Marga
“Congratulations to us!” ang masayang sabi ni Troy sa akin pagkapasok na pagkapasok ko sa opisina nito.
Nakuha ko kasi ang deal sa Paradise Hotel, one of the best hotel dito sa Singapore. We were planning to expand our business, and Paradise Hotel is a great stepping stone for us. Kaming dalawa ni Troy ay magkasosyo sa negosyo. Itinayo namin ang Artemis Grill seven years ago, at ngayon nga ay isa na ito sa kinikilalang restaurant sa bansa.
Si Troy Gascon ay isang Filipino – Singaporean at ang COO ng business namin. Sa edad nitong tatlumpu’t lima ay marami na rin itong napatunayan sa buhay. Matanda lang siya sa akin ng dalawang taon.
Ako naman ay nagmula sa isang prominenteng pamilya sa Pilipinas na nag-base na sa Singapore, thirteen years ago, at ngayon ay siyang CEO ng restaurant namin.
“Well, we both know na ikaw ang dahilan kung bakit natin nakuha ang deal,” ang tatawa-tawang wika ko sa kanya.
Umirap siya sa akin at humalukipkip. “Fine! Fine! Whatever!” aniya na ikinatawa ko naman nang husto. Sumilay ang malalalim kong dimples sa pisngi.
“Nagtampo agad?” ang nanunudyong turan ko dito. “Alright... Para fair, we both do our share.” Iiling-iling na dagdag ko.
Unti–unti naman siyang ngumiti. “Alam mo kung 'di lang ako bakla pinatulan na kita,” ang wika niya habang titig na titig sa akin.
Natawa akong muli. “Huwag kang magbiro dyan at baka magkatotoo,” ang sagot ko dito.
Sa totoo lang, napag-ukulan ko rin ito ng pansin noong una ko siyang makilala. Meztizo ito at napaka-gwapo. Malaki din ang pangangatawan nito. Aakalain mong walang itinago. Kaya’t noong malaman ko ang totoo nauwi sa pagiging magkaibigan at magkatrabaho ang lahat. At iilang tao lang ang nakakaalam ng sekreto nito, at isa na ako dun.
“By the way, you have to go back to the Philippines—”
“What?!” bigla akong napatayo sa aking kinauupuan pagkarinig sa sinabi nito. Ang bilugan kong mga mata ay nanlalaking nakatitig dito. Hindi makapaniwala ang mga iyon.
“Pwede ba patapusin mo muna ako,” ang mahinahong turan niya sa akin.
Wala akong nagawa kundi ang tumango at umupong muli. Hindi ko makuhang sumagot sa kaalamang babalik ako ng Pilipinas.
“May isang malaking kompanya sa Pilipinas ang gustong makipagsosyo sa atin. Kaya naisip ko na ikaw ang ipadala doon,” sabi niya habang malalim ang aking iniisip.
“Why me?” ang mahina kong tanong dito. Halos hindi iyon lumabas sa aking bibig.
Ang kaninang kasiyahan na aking nadarama ay dagli ring nawala, dahil sa pagkakabanggit ni Troy sa Pilipinas.
Labing-tatlong taon...
Labing-tatlong taon na ang nakalilipas nang mangyari ang lahat. At sa tuwing maririnig ko ang kahit anumang bagay na makapagpapaalala sa akin ng tungkol sa pinanggalingan ko, ay bumabalik lahat ng lungkot, pait, at sakit sa puso ko.
Malaking bahagi nang pagkatao ko ang naiwan sa bansang sinilangan. Gustuhin ko mang umuwi ngunit, nananaig ang malaking takot sa puso ko. Takot na pumipigil sa akin na kahit man lang ang makapagbakasyon nang mahabang panahon sa amin ay hindi ko magawa.Dinadalaw man ako ng pamilya ko dito sa Singapore, but the feels of being home is always making me sad.
Missed na missed ko na ang aming lugar. The beach, the plantation, their mansion, the islands and…
Ipinilig ko ang aking ulo sa sunod kong naisip. May isang anino ng lalaki ang pilit lumilitaw sa aking isipan. No! I shouldn't be missing him! Ang babala ko sa sarili.
