KUMIKIROT ang sentido at batok ni Miguel. Dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mata. Nanlalabo ang paningin niya at matagal bago siya nakapag-adjust. Madilim ang lugar na kinalalagyan niya. Akma siyang tatayo para masipat ang buong lugar nang bigla siyang natumba.
Nakatali ang mga binti at kamay niya sa upuan. Sinubukan niyang kalasin iyon sa pamamagitan ng malakas na pwersa pero mukhang alambre pa ang ginamit na panali.
"I-It's pointless, Miguel. Kung gusto mo makaalis diyan, putulin mo na lang ang kamay at paa mo." Garalgal ang boses ng babae. Um-echo iyon sa kwarto at hindi niya alam kung nasaan ito.
"Andrea?"
"I warned you. Akala ko, aalis ka at magpapakalayo-layo. Akala mo ba, nagbibiro ako?!"
&ldquo
She promised na hindi siya magseselos. And so, she was trying so hard not to curse this Andrea in her head.Andrea, ang caretaker ni Mrs. Scott sa pamamahay nito kung saan niya nakita si Miguel. Ito lang naman ang pinagseselosan niya sa nakalipas na ilang linggo.Pero kailangan niyang kalmahin ang sarili.Miguel said na wala silang ginawa. Kahit gusto niyang isumbat dito na nalasahan niya ang lipstick sa labi nito nang gabing iyon, pinili niyang intindihin."Ang hirap palang hindi pag-isipan ng masama at isawalang bahala ito..." bulong niya sa sarili.Pumunta siya sa nurse' station para magtanong kung may pasyente ang mga ito na Andrea Miles. Wala naman kasing nasabi si Brix tungkol sa babae.
MIGUEL WAS still in the process of picking up his self, at walang araw na hindi niya pinapaalala rito kung gaano ito kahalaga sa kanya, at kung gaano ito kamahal-mahal.In the past days, inflicting pain and self-pity was his favorite pastime, kaya humingi na siya ng tulong sa psychiatrist. Hindi naman tumanggi pa si Miguel. Aside from feeling alone in the ship for over a decade, ay nabigla at nauwi sa trauma ang mental state nito sa sunod-sunod na problemang dumating nang umuwi ito. Ayon sa doctor, it's a good sign na hindi ito binabangungot.Malaking tulong din sa kanilang mag-asawa ang moral support ng mommy niya, lalong-lalo na ng mga kaibigan ni Miguel na tinuring na nitong mga kapatid. At ang kambal nila, kahit walang alam sa nangyayari ay palaging nagpapangiti sa kanila.Unti-unti ay bumabalik ang
IT TOOK HER longer to encourage Miguel na sumama sa kanya at bisitahin si Andrea sa ospital. Gusto niya rin sanang isama ang kambal kaya lang baka ma-misunderstood ng mga ito ang pakay niya, lalo na si Mei-Mei na nagsisimula nang magmaldita sa ibang bata.Mabilis naman nilang natungo ang kwarto ni Andrea. Iyon nga lang, inatake na naman ng pag-aalinlangan si Miguel."Babe, it's ok. It's not your fault, hm?" Pinisil niya ang kamay nito."Pero..."Kunot-noong nagpalipat-lipat ang tingin nito sa kanya at sa saradong pinto ng kwarto ni Andrea."It will be ok, Miguel. Kasama mo 'ko. Magsisilbing closure na rin ito, and you will be free from guilt na hindi mo naman dapat maramdaman."
