BASHANalibot na namin ang kalahati ng isla pero wala pa rin sa mode si Thadd. Kapag tinatanong ko naman siya kung ano pa ang iniisip niya ayaw naman niyang sabihin sa akin kaya inaya ko na lamang siyang umuwi. Derecho siya sa kuwarto samantalang derecho naman ako sa kusina. "Anak, nagluto na ako ng kalamares, yung paborito mo? May dala kasi si Dan." wika ni mama nang madatnan ko siya sa kusina. "Talaga po" excited na tinangal ko ang takip sa lamesa namin at nakita ko ngang madami ang niluto ni mama. "Naubos na yung pangatong natin kaya pinagsibak ko muna."Kukuha sana ako ng isang piraso ngunit nang madinig ko si mama ay agad ko siyang nilapitan. "Ma, puwede po bang huwag muna ninyong utusan si Dan? Nagseselos kasi si Thadd..." mahinang bulong ko. "Ang sabi niya sa akin tangap naman daw niyang may asawa ka na."Sasagot na sana ako ngunit bigla naman pumasok si Dan bitbit ang pangatong namin. "Nakabalik ka na pala. Gusto mong pumunta sa mangahan?Season ng indian mango ngayon. M
BASHA"Paano na yan? Nasira na nang tuluyan, anong sasabihin natin kay mama? Ikaw kasi eh! Sabi ko dahan-dahan lang ayaw mong magpapigil." paninisi ko sa kanya. Sigurado akong kapag nakita to ni mama magtataka din yun. "Dahan-dahan na nga yun eh, sa tingin ko sadyang marupok itong papag mo kaya bumagsak kaagad."Yumuko siya at kinuha ang dalawang paa. "See? I told you." Pinakita niya sa akin yung dugtungan at binukbok na nga ito at maraming butas. "Mabuti pa, magpalit na tayo. Bukas na lamang natin gagawan ng paraan ang higaan natin." Wala kaming nagawa kundi ang tumuloy na sa bahay ni ninang. Pagkarating ko doon ay kaagad akong nagtungo sa kusina upang tumulong sa kanilang magluto. Habang si Thadd naman ay hinarang ng kapatid ni ninang sa harapan para sumali sa kanilang mag-inuman. Hindi sana papayag kaya lang nakumbinsi naman nila akong payagan si Thadd para na rin sa pakikisama. "Naku mamaya, tawagin mo na yun si Thadd. Alam mo naman kung gaano ka-l4singero si Lolong." paalal
BASHA"Basha!!!" Napabuntong hininga ako nang marinig ko ang pagtawag ni Dan, ngunit hindi ko siya nilingon dahil alam ko naman kung bakit niya ako hinahanap. Nanatiling nasa papalubog na araw ang mga mata ko. "Basha, totoo ba? totoo bang sasama ka na kay Mr. Demiere sa Japan? Bakit ka aalis? Paano kung bumalik si Thadd--"May lungkot ang mga matang tumingin ako sa kanya at mapait akong ngumiti. "Bumalik? Isang buwan na mula nang mawala si Thadd, Dan. Isang buwan na akong gumigising sa araw-araw na umaasang babalik siya. Babalik siya dahil kailangan ko siya. Kailangan siya ng anak namin. Ngunit kahit man lang sa panaginip ni anino ni Thadd hindi ko nakita. Ginawa na ni lolo ang lahat ng paraan para mahanap siya pero wala na...wala nang pag-asa na mahanap pa kahit ang b4ngkay niya...At alam mo kung ano yung mas masakit? Hindi man lang niya masisilayan ang magiging anak sana naming dalawa..."Kusang bumitaw ang pinipigilan kong luha. Mabilis kong pinunasan ng kamay ko at tinalikuran
