang sarili ko, nagulat talaga ako sa sinabi niyang iyon.
Umarko ang kilay ni sir. "You seemed so shocked, Miss Angeles? Don't you hear it on the news? It's now mandatory."
"Wala po kaming tv, sir." Pagsisinungaling ko. Ayaw ko ng marami pa siyang itatanong.
Napa-oh naman iyong ibang kasama ko. Parang hindi sila makapaniwala.
"Going back... Like what I said, you need to have your vaccine." Hindi makikitaan ng pagbibiro ang mukha ni sir, talaga nga yatang seryoso siya.
"Paano kung hindi po magpa-vaccine, sir?" Matapang kong tanong.
Muli itong napatingin sa gawi ko. Hindi siya nagdalawang isip na sagutin ang tanong ko. "You will lose your job."
Ano? Mawawalan ng trabaho? Putspa naman talaga.
Halos lahat napasinghap sa sinagot na iyon ni sir. Kahit nga ako, paano na 'yan?
Kakabalik ko nga lang ng trabaho, tapos mawawala na naman?
To Be Continued…
"I-I'm begging you, p-please... I need it for my baby." I was staying in my condo unit alone. Actually, I am resting. But someone called, saying someone was looking for me. To be honest, I don't really have time for whoever that person is. I even told them to let that person leave because I was busy. Pero nagpupumilit daw siya, at sinasabi pa na kilala ko siya. Nang bumaba ako, ineexpect ko na importanteng tao sa akin dahil sinabi niyang kilala ko siya. Pero hindi pala! I was about to turn my back, but she started saying nonsense. She's even crying, and a lot of people were looking at us. Sa ginagawa niya, nauubos lang ang pasensya ko sa kanya. She was named Angel by her parents, but she would be death to me. I keep telling her to stop messing with me. But she keeps on visiting me at my place. I hate it! I never liked the idea! "I may hate you for what you did. But I will never lower myself to waste my time for you. I have more important things to do with my time," Inis kong sabi.
I went straight to my car and drove to the possible place where I knew that Kali would go. Iba iyong kaba na nararamdaman ko ngayon, sinasabayan pa ng panginginig. Luckily, I managed to drive my car and arrive safely at the place. You're so stup*d, Wyatt! Why did you let her leave you?! I should have followed her immediately, but at some point, I wanted to stop Angel with whatever drama or plans she had to do against me and Kali. Pagkarating ko sa mansyon nila Mr. Buenavista, agad akong bumaba ng kotse. Naabutan ko pa si Lucas. I bet he's going somewhere. "Where is Kali?" Bungad ko sa kanya, nagulat pa siya na nasa harap na niya ako, but I don't care. I only want to see Kali, para makapante na ako. Kahit makita lang. That would be enough for me. I’ll give her time whenever she’s ready to talk to me. "Why are you looking for Kali? She's not here!" Sigaw niya sa akin, tila walang lugar sa kanya ang kumausap ng tao sa mahinahon na paraan. "Lucas, please. I know how much you hate
"Nurse Nieva, isa ka po sa pinatawag ni Doktora."Tumango lang ako. "Thank you, nurse," she said sweetly.It's not new to me, but I don't think I have time for it. That is something I don't think I am capable of giving time to.Tumalikod na ako at tinungo ang opisina ni Doktora. Kumatok muna ako at hinintay ang hudyat niyang pwede na akong pumasok."Come in."That's only my cue to enter her office. "Good morning, Doktora," I greeted her.Inimuwestra niya ang upuan. Malugod naman akong umupo. "Good morning, Nurse Nieva. This isn't part of the plan, since there were a lot of people who were volunteering themselves for the vaccine. We need more nurses to undergo it, and I want you to be part of it," Imporma niya sa akin. "It's not a problem for me, Doktora. When am I going to start?"She smiled. "As soon as possible, nurse."Tulad ng sabi ni Doktora. I need to start as soon as possible.Nang marating ko ang Vaccination Site agad kong ginala ang paningin ko. I can say she's right. Maram