MIGUEL'S PROMISED wedding for her became their silver wedding. Sa dami ng ganap sa buhay nila, hindi nila namalayan na 25 years na nilang pinagtiyatiyagaan, hinihila pataas ang bawat isa, nagkukulitan, nag-iiyakan, nagbabangayan, at pinipilit makuntento sa isa't isa—hindi pinipilit, kung 'di pinipili.Yes.After long years of dealing with her jealousy and long years of supporting him with everything, nag-aaway man sila o hindi—at the end of the day, they would sleep on the same bed. Hugging or not, it doesn't matter, dahil magigising na lang sila na magkayakap.At ngayon nga ay pinagdiriwang nila ang kanilang ika-25 anniversary as husband and wife.Munting salo-salo ito kasama ng mga malalapit na tao. Hindi niya nga alam kung bakit ang bongga n
Early 2005 “AYAN! DAPAT GANYAN ang ayos mo araw-araw, hindi iyong para kang nakikipag-contest sa daddy mo sa pagiging lalaki. Kamukha ka lang ng daddy mo, pero babae ka, girl!” tili ng baklang make-up artist habang pinagmamasdan ang obra nito sa mukha ni Ritchelle. Pilit na ngiti naman ang sinukli niya rito saka tumingin sa salamin. Halos hindi niya na makilala ang sarili sa kapal ng make-up, lalong-lalo na sa pulang-pula niyang labi. At dahil may gupit-panlalaki siya, kinailangan niyang magsuot ng wig. “Oh, natulala ka sa sarili mo, ‘no? Ganyan ang babae, ok?” Napapikit siya nang mariin nang bumirit sa tainga niya ang bakla. Ang lakas nito manermon dahil close relative ito ng daddy niya. She rolled her eyes at him. “Bakla, birthday ko ngayon. Meaning, this is my day, not for your nonsense lecture na akala mo magulang kita. At isa pa—” Kumuha siya ng tissue at marahas na pinunasan ang labi niya, “debut ko ngayon, hindi ako sasayaw sa club. Ano itong make-up na ito?!” “Huwag mong
NAGDIDILIM ang paningin ni RC. Sinisipa niya lahat ng madaanan ng paa niya, kahit pa ang mga drum na punong-puno ng basura. Hindi niya maatim na pinagpalit lang siya ng ex niya sa isang drug addict. Just because the jȇrk looked cool in her eyes, pinagpalit nito ang isang mayaman na katulad niya. Trip niya lang talaga magsuot ng salamin at magmukhang nerd, pero hindi naman ibig sabihin no’n na hindi siya cool. Sa sobrang inis niya, nabugbog niya ang lalaki nito dahilan para lalo siyang kamuhian ng babae. Kaya ngayon, mga kawawang bagay sa daan ang pinagbubuntunan niya ng galit niya, hanggang sa mapunta siya sa lugar kung saan may nagkukumpulan na mga lalaki at abala sa paninigarilyo at pagtatawanan. Lima silang lahat at pawang mga nasa 20s na. Kumpara sa kanya na 18 years old pa lang, matangkad lang ang mga ito sa kanya, ngunit hindi nalalayo ang laki at batak ng pangangatawan nila. “Well, well, I feel sorry for good-for-nothing jȇrks like you,” tawag-pansin niya
THE LAST ONE—that’s what Ritchelle said. Ayaw niyang makita ulit ang mga ito kaya iyon ang pinili niya. Nagtatatalon pa sa tuwa si Brix na akala mo nanalo sa lotto, pero agad din itong napatigil at napadαing sa sakit na natamo sa sipa niya. Pumalakpak na lamang ito at nag-thumbs up sa kaibigan. “The best ka talaga!” Iyon ang huli nitong sinabi bago sila maghiwa-hiwalay ng landas. Kasama ni Brix ang kaibigan niyang si Kyla, at siya naman ay kasama ni RC. At ngayon nga ay nasa isang classroom sila. Sarado ang pinto at mga bintana. Mabilis din na ginilid ni RC ang mga upuan, at ang ilan ay pinangharang pa sa pinto, saka ito umupo sa gitna ng classroom. “Well then, start dancing.” Nakagat niya ang ibabang labi. Nanigas din siya sa harap nito habang nakatingin sa mga mata nito. Ang huling option nga ang pinili niya para sana hindi na sila guluhin ng dalawang lalaki, pero may nakalimutan siyang isang bagay—hindi siya ma
RITCHELLE DECIDED to have their date the next day para matapos na agad ang mga oras niya na kasama si RC. Alam niyang natapakan niya masyado ang pagkalαlaki nito sa match na naganap, knock-out ba naman at sa harap pa ng maraming tao, pati na ng mga kaibigan nito, pero wala na siyang pakialam. Magdamdam ito o magtago sa lungga, much better. At dahil hindi naman seryosohan na date ang pupuntahan niya, hindi siya mag-e-effort para dito. At isa pa, may girlfriend ito. Huli na nga nang maalala niya ang bagay na iyon. And so, she decided to wear a T-shirt and maong shorts. Nagsuot din siya ng short wig para magmukha siyang lalaki. Ang paalam niya rin sa dad niya ay pupumunta siya sa tambayan niya. Ayaw niyang sabihin dito na may date siya. Hindi niya nga alam kung papayagan na siya nitong magkaroon ng boyfriend. O baka kapag nalaman ng dad na date ang pupuntahan niya ay pilitin nito na iuwi niya ang lalaki. Hindi niya pwedeng gawin iyon. Ayaw niyang maipit an