Chapter 9: Who is She?

RAIN

I woke up two hours ago.

I'm just here on my bed. Wala akong masyadong magawa. Nanghihina pa 'ko at hindi ko na alam kung anong nangyayari sa'kin.

An hour earlier, the doctor came and explained to my brothers what they had diagnosed. They said I was having a migraine and I needed to get some more rest or my body will just suddenly give up.

That's how they described what happened.

Pero parang may mali.

"Hoy Ulan, ano nang

nararamdaman mo?" Tanong ng kapatid kong nakatayo ngayon sa tabi ng kama ko. Hindi ako kumibo. Hindi dahil sa ayaw ko, pero sa oras na yun, hindi ko alam kung sa'n napunta yung boses ko.

"Huy! Nabingi

ka na ba?"

"Ay bingi

ka naman talaga. Gusto mo yun mag aalarm

ka

tapos di ka lang naman magigising."

"Nararamdaman kong masusuntok kita sa pinagsasasabi mo." Ayun, nakapagsalita rin. "Ang brutal mo talaga. Para kang si kuya." Sagot niya.

"You're making my ears ring again, Cloud." Sabi ni kuya Storm na kakapasok palang dito sa kwarto at inayos pa yung salamin niya. "Eh? Nagriring na rinang tenga ngayon? Telepono

ganun?"

Sino kayang pinaglihian ni Mama nung ipinagbubuntis niya si Ulap?

"Rain. How are you feeling?" Hindi na pinansin ni kuya si Ulap at saka ako tinanong. "I have another set of medicines to take, don't I?" Tanong ko, imbes na sagutin yung tanong niya. Umiwas ng tingin si kuya at tumahimik rin si Ulap.

I guess I have my answer.

"Di bale Ulan." Pagbasag ni Ulap sa namuong katahimikan. "Hindi naman na ganun

kadalas yung pagkakaro'n mo ng sakit. Saka madalas

ka na ring kumain ng prutas saka di ka na rin gaanong

nagpupuyat."

A small smile was the only thing I replied to my brother who tried to reassure me. I appreciated his effort, but it wasn't working.

"Plus," Napatingin ako kay kuya ng magsalita ulit siya. "You're getting healthier now. Just stay hydrated, take your meds and don't skip meals. Soon enough, titigil

ka na sa pag inom ng gamot." Pagtapos niya.

Napabuntomf hininga na lang ako. Sana nga.

Magsasalita pa sana ako ng may kumatok bigla sa pinto at napatingin kaming tatlo d'on.

And I didn't expect to see Kira outside the door.

"May I know who you are?" Pormal na tanong ni kuya at napatingin pa sa'kin si Kira pagkatapos isara yung pinto sa likod niya. She was wearing civilian clothes.

"Classmate po ako ni Rain."

Tumingin sa'kin si kuya at tumango naman. "Cloud, follow me. Nasa baba raw sila Dad." Sunod niyang sabi at saka ako tinignan ulit. Alam ko na ang ibig sabihin nun. Bago umalis, nagpakilala muna sila pareho kay Kira.

"Storm Romero, Rain's eldest brother."

"Cloud. Nice to meet you."

Sinabi na rin ni Kira yung pangalan niya at maya maya, naiwan na kaming dalawa rito sa kwarto ko. Naglakad siya palapit at umupo sa upuan na medyo malapit sa kama ko.

"What happened to you?"

Napakunor yung noo ko ng mag echo yung tanong niya sa utak ko.

What happened to you?

What happened to you?

What happened to you?

At  kasunos nun ang pagplay ng kung ano sa ulo ko.

"Love! Oh my God, what happened to you?!"

"Di ka ba marunong mag ingat? What happened to you?"

"What the fuck, what happened to you?"

Tatlong boses ang narinig ko sa utak ko. Napapikit ako ng makaramdam ng konting sakit sa ulo.

"Rain? Rain anong nararamdaman mo? Wait here, I'll call the--"

Pinigilan ko si Kira. "No.. need Kira. I'm.. fine now."

Umupo ako at saka isinandal yung likod ko sa unan rito sa kama. Napatingin ako sa kanya at para niya 'kong sinusuri sa mga tingin niya. "Are you checking me out right now?" Biro ko pa kaya napairap siya. "You're not my type, Rain." Sagot niya at umupo na ulit sa inupuan niya kanina. "Sigurado kang okay ka na? I mean," tumigil siya saglit at saka ako tinignan. "You worried me a while ago. Ba't

ka nga pala andito?" Tanong niya.

"Had a massive headache." Sagot ko. "You?" Balik tanong ko. "My mom works here. So does my dad, so, yeah."

Oh, okay.

After that, silence filled the room again. No one was talking. I was just.. literalky resting while Kira was looking around the room.

"You know.. Your eldest brother scared me. A little bit." Sabi niya bigla kaya napatingin ako sa kanya.

"He even looks familiar. Hindi ko alam kung paanong

pamilyar siya sa'kin eh ngayon ko palang nga siya nakikilala." Sambit niya.

Come to think of it, she looks a bit familiar. Wait no, not a bit.

She really does look familiar.

As she looked down at the phone on her hands, for a moment I saw her wearing a gown. She was wearing make up too.

Napakurap ako at nakitang parang wala namang nagbago sa itsura niya.

Gah, must be lack of sleep or the effect of caffeine on my body. Sabi ko sa isip.

"Nga pala Rain," Did I already say that she's talkative?

"Thank you for agreeing to be my friend earlier." Sabi niya at ngumiti. Habang ako naguguluhan naman kung bakit siya nagpapasalamat.

At napansin niya siguro yun.

"What? I mean," Panimula niya. "Kahit pareho tayo baguhan sa school na yun you still agreed to be my friend." Paliwanag niya. Ahh. "Oh, okay." Yun lang naging sagot ko sa sinabi niya.

"Well, I'll be going back to my parents' office now. Pagaling ka ah. Makakapasok ka kaya bukas?"

Yun rin tanong ko sa sarili ko. Pero second day palang. Hindi pwedeng may absent ako agad.

"Oo naman. Baka mamiss mo pa 'ko ng sobra." Pagbibiro ko at nakatanggap naman ako ng irap mula sa kanya na mahina kong ikinatawa. "Getting cocky, hmm." Tugon niya at saka ako tinawanan.

Hmm. I feel comfortable around her.

"I'll be going. Rest well." Saad niya at tumayo na. Naglakad na siya palapit sa pinto at saka ako nagbye.

"See you when I do."

Pagkasara ng pinto, napasandal ako sa unan at saka napahawak sa sentido ko.

See you when I do

See you when I do

See you when I do

Napapikit ako at saka nakakita ng babaeng nakasuot ng puting gown at tila naglalakad palayo sa'kin. Napatingin ako sa sarili ko at napansing naka tuxedo ako at nalamayan ko na lang na nakangiti ako habang nakatingin sa gawi nung babae.

"See you when I do."

Humarap ulit sa'kin yung babae at hindi ako naniniwala sa nakikita ko.

Kira?

ANICA

"Arthur you are aware that Anica still has classes tomorrow right? It's getting late. Sira na naman ang body clock niyan." Sita ni Ate Drea kay Kuya Arthur.

"Ate sira naman na talaga body clock ko. It's just.." Dahil natigil ako sa pagsasalita, napatingin sila sa'kin at hindi agad naipasok ni kuya Arthur yung susi ng kotse.

"I feel extra tired." Pagtatapos ko. "Is your head aching again? Puso mo kamusta?"

"Nagtatatalon puso niyan. Magsabi ba naman si Aries na liligawan niya yang kapatid natin pag pwede na." Sabag ni kuya kaya nanlaki yung mata ko at napatingin kay ate.

Sa kanilang dalawa, pinakaprotective pagdating sa'kin si ate Drea.

"Aries? Oh your longtime crush?"

Awit crush ko na usapan. Sana di nasasamid si Aries ngayon. Napayuko ako at tinawanan naman nila 'ko.

"He's a good kid." Dagdag pa ni Ate at nagsimula nang magmaneho si kuya papunta sa ospital.

Sabi ni kuya pupuntahan niya raw muna yung kaibigan niya.

"Oh right," Sabi bigla ni ate Drea na nakaupo sa passenger seat at nasa likod naman ako. "Good timing. My close acquaintance just gave birth. And coincidentally, they're at the same hospital we're going to." Pagtatapos niya sa sinasabi habang nakatingin sa cellphone.

"Ate may plano ka bang mag asawa?" Tanong ko bigla kaya napaubo naman si ate at natawa si kuya. What?

"Do you want a niece already, Anica?" Tanong niya rin sa'kin. "Yan pa tinanong mo eh baby magnet yata yan." Sabat ni kuya.

"Try coming with her to the university. Tapos dumaan kayo sa may elementary building. Magtatakbuhan yung mga bata papunta sa kanya."

Tumango tango naman si ate. "I'll cross that bridge when I get there." Sagot niya.

Maya maya pa, nakarating na kami.

Bumaba na silang dalawa at naiwan ako sa loob.

Ng mapatingin ako sa entrance ng ospital, may nakita akong dalawang pamilyar na mukha.

Bumaba ako at naglakad papunta sa entrance. Hindi naman ako nabigo sa pagkuha ng atensyon niya dahil humarap siya sa direksyon ko.

