Chapter 2

Pagkagising pa lang ni Mikaela kinabukasan ay si Benedict kaagad ang pumasok sa isip niya. Naisipan niyang tawagan ito upang magkausap sana silang dalawa ng asawa. Nagbabakasakaling gising na ito dahil masyadong maaga naman ang naging gising niya.

Nasa labindalawa o labintatlo rin ang pagitan sa oras ng Pilipinas at Amerika. Kahit na alam ni Mikaela ang laki sa pagitan ng oras sa bansang iyon ay pinipili niya pa ring magpuyat makausap lang sana ang asawa at anak ngunit ni minsan ay hindi iyon nangyari. May ilang beses na tinatawagan niya ito subalit tila lagi na lang itong nagmamadaling kausap siya at pagkaraan ay binababaan siya ng tawag.

Ang rason kung bakit siya bumalik sa Amerika, bukod sa kagustuhan niyang makasama ang anak at asawa, ay nais niya rin sanang magkaroon silang tatlo ng quality time bilang isang buong pamilya lalo pa at isang mahalagang araw sa kaniya ang araw na iyon. Iyon lang sana ang tanging hiling niya para sa kaniyang kaarawan nang taon na iyon.

Nakailang ring na subalit hindi pa rin sumasagot sa tawag niya si Benedict. Sinubukan niya ulit itong tawagan ngunit ni-reject lang nito ang tawag niya.

Nawawalan na sana siya ng pag-asang matutupad ang hiling niya ngunit kaagad ding tumunog ang cellphone niya at isang mensahe mula rito ang natanggap niya.

[I just woke up. Bakit?]

Kaagad naman niyang sinagot ang mensahe nito pagkabasa noon, [Libre ka ba mamayang lunch? Gusto ko sanang kumain sa labas with Lilia.]

[Okay, itext mo na lang sa akin ang address.] Iyon lang ang tanging naging sagot nito kaya tanging okay na lang din ang naisagot niya rito.

Pagkataps ng palitan nila ng mensahe ay hindi na ito nag-abalang magreply ulit sa kaniya. Nakaramdam siya ng pagtatampo rito dahil hindi man lang nito naalala na kaarawan niya nang araw na ‘yon. Kahit pa aware na si Mikaela sa bagay na ‘yon ay hindi niya pa rin maiwasang masaktan lalo pa at minahal niya rin naman si Benedict.

Nagsimula siyang ayusin ang kaniyang sarili gaya ng lagi niyang ginagawa. Naghilamos siya ng kaniyang mukha at pagkatapos ay nag-apply siya ng ilang skin care products sa kaniyang mukha upang mapanatili ang kinis nito.

Pababa na sana siya nang marinig niya ang boses ng kaniyang anak at yaya nitong si Ester na nanggagaling mula sa ibaba. Kaagad naman siyang napansin nang mga ito at binati siya.

“Good morning po, Madam. Mukhang malungkot po ata kayo?” puna ni Ester sa kaniya.

Bigla namang nagsalita si Lilia na mas lalong ikinasama ng loob niya. “Daddy and I already agreed to accompany Tita Aireen to the beach tomorrow. Hindi pwedeng sumama si Mommy doon dahil kapag sumama siya, nakakahiya lang.” Ngumuso pa ito kasabay ng pagkunot ng noo. “And Mommy is so mean, lagi na lang siyang nagsusungit kay Tita Aireen—”

“Mam Lilia, bad po iyan. Nandito po ngayon ang mommy mo. Siya pa rin ang mommy mo. You should respect her. I told you ‘di ba na dapat maging good girl ka? Masasaktan ang mommy mo niyan. Gusto mo ba ‘yon?” Pilit mang pinapayuhan ni Ester ang anak ay kita niya pa rin ang pagkadisgusto ng anak niya sa kaniya.

“I know that, but Daddy and I both like Tita Aireen more than Mommy. Hindi ba pwedeng si Tita Aireen na lang ang maging mommy ko?”

Hindi na nakapagsalita pa si Ester. Samantalang hindi na rin matagalan ni Mikaela ang naririnig mula sa anak. Sa dalawang taong nakalipas, silang dalawa palagi ng anak ang laging magkasama. Hindi naglaon ay naging close rin kay Benedict hanggang sa magpasya si Benedict na manatili sa Amerika upang doon itayo ang kanilang negosyo. Labag man sa kalooban niya ay hinayaan niyang manatili ang anak niya rito dahil iyon ang nais ng kaniyang anak. Ayaw niya namang nakikitang malungkot ito kaya pumayag na rin siya.

But then…

Tulala lang si Mikaela na nakatayo roon at kulang na lang mawalan siya ng dugo sa mukha dahil sa pamumutla. Hindi na siya nakagalaw.

Binitawan niya ang trabaho niya sa Pilipinas at tuluyan nang bumalik ng Amerika dahil sa pagnanais na makasama ang kaniyang anak at mabuo ang kanilang pamilya ngunit hindi niya aakalaing hindi na pala siya kailangan ng mga ito. Tila may nakabarang bato sa kaniyang lalamunan habang parang pinipiga naman ang kaniyang dibdib. Kaagad na naglakad si Mikaela pabalik sa kaniyang silid at muling ibinalik ang mga regalong binili niya pa sa Pilipinas sa loob ng kaniyang maleta.

Ilang sandali pa ay nagpaalam si Ester sa kaniya na ipapasyal lang sandali sa labas ang kaniyang anak at kung sakaling may kailangan siya ay tawagan lamang niya ito.

Napaupo naman sa gilid ng kama si Mikaela dahil sa bigat ng nararamdaman. Pakiramdam niya nang mga oras na iyon ay nag-iisa na lang siya. Binitawan niya ang kaniyang trabaho at bumalik ng Amerika para sa isa sanang masayang pamilya ngunit tila yata wala na siyang halaga pa sa buhay ng mga ito. Para lang siyang isang patapong pilit na isinisiksik ang sarili sa lugar na hindi siya nababagay. Parang isang malaking kahibangan lang ang pagbalik niya roon.

Ilang minuto ang lumipas ay nagpasya na siyang lumabas. Pinili niyang maglakad-lakad kahit na hindi niya alam kung saan siya patutungo.

Halos patanghali na nang maalala niya ang naging usapan nilang dalawa ni Benedict na kakaen silang tatlo bilang isang buong pamilya. Dahil sa narinig niya nang umagang iyon mula sa kaniyang anak ay nagdadalawang isip na tuloy siya kung itutuloy pa ba nila ang kanilang usapan. Bago pa man siya makabuo ng desisyon ay nakatanggap na siya kaagad ng mensahe mula kay Benedict.

[May importante akong gagawin ng tanghali, so lunch is cancelled.]

Hindi na nasurpresa pa si Mikaela sa kaniyang nabasa. Sanay na siya. Alam niya na noon pa man na siya lagi ang least priority nito at kahit na kailan ay hindi siya nito bibigyang halaga.

Ni minsan ay hindi niya ito nakasamang lumabas. Ni minsan ay hindi siya nito niyayang mag-date man lang at ni minsan ay hindi siya nito inalala maging ang kaniyang nararamdaman.