“Please, Summer, I beg you, I swear that I will love them for the rest of my life...” ito ang paulit-ulit na pakiusap sa akin ni Johnny, halos manikluhod na siya sa akin upang pagbigyan ko lang ang kanyang kahilingan. Sa totoo lang ay naa-awa na ako sa lalaking ito, pero kailangan ko talagang gawin ang bagay na nito upang mag tanda siya. Ito kasi ang turo sa amin ni Daddy at effective naman talaga. “Paano ako makakasiguro na hindi mo na sasaktan si Wilma?” Naninigurado kong tanong, mahihinuha mo talaga ang kawalan ko ng tiwala sa kanya. “I can’t promise, but I’ll show you, if you are giving me a chance sa aking mag-ina ay pakakasalan ko si Wilma. Para mabuo na kami bilang isang pamilya.” Matatag na sagot niya sa akin, isang malalim na buntong hininga ang aking pinakawalan bago hinarap ang aking asawa. “What do you think, Sweetheart?” Tanong ko sa aking asawa na parang walang pakialam sa paligid habang abala ito sa kanyang laptop. Hindi kasi siya pumasok ngayong araw sa kanyang opis
Pagbaba namin ng chopper ay naglahong bigla ang pagod ng lahat ng tumambad sa kanilang paningin ang malaparaisong tanawin ng isla. Lalo na ang malacrystal nitong buhangin sa dalampasigan na matatanaw sa di kalayuan. Ang malaasul na tubig ng karagatan ay tila nang-aakit na lumusong kami sa dagat at sisirin ang ka-ilaliman nito. Napakalinis ng buong paligid at wala kang ibang makikita kundi ang luntiang kabundukan sa kabilang bahagi ng isla. Talagang para kang nasa isang paraiso sa sobrang ganda ng tanawin. Walang ibang tao sa islang ito kundi pawang mga katiwala ko na may sariling pamilya. “Wow! Hindi talaga ako makapaniwala sa mga nakikita ng aking mga mata. Pag-aari mo ba ang Isla na ito, Iha?” Nagagalak na tanong ng aking biyenan. “Yes po, pag-aari po ng pamilya natin.” Nakangiti kong sagot tulad ng inaasahan ko ay magugustuhan talaga ito ng pamilya ko. Nag-unahang tumakbo ang mga bata patungo sa dalampasigan kaya naman mabilis na sinundan ito ng kanilang mga yaya. “Ang ganda d
[Book 4 of Hiltons family] Osaka, Japan I was just a few steps away from reaching the exit of the university when I stopped walking. Because I noticed the scenes that bring pain in my heart. I stare at my classmates running towards their mothers. I felt envy as their moms hugged them tightly, with sweet smiles on their faces. When was the last time my mother dropped me off or picked me up in school? I can hardly remember how many years have passed. A sad smile appeared on my lips as I recalled the last moment when my Mom fetched me. I am Misaki Harachi, known as Mio. I am just eleven years old, currently a grade five student at the private school of Nokigama Osaka Üniversity here in Japan. One of my dreams is to see my Mom and be with her but I know it's impossible to happen now. It has been two months since my mother passed away due to cancer, brain tumor. Since then, my life, especially my daddy's life, has become miserable. He's always drunk and locking himself inside the hous
7 years later….. Humimpil ang isang mamahaling sasakyan sa harap ng gusali ng Zinc ltd. Corporation. Mula sa unahan at likuran nito ay may dalawa pang sasakyan. Ilang sandali pa mula sa magkabilang sasakyan ay bumaba ang may nasa sampung kalalakihan na pawang mga nakasuot ng itim na suit. Mabilis na pinalibutan nila ang magarang sasakyan na nasa gitna. Halatang hindi basta-bastang tao ang sakay ng mamahaling sasakyan dahil sa labis na pag-iingat ng mga ito. Maya-maya ay bumukas ang pintuan ng kotse at bumaba ng sasakyan ang isang binata na may mabagsik na mukha. Nang makatapak na sa lupa ang kanyang mga paa ay tumayo ito ng tuwid bago nito isinara ang isang butones ng mamahaling suot na suit. Ang awra ng binata ay parang kasing init ng sikat ng araw, kalmado mang tingnan ngunit ang mga mata nito ay tila nagliliyab sa galit. Tumigil sa paglalakad ang mga tao sa kanyang paligid at natuôn ang atensyon ng lahat sa kanyang direksiyon. Ang tanging makikita mula sa mukha ng mga tao ay mati
