Chapter 4: Started following you

It’s close six in the evening when I arrived home. Cassidy’s standing state on the door welcomed my entrance. Nauna kasi siyang umuwi kasi sinamahan ko pa si Vaness kanina kay Miss Ayeen.

“So, how was it? How’s your overacting best friend?” tanong niya kaagad ng magkakrus ang mga braso at umirap ng panandalian.

I sighed before I totally faced her with my hands holding the straps of my bag, “Cass, you know...hindi mo naman kailangan gawin iyon kanina sa gitna ng klase.” panimula ko. Halatang pagod na din sa naging araw sa eskwelahan.

Napansin kong bigla siyang naging mapangahas at sa tingin ko ay sasaktan niya nanaman ako. Takot akong nagbaba ng tingin dahil sa hindi makayanang pintig ng puso ko dulot ng pangamba at takot.

Tumayo siya ng tuwid at dinuro ako ng may talim sa mga mata, “You not tell me what to do! Gagawin ko ang gusto ko! WALA.KANG.PAKEALAM. You understand that?!” naiwas ko kaagad sa kanya ang paningin ng biglang nanuot sa akin ang pagtaas niya ng boses.

“Sampid ka lang dito, Carmilla, kaya wala kang karapatan na diktahan ako sa anumang gagawin ko! Hindi kita pinsan! Hinding-hindi kita magiging pinsan! Naiintindihan mo ba ‘yon?! Wala akong pinsan na kasing cheap mo! Ninyo ng kaibigan mong mas cheap pa sa pulubi!” tuloy-tuloy na palatak niya, gigil na gigil.

Biglang nanumbalik sa isipan ko ang banta niya saakin kanina sa loob ng classroom. Magkahalong pangamba at takot ang aking naramdaman. Ano kaya iyon? Hihilingin niya nanaman ba kay Tita na ikulong ako sa bodega ng buong gabi? Hinding-hindi ko iyon malilimutan na sa tuwing ipinakukulong niya ako sa bodega ay pawang dilim at sahig lang ang aking kasama. Kahit anong kumbinse sa kanya ni Tita Alodia na huwag na sanang humantong sa ganoon ay wala siyang magawa sa kagustuhan ng anak. Mahal na mahal niya ito sa puntong nagiging sunud-sunuran na siya.

Hindi ko na alam ang isasagot sa mga sigaw niya. Ilang beses niya ng ipinamukha at isinisiksik sa aking utak na hinding-hindi magiging pinsan ang turing niya saakin kahit ano pa ang mangyari. Napakasakit para sa akin no’n lalo na dahil hanggang ngayon ay pinapangarap ko pa din na sana ay maging magkaibigan kami at magkakasundo kami, hindi lang bilang magkaibigan kundi bilang magpinsan na rin. Pero masyado nga yata talagang malupit ang tadhana sa akin. Hindi naman sa hindi ako kuntento kay Vaness, talagang gusto ko lang din maranasan ang pakiramdam na magkasundo kayo ng kapamilya mo, lalong-lalo na ng pinsan mo.

“Sobra naman ata ‘yan, Cass.” nakayuko at nanghihina kong sabi.

“Sobra? Ako sumusobra? Halika rito...” tinuro-turo niya pa ang sarili niya bago ako nilapitan at hinawakan ng mariin sa braso. Kinaladkad niya ako papasok ng bahay na halos ikinatumba ko na sa sobrang lakas ng pagkakahawak at pagkakahila niya sa akin.

Kahit magreklamo man ako ay tiyak hindi niya ako pakikinggan. Patuloy niya akong hinila hanggang sa makapasok na kami sa bukana ng sala. At ng nakuntento ay saka niya lang ako binitawan. Ramdam ko ang hapdi pagkabitiw niya na dulot ng kanyang kuko na bumaon ng husto sa aking braso. Ngunit mas pinili kong itikom ang aking bibig, nananakit ang dibdib ko sa nangyari at tila nahihirapan akong huminga pero hindi ako nagreklamo.

“IKAW ANG SUMUSOBRA, CARMILLA! How many times do I have to tell you huh?! Huwag kang pabida lagi! Wala kang karapatan at dapat alam mo ‘yan! Itatak mo iyan sa isipan mo!” sabay diin niya ng paulit-ulit ng index finger niya sa bandang sentido ko.