"Did you regret that you said yes to me?"Napatingin ako kay Wyatt, may bahid ng pag-aalangan sa kanya. Para bang ilang beses niyang pinag-isipan kung tama bang itanong niya iyon sa akin.Binaling kong muli ang tingin sa dagat, napaisip ako sa tanong niya. Noong una talaga ang nasa isip ko. Iyong mga anak ko, handa akong gawin makita ko lamang ang ngiti sa kanilang mga labi. Hindi ko kayang ipagkait sa mga anak ko ang kasiyahan na ilang taon ko ng ipinagkait sa kanila. Kapag ganoon muli ang gagawin ko, panigurado na dudurugin ko sila. Pero aaminin kong dahil sa sinabi ni Elian. Parang mas naging litaw iyong sarili kong dahilan.Iyong pansarili kong dahilan.*Flashback*"Lei, marry me... I want to prove to you that all your accusations against me were wrong, and give me the chance to give our kids the family they both deserve."Doon niya nakuhang muli ang atensyon ko. Ramdam ko ang bigat ng bawat salitang binibigkas niya, para bang isang bala na masasabi kong iyon na ang huling taya ni
Nilapitan ko agad ang mga anak ko, pagkatago ko pa lang ng telepono ko. Sinenyasan ko silang lumapit sa akin, nagtataka pa sila noong una. Pero lumapit din naman sila.Lumuhod ako sa harapan nila. Pinunasan ko ang noo nila pareho gamit ang likod ng palad ko, kahit naman malamig pinagpawisan pa rin sila. "Turn around, Kuya Spike." Masunurin naman na tumalikod ang anak ko. Chineck ko ang likod niya kung pinagpawisan na, nilagyan ko ng towel. Ganoon din ang ginawa ko kay Zevria."We're leaving now." Anunsyo ko sa kanila, na tingin ko hindi nila pareho nagustuhan. Lalo na si Zevria na busangot na ngayon ang mukha."You said we were eating here po momma." Todo reklamo si Zevria. "And Kuya Spike and I are not yet done playing po.""I'm sorry about that. There's an emergency at work. I need to go there." Pagsisinungaling ko.Nagtext na kasi si Alaina, ayaw ko naman na maghintay pa ang mga tao. "Is that more important than us po?" Inosente ang pagkakasabi ni Zevria, pero parang nadurog ang
Dumating ang araw na pinakahihintay ko. Ang ending lang din ng plano na gusto kong mangyari ay sa restaurant gaganapin ang kaarawan ng mga anak ko. Kasalukuyan kong kasama ang dalawang anak ko, nakaupo sila sa likod. Habang ako ang nagda-drive. Minsan ko sila na sinusulyapan, at talagang tahimik lang silang nakaupo. Tinatanaw ang paligid. Kailangan ko muna silang i-gala, para hindi sila makahalata. Hindi naman na sila bago doon. Noong nasa US kasi kami kung hindi ko man maharap na ipagluto sila tulad ng lagi nilang request, lumalabas na lang kami. Ang kaibahan lang hindi namin kasama si Manang Cecil dahil siya rin ay tumutulong sa ginagawa na set up sa restaurant.*Flashback* Nang makapagdecide ako kung ano ang gagawin, nagpadala ako ng mensahe kay Alaina at Elian. Sila ang alam kong makakatulong para maisagawa iyon. To: Alaina, Eli If you two aren't busy. Can we meet after work? Segundo lang ang hinintay ko nang may natanggap na akong mensahe mula kay Alaina. Napaghahalataan n
Agad kong kinuha ang telepono ko nang marinig kong tumunog iyon.Alaina Calling...Nang makita kong si Alaina pala ang tumatawag hindi na ako nag-abala pa na magdalawang-isip kung sasagutin ko o hindi."Hello…" Masayang bati ko. Kanina ko pa kasi talaga hinihintay ang tawag niya.[I can sense your excitement,] Puna niya. Kung iba siguro siya, kanina pa siguro ako nainis. Iyon ba naman ang bungad niya. Walang hello man lang? Pero dahil, talagang excited ako at hindi ko maitatanggi iyon. Palalampasin ko."Yeah," Pag-amin ko.Sobrang tagal ko kayang hinintay ang araw na mangyari 'to. Siguro, ganoon naman talaga para sa isang ina, kapag dumating ang araw na iyon. Ikaw ang una talagang masisiyahan. Well, iyong ibang parents naman ayaw pa nilang tumanda ang mga anak nila, pero ako sobrang excited ako. Kahit naman kasi tumanda silang dalawa. Sila pa rin naman ang baby ko, walang magbabago roon.Narinig kong napabuntong-hininga sa kabilang linya. [But... we have a problem.]Hindi ko alam kung
Minsan pala darating sa buhay na masasaktan ka, hindi dahil nag fail ka sa buhay o pisikal kang sinaktan. Kung hindi dahil sa mga taong gustong humingi ng tawad mula sa iyo.Iyong masasaktan ka dahil bakit kailangan pa nilang magpakita sa akin? Bakit hindi na lang sila naglaho? Hindi iyong bumalik ako, tapos bumalik din sila sa buhay ko.Sa una pa lang naman dapat iniisip nila maigi kung ano ang kahahantungan nang ginawa nila, hindi iyong pabigla-bigla silang magdedesisyon. Tapos kung kailan nila gustong humingi ng tawad, gagawin nila. Paano naman akong ayaw silang makita? Akala ba nila madali lang para sa akin iyon?Hindi naman malaking bagay sa akin kung hindi sila humingi ng tawad basta huwag lang silang magpapakita, dahil hindi rin naman na ako interesado na marinig pa ang mga paliwanag nila.Kung mayroon man akong gustong mangyari, ang prioridad ko ay matupad iyong mga binubuo kong pangarap at katahimikan sa buhay.Ganoon naman kasi talaga na darating sa puntong hihilingin mo ang
Pagkaalis ng mga anak ko kasama si Alaina, muli kong tinuon ang sarili sa pagkain dahil papasok pa ako ng trabaho."Manang," Pagtawag ko. Naka-dalawang beses pa ako ng tawag bago lumabas si Manang Cecil, siguro naglalaba siya ng mga damit sa likod.“Tawag mo ba ako?” Kita ko ang pag-aalangan ni Manang Cecil, medyo mahina na rin siguro ang pandinig niya.Tumango ako. "Si Elian po, nakita ninyo?"Kanina pa kasi ako nandito sa kusina, wala pa akong nakikitang bumababa mula sa kanyang kwarto. Hindi naman sa salas unang pupunta iyon, paniguradong sa kusina. Hindi na ako nagulat na hindi siya banggitin ng mga anak ko, dahil kahit naman hindi nila sabihin ramdam ko sa kinikilos nila na malayo pa rin ang loob nila sa kanya."Nagpaalam siya kaninang may aasikasuhin," Tugon ni Manang Cecil.Napakunot naman ang noo ko. Bakit hindi siya nagsabi man lang sa akin? "Anong oras po siya umalis?"Mukhang nagtatampo yata ang loko, dahil hindi ko kinausap kagabi. Hindi naman niya ako masisisi, pagod kaya
Welcome to GoodNovel world of fiction. If you like this novel, or you are an idealist hoping to explore a perfect world, and also want to become an original novel author online to increase income, you can join our family to read or create various types of books, such as romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel and so on. If you are a reader, high quality novels can be selected here. If you are an author, you can obtain more inspiration from others to create more brilliant works, what's more, your works on our platform will catch more attention and win more admiration from readers.
Mga Comments