"Anak din ba ako ni gago, mama?" Nanlaki ang mata niya sa tanong ko. Hindi ko siya masisisi, talagang magugulat siya dahil alam ko na. Iyong matagal na niyang itinatanggi sa akin. Wala pa man confirmation mula sa kanya, pero dama ko na ang katotohanan. Sa reaksyon ba naman na pinakita niya, talagang buking na sila ni Ate Kela. Na mas mapait pa sa ampalaya! "P-Paano mo nasabi 'yan?" Ramdam ko ang kaba sa boses ni mama. Tila gulat pa rin siya, at kita ko sa kanyang mata kung paano niya iniiwasan ang usapin na iyon. "Sabihin mo nga ang totoo, Kali!" Sigaw ni ate. Kaya naman nabaling ang tingin ko sa kanya, litaw din ang galit sa kanyang mata. "Nagkita na ba kayo?!" "Oo!" Taas noo kong sigaw sa kanila. "Nagkita na kami ng gagong tinutukoy mo, mama." Natatawa na wika ko. "Mr. Leonardo Buenavista, anak niya si Lucas Buenavista. Tama, ‘di ba?" Hindi sila sumagot sa akin, pero ramdam ko ang nagbabadyang galit nila. "Uulitin ko mama, anak din ba ako ni Mr. Buenavista? Oo o hindi lan
Tulad ng hiling ko kay papa, pinagbigyan niya ako. Na mamalagi muna ako sa kanya, kahit alam kong makakasama ko si Lucas etse Kuya Lucas sa iisang bubong. Kung saan ginanap ang birthday ni Miss Manager, doon niya ako dinala. Bahay pala iyon ni papa. Kahit hindi na ako magtanong, alam kong kaya dito ginanap ang birthday ni Miss Manager ay dahil malapit sila ni Kuya Lucas, baka nga hindi niya iyon totoong kaarawan at sinet-up lang talaga ang birthday na iyon para malaman ko ang totoo. Well, nagtagumpay naman sila. Ngayon ko rin napagtanto kung bakit mabait sa akin si Miss Manager, dahil malapit sila ni Kuya Lucas. Naalala ko rin noon kung paano niya ako ipagtanggol doon sa isang ka-trabaho ko. Pagkatapos naming mag-usap ni papa, sinabi ko kay Nurse Wyatt na kanila papa muna ako uuwi. Pupuntahan pa sana niya ako, kaso hindi na ako pumayag. Kasi nasa duty siya noon, at para hindi na rin niya ako puntahan doon sa inuupahan kong bahay. Siya kasi lagi ang nagdadala ng pagkain ko sa loob
Nasa harap ng mansyon si Nurse Wyatt. Hinihintay niya akong magbihis, nakatanggap kasi ako ng mensahe sa kanya kanina. Lalabas daw kami, kasi wala siyang duty.Timing lang, dahil wala rin akong shift ngayong araw.Mabilis lang akong natapos, nagsuot lang ako ng black button-down polo na crop top, tsaka mom jeans at nag white shoes ako.Nadatnan ko si papa sa sala, nagbabasa ng dyaryo. "Papa," Tawag ko ng atensyon niya. Mabilis naman siyang tumingin sa akin, at inilapag ang hawak niya na dyaryo. "Aalis po ako," Paalam ko.Tumango siya. "Sure, no problem... but, who's with you?"Akala ko makakaligtas na ako sa tanong na 'to. Hindi pa pala. "Si Nurse Wyatt po." Walang pag aatubili na sabi ko. "Who is he?" Kunot noo na tanong ni papa. Kahit magka salubong ang kanyang kilay, hindi maipagkakaila na talagang maganda ang kanyang lahi.Hindi ba niya matandaan iyong lalaki na sumagot sa kanya ng birthday ni Miss Manager? O sadyang hindi niya pinansin iyon. "'Yong kasama po sa birthday ni Miss