Napapikit ako sa sakit ng bawat hiwa sa aking puso na dulot ng kanyang mga binitawang kataga. Hanggang ngayon pala ay pawang mga sariwa pa rin sa aking damdamin kung sambitin at ipamukha niya sa akin ang mga iyon. Hindi ako makasagot sa kanya, ni pag tingin ng diretso sa mga mata niya ay hindi ko kayang gawin sa ngayon. Wala akong lakas ng loob. Madami pa siyang ibang panlalait na sinabi sa akin at hindi nga ako nagkamali ng narinig sa kanya ang tungkol sa classroom. Iyong tinulak siya ni Vaness pagkatapos niya akong biglang sampalin.

“What is happening here?” napatigil lang si Cassidy sa pinagsasasabi niya sa akin ng umusbong ang boses ng kanyang ina, si Tita Alodia.

Bigla akong nabuhayan ng loob kahit hindi din naman siya ganoon ka bait sa akin. Sa halip nga ay hindi niya rin ako gusto, pero kung ikukumpara sa anak niya, ay walang panama ang pagkakaayaw niya sa akin kumpara sa pagkakaayaw sa akin ni Cassidy. Dahil sa presensiya niya ay may dahilan na akong makahinga ng maluwag at mabawasan ang takot. Kahit sunud-sunuran siya sa sariling anak ay naaawat niya naman ito kahit papaano.

“Mom, here she goes again...napaka attention-seeker niya palagi! Kanina sa school bida-bida nanaman siya kaya lagi akong inaaway ng classmates namin! Sue her! Ugh!” sumbong niya sa ina na ikinalaki ng mga mata ko.

Hindi iyon totoo, Tita! Biglang angal ko sa isipan. Naitikom ko ng mahigpit ang aking mga labi at nakatingin lang kay Tita ng may halong pagmamakaawa sa mga mata na paniwalaan niya ako kung sakaling pagsasalitain niya ako. Napansin kong pinagkrus niya ang mga braso bago nagtaas ng isang kilay sa akin.

“Is that true, Carmilla?” mahinahong tanong niya pero ramdam ko na ang talim sa pagkakasabi niya nito.

Nangangapa ako sa sasabihin pero mas nangingibabaw sa aking puso’t isipan na sabihin ang totoo. Hindi naman kasi talaga ako ang dahilan kung bakit parati siyang inaaway, it’s only her own perception.

“T-Tita,” nanginig ang boses ko. Takot ang bumalot sa aking sistema. Nanatili lamang siyang nakatitig sa akin ng walang buhay ang mga mata na mas lalong ikinalamig ng aking mga kamay. Nanlalamig ako sa kaba. But still, I forced myself to talk.

“Hindi po iyon totoo. K-Kaya po siya inaaway ng mga kaklase namin kanina dahil sinampal niya ako.” nagbaba ako ng tingin bago ko iyon dire-diretsong sinabi. Pilit ko pa ring kinakalma ang sarili.

Tita Alodia is not unfair, she is just being a mother to Cassidy, kung kaya’t minsan kahit hindi na totoo ang mga pinagsasasabi ng anak niya ay pinaniniwalaan niya pa rin ito dahil nga sa dahilan na anak niya ito. Siguro takot din siyang magalit sa kanya ang nag-iisang anak niya. Napapaisip nga ako minsan, gano’n ba talaga kapag nanay ka na? Parang nagsisikap ka talaga ng husto para hindi magkaroon ng sama ng loob ang anak mo sa’yo? Pero bakit wala na ba talagang ibang paraan para kahit papaano man lang ay maitama ang mga maling ginagawa ng anak? Hindi ko maintindihan, siguro nga hindi ko pa talaga iyon maiintindihan sa ngayon kasi hindi pa naman ako nagiging magulang.

“Are you saying that Cassidy slapped you inside your class earlier?” nanliliit ang mga mata at mariing tinanong ni Tita sa akin, tila may nakaabang na kung ano na nakadepende sa isasagot ko.

“Mom! No! She is lying! She is just twisting the situation! Do not believe her!” sabay baling at sugod ni Cassidy sa akin.

“You bitch!” sigaw niya sa harapan ng pagmumukha ko. “Bawiin mo iyong sinabi mo! You’re lying, Carmi! Damn it!” dugtong niya pa. Napapikit ako sa sobrang lakas ng boses niya.

“Cass, that’s enough. I wanna hear out what she has to say,” sabat naman ni Tita. Para akong nabuhayan talaga ng loob sa sinabi niya! May pag-asa sa aking puso na pakikinggan niya ang aking isasagot.

“What?! You’ll believe her, Mom?! Really!” baling ng aking pinsan sa ina na nasa likuran na nakahilig lamang sa railings ng glass staircase ng kanilang bahay.

“Hija, I just want to hear of something she want to say, I am not saying that I believe her already.” kalmanteng ani Tita sa anak.

