“S-Sweetie...” hindi maiwasan ni Storm na humanga sa mala anghel na mukha ng kanyang si Mio nang sumalubong sa kanya ang namumungay nitong mga mata. Ganito ang sistema nila araw-araw na parang akala mo ay hindi nag-away. Dahil pagkatapos siyang palayasin nito kanina ngayon naman ay naglalambing ito na akala mo ay isang taon na hindi sila nagkita. “Hm?” Malambing na sagot ni Misaki habang patuloy na hinahaplos niya ang mabatong katawan ng kanyang asawa. Hindi na nakapagpigil si Storm at kaagad na sinibasib ng halik ang mga labi ng kanyang asawa. Mapusok na tinugôn ni Misaki ang mga halik nito habang ang malambot niyang palad ay dumausdus pababa. Napasinghap si Storm ng tuluyang pumasok ang palad ng asawa sa loob ng kanyang pantalon. “Hmmmm...” impit niyang ungol ng hawakan ng mainit nitong palad ang kahabaan ng kanyang k*****a. “F**k...” daing ni Storm ng masuyong haplusin si Misaki ang naninigas niyang sandata sabay sapo sa kanyang i***g, “I miss you...” naglalambing na bulong ni
“Anong niluluto mo?” Napaigtad ako dahil sa biglang pagsulpot ni Xavien mula sa aking likuran. Pumulupot ang mga braso nito sa maliit kong baywang saka ibinaon ang mukha nito sa pagitan ng aking leeg. Mariin kong nakagat ang ibabang labi ko dahil sa matinding kiliti, humigpǐt din ang pagkakahawâk ko sa sandok. “A-adobo…” halos mautal ako sa pagsasalita at hindi ko alam kung paanong kikilos sa harapan nito dahil naiilang ako sa matigas na bagay na siyang tumutusok sa bandang puwitan ko. “Mabango…” ani nito na batid kong hindi ang niluto ko ang tinutukoy nito dahil walang tigil ito sa kakasinghot sa aking leeg. “X-Xav… stop it…”. Nahihirapan kong saad, “do you really want me to stop?” Malambing niyang tanong sa tapat ng tainga habang ang pangahas nitong kamay ay gumapang na sa loob ng suot kong short. Sinapo ng kanyang mainit na palad ang pagitan ng aking mga hita kaya biglang nagulo ang buong sistema ko. Dumiin ng husto ang pagkakabaon ng mga ngipin ko sa aking ibabang labi dahil
“Blag!” Isang malakas na lagabong ang pumukaw sa aking atensyon kaya natigil ako sa aking ginagawa mula sa hood ng sasakyan. Umalis ako sa aking pwesto at umikot sa gilid nito upang makita ko ang gate kung saan nanggaling ang ingay. Maging ang aking kapatid at si Harold ay napalabas ng opisina kasama ang ng ilang empleyado ko. Naging seryoso ang ekspresyon ng aking mukha ng makilala ko ang tatlong lalaki na naka engkwentro ko noon. Ngunit, sa pagkakataong ito ay marami na sila. Sa tingin ko ay nasa sampung katao, at ang ilan pa sa kanila ay hindi pa lumalabas ng kotse. “Maurine, kailangan mong sumama sa amin dahil ipinapasundo ka na ni Boss.” Ani ng isang mayabang na lalaki at bahagya pang hinawi ang suot nitong polo. Batid ko na sinadya nitong gawin iyon upang ipakita sa amin ang baril na nakasuksôk sa tagiliran ng baywang nito. Nilingon ko ang aking kapatid at kita ko kung paanong namutla ang mukha nito. Halatang takot ito sa mga armadong lalaki. “Hindi n’yo pwedeng isama ang as
Tahimik akong nakasunod sa mga lalaking naglalakad sa unahan ko habang pasimple kong pinag-a-aralan ang buong gusali na pinagdalhan sa akin ng mga lalaking ito. Mula sa nakaawang na pintuan ng isang silid na aming nadaanan ay nakita ko ang isang babae na halos hubo’t-hubad habang kinukunan ito ng larawan sa iba’t-ibang anggulo. Halos ang lahat ng silid na aking madaanan ay puro may mga kababalaghan na ginagawa kaya nagpupuyos ng husto ang kalooban ko dahil sa labis na sama ng loob. Paanong nasadlak ang kapatid ko sa nakakasukang lugar na ito? Dahil maliwanag pa sa sikat ng araw ang lantarang pagbebenta ng laman para lang sa isang video na pinagkakakitaan ng kumpanyang ito. Mahigpit kong naikuyom ang aking mga kamay at pakiramdam ko ay para na akong isang bomba na anumang oras ay maaaring sumabog. Sumasagi pa lang sa isip ko na ginagawa ng kapatid ko ang ginagawa ng mga babaeng ito ay parang gusto ko ng magwala o maglupasay sa sahig habang pumapalahaw ng iyak. “I said I don’t like
