Epilogue

"Sebastian Angelo, sigurado ka bang uuwi ka ng Pilipinas ngayon? Paano ka doon? Saan ka tutuloy?" Sunod sunod na tanong sa akin ni mommy.

Nasa Alaska kasi kami simula noong bata pa ako. We migrated here, kaya naiwan ko yung kaibigan ko/crush ko sa Pilipinas.

Matagal ko na siyang hinahanap, at matagal ko na rin siyang gustong makita ulit. I even stalked her social media accounts para lang malaman kung maayos ang kalagayan niya sa Pilipinas.

And as soon as I knew that she was studying in UST, hindi ako nag dalawang isip na sabihin kanila dad na uuwi ako ng Pilipinas para mag aral sa UST.

"Mom, dad," hinawakan ko ang dalawang kamay nila, "I'm sorry, pero buo na po talaga ang desisyion ko."

Parehas silang napabuntong hininga, hanggang sa tapikin ni dad ang balikat ko, "If that's what you want, then we will support you."

Pagkauwing pagkauwi namin sa Pilipinas, dumeretso agad ako sa Espanya para puntahan ang sinasabing bahay na pinagawa noon nila mommy. Dito raw kasi ako titira habang nandito ako sa Pinas. Habang sila ay nasa Batangas.

Nagsimula ang second year college ko dito sa UST. Pahirapan nga sa paghahanap kay Chelsy, dahil ang laki ng buonf University na ito.

"Pare," siniko ako ni Noah bigla kaya nag angat ako ng tingin sa kanya.

"Ano?" Kunot noo kong tanong.

Break time kasi namin at dito kami sa may Main building nakatambay. Parehang kumakain ng snacks sila Noah at Jayden, habang ako, heto nag babasa ng notes ko.

Nginuso ni Jayden ang harapan namin kaya doon natuon ang tingin ko.

"Yor love of your life is there," pang tutukso ni Jayden sa akin.

He's right. They are actually right.

I saw Lyric seating on the bench with her earplugs. She's actually alone kaya nag desisyion akong lapitan siya.

"Lyric?" Tinawag ko siya gamit ang first name niya. Iyon kasi ang nakasanayan ko simula noong bata.

Nakita ko kung paano niya ako taasan ng kilay na parang hindi niya ako kilala, at naiistorbo kita.

"Uh, sorry but who are you?"

Putspa. Sabi na eh, nakalimutab na ako ng childhood friend ko. Saka, nakakagulat na engkishera na pala siya ngayon.

Sana all.

"I'm Sebastian Angelo Montefferante," nag lahad ako ng kamay sa kanya at pansin ko ang pagkunot ng noo niya.

"Basti?!"

Yown! Nakaalala na rin siya!

Natawa ako sa reaction niya, "At last you remember me. Akala ko makakalimutan mo itong gwapong nilalang na ito eh," biro ko sa kanya kaya nakatanggap ako ng sipa galing sa kanya.

"I'm sorry, I forgot you. It's been, 15 years kasi eh," sagot niya sa akin.

Putspa, napaka conyo naman nito!

Nag usap pa kami at nalaman kong nag punta pala siya sa New Zealand after completing her grade 10 here. Kaya pala, spokening in euros na siya.

"Ano pre, sunduin mo ba si Chelsy sa engineering?" Tanong ni Noah sa akin habang nag aayos ako ng gamit.

Last class na kasi at kasalukuyan akong nag aayos ng gamit para makaalis na rin.

Tumango ako, "Oo," sagot ko at sinuot na ang strap ng bag sa likod ko.

"What do you want?" Rinig kong sabi ni Lyric kaya nag madali akong lumapit sa Engineering department.

Nakita ko siyang hawak ng isang lalaki, na sa tingin ko ay engineering student din dahil sa suot. Halata sa mukha ni Lyric na naiirita siya sa lalaki at gusto ng makawala sa hawak nito.

Pasimple akong lumapit sa kinaroroonan nila, para makita ko kung sino ang may hawak sa babaeng mahal ko. Nang makumpirma kong si Mason Chua iyon, ang lalaking walang ginawa kundi sumira ng may buhay para sa oang sariling kapakanan, hindi ako nag dalawang isip na lapitan sila.

"Let go of her, Chua."

Simula sa araw na iyon, sinabi ko sa sarilu ko na gagawin ko ang lahat para maging sa akin ng tuluyan si Lyric. Gagawin ko ang lahat, para hindi siya mapahamak nino man. Gagawin ko ang lahat lahat, para sa kanya. Para sa babaeng mahal ko. Kaya wala akong sinayang na panahon at oras.

"Pwede ka bang maging reyna ko sa palasyong binuo natin?"

Sinimulan mo siyang ligawan sa pamamagitan ng pag haharana, pag gawa ng tula o sulat. Yung tipong mararamdaman niya kung gaano ko siya kamahal at kung gaano ako kaseryoso sa kanya.

Yung tipong iisipin niya na parang nasa sinuanang panahon ulit siya. Kung saan ang pamamaraan ng panliligaw ay ganon.