Warning: R-18. Read at your own risk. Napayuko na lang ako at pinili ko na lang na ipagpatuloy ang pagkain. Mahirap pala magsabi nang masarap sa Nurse na 'to!Leche, naisahan ako, eh."You, okay?" Narinig kong tanong ni Nurse Wyatt, pero hindi ko siya pinansin. Nanatili akong nakayuko at tahimik na ngumunguya ng beef steak. Nahihiya ako, eh. "Hey..." Maingat niyang sambit, at hinawakan ang panga ko para maiangat 'yon. Pero hindi pa rin ako tumingin sa kanya.Biglang nawala ‘yong tapang ko. "Kali, nabigla ba kita?" Bigla ay tanong niya, nag-aalala. "I'm sorry, okay?" Nagmamakaawa ang kanyang boses. "Please, look at me..."Hindi ko rin naman siya matiis. Nakakainis! "Nagulat lang ako," Mahinang sambit ko. Iyon naman kasi ang totoo, hindi ko inaasahan ang aksyon na iyon mula sa kanya. "But, you're not mad?"Umiling ako sa kanya. "Bakit naman ako magagalit sa iyo?" Nagtataka kong tanong. Kung galit ako panigurado na kanina ko pa siya nasapak, ‘di ba? Kunin ba naman niya ang first kiss
Hindi nga ako nagkamali dahil pagkagising ko at saktong kakabukas ko lang ng aking telepono. Halos mabingi ako, dahil sa sunod-sunod na notifications sa aking Facebook account.Jadey: Sana all, pasalubong naman!Kung maka-comment naman siya. Akala niya close kami? Okay lang maki-sana all. Normal 'yon! Pero ang humingi ng pasalubong, hindi.Akala mo naman kung totoo silang kaibigan, eh, kung pag-usapan nga nila ako sa trabaho. Grabe, eh! Ibang level talaga, halos araw-araw yata nagle-level up.Marami pa silang nag-comment, halos pasalubong lang ang sinabi nila. Nagulat ako nang makita kong nag-like si Ate Kela ng pinost ko. Kahit kailan talaga 'tong ate ko, napakadamot! Pati ba naman sa heart or wow react man lang, pinagdamot pa niya. Hanggang Facebook, dinala niya ang kanyang pagka-bitter, eh!Halos hindi ako makagalaw sa sumunod na lumabas sa notifications ko.Kacy Angeles: sino kasama mo? uwi kana, nak."Good morning..." Paos na bati sa akin ni Wyatt. Mas isiniksik niya ang sarili s
Lumipas ang araw na hindi pa rin kami nag-uusap ni Kuya Lucas at kahit si papa ay hindi rin. Sila naman ang may gusto noon, eh! Wala naman akong ginawang masama sa kanila. Tuwing kakain sila, hindi ako nakikisabay sa kanila. Alam kong nakikitira lang ako, wala akong karapatan na mag-inarte. Pero talagang hindi ko nagustuhan ang ginawa ni Kuya Lucas na mukhang sinang-ayunan pa ni papa. Kinampihan pa, eh! Wala naman kasing ginawa si Wyatt, tapos bigla niyang susuntukin na lang. Mabuti man lang sana kung nasabi niya ang dahilan sa akin, pero hindi, eh. Ang mas worst pa roon, gusto niyang hiwalayan ko si Wyatt. Sino ako para makinig sa kanya? Wala nga siyang maibigay na sapat na dahilan sa akin kung bakit dapat ko iyon na gawin, eh. Nasa trabaho ako ngayon, kaso kaunti lang ang customer. Nandito lamang ako sa counter naghihintay ng mga papasok na customers. Mag-isa lang ako, dahil busy ang mga manok. Paano ba naman, hindi ko naman sila dinalahan ng pasalubong. Kay Miss Manager lang ta