“Marga are you listening?” ang mahinang tawag niya sa akin.
“Yes.” Maikling tugon ko at pagkatapos ay, “I asked you, why me?” ulit ko sa aking tanong kanina, at tinitigan ko siya sa kanyang mga mata.
“Ikaw lang ang pwedeng pumunta doon, at alam kong alam mo yan. You owned half of this!” pagbibigay emphasis niya sa business namin. “At alam mo ring magiging busy tayo sa Paradise, kaya wala ng iba pang pwedeng pumunta ng Pilipinas kundi ikaw. Ako na ang bahala sa Paradise at ikaw naman ang bahala sa Pilipinas,” litanya pa niya.
Wala akong maisip na idahilan dito. Tama lahat ng sinabi ni Troy. Wala kaming ibang pwedeng pagkatiwalaan pagdating sa negosyo namin kundi ang isa't isa. Nagpakawala ako ng buntong-hininga at ibinaling sa mesang nasa harap ko ang aking paningin.
“Is that a yes?” agad na tanong ni Troy.
Alam kong nababasa nito ang laman ng aking isipan, kaya hindi na ako makaka-hindi pa.
“Do I have a choice?” ang malungkot na sagot ko.
“Of course you do! But, think about our friendship firsts, bago ka pa makaisip ng ibang choices,” wika niya sa sarkastikong tinig. Isang irap ang ibinigay ko sa kanya na sinagot nito nang mataginting na halakhak.
“Alright. When was this?” ang tanong ko rito habang hindi pa rin ito tumitigil sa pagtawa.
“On Saturday,” mabilis na wika niya bago pa magbago ang isip ko.
Tulala akong napatitig dito. Sandali akong nagbilang ng araw sa aking isip. Ang sinasabi nitong Sabado ay sa isang araw na. Marahas akong napatayo at halos mabingi kaming pareho sa nakakangilong tunog na nilikha ng upuang aking iniwan. Napapikit si Troy.
“What?!” halos lumuwa ang mga mata ko sa pagkakatitig sa nakapikit na lalaki. “Are you kidding me?! Sa isang araw na ang sinasabi mo! Troy naman... I am not prepared for this. And you know that I will never... ever... be prepared for this,” madiing sabi ko sa bawat salita.
Pero buo na ang pasya ng lalaki. “Take it or leave it,” ang sabi niya kasabay ng pagmulat at pagkikibit ng mga balikat.
Magkakasunod akong humugot nang malalim na hininga. Pakiramdam ko parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang kaba, at pressure. Hindi ko inaasahang ganito kaaga magaganap ang pagbabalik ko.
Nais ko pang magkaroon ng kaunting panahon para ihanda ang sarili ko, at pati na rin ang aking puso. Subalit, sa sinabi ni Troy wala na akong ibang mapagpipilian pa.
Nilingon ko ito na mataman akong pinagmamasdan. “Tell me... You planned all of this, right?” ang pananalakab na tanong ko rito, at pinakatitigan itong mabuti.
“Marga... Marga... Marga...” ang panimula ni Troy habang lumalakad papunta sa harapan ko, at pagkatapos ay inilagay nito ang dalawang kamay sa magkabila kong balikat. A sign of telling me that all the words that he’s about to say is true.
“I didn't planned this, and I don't intend to send you back in the Philippines knowing what you've been through there. Kasama na ang mga taong iniiwasan mo. But, this is business. Our business. Who knows? Maybe this is the right time for you to face all of your nightmares,” ang mahinahong turan niya sa akin.
“I don't know Troy…” bakas sa mukha ko ang matinding pag-aalala at pangamba. “Hindi ko alam kung kailan ako magiging handa para harapin ang lahat. Natatakot pa rin ako,” mangiyak-ngiyak na sabi ko sa kanya.
“Hush, Darling...” pang-aalo nito sabay yakap sa akin. Marahang hinaplos-haplos nito ang aking likuran.
At dahil dito parang dam na umagos ang mga luha sa mga mata ko. Matagal na ring panahon ng huli akong umiyak at sa puntong ito, mukhang walang planong tumigil ang mga luha ko. Nanatili kami nang ilang minuto sa ganoong posisyon, bago muling binasag ni Troy ang katahimikan.
