Makalipas ang ilang linggo, nanatiling malamig ang ugnayan nina Cherry at Capt. Jal. Hindi na tulad ng dati na kahit may distansya, ramdam pa rin niya ang presensya nito. Ngayon, parang may isang mataas na pader sa pagitan nila at tila wala nang balak si Capt. Jal na sirain iyon. Hindi naman iyon inaantala ni Cherry.Pero habang lumilipas ang mga araw, may iba pang bagay na unti-unting nagbabago.Si David.Nang huli silang mag-usap, sinabi ni David na magdiriwang siya ng kanyang kaarawan kasama ang mga kasamahan niya sa trabaho. Hindi naman iyon naging problema kay Cherry. Pero simula noon, hindi na ito tumawag. Wala ni isang mensahe.Sa una, inisip niyang baka abala lang ito. Pero lumipas ang isang linggo. Dalawa. Hanggang sa isang buwan na ang nakakalipas at wala pa ring paramdam si David.Nabahala na si Cherry.Habang hawak ang cellphone, kinakabahan siyang nag-type ng mensahe."David, nasaan ka na? Anong nangyayari?"Sinundan niya ito ng sunod-sunod pang text.— David, bakit di ka
Dahil sa gabing iyon, tinanggap ni Cherry ang isang katotohanan—tapos na ang kanila ni David. Kailangan na niyang magpatuloy. Hindi na niya kayang maghintay pa, at mas lalong hindi na niya kayang magpigil ng sakit.Habang nakatayo siya sa viewing deck, ang mga mata niya ay malabo sa mga luha. Ang mga ilaw mula sa malalayong isla ay parang mga alitaptap na unti-unting namamatay sa dilim ng gabi. At tulad ng mga ilaw na iyon, ramdam niyang dahan-dahang nauubos ang lahat ng nararamdaman niyang pag-asa."Cherry?" tumawag ang pamilyar na boses ni Marites. Lumapit ito sa kanya at inilagay ang kamay sa kanyang balikat."Ok ka lang?" tanong ni Marites, malalim ang tono ng kanyang boses. Alam niyang hindi madali kay Cherry ang lahat ng nangyayari.Cherry hindi sumagot agad. Tumayo siya roon, ang kanyang katawan parang bigat na bigat, ang puso niya parang may isang mabigat na bato na nakabaon. Nang maramdaman ang presensya ni Marites, napansin niyang gumagaan ng bahagya ang pakiramdam niya. Per
Ang mga salita ni Marites ay parang hangin na dahan-dahang humaplos sa puso ni Cherry. Isang init ang naramdaman niya mula sa yakap ng kaibigan, isang init na nagpawi sa ilang bahagi ng kanyang takot at panghihina. Hindi na siya nag-iisa. Ang mga galit at pagkabigo na kanyang kinikimkim ay unti-unting nawawala, dahil sa suporta at pag-unawa ni Marites."Marites…" Mahina ang tinig ni Cherry habang inilalabas niya ang mga huling patak ng luha. "Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala ka.""Magiging okay ka, Cherry. Kaya mo 'to. At hindi ako aalis," sagot ni Marites, mas malumanay ang boses. "Lahat tayo may mga pagsubok, at minsan, kailangan natin ng oras para maghilom. Pero matututo ka, at magiging mas malakas ka."Nagkatinginan sila, at ang mga mata ni Cherry ay punong-puno ng pasasalamat. Sa kabila ng lahat ng sakit na nararamdaman niya, naramdaman niyang may pag-asa pa. May pagkakataon pang makakabangon, at hindi na siya kailangang mag-isa."Sigurado ka ba na maghihilom pa ako?
