ตอนที่24

ปารวีนั่งๆ นอนๆ บนโซฟามาพักใหญ่ เธอมองไปยังเมเลอร์นั่งนิ่งเป็นหินอยู่เป็นระยะ เพราะกำลังชั่งใจว่าจะถามชายหนุ่มดีไหมว่าธุระที่ราเดนกำลังคุย เขาไปคุยกับใคร และคุยเรื่องอะไร

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เมเลอร์หรือจะไม่รู้ว่าเขาถูกปารวีลอบมองอยู่เป็นระยะ ทว่าคราวนี้เหมือนจะมองอยู่นานกว่าเดิมเลยต้องเป็นฝ่ายที่เอ่ยถามหญิงสาวขึ้นก่อน

“เอ่อ...” ปารวียิ้มแห้ง และแล้วเธอก็ถูกเมเลอร์จับสังเกตจนได้ หากเขาเปิดโอกาสให้ถามมีหรือเธอจะไม่สนอง

“คุณราเดนเข้าไปคุยธุระอะไรเหรอคะ”

“ที่ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากำลังจะถูกยึด นายก็เลยมาเจรจากับเจ้าของที่ครับ”

คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวด “เกี่ยวอะไรกับคุณราเดนคะ”

“นายช่วยเหลือเด็กกำพร้าตลอดอยู่แล้วครับ แค่ไม่ค่อยมีคนรู้เท่านั้น”

“อ๋อ...เข้าใจแล้วค่ะ” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มร่าเมื่อรู้จุดประสงค์ของการมาที่นี่ของราเดน นี่น่ะเหรอที่เขาบอกกับเธอว่าไม่ใช่คนดีอย่างที่เธอคิด เธอว่ามันมากกว่าที่เธอคิดต่างหาก จากที่หลงรักเขามากอยู่แล้ว ตอนนี้บอกได้เลยว่าเธอหลงรักเขาหัวปักหัวปำไปแล้วจริงๆ

มองไม่ออกเลยว่าที่ราเดนบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนดีมันคือตรงไหน นับว่าโชคชะตาช่างใจดีเหลือเกินที่พาให้เขาได้มารู้จักกับเธอ คนอะไรมีน้ำใจกว้างขวางดั่งมหาสมุทรขนาดนี้

ร่างสูงในชุดสูทสีเทาเข้มสาวเท้ายาวๆ เข้ามาหยุดยืนตรงหน้าโซฟาที่มีหญิงสาวตังเล็กนอนหลับสนิท ดวงตาคมไล่มองสีหน้าของเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มขมวดคิ้วและยื่นมือไปวัดอุณหภูมิที่หน้าผากมน ความร้อนระอุที่รับได้จากการสัมผัสทำให้ราเดนรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ปารวีไข้ขึ้นสูง

“เธอหลับไปนานรึยัง” เสียงทุ้มเอ่ยกับเมเลอร์ในขณะที่กำลังช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้ม

“พักใหญ่แล้วครับ”

“โทรเรียกหมอไปที่บ้านด้วย”

“ครับ” เมเลอร์คิดเอาไว้ไม่ผิด เพราะเห็นปารวีบ่นปวดหัวก่อนจะกลับลงไป อีกทั้งใบหน้าของเธอยังซีดเซียว ทว่าเขาก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปแตะภรรยาของเจ้านาย

ออกจากตึกใหญ่ได้เมเลอร์ก็รีบเหยียบคันเร่งให้เร็วเท่าที่จะทำได้เพื่อกลับไปยังบ้านของเจ้านายให้ไวที่สุด ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงปารวีก็ถึงมือหมอผู้หญิงวัยกลางคนที่เมเลอร์โทรเรียกให้มาดูอาการของปารวีที่บ้านของราเดน

ซาร่าตรวจร่างกายของหญิงสาวในห้องนอนได้พักใหญ่ รวมกับซักประวัติจากราเดนคร่าวๆ ก็พอจะรู้ว่าทำไมปารวีถึงได้มีไข้ขึ้นสูง หมอหญิงวัยกลางคนมั่นใจแล้วว่าปารวีไข้ขึ้นเพราะเกิดการอักเสบจากการร่วมเตียงกับสามี

และนั่นก็เป็นเรื่องปกติที่หมอวัยกลางคนอย่างซาร่าจะเจอเคสแบบนี้จึงอมยิ้มขึ้นน้อยๆ ก่อนจะหันมาพูดกับราเดนไม่ให้เขาเป็นกังวล