“You know what, Darling? We should be celebrating. Not like this,” at pareho pa kaming natawa sa naging itsura nito. Basang-basa ng luha ang suot nitong polo. “Mahal 'to ha!” ang pabirong sabi ni Troy na lalong nagpangiti sa akin.
“Oo na! Babayaran ko. Ilan ba ang gusto mo?” ganting biro ko habang nagpupunas ng aking mga luha.
Maigi nang habang maaga pa ay mailabas ko nang lahat ang mga luhang ito, nang sa ganoon ay wala ng tutulo pa pagdating ko ng Pilipinas. At ipinapangako ko sa aking sarili, ito na ang huling beses na iiyak ako.
“Ahmmm… Tama na ang isa baka mamulubi ka eh.” Sagot nito habang inaabutan ako ng tissue. Alam kong pinapatawa lamang ako nito para mapagaan ang aking pakiramdam. “And speaking of this polo, I have a great idea!” ang na-e-excite na sabi nito na nagpakunot ng noo ko.
Ano na naman kaya ang naiisip ng lalaking ito?
“Why don’t we go shopping? Para makapamili ka na rin ng pampasalubong sa inyo. Treat ko,” ang pang-eenganyong dugsong pa nito.
Iiling-iling na pinagmasdan ko ang kumekembot kong kaibigan pabalik sa kanyang upuan.
Minsan naisip ko kung kakampi ko ba ito o kontrabida sa buhay ko. Hindi ko maitatangging malaki ang naging papel nito sa buhay ko dito sa Singapore. Isa lamang ito sa mga piling tao na tumulong sa akin upang malagpasan ang aking pinagdaraanan noon, at napakalaki ng utang na loob ko dito.
Kaya ng alukin niya akong makipagsosyo sa negosyo ay hindi na ako tumanggi. Kaagad ko iyong tinanggap, sapagkat alam ko na mapagkakatiwalaan ito.
Sa una, medyo nangangapa pa ako palibhasa baguhan pa lang ako sa ganitong larangan ngunit, dahil na rin sa gabay ni Troy sa akin, nakagamayan ko na ang pagpapatakbo ng negosyo.
“Ano? Tatayo ka na lang ba dyan?” pukaw nito sa aking iniisip.
“Teka lang naman. Aayusin ko pa ang sarili ko. Puro ka kasi pasabog, tingnan mo tuloy ang mga itsura natin,” at inilahad ko ang pagang mga mata ko dito, sabay tingin ulit sa polo ng aking kaibigan na ikinatawa nito nang malakas. Napatawa na rin ako. Pareho naming inayos ang mga sarili bago tuluyang lumabas ng opisina nito.
***
“Marga, hurry up!” ang nagpapanic na tawag ni Troy, habang sunod-sunod na pagkatok ang ginawa nito sa pinto ng aking kwarto.
Ito ang araw na kinatatakutan ko. Ang araw ng pagbabalik ko sa Pilipinas. Kaya minaigi kong mag-ayos ng aking sarili para kahit paano ay madagdagan ang confidence ko.
“You’re going to be late sa flight mo!” dugsong pa nito sa likod ng pintuan.
“I’m coming, okay?” sagot ko sabay bukas ng pinto. Pinagmasdan akong mabuti nito, na para bang pinag-aaralang maigi kung tama ang aking suot na damit. Pagkatapos ay tatango-tangong lumakad palabas ng flat namin. “Pasado ba?” ang sarkastikong tanong ko dito ng abutan ko ito sa harap ng elevator.
“You always looked gorgeous, Sweetheart. You know that,” sabi nito habang hindi lumilingon sa akin.
“Why, thank you,” at nagkunwa akong yumukod sa harap nito na parang isang prinsesa. Natawa naman ito sa aking ginawa habang papasakay ng elevator.
Tahimik kaming bumyahe papuntang airport. Inihatid ako ni Troy gamit ang sasakyan nito. Ang isip ko ay lumilipad sa kung anong kahihinatnan ng pag-uwi ko, samantalang si Troy ay nag-aalala na baka sa huling sandali ay mag-back out ako.
Papasok na ako ng terminal gate ng magsalita ito. “I’ll missed you,” ang nalulungkot na sabi nito. Bakas sa mukha nito ang 'di matatawarang pag-aalala sa akin.
“Me, too.” At mahigpit kong niyakap ang aking kaibigan.
“Just do your best, okay? Alam kong magiging maganda ang resulta ng lakad mo na ito. And I know, you’re brave enough to face everything,” ang madamdaming sabi nito.
“Nambola ka pa. Hindi naman na ako makakaatras di ba?” ang natatawang sagot ko rito. Pero sa totoo lang, dahil sa sinabi nito, medyo lumakas ang aking loob.
“Sige na. Go! At baka ma late ka nang talaga.” Pagtataboy ni Troy sa akin. Dali-dali akong tumalikod papasok ng airport.
“Don’t forget to call me if anything happens, okay? And say hi to Tito and Tita for me,” pahabol pa nito habang kumakaway sa akin.
Nilingon ko ito, “I will.” Wika ko sabay ganti ng pagkaway dito. Pagkatapos tuluyan na akong pumasok sa loob.
Halos tatlumpung minuto lang ang itinagal ko sa airport. At ngayon nga ay naglalakad na ako sa loob ng eroplano. Sunod-sunod ang ginawa kong paghugot ng malalim na paghinga pagkaupong-pagkaupo ko.
“Wala ng atrasan ‘to, Marga. Like what Troy said, you have to be brave. At tandaan mo, hindi na ikaw ang dating si Marga. Matatag ka na ngayon at may sariling paninindigan,” ang sabi ko sa aking sarili. Unti-unti ng umaangat ang eroplano. At unti-unti na ring lumiliit sa paningin ko ang lugar na aking pinanggalingan.
Ang kabang aking nadarama ay hindi matatawaran. Pilit kong iwinawaksi sa aking isipan ang mga posibleng mangyari sa akin pagdating ko ng Pilipinas.
Magkahalong kaba, saya, at lungkot ang aking nadarama. At habang nagsasalimbayan ang mga ulap sa himpapawid, dagling bumalik ang mga alaala ng kahapon sa aking isipan…
**
Sixteen years ago…
Lunch break na ng high school department.
Magkakasama kaming magkakaibigan na kumakain sa canteen ng may lumapit na grupo ng kalalakihan sa amin.
“Marga may sasabihin daw sa ‘yo si Greg,” sabi ng isang payat na lalaki sa akin. Isa ito sa mga alipores ni Greg De Castro, ang notorious playboy ng high school department.
“Ano daw naman ‘yon?” tanong ng kaibigan kong si Nicole. Nakataas ang kilay nito na nagpapahiwatig nang disgusto sa kaharap nito.
“Eh…” napakamot sa ulo ang payat na lalaki sabay baling kay Greg.
“’Pre, ikaw na magsabi nahiya na ako eh,” anito sa lalaking ngingisi- ngisi sa isang tabi.
“Marg naman…alam mo naman ang pakay ko, eh.” Sagot ni Greg. Ilang buwan na itong nagpapahiwatig ng pagkagusto sa akin, pero kahit ilang beses ko ring bastedin ito, sige pa rin sa panunuyo sa akin.
“Greg pwede ba,” simula ko, “kumakain kami ng mga kaibigan ko. Wala akong panahong makipag-usap sayo,” ang walang ganang dugtong ko.
“Narinig mo ang sinabi ng kaibigan namin?” wika naman ng isa ko pang kaibigan na si Gina,“Tsupe!” ang naiiritang dagdag pa nito sabay wasiwas ng kamay sa harapan ng lalaki.
Naging tabingi ang ngiti ni Greg. Biglang dumaan sa mga mata nito ang galit na hindi rin naman nagtagal, kaya hindi iyon basta-basta mahahalata ng kahit sino. Ngayon lamang kasi ito napahiya nang ganito sa harap ng kanyang mga kaibigan. At sinisigurado ni Greg na hindi na ito mauulit pa.
“Aalis ako ngayon Marga, pero hindi pa rin ako susuko. Magiging akin ka rin,” sabi ni Greg sa akin sa nakakatakot na tinig.
