Chapter 97

Sa isang chapel malapit sa mansyon binurol si mama. Walang masyadong tao dahil wala naman kaming ibang kamag anak. Si Tiya ay wala na sa tinitirhan nila lumipat na daw ito. Kaya kami kami na lang nila Lolo J ang nandito.

Nakatulala lang ako sa harap at nakatingin sa malaking larawan ni mama sa gilid ng kanyang kabaong.

‘Mama..miss na miss kana namin..’

Nakita kong tumabi sa akin si Hubby may dala-dala itong pagkain at inumin.

“Wife, kumain kana muna. Mag-dadalawang araw kanang hindi kumakain. Baka mag-kasakit ka naman niyan.” Mahinahon nitong sambit.

Umiling naman ako.

“Wala akong gana.” Iyon lang ang sinagot ko. Wala talaga akong gana kumain. Mag-dadalawang araw na rin akong walang tulog. Mas gusto ko lang na nandito sa harap ng kabaong ni mama at binabantayan siya. Sinusulit ko ang araw na makikita at makakasama pa namin siya.

“Pero wife..Baka bumigay ang katawan mo at ikaw naman ang magkasakit. Hindi matutuwa si mama niyan.” Pagod ko siyang tinignan.