"Ang corny naman nitong liligawan mo. Talagang old style?" Reklamo ni Nathan habang tinitipa nag mga chords sa guitara ko.

Tinapunan ko lang silang dalawa ni Clarence ng tingin, "Kung ayaw niyo akobg tulungan, pwes kaya kong mag isa," inagaw ko ang guitara ko na hawak ni Nathan.

"Chill," inagaw muli ni Nathan ang guitara ko para mag tipa ulit ng mga chords.

Napailing nalang si Clarence at sumandal sa backrest ng sofa, "Grabe pare, ang isang Monteferrante, mang haharana, mag tutula, gagawa ng isang hand written letter," pumalakpak ng isang beses si Clarence, "Hindi mo naman sinabi na kamaganak pala namin si Francisco Balagtas."

Nag simula ako manligaw sa kanya, at nagulat nalang akong isang araw na sinugod psla siya sa hospital ng tatay ko. I saw her with so many cuts on her arms and shoulders. Grabe ang pag aalala ko noong panahon na iyon, dahil alam ko kung sino ang may gawa ng mga sugat sa kanya.

"See you tomorrow? Papasok ka ba?" Paalam ko sa kanya bago sila umalis ng hospital kasama ang step mom niya.

"Oo naman. Umulan, bumagyo. May sakit man o, wala, papasok ako," sagot niya at tipid siyang ngumiti sa akin pero alam kong sa likod ng mga ngiti na iyon, eh maraming sakit ang nakapaloob doon.

Kinabukasan, nakatanggap ako ng tawag mula sa step mom ni Cheksy na nag sasabing bantayan ko raw siya sa bahay ngayon.

"Where are you going?" Tanong ni dad sa akin nang makita niya ako nag mamadaling bumaba.

"I will just take care of Lyric," sagot ko habang nag sasapatos.

"Pero may klase ka ngayon anak," sabi ni mommy sa akin kaya napalingon ako sa kanya.

"One day lang naman po," sagot ko at binuksan nag pinto ng bahay namin.

Nang pumunta ako sa bahay nila para alagaan siya, hindi ko naman inaasahan na sa pagkanta at pag tula ko sa kanya, ay sasagutin niya ako.

"Maaari."

Masaya ang naging relasyon namin dalawa ni Lyrix, bagamat nga marami kaming pinagdaanan, lalo na si Lyric, hindi kami natibag doon.

Pero alam kong, hindi pwedeng puro saya lang ang buhay.

Alam kong ina arrange marriage sila Lyric at Mason noon pa man, at alam kong kahit anong tapang ni Lyric sa pag sagot sa kanyang ama, eh hindi nito siya pinapakinggan.

Simula noobg mag third year college kami, marami ang nag bago. Ni hindi ko makausap si Lyric ng maayos sa University, dahil palagi siyang nag mamadaling umuwi. Wala kaming oras para sa isat isa dahil tuwing weekends, hindi siya pwedeng lumabas dahil sa iyon ang utos ng kanyang ama.

Gustong gusto kong kuhanin silang dalawa ni Lyric at yung step mother niya noon. Gustong gusto kong pumasok sa bahay nila para itakas silang dalawa, pero alam ko sa sarili ko na pag ginawa ko iyon, kaming tatlo ang talo. Kaya naman nangako ko kay Lyric na pag dating ng panahon, eh babalikan ko sila.

Noong araw na may nangyari sa amin dalawa ni Lyric, alam ko sa sarili ko na mag mali. Na may hindi tama. Na pagkatapis ng araw na ito, wala na.

At tama nga ang hinala ko

Dumating ang araw na kinakatakutan ko.

"Then what is it? Ano na naman baiyon? Magiging selfless ka na naman ba?" Huwag mo akong iwan parang awa mo na.

"For once in your life, piliin mo naman ako. Pwedeng ako naman?" Dahil kahit anong mangyari, ikaw ang pipiliin ko parati. Magkamatayan man.

"Iniwan mo na ako brfore para sa pamilya mo. Kelan ba yung ako naman ang pipiliin mo at hindi iiwan?" Takot na akong maiwan muli Lyric. Iwan na ako ng lahat, huwag lang ikaw.

"Tita is sick, okay? So I need to accompany her. Do you understand that?! Iiwan kita! Iiwan na kita para sa tita ko na tinuri akong sariling anak. I just can't be selfish right now, na hindi ko siya sasamahan at aalagaan because I'm the only one na maaasahan niya. Ako lang! So please, understand my situation!"

With that, ay umalis siya sa pamamahay ko.

"Bullshit!" Napasabunot ako sa noo ko at naitsa ko ang mga wine glass na nasa gilid ko.

"Putangina!" Pinagsisisipa ko ang mga sofa at mesa dito sa bahay ko.

"Anong ayaw mo ng mag aral?! Dahil sa isang baabe, nagkakaganyan ka?! Nakakahiya ka! Tinagurian kang anak ng mg doctor tapos dahil sa babae titigil ka sa pag aaral?! Bobo ka ba?!" Sigaw sa akin ni dad pero parang lumalabas din sa kabilang tainga ko lahat ng sinasabi niya.

"Nakikinig ka ba sa akin?!" Sigaw ulit ni dad at hinampas sa akin ang documents ko na nasa folder na hawak niya.

"Aron! Anak mo iyan!" Rinig kong sabi ni mommy habang hinaharang ang sarili niya para hindi ako mahampas ni dad ng folder.

"Kausapin mo iyang anak mo, nang tumino! Tutal sa iyo lang naman nakikinig iyan!" With that, ay umalis si dad sa harapan namin.

Nilagay ni mommy ang mga kamay niya sa pisngi ko, "I know that you really love Chelsy, and hanggang ngayon ay hindi pa rin maayos ang lagay mo. Pero please, huwag mong sirain ang buhay mo. Magpatuloy ka sa buhay mo at sa pangarap mo, para pagdatibg ng panahon na magkita kayo ulit ni Chelsy sa ikatlong pagkakataon, may narating ka na."

Siguro dahil sa mga sinabi ni mommy sa akin, ay natauhan ako bigla.

"Monteferrante, Sebastian Angelo, Summa Cum Laude!"

I graduated my four year course at nag simula akong mag aral ulit at habang nag aaral ako ulit sa Med school, ay nag papatayo ako ng sariling hospital. Hanggang sa maging ganap nga akong doctor at hanggang sa magkita kmai ulit ni Chelsy kasama ang kanyang anak.

"Daddy! Si Bright po oh ang dugyot!"

Napalingon ako kay Syrah na kumakain ngayon ng popcorn habang nanonood silang mag kapatid sa salas.

"Ano na naman ba ang nangyayari?" Naglakad ako palapit sa kanilang dalawa, at inayos ang pagkakaupo ni Bright.

Ngumuso sa akin yung bunso ko, "Daddy, si ate kasi ayaw ako bigyan ng popcorn," naiiyak niyang sbai kaya nag angat ako ng tingin kay Syrah.

"Eh dad, paano ba naman po kasi, niluluwa niya ang kinakain niya sa akin," sagot ni Syrah sa akin kaya nag baba ako ng tingin kay Bright na nakanguso pa rin ngayon.

"Bright," tawag ko sa kanya kaya nag angat siya ng tingin sa akin, "Bakit mo naman ginagawa iyon?"

"Nagpapalambing lang naman po ako kay ate eh," mahinang sagot ni Bright kaya nagkatinginan kaming tatlo nila Chelsy.

Bumuntong hininga si Chelsy at nag lakad palapit sa amin, "Bright, I don't like what you're doing to your sister. Huwag mo ng uulitin iyon. Kung gusto mong kumain, kumain ka ng maayos. Huwag mong nilalaro ang pagkain."

Nag angat ng tingin si Chelsy sa dalawang bata, "Maswerte nga kayo dahil may nakakain kayo eh. Maraming mga tao ngayon ang nagugutom kaya maswerte kayo dahil may kinakain kayo parati. Kaya huwag niyong paglauran ang pagkain. Naiintindihan niyo ba iyon?" Seryosong sabi ni Chelsy sa dalawang bata habang nakapamewang pa.

"Opo," sabay na sagot ng magkapatid.

"Sorry ate," rinig kong sabi ni Bright saka nag lalambing na yumakap sa kapatid niya.

"It's okay. Just don't do it again," sabi ni Syrah bago niya hinalikan sa sentido si Bright.

Tumingin ako kay Chelsy at naabutan ko siyang nakatingin sa akin. Ngintitian ko siya, kaya ngumiti rin siya sa akin. Iginaya ko siyang maupo sa hita ko, at nakita ko ang pag hagikgik ng magkapatid sa gilid namin.

"Ayiee, nag lalambingan na naman sila daddy," nangingiting sabi ni Bright habang naka heart shape ang kamay sa amin.

Natawa ako bago ko hinalikan sa sentido si Chelsy.

"Grabe, ang bilis ng panahon diba. Tignan mo iyobg dalawang bata," napatingin kaming dalawa sa anak namin na nanonood ulit ngayon sa tv.

"Si Syrah, 15 years old na, habang si Bright ay 5 years old na," tumingin sa akin si Chelsy at pinsil ang dalawang pisngi ko, "Thank you for giving me a happy family."

Ngumiti ako sa kanya saka hinalikan ang tungki ng ilong niya, "No. I should be the one to say thank you you that you came into my life. Kahit na ilang beses tayong nagkahiwalay noon, thank you dahil parati mo sa akin pinaparamdam na may babalikan pa ako."

"I love you," she whispered.

"I love you too."

Marami ang nangyari sa amin dalawa ni Chelsy, pero sa huli, mananatiking pa rin talaga ang reyna sa palasyong sabay namin binuo.

This is Doctor. Sebastian Angelo Monteferrante, saying,

"It's a successful, story."

-The End-