Cassidy did just give off a too much of a heavy sigh before rolling her eyes. Padabog niyang nilisan ang sala bago kami tuluyang iniwan sa aming kinatatayuan, but what I can see is Tita Alodia’s eyes with fear, following the trance of her straying daughter. Bigla ay nakita kong hindi na siya mapakali, alam na alam ko ang reaksiyong iyan. Natatakot siyang magkaroon ng sama ng loob sa kanya si Cassidy.

“Tita,” lapit ko sa kaniya. Bigla ko namang nakuha ang atensiyon niya pero mas napansin ko lang ang pagiging balisa niya.

Halatang hindi niya alam ang sasabihin pero dahil naiintindihan ko ang sitwasyon niya ay inunahan ko na siya dahil ayokong nahihirapan siya.

“Ayos lang po. I know you are very much worried of her, just don’t mind me. Ayos lang ho ako.” kumbinse ko sa kanya bago binigyan ng nakasisiglang ngiti.

Nakatingin lang sa akin si Tita pero alam kong sa sinabi ko ay napanatag siya ng kaunti. Hindi na man siya sumagot bago ako iniwan para puntahan ang anak, alam ko sa sarili kong binigyan niya ako ng pagkakataong magsabi ng eksplenasyon ko. Somehow, I can feel it....hindi niya man ako gusto pero pinakikinggan niya pa rin ang kung anumang sasabihin ko. And I am already contented with that.

Pagkatapos ng pangyayari ay nagpasiya na akong umakyat ng kwarto upang makapagbihis, pero bago pa ako makapasok ng tuluyan sa aking pintuan ay muling nangibabaw ang tinig ni Tita Alodia.

“Pinadala ko na riyan ang pagkain mo kanina, diyan ka nalang kumain sa loob. Saka mo nalang ibaba at ipahugas sa kasambahay sa ilalim kapag tapos ka na.”

Mas lalong gumaan ang pakiramdam ko. Totoo nga pala, kahit gaano mo pa naramdaman na malupit ang mundo sa’yo, may babawi pa rin talagang kaginhawaan at kaligayahan sa buhay mo. Although Tita doesn’t like me, I can still feel na nag-aalala din siya sa akin minsan. I am still thankful to have her as my aunt.

Nagpasalamat ako sa kaniya bago tuluyang pumasok sa aking silid. Hays, what a tiring day...inilagay ko sa aking mini sofa ang aking bag bago ibinagsak ang sarili sa sariling kama at pumikit. Binabalikan ang halo-halong pangyayari sa araw na ito, nang biglang tumunog ang ring tone ng aking cellphone. Nakuha kaagad nito ang aking atensiyon kaya bumangon muna ako at kinuha ito sa pocket ng aking skirt uniform para matignan ng maayos ang caller. And yeah, it’s Vaness.

Napapikit ulit ako saglit bago s-win-ipe papuntang left side para masagot na ang tawag niya. Hindi pa man nagdadalawang segundo ay hindi nga ako nagkamali sa naisip na dahilan ng itinawag niya ng ganitong oras. Kadalasan kasi ay nagcha-chat lang kami. Hindi pa man nagtatagal ay nailayo ko na kaagad sa tenga ang cellphone dahil sa lakas ng boses niya. Hay nako, ano pa bang bago? Pero hanggang ngayon ay talagang hindi pa din nasasanay ang tenga ko sa tinis at lakas ng boses niya.

“HOY BABAE! KANINA PA AKO CHAT NG CHAT SA’YO! ANO NA?! IKAW HA! MAY HIDDEN AGENDA KA NA SA AKIN LAGI! DRACO PALA HA! BUKAS KA SAKEN! NAKU, NAKU, CARMI! HINDING-HINDI MO AKO MATATAKASAN! HAHAHAHA! AKALA MO WALA NA IYON KANINA DAHIL UMUWI NA TAYO? HAH! HUWAG AKO, CARMI. BAKA NAKAKALIMUTAN MONG MAGKIKITA TAYO BUKAS? HAHAHAHAHAHAHA...” tuloy-tuloy niyang sabi! Jusko, hindi ba ito napapagod sa kakaputak palagi? Napailing-iling na lang ako.

Nababaliw na talaga siya. Pero kahit gano’n tawa pa rin ako ng tawa sa kaniya. Hindi ko na sa kaniya kinuwento ang tungkol sa nangyari kanina dito sa bahay dahil wiling-wili siya sa kakatukso sa akin ng kung ano-ano tungkol sa kanina. Ng binalikan ko ang alaalang iyon, bigla akong namula ng naalala ang sinabi ni Draco bilang paalam.