“ไม่มีอะไรน่ากังวล ฉันจะฉีดยาแก้ไข้ให้เธอ แล้วก็จะให้ยาแก้ไข้กับยาแก้อักเสบเอาไว้ ยาแก้อักเสบต้องทานตามที่สั่งให้หมด ส่วนยาลดไข้ถ้าไม่มีไข้ก็หยุดทาน แล้วช่วงนี้ก็งดกิจกรรมบนเตียงไปสักอาทิตย์นะ”

“ครับ”

ราเดนเป็นลูกมือให้ซาร่าครู่หนึ่งทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มลงไปส่งซาร่าที่หน้าบ้านด้วยตัวเอง จากนั้นก็กลับไปที่ห้องนอนเพื่อเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ปารวีเป็นตัวช่วยอีกแรงเพื่อให้ไข้ของเธอได้ลดไวขึ้น

ระหว่างที่ราเดนกำลังไล่ถูผ้าขนหนูเปียกหมาดที่ลำคอของปารวี หญิงสาวก็ดึงมือของเขาไปแนบพวงแก้มของเธอเอาไว้

“แม่จ๋า...” เสียงแผ่วเบาที่พ่นออกมาจากริมฝีปากบางทำให้ราเดนรู้ว่าเธอกำลังละเมอ เขาปล่อยให้เธอจับมือแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ขณะที่เขาเองก็จับจ้องไปที่ใบหน้าหวานไม่วางตา ดวงตาคมไล่มองใบหน้าหวานซีดเซียวด้วยแววตาว่างเปล่า จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออก

“ผมขอโทษ” เขาเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา เธอจะรู้ไหมว่าตอนนี้เขาก็ยังไม่เคยเห็นว่าความรักของหนุ่มสาวมันมีความสวยงามอยู่ในนั้น คนที่เธอกำลังละเมอหาต่างหากที่มีความรักให้เธออย่างบริสุทธิ์และไม่คิดจะได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนนอกจากรอยยิ้มของเธอ

ปารวีตื่นมาในเช้าของวันใหม่บนเตียงเพียงคนเดียวอีกเช่นเคย ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆ ห้องจนมาบรรจบอยู่ที่ตัวเองอีกครั้ง ตอนนี้เธออยู่ในเดรสชุดนอนสีขาว อีกทั้งยังรู้สึกสบายตัวกว่าเมื่อวานมาก

ริมฝีปากบางขบเม้มพร้อมกับขมวดคิ้วบางเข้าหากัน จำได้ว่าเมื่อวานเธอนั่งรอราเดนจนเผลอหลับไป หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้ เดาว่าคงเป็นเขาที่พาเธอกลับมาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอแน่นอน แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน

มือเรียวเล็กเริ่มควานหาโทรศัพท์มือถือที่วางเอาไว้บนตู้ลิ้นชักข้างหัวเตียงหมายจะกดโทรหาชายหนุ่ม ทว่าเธอก็เห็นข้อความของเขาก่อน

‘เมื่อวานคุณไม่สบาย ผมเลยให้หมอมาดูคุณ เธอฉีดยาลดไข้ให้คุณ แล้วผมก็เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ ยาอยู่ในลิ้นชัก คุณต้องทานอาหารให้ตรงเวลา แล้วก็ทานยาให้ครบตามที่หมอสั่งด้วย ตอนนี้ผมอยู่สิงคโปร์ อาจจะต้องอยู่ที่นี่อีกหลายวัน ดูแลตัวเองดีๆ ด้วย เข้าใจใช่ไหม’

ริมฝีปากบางเริ่มคลายจากการขบเม้มเป็นยิ้มร่าที่รู้ราเดนห่วงใย ทั้งเมื่อคืนยังดูแลเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอด้วยตัวเองเช่นคืนที่ผ่านมา จากคราแรกที่แอบเคืองว่าเขาไม่อยู่กับเธอในห้อง ตอนนี้กลับรู้สึกรักเขาเพิ่มมากขึ้นไปอีกหนึ่งระดับ

เมื่อสบายใจเรื่องของราเดนไปได้ ปารวีก็ทิ้งตัวนอนลงอีกรอบ จากนั้นก็กดโทรศัพท์มือถือโทรหามุขรินทร์ เพราะตั้งแต่เพื่อนเธอออกไปจากบ้านก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย คราแรกเธอคิดว่ามุขรินทร์เที่ยวเสร็จและกลับถึงบ้านแล้วจะโทรหาเธอเสียอีก ทว่าก็ไม่มีแม้แต่ข้อความของเพื่อนเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือของเธอ