CHAPTER 27

ZANEVY FREALIZA

Nasa passenger seat ako ng sasakyan ni Tristan habang siya'y nagmamaneho. Galing na kami sa pinakamalapit na clinic—minor injury lang naman ang natamo ko kaya hindi ko kailangang manatili. Namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Iyong ang dami kung gustong itanong sa kaniya pero hindi ko magawang magsalita dahil hindi pa rin ako makapaniwala na siya ang tumulong sa akin. Possible ba na maramdaman ko ang ganu'ng bagay sa kaniya?

“Anong ginagawa mo sa lugar na iyon ng ganu'ng oras? Masyado ka ng malayo sa rancho.” Basag ni Tristan sa katahimikan. Nilingon ko siya, nakatutok ang mata niya sa pagmamaneho.

“Doon ako dinala ng mga paa ko ng tumakas ako sa mga lalaking humahabol sa akin. Hindi ko alam kung anong atraso ko sa kanila para pagtangkaan nila ako.” Muli kung nilingon si Tristan ng wala akong matanggap na sagot mula sa kaniya. Tumingin siya sa akin dahilan para magtama ang mata naming dalawa.

Ang nakilala kung Tristan ibang-iba sa nakita ko kanina. Hindi