Ngumiti si Cherry, kahit may mga luha pa ring dumadaloy mula sa kanyang mata. "Pangako, Marites, susubukan kong magpatuloy. Hindi ko alam kung paano, pero susubukan ko.""Yan ang unang hakbang, Cherry. Andito lang ako para samahan ka. Hindi kita iiwan," sagot ni Marites, yakap pa rin ang kaibigan. "Mahalaga ka, Cherry. At hindi mo kailangang mag-isa sa pagharap sa lahat ng ito."Habang niyayakap ni Marites si Cherry, naramdaman nila ang kahulugan ng bawat salita. Ang mga sugat na dulot ng pag-ibig ay hindi agad gumagaling, ngunit ang paghilom ay nagsisimula sa maliit na hakbang ng pagpapatawad at pagtanggap sa sarili.Muling tumingin si Cherry sa dagat, ang malamlam na mga alon ay patuloy na dumarating at umaalis, parang ang buhay din—punong-puno ng mga alon ng pagsubok at pagsisisi, ngunit palaging may pagkakataon na magsimula muli."Salamat, Marites. Alam kong hindi magiging madali, pero sa mga salitang sinabi mo, parang may liwanag na muli akong nakikita. Hindi ko pa alam ang buong
Nakayuko si Cherry sa kanyang desk, pilit na idinadaan sa trabaho ang sakit na bumabagabag sa kanya. Hindi niya alam kung bakit biglang naglaho si David. Isang buwan na siyang hindi nagrereply, hindi tumatawag, hindi nagpaparamdam. Isang buwan na siyang nag-aantay, umaasa, at lumuluha sa bawat gabi.Napahawak siya sa kanyang dibdib, pilit pinipigilan ang muling pag-agos ng luha. Ayaw na niyang umiyak, ayaw na niyang magmukhang mahina. Ngunit paano kung hindi niya talaga kayang tiisin ang sakit?Sa loob ng tatlong taon, siya at si David ay magkasama. May mga pagsubok, oo, pero lagi silang nagkakaayos. Nung minsang na-fall siya sa iba, pinatawad siya ni David. Bumalik siya rito, pinatunayan niya na siya lang ang mahal niya. Kaya bakit ngayon, si David naman ang biglang nawala?Hawak niya ang cellphone, nag-alinlangan kung tatawagan ang pamilya nito. Ilang beses na siyang sumubok, ngunit pareho lang ang sagot nila."Wala kaming alam, Cherry. Hindi namin siya nakakausap."Ang huling pagka
Kinabukasan.Tahimik na nakaupo si Cherry sa loob ng coffee shop, hindi na mabilang kung pang-ilang beses na siyang nag-aantay sa isang tawag o mensahe mula kay David. Wala pa rin. Isang buwan na siyang nag-aantay, pero hanggang ngayon, puro tanong pa rin ang laman ng kanyang isipan.Ang mas masakit, parang siya lang ang naghihintay. Parang siya lang ang nasasaktan.Napabuntong-hininga siya at tumitig sa tasa ng kape sa harapan niya. Kumukulo pa ito, pero pakiramdam niya, parang nagyelo na ang kanyang puso sa sakit.Maya-maya, dumating si Marites at umupo sa harap niya. Agad nitong napansin ang namumugtong mga mata niya."Cherry... hindi ka na naman nakatulog, ano?"Napayuko si Cherry at pilit na ngumiti. "Siguro sanay na akong gising sa gabi at tulala sa umaga."Napahawak si Marites sa kanyang kamay. "Cherry, kailangan mong alagaan ang sarili mo."Napalunok si Cherry at nag-iba ang ekspresyon. "Paano, Marites? Paano ko aalagaan ang sarili ko kung hindi ko alam kung bakit nangyari ‘to?