THADDEUSMabigat ang katawan na nagmulat ako ng mga mata. Inilibot ko ang aking paningin at puting kisame na may chandelier ang bumungad sa akin. Marami ding aparato ang nakakabit sa akin. "Thadd? Gising ka na! Sandale tatawagan si Mr. Demiere!"Napatingin ako sa lalaking tarantang pumipindot sa cellphone na hawak niya. Gusto kong magsalita ngunit hinang-hina ako. Pakiramdam ko ilang araw na akong nakahiga sa kama ko. "W-what happen? Bakit hindi ko magalaw ang katawan ko? At sino ka?" tanong ko sa kanya. "Hindi mo ako naalala? Ako ito! Si Dan! Ako ang nag-alaga sa'yo!" tarantang sagot niya.Maya-maya pa ay bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang naiiyak na dalawang matanda. "Apo ko! Mabuti naman at gumising ka na!" Malakas siyang humikbi na parang nabuhayan siya ng loob nang magising ako. "Sino kayo?" kunot ang noo na tanong ko. Tatlo na silang nasa kuwarto ko pero kahit isa hindi ko kilala. Ako? Sino ako? "Hindi mo ako kilala? Ako ang lolo mo!"Nagpatawag siya ng ambulance at
BASHAAng buong akala ko ay totoo na si Thaddeus ang nasa harapan ko, na bumalik siya para sa akin. Ngunit guni-guni ko na naman pala ang lahat. Sa tuwing naalala ko siya ay palagi ko siyang nakikita. Sa bawat sulok ng lugar kung saan bigla ko siyang naalala ay nakikita ko ang nakangiti niyang mukha. Kaya imposible, imposible na naman na siya ang lalaking nasa harapan ko. Dahil alam ko, hindi niya ako kayang kalimutan. Siguro nga, isa na naman siyang guni-guni na likha ng aking isip. Dahil sa kagustuhan kong makita at makasama siyang muli. Malamig man ang tubig sa dagat, malakas man ang ulan. Walang maramdaman ang katawan ko, walang maramdaman ang puso ko kundi ang paulit-ulit na hinagpis. Kahit unti-unti na akong nilalamon ng tubig wala akong takot na maramdaman. Wala akong intensyon na bumitaw dahil sa anak namin ni Thaddeus. Ang nais ko lang...ay magising na ako sa katotohanan. Na kahit kailan... ay hindi na siya babalik pa... At hindi ko na mararamdaman ang pamamahal niya...Pu
BASHANapabalikwas ako ng bangon dahil pagmulat ko ng mga mga ko ay wala na sa tabi ko si Thaddeus. Ngunit nang akmang bababa na ako sa kama ay napangiwi ako nang maramdaman ang mah4pdi kong flower. Napabalik ako sa pag-upo sa tabi ng kama, may suot na pala akong manipis na pantulog. Di ko na maalala dahil nakatulog na ako kagabi sa sobrang pagod. “Gising ka na pala.” Bungad niya pagkabukas ng pinto. “Saan ka galing?” Simangot na tanong ko sa kanya. Bahagya kasi akong natakot nang hindi ko agad siya nakita. Kung hindi lang masakit itong perlas ko ay baka naisip ko nang panaginip lang ang lahat ng naganap sa amin kagabi. “Lumabas ako para magpahanda ng brunch, tanghali na kasi at masarap pa ang tulog mo kanina kaya hindi na kita inabala.” Nakangiting sagot niya sa akin. Inilahad niya ang kamay niya sa akin.“Let's go? Kumain na tayo.” “Kasi, ahh…paano ko ba ito sasabihin? Parang hindi ko ata kayang lumakad ng maayos.” Nahihiyang sabi ko sa kanya. Kahit siya ang may kasalanan. “Ha?
BASHAPabalik na ako sa kuwarto ni mama bitbit ang binili kong pagkain para sa tanghalian nang may marinig akong nag-uusap sa loob dahil naka-awang ang pinto nito. Napatigil ako sa akmang pagpasok sa loob. “Bakit hindi ka na lamang humingi ng tulong sa tunay na ama ni Basha? Edna, malala na ang kundisyon mo. Paano naman ang anak mo kung hahayaan mo na lamang na mamatay ka sa sakit mo sa puso.” Narinig kong suhestyon ni Ninang Emalyn kay Mama.“Hindi ganun kadali yun, Ema. May pamilya na si Arturo at nangako ako sa kanyang hindi ko na siya guguluhin pa. At isa pa, sinabi ko kay Basha na matagal nang patay ang kanyang ama. Masasaktan lamang ito kapag nalaman niya ang totoo–” katwiran ni mama sa kanya. Nagsimulang mag-init ang sulok ng mata ko hangang sa hindi ko na napigilan ang pagtulo ng aking luha. Ang sabi niya sa akin ipinagbubuntis pa lamang niya ako nang mamatay si papa sa sakit tapos dumadalaw pa kami sa sementeryo sa puntod ng nagngangalang Isaac dahil doon daw nakalibing ang
THADDEUS“VIP Room 35.” Napatingin ako sa black card na hawak niya may nakalagay itong numero sa gilid. Nandito kami ngayon ni Diego sa isang 7 star hotel dahil dito niya nais magkita. “What's the meaning of this?” nagtatakang tanong ko sa kanya nang ipilit niyang ilagay sa kamay ko ang itim na card. “Hindi ba sinabi ko sa'yo na ako na ang gagawa ng paraan upang matapos ang problema mo? Then Do it. Ako mismo ang pumili ng babae para sa'yo. Don't worry, hindi niya makikita ang mukha mo dahil nakatakip ang mga mata niya. Just make love to her at kapag natapos ka na bumalik ka dito.”“What? Nasisiraan ka na ba Diego? Hindi ako pumunta dito para makipagkita sa babae. You said we're celebrating our anniversary, remember?” Kunot noo na tanong ko sa kanya. Na-upo siya sa kama at tumabi sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at hinalikan ito. “We have more time to celebrate, love. Pero hindi mo maaring palagpasin ang chance na ito. May dalawang buwan ka na lamang na palugit sa lolo mo. Kapag h
BASHANapabalikwas ako ng bangon dahil pagmulat ko ng mga mga ko ay wala na sa tabi ko si Thaddeus. Ngunit nang akmang bababa na ako sa kama ay napangiwi ako nang maramdaman ang mah4pdi kong flower. Napabalik ako sa pag-upo sa tabi ng kama, may suot na pala akong manipis na pantulog. Di ko na maalala dahil nakatulog na ako kagabi sa sobrang pagod. “Gising ka na pala.” Bungad niya pagkabukas ng pinto. “Saan ka galing?” Simangot na tanong ko sa kanya. Bahagya kasi akong natakot nang hindi ko agad siya nakita. Kung hindi lang masakit itong perlas ko ay baka naisip ko nang panaginip lang ang lahat ng naganap sa amin kagabi. “Lumabas ako para magpahanda ng brunch, tanghali na kasi at masarap pa ang tulog mo kanina kaya hindi na kita inabala.” Nakangiting sagot niya sa akin. Inilahad niya ang kamay niya sa akin.“Let's go? Kumain na tayo.” “Kasi, ahh…paano ko ba ito sasabihin? Parang hindi ko ata kayang lumakad ng maayos.” Nahihiyang sabi ko sa kanya. Kahit siya ang may kasalanan. “Ha?
BASHAAng buong akala ko ay totoo na si Thaddeus ang nasa harapan ko, na bumalik siya para sa akin. Ngunit guni-guni ko na naman pala ang lahat. Sa tuwing naalala ko siya ay palagi ko siyang nakikita. Sa bawat sulok ng lugar kung saan bigla ko siyang naalala ay nakikita ko ang nakangiti niyang mukha. Kaya imposible, imposible na naman na siya ang lalaking nasa harapan ko. Dahil alam ko, hindi niya ako kayang kalimutan. Siguro nga, isa na naman siyang guni-guni na likha ng aking isip. Dahil sa kagustuhan kong makita at makasama siyang muli. Malamig man ang tubig sa dagat, malakas man ang ulan. Walang maramdaman ang katawan ko, walang maramdaman ang puso ko kundi ang paulit-ulit na hinagpis. Kahit unti-unti na akong nilalamon ng tubig wala akong takot na maramdaman. Wala akong intensyon na bumitaw dahil sa anak namin ni Thaddeus. Ang nais ko lang...ay magising na ako sa katotohanan. Na kahit kailan... ay hindi na siya babalik pa... At hindi ko na mararamdaman ang pamamahal niya...Pu
THADDEUSMabigat ang katawan na nagmulat ako ng mga mata. Inilibot ko ang aking paningin at puting kisame na may chandelier ang bumungad sa akin. Marami ding aparato ang nakakabit sa akin. "Thadd? Gising ka na! Sandale tatawagan si Mr. Demiere!"Napatingin ako sa lalaking tarantang pumipindot sa cellphone na hawak niya. Gusto kong magsalita ngunit hinang-hina ako. Pakiramdam ko ilang araw na akong nakahiga sa kama ko. "W-what happen? Bakit hindi ko magalaw ang katawan ko? At sino ka?" tanong ko sa kanya. "Hindi mo ako naalala? Ako ito! Si Dan! Ako ang nag-alaga sa'yo!" tarantang sagot niya.Maya-maya pa ay bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang naiiyak na dalawang matanda. "Apo ko! Mabuti naman at gumising ka na!" Malakas siyang humikbi na parang nabuhayan siya ng loob nang magising ako. "Sino kayo?" kunot ang noo na tanong ko. Tatlo na silang nasa kuwarto ko pero kahit isa hindi ko kilala. Ako? Sino ako? "Hindi mo ako kilala? Ako ang lolo mo!"Nagpatawag siya ng ambulance at
BASHA"Basha!!!" Napabuntong hininga ako nang marinig ko ang pagtawag ni Dan, ngunit hindi ko siya nilingon dahil alam ko naman kung bakit niya ako hinahanap. Nanatiling nasa papalubog na araw ang mga mata ko. "Basha, totoo ba? totoo bang sasama ka na kay Mr. Demiere sa Japan? Bakit ka aalis? Paano kung bumalik si Thadd--"May lungkot ang mga matang tumingin ako sa kanya at mapait akong ngumiti. "Bumalik? Isang buwan na mula nang mawala si Thadd, Dan. Isang buwan na akong gumigising sa araw-araw na umaasang babalik siya. Babalik siya dahil kailangan ko siya. Kailangan siya ng anak namin. Ngunit kahit man lang sa panaginip ni anino ni Thadd hindi ko nakita. Ginawa na ni lolo ang lahat ng paraan para mahanap siya pero wala na...wala nang pag-asa na mahanap pa kahit ang b4ngkay niya...At alam mo kung ano yung mas masakit? Hindi man lang niya masisilayan ang magiging anak sana naming dalawa..."Kusang bumitaw ang pinipigilan kong luha. Mabilis kong pinunasan ng kamay ko at tinalikuran
BASHA"Paano na yan? Nasira na nang tuluyan, anong sasabihin natin kay mama? Ikaw kasi eh! Sabi ko dahan-dahan lang ayaw mong magpapigil." paninisi ko sa kanya. Sigurado akong kapag nakita to ni mama magtataka din yun. "Dahan-dahan na nga yun eh, sa tingin ko sadyang marupok itong papag mo kaya bumagsak kaagad."Yumuko siya at kinuha ang dalawang paa. "See? I told you." Pinakita niya sa akin yung dugtungan at binukbok na nga ito at maraming butas. "Mabuti pa, magpalit na tayo. Bukas na lamang natin gagawan ng paraan ang higaan natin." Wala kaming nagawa kundi ang tumuloy na sa bahay ni ninang. Pagkarating ko doon ay kaagad akong nagtungo sa kusina upang tumulong sa kanilang magluto. Habang si Thadd naman ay hinarang ng kapatid ni ninang sa harapan para sumali sa kanilang mag-inuman. Hindi sana papayag kaya lang nakumbinsi naman nila akong payagan si Thadd para na rin sa pakikisama. "Naku mamaya, tawagin mo na yun si Thadd. Alam mo naman kung gaano ka-l4singero si Lolong." paalal
BASHANalibot na namin ang kalahati ng isla pero wala pa rin sa mode si Thadd. Kapag tinatanong ko naman siya kung ano pa ang iniisip niya ayaw naman niyang sabihin sa akin kaya inaya ko na lamang siyang umuwi. Derecho siya sa kuwarto samantalang derecho naman ako sa kusina. "Anak, nagluto na ako ng kalamares, yung paborito mo? May dala kasi si Dan." wika ni mama nang madatnan ko siya sa kusina. "Talaga po" excited na tinangal ko ang takip sa lamesa namin at nakita ko ngang madami ang niluto ni mama. "Naubos na yung pangatong natin kaya pinagsibak ko muna."Kukuha sana ako ng isang piraso ngunit nang madinig ko si mama ay agad ko siyang nilapitan. "Ma, puwede po bang huwag muna ninyong utusan si Dan? Nagseselos kasi si Thadd..." mahinang bulong ko. "Ang sabi niya sa akin tangap naman daw niyang may asawa ka na."Sasagot na sana ako ngunit bigla naman pumasok si Dan bitbit ang pangatong namin. "Nakabalik ka na pala. Gusto mong pumunta sa mangahan?Season ng indian mango ngayon. M
BASHATilaok ng manok ang gumising sa akin. Ngunit napabangon ako nang wala na si Thadd sa tabi ko. Inayos ko ang higaan at lumabas na ako. "Ma? Si Thadd po?" usisa ko nang maabutan ko siyang nagluluto sa kusina. "Nasa poso nag-iigib ng tubig. Nakita niya kasi akong may bitbit na timba para sa banyo. Ayon siya na lang daw--""Po?" hindi makapaniwalang tanong ko. Kaagad akong lumabas ng bahay upang magtungo sa poso na may kalayuan dito. Wala kasi kaming sariling linya ng tubig kaya sa poso talaga ang igiban namin. Napatigil ako sa paghakbang nang makita ko siya sa poso. Nilalagyan niya ng laman ang mga balde. Mga balde ng kapitbahay? "Pogi, kami din!" bulalas ng isang babae na parang sinubsub sa kamatis ang pisngi. "Sige isunod mo na lang sa dulo." magiliw na sabi ni Thadd sa kanila at nagsipila nga naman sila. Napahawak ako sa beywang ko at nanghahaba ang nguso na lumapit. "Anong ginagawa mo?" kunot noo na tanong ko sa kanya. Bumaling siya sa akin at ngumiti. "Basha, look diba
BASHA"Sana hindi ka na lamang sumama sa akin, sana nagpaiwan ka na lamang sa mansyon kasama si Grandpa. Mas mapapaganda pa ang buhay mo at ng magiging anak natin..." sambit niya na ikinatingin ko sa kanya. Dalawang araw pa lamang ang nakakalipas mula nang umalis kami sa mansyon. Nanatili kami sa hotel habang tinatawagan ni Thadd ang mga kilala niya at connection para lamang bigyan siya ng trabaho ngunit kahit isa ay walang nagreplay sa kanya. Lahat ng card niya at bank account ay naka freeze kahit pa ang gamit naming kotse ay ipinakuha ni Grandpa. Walang natira sa kanya kundi mga damit lamang. Pati si Pingky at si Badeus ay iniwanan namin kay Aling Meding dahil ipinaiwan ni Lolo. Ang tanging natira na lamang sa amin ay damit at ang tirang pera ko sa bangko na isang milyon. "Thadd, mas gugustuhin mo pa bang hindi ako sumama sayo? Hindi naman mahalaga sa akin ang ari-arian ng lolo mo. Paano ka? Ako mas sanay ako sa hirap pero ikaw?" nag-aalalang sagot ko sa kanya. Alam ko naman na ina
BASHA"Sana hindi ka na lamang sumama sa akin, sana nagpaiwan ka na lamang sa mansyon kasama si Grandpa. Mas mapapaganda pa ang buhay mo at ng magiging anak natin..." sambit niya na ikinatingin ko sa kanya. Dalawang araw pa lamang ang nakakalipas mula nang umalis kami sa mansyon. Nanatili kami sa hotel habang tinatawagan ni Thadd ang mga kilala niya at connection para lamang bigyan siya ng trabaho ngunit kahit isa ay walang nagreplay sa kanya. Lahat ng card niya at bank account ay naka freeze kahit pa ang gamit naming kotse ay ipinakuha ni Grandpa. Walang natira sa kanya kundi mga damit lamang. Pati si Pingky at si Badeus ay iniwanan namin kay Aling Meding dahil ipinaiwan ni Lolo. Ang tanging natira na lamang sa amin ay damit at ang tirang pera ko sa bangko na isang milyon. "Thadd, mas gugustuhin mo pa bang hindi ako sumama sayo? Hindi naman mahalaga sa akin ang ari-arian ng lolo mo. Paano ka? Ako mas sanay ako sa hirap pero ikaw?" nag-aalalang sagot ko sa kanya. Alam ko naman na ina