"Oh? Anica." Bati ni Kira. Ngumiti ako at saka lumapit sa kanya pagkatapos tumaas ng hagdan. "Hi! Nag aano ka dito?" At oo, inunahan niya 'ko sa pagtanong.

"May pinuntahan yung mga kapatid ko. Tsaka nakita kita rito." Sagot ko naman.

Naupo kami sa malapit na bench at napansin kong parang ang dami niyang iniisip. I debated with myself kung magtatanong ba 'ko o hindi, pero ayun na, nagsalita na siya.

"Anica? Pwede magtanong?"

Napatingin siya sa'kin at tumango ako. "Ask away." Sabi ko. "I'm not a g****e assistant or what, pero itatry kong masagot yung tanong mo." Dagdag ko pa na ikinatawa niya.

"It's just.." Pagsisimula niya ng mapayuko siya. "How do you know when it's time to let go and leave?"

Sinabi niya yun ng nakayuko at hindi nakatakas sa paningin ko yung pagtulo ng luha niya.

Natahimik ako saglit bago sinagot yung tanong niya.

"When the days where you crying and hurting are more than the days you're smiling.. Then that's when you should let go." Sambit ko.

"While it is also true that every ounce of pain you get through makes you stronger.. It's also true that you need to know when to stop holding onto something that's hurting you so badly."

"Parang rosas lang." Saglit akong napatigil sa pagsasalita. Napatingin siya sa'kin at kitang kita ko nga na umiiyak siya.

"Diba ang rosas may tinik? Pero pinipili pa rin siya ng marami kahit nasasaktan sila sa pagpulot nito kasi magandang bulaklak naman yung rosas. And since it's a beautiful flower, one can endure the pain."

"What are you trying to say?" Tanong niya. Napangiti ako bago nagsalita ulit.

"Not every ounce of pain is worth bearing, Kira. Minsan.. Kailangan mo ring bitawan na lang yung rosas kasi hindi mo namamalayan, habang tumatagal na hawak mo yun ay may nasasaktan ka na lang at dumating na sa puntong manhid ka na."

Napayiko ulit siya at saka nagpahid ng luha. "Ang hirap, Anica. Masyadong mahirap. Sa tingin mo makaya ko?" Tanong niya.

"If you really want to at kapag nasasaktan ka na talaga, then go. Don't be afraid to cut ties with peiple in your life that bring about toxicity." Dagdag ko pa.

Kung makapagsalita ako rito para namang nagawa ko nang ilet go yung nagpapaiyak rin sa'kin pag gabi.

It's kind of ironic, you know. Yung advices mo sa iba hindi mo naaapply sa sarili mo.

Nabalot kami ng katahimikan at pareho lang na nakatitig sa langit.

"But don't force yourself," Pagsalita ko bigla kaya naramdaman kong napatingin sa'kin si Kira. "Hindi mo kailangang madaliin ang sarili mo. Take things at your own pace. Start small, hanggang sa masasabi mong kaya mo na at magagawa mo na."

Hearing myself right now, I realized na yung mga sinabi ko nga kay Kira ngayon, ay mga bagay na hindi ko magawa gawa. I'm also in a very toxic situation, pero mas pinipili kong magtiis.

And I find it very hard to let go.

"Ang gaan ng loob ko sayo." Si Kira naman yung nagsalita kaya ako naman napatingin sa kanya. Her eyes were still teary and were obvious even though she had glasses on. "Kanina palang tayo nagkakakilala pero parang ang tagal na. It feels as if I already know you, but at the same time.. I don't."

Tumingin siya sa'kin at ngumiti.

Pero may biglang kumintab na bagay na nakuha agad yung atensyon ko. Napatingin ako sa bracelet niya.

"Ang cute." Saad ko. Napatingin rin siga d'on at saka inalis yung bracelet para daw makita ko ng maayos.

"Oh? May initials pala." Sabi ko ng mapansin yung mga letra. "S.R" Basa ko pa.

"That's actually from a friend. A friend I haven't seen in a long time. A friend I feel bad towards kasi nakalimutan ko kung sino siya." Sambit niya at parang naiiyak ulit.

Magsosorry palang ako kasi baka dahil sa'kin kaya siya nakaalala ng bagay na hindi maganda ng pigilan niya 'ko.

"I always feel safe pag suot ko 'to. Haha. Ang ironic 'no? I feel safe when I wear this but I already forgot who made and gave me this." Dagdag pa niya sa sinabi niha kanina.

"If you don't mind me asking.." Pagsisimula ko ulit. "May naaalala ka man lang ba tungkol sa kanya?"

Tumango siya bago sumagot.

"All I remember is that they told me to always look at the sky when I miss them."