Nakatayo siya sa loob ng kanyang cabin, ang mga mata ay naglalaban sa tindi ng lungkot at sakit. Napadapa siya sa kama, hindi na kayang pigilan ang mga luha na patuloy na dumadaloy mula sa kanyang mga mata. Parang ang bawat patak ng luha ay may kasamang pighati na hindi kayang sukatin ng kahit anong salita."Huwag mong gawing masakit ito," ang bulong niya sa sarili, pero sa bawat pagtulo ng luha, pakiramdam niya ay may piraso ng kanyang puso na tuluyan nang nawawala. Gustong-gusto niyang isigaw ang sakit, pero hindi niya kayang gawin iyon. Masyado siyang nahihirapan. Sobrang sakit na hindi niya alam kung saan magsisimula o paano tatapusin ang lahat ng ito.Hinawakan niya ang kanyang dibdib, parang may bigat na hindi maipaliwanag. "David..." mahina niyang tinig. "Bakit mo ako iniwan? Anong ginawa ko? O baka naghihiganti ka sa akin? Nagkamali na ako ng minsan, pero inaayos kong muli ang lahat, hindi ba? Bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo na hindi mo pa ako napatawad? Bakit hindi m
Malamig ang simoy ng hangin sa deck ng Blue Ocean Cruise Ship. Walang ibang naririnig si Cherry kundi ang banayad na tunog ng alon na bumabangga sa barko. Ngayong araw, sa wakas ay day-off niya mula sa trabaho bilang passenger crew. Suot ang simpleng t-shirt at shorts, nagpasya siyang gumala sa paligid ng barko, nagbabakasakaling makahanap ng tahimik na lugar kung saan puwede siyang mag-relax.Sa isip niya, ito na ang pagkakataong magpahinga mula sa magulong mundo ng kanyang trabaho. Pero ang hindi niya alam, isang gulo ang naghihintay sa kanya.Habang abala si Cherry sa pagkuha ng litrato ng malawak na dagat gamit ang kanyang cellphone, bigla siyang nakaramdam ng tapik—hindi sa balikat kundi sa kanyang puwet! Gulat na gulat siyang napalingon, ang kanyang mukha’y namumula sa halong galit at hiya.“Excuse me?!” sigaw niya, halos sumabog sa galit.Ang salarin, isang matangkad, gwapo, at tila mayabang na lalaki, ay nakatingin sa kanya na may nakakalokong ngiti. Ito si Jal, ang kapitan ng
Nakatayo siya sa loob ng kanyang cabin, ang mga mata ay naglalaban sa tindi ng lungkot at sakit. Napadapa siya sa kama, hindi na kayang pigilan ang mga luha na patuloy na dumadaloy mula sa kanyang mga mata. Parang ang bawat patak ng luha ay may kasamang pighati na hindi kayang sukatin ng kahit anong salita."Huwag mong gawing masakit ito," ang bulong niya sa sarili, pero sa bawat pagtulo ng luha, pakiramdam niya ay may piraso ng kanyang puso na tuluyan nang nawawala. Gustong-gusto niyang isigaw ang sakit, pero hindi niya kayang gawin iyon. Masyado siyang nahihirapan. Sobrang sakit na hindi niya alam kung saan magsisimula o paano tatapusin ang lahat ng ito.Hinawakan niya ang kanyang dibdib, parang may bigat na hindi maipaliwanag. "David..." mahina niyang tinig. "Bakit mo ako iniwan? Anong ginawa ko? O baka naghihiganti ka sa akin? Nagkamali na ako ng minsan, pero inaayos kong muli ang lahat, hindi ba? Bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo na hindi mo pa ako napatawad? Bakit hindi m
Kinabukasan.Tahimik na nakaupo si Cherry sa loob ng coffee shop, hindi na mabilang kung pang-ilang beses na siyang nag-aantay sa isang tawag o mensahe mula kay David. Wala pa rin. Isang buwan na siyang nag-aantay, pero hanggang ngayon, puro tanong pa rin ang laman ng kanyang isipan.Ang mas masakit, parang siya lang ang naghihintay. Parang siya lang ang nasasaktan.Napabuntong-hininga siya at tumitig sa tasa ng kape sa harapan niya. Kumukulo pa ito, pero pakiramdam niya, parang nagyelo na ang kanyang puso sa sakit.Maya-maya, dumating si Marites at umupo sa harap niya. Agad nitong napansin ang namumugtong mga mata niya."Cherry... hindi ka na naman nakatulog, ano?"Napayuko si Cherry at pilit na ngumiti. "Siguro sanay na akong gising sa gabi at tulala sa umaga."Napahawak si Marites sa kanyang kamay. "Cherry, kailangan mong alagaan ang sarili mo."Napalunok si Cherry at nag-iba ang ekspresyon. "Paano, Marites? Paano ko aalagaan ang sarili ko kung hindi ko alam kung bakit nangyari ‘to?