“Hindi ko na alam kung gaano na katagal akong nakatayo sa gitna ng opisina ni Mr. Felix. Habang ang babaeng tinulungan ko ay tahimik na nakatayo sa tabi ko. Matiim akong nakatitig sa mga mata ng isang maedad na lalaki na kung makatingin ay wari moy inaarok nito ang buong pagkatao ko. Ngunit, hindi ako nagpasindak sa kanya bagkus ay nakipagtagisan ako sa nang-uuri nitong mga tingin. “Hm, so, ikaw pala ang kapatid ni Maurine? You know I like you, since ayaw mo namang ibalik sa akin si Maurine ay bakit hindi na lang ikaw ang pumalit sa kanya?” Nakangisi nitong tanong bago maingat na pinasadahan ng tingin ang aking kabuuan. Nahuli ko pa na napalunok ito ng mapadako ang kanyang mga mata sa may kalakihan kong dibdib. “Sure, why not, try me, who knows na baka tayo ang kumpatible sa isa’t-isa.” Nakangiti kong saad saka matamis na ngumiti dito. Kita ko kung paano na magningning ang kanyang mga mata ng marinig nito ang sinabi ko. “Woah! I love your style, ngayon pa lang ay nag-iinit na a
Miles Point of view “Nanlulumo na napaluhod ako sa sahig habang nakatitig ang luhaan kong mga mata sa mukha ng aking kapatid. Matinding pagkabigô ang nararamdaman ko ng mga oras na ito na wari mo ay pinagsakluban ng langit at lupa. Malungkot na tumitig ako sa magandang mukha ng aking kapatid, lumapit siya sa akin at lumuhod sa aking harapan, saka paulit-ulit na humingi ng tawad. Gusto ko siyang sampalin, sigawan at itakwil bilang kapatid nito, pero hindi ko magawa, dahil nakikita ko sa kanya ang mukha ng aming ina na tila nagmamakaawa. “Zephyr, bilang nakatatandang kapatid ay huwag mong pabayaan ang kapatid mo. Mahalin Mo siya ng tulad ng pagmamahal ko sa inyo.” Ito ang paulit-ulit na umuukilkil sa aking isipan sa tuwing nakikita ko ang mukha ni Maurine. Dahil si Maurine ay kawangis ng aming ina habang ako ay kawangis ng aming Ama. Isang desisyon ang nabuo mula sa aking isipan at iyon ay kailangang umalis ng bansa si Maurine. Natauhan ako ng yumakap siya sa akin habang patuloy na
“A-Ate…” naluluha na tawag sa akin ni Maurine, isang marahas na buntong hininga ang aking pinakawalan upang mabawasan ang bigat ng dibdib ko. Labag man sa kalooban ko ngunit wala akong magagawa kundi ang gawin ito. “Listen, Maurine, you’re still young, at kailangan mong magsimula muli ng panibagong buhay hindi para sa sarili mo kundi para sa magiging anak mo. Sa America ay nakasisigurado ako na magiging maayos ang buhay mo dun. Don’t worry, nag-usap na kami ni Tita Marga, siya na ang bahala sayo run. Basta pangako mo sa akin na babangon kang muli at ipagpapatuloy mo ang pag-aaral mo dun. I’m still supporting you kahit na anumang mangyari.” Madamdamin kong pahayag at hindi ko na napigilan ang pagpatak ng mga luha ko, dahil masakit para sa akin ang mawalay sa kapatid ko. Mahigpit na yumakap sa akin si Maurine habang umiiyak kaya masuyo kong hinagod ang likod nito. “Tama ang ate mo Maurine, hindi pa huli ang lahat, at may pagkakataon pa tayo na itama ang lahat. Magpakabait ka sana
“Nakatutok ang buong atensyon ko sa monitor ng computer habang ang mga daliri ko ay patuloy sa pagtipâ sa keyboard nito. Kasalukuyan ko kasing inaayos ang schedule ni Xavien dahil marami siyang appointment ngayong araw. Pinag-aaralan ko rin ang mga kontrata na kailangan niyang pirmahan, at mas inuuna ko ang mahahalagang kliyente na bilyon ang halaga na pinapasok sa kumpanya ng mga Hilton. Honestly, talagang nalulula ako sa mga numerong nakikita ko sa record ng bawat transactions ng kumpanya ni Xavien. Hindi ko alam kung paano nila naha-handle ang ganito kalaking kumpanya. Tama si daddy, marami pa akong dapat na matutunan, at ang pagiging sekretarya ni Xavien ay hindi biro. Masyadong mabusisǐ ang trabahong ito. Pagkatapos na magtipa ay dinampot ko ang isang folder na nasa tabi ng laptop ko. Sinuri kong mabuti ang bawat impormasyon upang masiguro ko na tama ang lahat ng detalye maging ang mga pangalan ng client. Nakahinga ako ng maluwag ng matapos na ako ang pagsasaayos ng mga sc