Sumibol ang matinding paghanga sa puso ng dalaga at ang galit ay dagling naglaho. “Ano ang ibig sabihin nito Papâ?” Naguguluhan na tanong ni Patricia habang ang mga mata ay nanatiling nakatingin sa mukha ni Storm. Mabilis na pinaganā ni Mr. Agonzillo ang kanyang utak at dahil sa nakitang expression mula sa mukha ng kanyang anak ay isang ideya ang nabuo sa isipan isipan nito. “Mr. Hilton, masyado ng malaki ang interest ng pagkakautang ko sa iyo at inaamin ko na hindi ko na kaya pang bayaran ‘yun. Kung ipipilit mo na bayaran ko ngayon din ang halagang iyon ay mababangkrupt ang isa sa kumpanya ko. Bakit hindi na lang tayo magkaroon ng isang kasunduan na sigurado naman na hindi ka malulugi?” Seryosong pahayag ni Mr. Agonzillo. Lihim na nagdiwang ang kalooban ni Mr. Agonzillo ng mabasa niya mula sa mukha ng binata na tila intresado ito sa kanyang tinuran. Nagpatuloy siya sa pagsasalita habang tumatayo mula sa pagkakaluhod. Kaagad na lumapit sa kanya ang anak at tinulungan siyang makata
Mula sa malamlam na liwanag ng buwan na tumatagos sa salaming bintana ay matamang pinagmamasdan ng binata ang isang dalaga na mahimbing na natutulog sa ibabaw ng kama. Ang kulay ginto at kulot nitong buhok ay tila nag-aanyaya sa kanya na hawiín ito. Maging ang malagatas at makinis na balat ng dalaga ay naghahatid ng kilabot sa bawat himaymay ng kanyang laman. Nang dahil sa nakakaakit na tanawin ay nagsisimula ng maliyab ang matinding pagnanasa mula sa asul niyang mga mata. Umangat ang sulok ng kanyang bibig ng mapadako ang tingin sa maganda at inosenteng mukha ng babae. Sa loob ng pitong taon ay nasaksihan niya kung paanong magbago ang isang munting bata sa pagiging ganap na dalaga nito. She is the most precious gems he owns, na walang sinuman ang nakakaalam na dito niya itinatago sa Mansion. Makalipas ang ilang minuto ay nagdesisyon si Storm na lisanin na ang Mansion. Ito ang kanyang nakagawian, ang palihim na pagmasdan ang dalaga. Nagkataon lang na napaaga siya ng punta sa Mansion d
“The woman scrutinized me from head to toe and from toe to head. I couldn't help but notice her raised eyebrows, giving off an impression of annoyance. Based on her facial expression, it’s obvious that she doesn’t like me. I ignored her irritation and I was amazed at the way she flicked her fingers like a candle, with her long nails painted in vibrant red, making them even more lovely to look at. On the other hand, my nails were embarrassingly short and uneven compared to hers because I often bite them. I'm just a bit whiter than her, and her hair is straight and black, with a few strands that, I think, it seemed intentionally colored white. Unlike me, I was born with golden hair inherited from my mother. Because my mother is European while my father is Japanese. My height is one hundred sixty-seven centimeters and it’s not far off from the woman's height, so we're almost equal. Perhaps, in my desperation to talk to Mr. Hilton, I didn't notice their presence behind my back. I wiped a
When I opened my eyes, warm sunshine greeted me. I looked out the window for a moment and watched the peaceful sky. A deep sigh was released from me, hoping that through this, the sadness that surrounded my heart would disappear. I remembered the scene last night, and I feel mad again. I will not give up until I talk to Mr. Hilton. And today, I'll make it sure that I will face him. I am determined to end my long stay in this mansion. I believe that the the time I spent here is enough to repay of what my father's did. "I got up and went inside the bathroom. I moved quickly, finishing my shower, and immediately put on a simple dress with long sleeves that reached beyond the knees. I didn't bother to dry my hair and just let it hang loose. Upon leaving my room, I coincidentally encountered a woman named Patricia who had just come out as well. When her eyes met mine, she gave me a sharp look. She scruitinized me from head to toe like what she did to me last night, before casually divert