Nakayuko si Cherry sa kanyang desk, pilit na idinadaan sa trabaho ang sakit na bumabagabag sa kanya. Hindi niya alam kung bakit biglang naglaho si David. Isang buwan na siyang hindi nagrereply, hindi tumatawag, hindi nagpaparamdam. Isang buwan na siyang nag-aantay, umaasa, at lumuluha sa bawat gabi.Napahawak siya sa kanyang dibdib, pilit pinipigilan ang muling pag-agos ng luha. Ayaw na niyang umiyak, ayaw na niyang magmukhang mahina. Ngunit paano kung hindi niya talaga kayang tiisin ang sakit?Sa loob ng tatlong taon, siya at si David ay magkasama. May mga pagsubok, oo, pero lagi silang nagkakaayos. Nung minsang na-fall siya sa iba, pinatawad siya ni David. Bumalik siya rito, pinatunayan niya na siya lang ang mahal niya. Kaya bakit ngayon, si David naman ang biglang nawala?Hawak niya ang cellphone, nag-alinlangan kung tatawagan ang pamilya nito. Ilang beses na siyang sumubok, ngunit pareho lang ang sagot nila."Wala kaming alam, Cherry. Hindi namin siya nakakausap."Ang huling pagka
Ngumiti si Cherry, kahit may mga luha pa ring dumadaloy mula sa kanyang mata. "Pangako, Marites, susubukan kong magpatuloy. Hindi ko alam kung paano, pero susubukan ko.""Yan ang unang hakbang, Cherry. Andito lang ako para samahan ka. Hindi kita iiwan," sagot ni Marites, yakap pa rin ang kaibigan. "Mahalaga ka, Cherry. At hindi mo kailangang mag-isa sa pagharap sa lahat ng ito."Habang niyayakap ni Marites si Cherry, naramdaman nila ang kahulugan ng bawat salita. Ang mga sugat na dulot ng pag-ibig ay hindi agad gumagaling, ngunit ang paghilom ay nagsisimula sa maliit na hakbang ng pagpapatawad at pagtanggap sa sarili.Muling tumingin si Cherry sa dagat, ang malamlam na mga alon ay patuloy na dumarating at umaalis, parang ang buhay din—punong-puno ng mga alon ng pagsubok at pagsisisi, ngunit palaging may pagkakataon na magsimula muli."Salamat, Marites. Alam kong hindi magiging madali, pero sa mga salitang sinabi mo, parang may liwanag na muli akong nakikita. Hindi ko pa alam ang buong
Ang mga salita ni Marites ay parang hangin na dahan-dahang humaplos sa puso ni Cherry. Isang init ang naramdaman niya mula sa yakap ng kaibigan, isang init na nagpawi sa ilang bahagi ng kanyang takot at panghihina. Hindi na siya nag-iisa. Ang mga galit at pagkabigo na kanyang kinikimkim ay unti-unting nawawala, dahil sa suporta at pag-unawa ni Marites."Marites…" Mahina ang tinig ni Cherry habang inilalabas niya ang mga huling patak ng luha. "Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala ka.""Magiging okay ka, Cherry. Kaya mo 'to. At hindi ako aalis," sagot ni Marites, mas malumanay ang boses. "Lahat tayo may mga pagsubok, at minsan, kailangan natin ng oras para maghilom. Pero matututo ka, at magiging mas malakas ka."Nagkatinginan sila, at ang mga mata ni Cherry ay punong-puno ng pasasalamat. Sa kabila ng lahat ng sakit na nararamdaman niya, naramdaman niyang may pag-asa pa. May pagkakataon pang makakabangon, at hindi na siya kailangang mag-isa."Sigurado ka ba na maghihilom pa ako?