"M-Mama..."Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at mabilis ko nang niyakap si mama. Hindi ko mapigilan na maiyak. Sobrang na-miss ko kasi siya. Ang tagal ko na rin kasi siyang hindi nakikita."M-Mama, sorry po..." Humihikbi na wika ko. Nanatili pa rin akong nakayakap sa kanya. Panay lang naman ang hagod niya sa likod ko."S-Shhhh... bakit ka naman umiiyak? Ang tapang mo nga maglayas." Hindi ko alam kung sa part na 'yon, dapat ba akong maiyak pa dahil concern siya? O dapat ba akong mainis, dahil parang pinapamukha niya na kasalanan ko pa iyon. Ramdam ko kasi sa tono niya ang pagiging sarkastiko sa kanyang sinabi. Kung hindi lang siguro kami sa publiko na lugar kanina pa niya ako nakurot.Humiwalay ako sa yakap niya. Nawala tuloy ang iyak ko. "Ma naman, eh." Hindi ko maiwasan na magreklamo. Ang ganda na noong moment, eh. Tapos biglang ganoon ang sasabihin niya. "Oh, bakit totoo naman?" Tinaasan na nga ako ng kilay, nag sumbat pa. Akala mo naman hindi nagda-drama sa Facebook, malinaw pa
"Kuya, pwede ba maupo ka muna. Pakiusap lang." Suway ko kay Kuya Lucas. Kanina pa kasi kami nakauwi ng mansyon, prente lang akong nakaupo habang siya. Ayon kanina pa umiikot, kulang na lang talaga ikutin na niya ang buong mansyon. Ako ang nahihilo sa kanya! "If dad were here, he'd probably kill me." Ramdam ko ang kanyang kaba. Sino ba ang nagsabi na siya lang ang dapat makaramdam ng kaba? Ako rin naman, eh. Panigurado kasi ngayon na magkaharap na si mama at papa. At alam kong sa isip ng nanay ko, gustong-gusto na niya akong kurutin. Ikaw ba naman i-set up, ‘di ba? Ang buong alam niya lang ay magbe-beach. Para makapag-unwind, pero mukhang sa ginawa ko. Alam kong kabaliktaran noon ang nararamdaman niya. Stress pa ang nararamdaman niya. Iniwan kasi namin si papa at mama doon sa bonuan beach. Hindi na namin tinignan pa kung anong ginawa ng dalawa, basta sinabi ko lang kay mama kung saan niya ako kikitain. At si Kuya Lucas naman, nagpaalam saglit kay papa na may pupuntahan. Walang alam
"I-I'm begging you, p-please... I need it for my baby." I was staying in my condo unit alone. Actually, I am resting. But someone called, saying someone was looking for me. To be honest, I don't really have time for whoever that person is. I even told them to let that person leave because I was busy. Pero nagpupumilit daw siya, at sinasabi pa na kilala ko siya. Nang bumaba ako, ineexpect ko na importanteng tao sa akin dahil sinabi niyang kilala ko siya. Pero hindi pala! I was about to turn my back, but she started saying nonsense. She's even crying, and a lot of people were looking at us. Sa ginagawa niya, nauubos lang ang pasensya ko sa kanya. She was named Angel by her parents, but she would be death to me. I keep telling her to stop messing with me. But she keeps on visiting me at my place. I hate it! I never liked the idea! "I may hate you for what you did. But I will never lower myself to waste my time for you. I have more important things to do with my time," Inis kong sabi.
I went straight to my car and drove to the possible place where I knew that Kali would go. Iba iyong kaba na nararamdaman ko ngayon, sinasabayan pa ng panginginig. Luckily, I managed to drive my car and arrive safely at the place. You're so stup*d, Wyatt! Why did you let her leave you?! I should have followed her immediately, but at some point, I wanted to stop Angel with whatever drama or plans she had to do against me and Kali. Pagkarating ko sa mansyon nila Mr. Buenavista, agad akong bumaba ng kotse. Naabutan ko pa si Lucas. I bet he's going somewhere. "Where is Kali?" Bungad ko sa kanya, nagulat pa siya na nasa harap na niya ako, but I don't care. I only want to see Kali, para makapante na ako. Kahit makita lang. That would be enough for me. I’ll give her time whenever she’s ready to talk to me. "Why are you looking for Kali? She's not here!" Sigaw niya sa akin, tila walang lugar sa kanya ang kumausap ng tao sa mahinahon na paraan. "Lucas, please. I know how much you hate
"Nurse Nieva, isa ka po sa pinatawag ni Doktora."Tumango lang ako. "Thank you, nurse," she said sweetly.It's not new to me, but I don't think I have time for it. That is something I don't think I am capable of giving time to.Tumalikod na ako at tinungo ang opisina ni Doktora. Kumatok muna ako at hinintay ang hudyat niyang pwede na akong pumasok."Come in."That's only my cue to enter her office. "Good morning, Doktora," I greeted her.Inimuwestra niya ang upuan. Malugod naman akong umupo. "Good morning, Nurse Nieva. This isn't part of the plan, since there were a lot of people who were volunteering themselves for the vaccine. We need more nurses to undergo it, and I want you to be part of it," Imporma niya sa akin. "It's not a problem for me, Doktora. When am I going to start?"She smiled. "As soon as possible, nurse."Tulad ng sabi ni Doktora. I need to start as soon as possible.Nang marating ko ang Vaccination Site agad kong ginala ang paningin ko. I can say she's right. Maram
"Did you regret that you said yes to me?"Napatingin ako kay Wyatt, may bahid ng pag-aalangan sa kanya. Para bang ilang beses niyang pinag-isipan kung tama bang itanong niya iyon sa akin.Binaling kong muli ang tingin sa dagat, napaisip ako sa tanong niya. Noong una talaga ang nasa isip ko. Iyong mga anak ko, handa akong gawin makita ko lamang ang ngiti sa kanilang mga labi. Hindi ko kayang ipagkait sa mga anak ko ang kasiyahan na ilang taon ko ng ipinagkait sa kanila. Kapag ganoon muli ang gagawin ko, panigurado na dudurugin ko sila. Pero aaminin kong dahil sa sinabi ni Elian. Parang mas naging litaw iyong sarili kong dahilan.Iyong pansarili kong dahilan.*Flashback*"Lei, marry me... I want to prove to you that all your accusations against me were wrong, and give me the chance to give our kids the family they both deserve."Doon niya nakuhang muli ang atensyon ko. Ramdam ko ang bigat ng bawat salitang binibigkas niya, para bang isang bala na masasabi kong iyon na ang huling taya ni
Nilapitan ko agad ang mga anak ko, pagkatago ko pa lang ng telepono ko. Sinenyasan ko silang lumapit sa akin, nagtataka pa sila noong una. Pero lumapit din naman sila.Lumuhod ako sa harapan nila. Pinunasan ko ang noo nila pareho gamit ang likod ng palad ko, kahit naman malamig pinagpawisan pa rin sila. "Turn around, Kuya Spike." Masunurin naman na tumalikod ang anak ko. Chineck ko ang likod niya kung pinagpawisan na, nilagyan ko ng towel. Ganoon din ang ginawa ko kay Zevria."We're leaving now." Anunsyo ko sa kanila, na tingin ko hindi nila pareho nagustuhan. Lalo na si Zevria na busangot na ngayon ang mukha."You said we were eating here po momma." Todo reklamo si Zevria. "And Kuya Spike and I are not yet done playing po.""I'm sorry about that. There's an emergency at work. I need to go there." Pagsisinungaling ko.Nagtext na kasi si Alaina, ayaw ko naman na maghintay pa ang mga tao. "Is that more important than us po?" Inosente ang pagkakasabi ni Zevria, pero parang nadurog ang