Nagkibit lamang ako ng mga balikat. ‘Ni hindi ko ito nilingon kahit nararamdaman kong nakatitig pa rin ito sa akin. Walang nagawa ang grupo nina Greg kundi iwanan kami.
“The nerve of that guy!” ang naiirita pa ring sabi ni Gina.
“At may lakas talaga ng loob na manligaw sayo ha? Hello!? Para namang papatulan mo ang isang iyon,” dugtong ni Nicole.
“Girls, calm down. Alam nyo naman na hindi ako pumapatol sa mga kagaya niya eh,” ang sagot ko habang iiling – iling pa.
Sikat kasi ako sa buong campus ng St. Paul College. Bukod sa matalino na ay hindi rin matatawaran ang aking ganda. Alon-alon ang kulay itim at mahaba kong buhok, bilugan ang aking mga mata na may mahahabang pilik, katamtamang tangos ng ilong, makinis na balat at higit sa lahat may malalalim na dimples na siyang pinaka-asset ko. Matangkad din ako. Kaya naman marami akong manliligaw, ngunit 'ni isa sa mga ito ay wala akong sinasagot. Nangako kasi ako sa Daddy ko na tatapusin ko muna ang aking pag-aaral bago makipag-nobyo.
Nasa ika-apat na taon na ako sa high school, at kahit malayo pa man ang aming graduation, alam na ng lahat na ako ang magiging valedictorian. Ako ay bunsong anak nina Mr. Valencio Agustin at Mrs. Zenny Agustin.
Isa kami sa pinakamayamang angkan sa San Bartolome. May-ari kami ng sikat na beach resort, kung saan naroon din ang mismong bahay namin na isang Spanish styled house. May plantasyon din kami ng mangga sa aming lugar which was three kilometers away from our house. Kaya di maikakailang marami ang nagkakagusto sa akin, dahil bukod sa talino at ganda, mayaman rin ako.
“Uy, Marga,” untag ni Nicole sa aking pag-iisip. Pakiwari ko ay kanina pa ako kinakausap ng mga ito.
“What?” naguguluhang tanong ko sa dalawa.
“Tinatanong ka namin kung anong plano mo sa birthday mo.” Sagot ni Gina.
“Ano ba kasi iniisip mo at mukhang nasa ibang planeta ka, ha?” ang tanong ulit ni Nicole.
“Wala naman,” ang nakangiting sagot ko sa dalawa. Nakalimutan ko nga palang sixteenth birthday ko na sa darating na Linggo. At kahit hindi ko man sabihin, alam kong naplano na ito ng aking mga magulang. Hindi kasi sila pumapalyang magpa-party tuwing birthday ko. “Tatanungin ko na lang si Mommy mamaya pag-uwi ko. Wala kasi akong balak mag-party ngayon.”
“Naku, eh kilala mo naman si Tita Zenny, kahit ayaw mo malamang nakapaghanda na ‘yon.” sabi ni Gina.
Napabuntong-hininga na lamang ako. Alam ko iyon because my mother used to plan things without even telling me. And I know, on my upcoming birthday, she already prepared everything at hindi ko na iyon matatanggihan pa.
Oras nang uwian, nasa labas na ako ng campus para hintayin ang sundo ko. Karaniwan ay alas-singko pa lang ay nasa campus na si Mang Dante, ngunit mag-aala sais na ay wala pa rin ito. Medyo madilim na ang paligid at mukhang uulan, kaya naisipan kong mag-commute na lang. Iti-next ko na lamang si Mang Dante na huwag na akong sunduin. Baka kasi nasiraan ito sa kung saan kaya hindi dumating sa takdang oras ng sundo ko. Pumara ako ng jeep at dali-daling sumakay. May mangilan-ngilang estudyante akong nakasabay sa loob. Ilang metro na lamang ang layo ko sa amin nang biglang bumuhos ang ulan. Wala akong dalang payong, kaya sa ayaw at sa gusto ko ay magsasayi na lamang ako sa ulanan. “Manong sa tabi lang po,” ang magalang kong sabi sa driver ng jeepney. Kahit nag-aalangang bumaba dahil sa lakas ng ulan, wala naman na akong pagpipilian. Dali-dali akong bumaba ng huminto ang jeep. Tatakbo na sana ako pagkababa ko nang biglang may narinig akong isang mahinang click, at biglang may bumukas na p
The night went deeper but the party was just getting started. I got exhausted with the loud noise around me. Kaya nagpaalam na ako kay Mommy na papasok na sa loob ng bahay, at mabilis naman itong sumang-ayon. Ang mga kaibigan at kaklase ko ay nagsi-uwian na rin because tomorrow is Monday. But instead of going upstairs, I head out again. But this time, I went to the beach. I sat on the sand then looked around the endless dark ocean. Maganda ang panahon at kita ang nagkikislapang mga bituin sa langit. I took a deep breath, filling my lungs with some salty-fresh air. Matagal-tagal din akong nanatili sa ganoong posisyon, hanggang sa mag-decide akong maglaka-lakad sa baybayin. Hinubad ko ang sandals na suot ko and walked slowly. Manaka-naka’y nililingon ko ang aking pinanggalingan at tinatantya ko kung gaano na ako kalayo, until I reached Franco’s resort. May mangilan-ngilan pa ring guests doon na nagkakasiyahan sa dalampasigan. Naisip ko si Franco. Maybe he was sleeping now, sa loob-l
Hindi pa sumusikat ang araw kinabukasan, gising na agad ako. Kainip-inip ang bawat sandali para sa akin. Kung pwede nga lang hilahin ang oras ay ginawa ko na. Alas-nuebe nang dumating si Franco sa amin. Nagkukumahog akong bumaba ng aming hagdanan ng ipaalam sa akin ni Manang Lourdes na naghihintay na sa akin si Franco.“Be back before dinner, Marga. And hijo, ingatan mo itong dalaga namin, ha? Malilintikan ako kay Tito Valencio mo kapag may nangyaring masama dito,” ang mahabang bilin ni Mommy sa aming dalawa. Hindi nawawala ang makahulugang ngiti nito habang nakatingin sa akin.“Yes, Tita. I’ll make sure she will be back before dinner.” Nakangiting sagot ni Franco kay Mommy sabay kindat sa akin.I blushed at nagwelga nang sobra ang puso ko. Pakiramdam ko sasabog ito anumang sandali. Now, I realized Franco has a naughty side of him. Aside from that, he’s also a gentleman. Unti-unti ko na itong nakikilala.“We’ll go ahead, Tita.” Paalam ni Franco.“Bye, Mommy,” ang tangi ko na lang nas
Mula noon, madalas na kaming magkasama ni Franco. We both agreed to become civil on school, but other than that, parang hindi na kami mapaghiwalay na dalawa. At lingid ito sa kaalaman ng mga kaibigan ko.Nang dumating ang prom namin, Franco asked me to be his date na hindi ko naman tinanggihan. It was the night he was waiting for, ang ipangalandakan sa buong eskwelahan na nililigawan niya ako.“Hija, bilisan mo naman. Kanina pa naghihintay si Franco sa ibaba,” sabi ni Mommy ng silipin niya akong muli sa aking kwarto. “Just a minute, Mom.” Sagot ko.Kinakabahan ako na hindi ko mawari. Muli akong umikot sa harap ng salamin. Naka-yellow dress ako na parang damit ni Belle sa Beauty and the Beast. Ang buhok ko ay itininaas ni Mommy at nagtira lang ng konting mga hibla sa harap. As usual, light pa rin ang make-up ko na nagpalutang sa taglay kong kagandahan.Nang makontento ako sa aking ayos, bumaba na ako. Nasa puno pa lamang ako ng hagdanan sa taas ay matamang nakamasid na sa akin si Fran
Hindi na pumasok sa SPC si Greg after what happened. Nabalitaan na lang namin na lumipat siya ng eskwelahan. It’s good to know about it, dahil hindi ko alam kung ano ang maaaring gawin ni Franco dito once na makita pa itong muli.At sa paglipas ng taon, nananatiling matatag ang relasyon naming dalawa ni Franco. We graduate high school and took the same course in college at SPC. We were so very happy at inaasahan na ng lahat na kami na talaga hanggang dulo. Well… Sino nga bang makapagsasabi kung ano ang hinaharap. Only God knows kung ano talaga ang itinadhana ng kapalaran para sa amin. “You’re at it again,” ani Franco ng sunduin niya ako sa amin. This is what our regular days looked like. Susunduin ako ni Franco sa amin at sabay kaming papasok, pagkatapos ay sabay ding uuwi. Things doesn’t changed at all, pero hindi naman ako nagsasawa doon. Mas lalo pa nga akong na-eexcite sa araw-araw. “Nabawasan na ba ang kagwapuhan ko?” nagbibirong tanong nito ng mahalata niyang tinititigan ko
“Let’s go,” yaya agad ni Franco sa akin pagkatapos n gaming graduation.“Teka magpapaalam muna ako sa mga magulang natin.” Sabi ko at iginala ko ang aking mga mata sa paligid para hanapin ang mga ito. Nakita ko naman na kausap ng mga ito ang dean namin.“I already did.” Mabilis na sagot ni Franco.“But…” wala na akong nagawa ng akayin ako nito papunta sa kotse. Mabilis nitong pinaandar iyon na parang may humahabol dito.“Franco, slow down,” sabi ko rito. “Hindi na kasi ako makapaghintay pa, Princess.” Nakangiting sagot nito.“Saan ba talaga tayo pupunta?”“You’ll see when we get there.” Anito at hinawakan ang aking kamay. Napansin kong pinagpapawisan ang kamay nito, pero hindi na lang ako nagtanong pa hanggang sa mkarating kami sa aming patutunguhan.Sa isang subdivision kami tumuloy. Nakakunot ang noong tiningnan ko si Franco, pero nasa pagda-drive ang atensyon nito. Huminto kami sa tapat ng isang malaking bahay.“Who own this place, Franco?” nagtataka na talagang tanong ko.“Tito M
Marga, PresentYears passed by, mula ng umalis ako ng Pilipinas at nagpagamot sa Singapore, walang araw o gabing hindi ko naiisip si Franco. Mga alaala na lang namin ang tanging naging sandalan ko sa paglaban sa aking sakit na halos ikamatay ko na. Nabalitaan ko ring halos mawala sa kanyang sarili si Franco ng umalis ako. And when my parents went back to the Philippines, sinabi ni Mommy kay Franco na hindi na ako babalik pa kailanman at iyon ay nagdulot ng pagkakaaksidente nito. Inakala niyang patay na ako at ganoon din ang gusto nitong mangyari sa sarili. But, Tito Sandro saves him hanggang sa mabalitaan ko na lamang na nagpakasal na ito.Nang mga sandaling iyon parang bumalik ang sakit ko. I felt my whole world shattered. Hinang-hina ako at parang saglit na nawalan ng buhay. Walang katumbas ang sakit na nadarama ko noon, ngunit anong magagawa ko? Ako rin naman ang may kasalanan ko ng lahat. I was the first one whole broke our promises between each other, at hindi ko masisisi si F
Katatapos ko lang magluto ng tawagan ako ni Troy.“So, kumusta ang deal natin kay Mr. Lorenzo?” agad na tanong nito pagkasagot ko ng telepono.“Bakit ‘di mo sinabi sa akin na matagal na palang may offer sa atin si Mr. Lorenzo?” ganting tanong ko rito, habang nakapamaywang ang isang kamay.Narinig kong humugot ito ng malalim na hininga sa kabilang linya. “You know the answer to that,” anito.Umirap ako. “Buti na lang mabait si Mr. Lorenzo at hindi ka n’ya tinantanan. We could have lost a great opportunity here,” panenermon ko sa kanya.“Well… tell that to yourself Marga. Ikaw lang naman ang iniisip ko ng mga panahong iyon,” nangongonsensya namang sagot nito.Ako naman ang bumuntong-hininga at naupo. “I know that and I really appreciate your concern. Pero kung sinabi mo siguro ng mas maaga sa akin, walang dahilan na hindi kita maiintindihan. Like what you always said, this is our business.”Natahimik ito at ganoon din ako. Tila pareho kaming may iniisip.“So, when are you going to sign