Dahil sa gabing iyon, tinanggap ni Cherry ang isang katotohanan—tapos na ang kanila ni David. Kailangan na niyang magpatuloy. Hindi na niya kayang maghintay pa, at mas lalong hindi na niya kayang magpigil ng sakit.Habang nakatayo siya sa viewing deck, ang mga mata niya ay malabo sa mga luha. Ang mga ilaw mula sa malalayong isla ay parang mga alitaptap na unti-unting namamatay sa dilim ng gabi. At tulad ng mga ilaw na iyon, ramdam niyang dahan-dahang nauubos ang lahat ng nararamdaman niyang pag-asa."Cherry?" tumawag ang pamilyar na boses ni Marites. Lumapit ito sa kanya at inilagay ang kamay sa kanyang balikat."Ok ka lang?" tanong ni Marites, malalim ang tono ng kanyang boses. Alam niyang hindi madali kay Cherry ang lahat ng nangyayari.Cherry hindi sumagot agad. Tumayo siya roon, ang kanyang katawan parang bigat na bigat, ang puso niya parang may isang mabigat na bato na nakabaon. Nang maramdaman ang presensya ni Marites, napansin niyang gumagaan ng bahagya ang pakiramdam niya. Per
Makalipas ang ilang linggo, nanatiling malamig ang ugnayan nina Cherry at Capt. Jal. Hindi na tulad ng dati na kahit may distansya, ramdam pa rin niya ang presensya nito. Ngayon, parang may isang mataas na pader sa pagitan nila at tila wala nang balak si Capt. Jal na sirain iyon. Hindi naman iyon inaantala ni Cherry.Pero habang lumilipas ang mga araw, may iba pang bagay na unti-unting nagbabago.Si David.Nang huli silang mag-usap, sinabi ni David na magdiriwang siya ng kanyang kaarawan kasama ang mga kasamahan niya sa trabaho. Hindi naman iyon naging problema kay Cherry. Pero simula noon, hindi na ito tumawag. Wala ni isang mensahe.Sa una, inisip niyang baka abala lang ito. Pero lumipas ang isang linggo. Dalawa. Hanggang sa isang buwan na ang nakakalipas at wala pa ring paramdam si David.Nabahala na si Cherry.Habang hawak ang cellphone, kinakabahan siyang nag-type ng mensahe."David, nasaan ka na? Anong nangyayari?"Sinundan niya ito ng sunod-sunod pang text.— David, bakit di ka
Habang papalayo si Cherry ay napansin ito ni Marites. Nakakunot ang noo niya habang minamasdan ang kaibigan. Kitang-kita sa mukha ni Cherry ang bigat ng dinadala."Hoy, Cherry!" Lumapit si Marites at siniko ito nang bahagya. "Anong nangyari? Bakit parang gusto mong bumagsak ang langit sa balikat mo?"Pilit na ngumiti si Cherry. "Wala, Marites. Sinabihan lang ako ni Capt. Jal tungkol sa trabaho. May nagreklamo raw."Napaatras si Marites. "Ano?! Sinermunan ka ni Capt. Jal? Diyos ko, Cherry, anong ginawa mo?"Mahina ang boses ni Cherry nang sumagot siya. "Wala naman akong ginawang mali. Ginagawa ko ang trabaho ko pero sabi niya parang wala raw ako sa sarili."Nagtataray na hinampas ni Marites ang hangin. "Well, to be fair, minsan nga natutulala ka! Pero ano bang sinabi niya? May halong emosyon ba? May sinabing personal? Baka naman concern lang siya sa’yo?"Mapait na natawa si Cherry. "Concern? Hindi naman niya ako binigyan ng pagkakataong magpaliwanag, Marites. Malamig siya, parang wala
Pinilit ni Cherry na ngumiti kay Marites at iwasan ang tanong. “Oo naman. Tapos na. Matagal nang tapos,” sagot niya, pero kahit siya mismo, hindi naniniwala sa sinasabi niya.Tumango-tango si Marites habang nakahalukipkip. “Ah, ganun? Eh bakit ang lungkot-lungkot ng mukha mo?”Napairap si Cherry. “Hindi ako malungkot.”“Ahhh, hindi malungkot? Eh bakit para kang ewan diyan kanina, tulala, muntik pang mabasag ang baso?” inis na tukso ng kaibigan.Cherry sighed. “Marites, please lang. Ayokong pag-usapan si Capt. Jal. Ang importante, may David na ako. Siya ang mahalaga sa akin.”“Talaga ba?”Hindi agad nakasagot si Cherry.Dahil kahit anong pilit niyang sabihin na tapos na sila ni Jal… bakit parang ang puso niya, may ibang sinasabi?Pagbalik nila sa Blue Ocean Cruise Ship, agad na nag-ring ang phone ni Cherry. Si David.David: “Hey, love. Kumusta ka na?”Dama ni Cherry ang lambing sa boses ng fiancé niya, pero sa kabila noon, parang may kung anong bumabagabag sa kanya.Cherry: “Mabuti nam