Dumating ang araw na pinakahihintay ko. Ang ending lang din ng plano na gusto kong mangyari ay sa restaurant gaganapin ang kaarawan ng mga anak ko. Kasalukuyan kong kasama ang dalawang anak ko, nakaupo sila sa likod. Habang ako ang nagda-drive. Minsan ko sila na sinusulyapan, at talagang tahimik lang silang nakaupo. Tinatanaw ang paligid. Kailangan ko muna silang i-gala, para hindi sila makahalata. Hindi naman na sila bago doon. Noong nasa US kasi kami kung hindi ko man maharap na ipagluto sila tulad ng lagi nilang request, lumalabas na lang kami. Ang kaibahan lang hindi namin kasama si Manang Cecil dahil siya rin ay tumutulong sa ginagawa na set up sa restaurant.*Flashback* Nang makapagdecide ako kung ano ang gagawin, nagpadala ako ng mensahe kay Alaina at Elian. Sila ang alam kong makakatulong para maisagawa iyon. To: Alaina, Eli If you two aren't busy. Can we meet after work? Segundo lang ang hinintay ko nang may natanggap na akong mensahe mula kay Alaina. Napaghahalataan n
Agad kong kinuha ang telepono ko nang marinig kong tumunog iyon.Alaina Calling...Nang makita kong si Alaina pala ang tumatawag hindi na ako nag-abala pa na magdalawang-isip kung sasagutin ko o hindi."Hello…" Masayang bati ko. Kanina ko pa kasi talaga hinihintay ang tawag niya.[I can sense your excitement,] Puna niya. Kung iba siguro siya, kanina pa siguro ako nainis. Iyon ba naman ang bungad niya. Walang hello man lang? Pero dahil, talagang excited ako at hindi ko maitatanggi iyon. Palalampasin ko."Yeah," Pag-amin ko.Sobrang tagal ko kayang hinintay ang araw na mangyari 'to. Siguro, ganoon naman talaga para sa isang ina, kapag dumating ang araw na iyon. Ikaw ang una talagang masisiyahan. Well, iyong ibang parents naman ayaw pa nilang tumanda ang mga anak nila, pero ako sobrang excited ako. Kahit naman kasi tumanda silang dalawa. Sila pa rin naman ang baby ko, walang magbabago roon.Narinig kong napabuntong-hininga sa kabilang linya. [But... we have a problem.]Hindi ko alam kung
Minsan pala darating sa buhay na masasaktan ka, hindi dahil nag fail ka sa buhay o pisikal kang sinaktan. Kung hindi dahil sa mga taong gustong humingi ng tawad mula sa iyo.Iyong masasaktan ka dahil bakit kailangan pa nilang magpakita sa akin? Bakit hindi na lang sila naglaho? Hindi iyong bumalik ako, tapos bumalik din sila sa buhay ko.Sa una pa lang naman dapat iniisip nila maigi kung ano ang kahahantungan nang ginawa nila, hindi iyong pabigla-bigla silang magdedesisyon. Tapos kung kailan nila gustong humingi ng tawad, gagawin nila. Paano naman akong ayaw silang makita? Akala ba nila madali lang para sa akin iyon?Hindi naman malaking bagay sa akin kung hindi sila humingi ng tawad basta huwag lang silang magpapakita, dahil hindi rin naman na ako interesado na marinig pa ang mga paliwanag nila.Kung mayroon man akong gustong mangyari, ang prioridad ko ay matupad iyong mga binubuo kong pangarap at katahimikan sa buhay.Ganoon naman kasi talaga na darating sa puntong hihilingin mo ang
Pagkaalis ng mga anak ko kasama si Alaina, muli kong tinuon ang sarili sa pagkain dahil papasok pa ako ng trabaho."Manang," Pagtawag ko. Naka-dalawang beses pa ako ng tawag bago lumabas si Manang Cecil, siguro naglalaba siya ng mga damit sa likod.“Tawag mo ba ako?” Kita ko ang pag-aalangan ni Manang Cecil, medyo mahina na rin siguro ang pandinig niya.Tumango ako. "Si Elian po, nakita ninyo?"Kanina pa kasi ako nandito sa kusina, wala pa akong nakikitang bumababa mula sa kanyang kwarto. Hindi naman sa salas unang pupunta iyon, paniguradong sa kusina. Hindi na ako nagulat na hindi siya banggitin ng mga anak ko, dahil kahit naman hindi nila sabihin ramdam ko sa kinikilos nila na malayo pa rin ang loob nila sa kanya."Nagpaalam siya kaninang may aasikasuhin," Tugon ni Manang Cecil.Napakunot naman ang noo ko. Bakit hindi siya nagsabi man lang sa akin? "Anong oras po siya umalis?"Mukhang nagtatampo yata ang loko, dahil hindi ko kinausap kagabi. Hindi naman niya ako masisisi, pagod kaya