Take care, beauty... ‘beauty’

Bigla ko nalang nasapo ang aking dalawang pisngi dahil sa kahihiyan, dugtungan pa ng kakwelahan ni Vaness.

“EHEM..TAKE CARE, BEAUTY.” at inulit pa nga! Ginaya niya din kung paano iyon sinabi ni Draco sa akin kanina! Grabe na talaga ‘tong babaitang ‘to.

“Tumigil ka nga diyan..” saway ko sa kaniya ng nakabawi.

“AYIEEE KINIKILIG! EDI..SANA ALL! IKAW NA!” hirit niya nanaman. Hay nako, hindi ko na alam anong gagawin para mapatigil siya.

“Pero seryoso, Carmi...kapag niligawan ka no’n magpapalamon na talaga ako sa buong section natin! Well, maliban lang diyan sa bruha mong pinsan.” sabi niya pa.

Natawa na lang ako sa kasiglahan niya parati. Isa din iyan sa nagustuhan ko sa kaniya, parati siyang jolly at cheerful, pero iyon lang..hindi ko na maiaalis ang pagkakaayaw niya sa pinsan ko. Kung sa bagay ay hindi ko rin naman siya masisisi kung bakit.

“Sira ka talaga, Van.” tatawa-tawa kong ani, nagtawanan kaming dalawa.

Meanwhile, bigla na naman siya nagbukas ng panibagong topic. This time naging kuryoso ako.

“OMG! OMG! I-open mo iyong sin-end ko sa’yo! Daliiii!!!” sunud-sunod niyang utos na kaagad ko namang sinunod.

Susmaryosep! Ka dami niya na nga naman talagang messages! Mantakin mo ba naman ang 336 unread messages?! Pero ang nakakuha sa aking atensiyon ay ang latest na sin-end niya, hinuha ko...it’s a picture. Hindi ko pa kasi lubusang nakikita kasi blurred pa ito, naglo-loading pa.

Nakakunot pa din ang aking noo ng bigla itong naging klaro. At...at...hindi ko...hindi ko alam ano’ng sasabihin! Hindi ko alam bakit ako kinakabahan!

“V-Van...T-Totoo ba ‘to?” utal kong tanong dahil hindi ko talaga alam ano’ng sasabihin.

“HAH! AKO LANG ‘TO, CARMI!...AKO LANG ‘TO!” malakas na sagot niya pero sa kauna-unahang pagkakataon, parang tinanggap na ata ng eardrum ko ang matagal niya ng iniiwasang tinis at lakas ng boses ng aking kaibigan. Tila nabibingi ako.

Paano ba naman kasi...it’s a screenshot picture na may nakapaloob doon ng, ‘@jacksondrao just followed you back’. He just followed back Vaness! Great! Meaning...meaning nahanap ni Vaness ang account niya!

“KITA MO NA? HAH! O ANO, BILIB KA NANAMAN SA POWERS KO? HAY NAKO, CARMI. PASALAMAT KA LANG TALAGA DAHIL KAIBIGAN KITA! MAHAL KITA! AKO NA ANG GAGAWA NG TULAY OH! SA’N KA PA DIBA? HAHAHAHAHAHHA...” kunwaring seryoso pang pagpapaliwanag niya sa akin ngunit sa huli ay hinaluan ng tawa.

Nasapo ko nalang talaga ang noo ko, grabe talaga siya! Hindi ko na alam ano ang gagawin para patigilin siya.

“Tumahimik ka nga riyan, Vaness. Ang ingay-ingay mo. Who knows? Baka may girlfriend ‘yong tao tapos...” hindi ko na natapos ang sasabihin ng biglang na-realize ang nasabi ko! What? No, no, no...Ugh! Bakit naman kasi iyon ang lumabas sa bibig ko?

“UYYYY! CURIOUS SIYA KUNG SINGLE O HINDI! HAHAHAHAHAHA..NAKO, MUKHANG SERYOSOHAN NA ‘TO, CARMILLA HA...KAPAG IKAW NAHULOG...” kaya ayan! Nagkaroon lang siya ulit ng lakas ng loob at bala para tuksuhin nanaman ako. Ang galing mo, Carmi!

“Ano ka ba, Van! Tumigil ka na nga kasi...” saway ko pa kuno dahil naiilang at nahihiya na naman ako. Hindi ko na alam paano pagtatakpan ang sarili dahil do’n pa lang, wala na akong lusot dahil ako din naman mismo ang nagsabi!

Patuloy pa din siya sa pagtutukso at hindi ko nalang pinapansin dahil wala na akong mas ikahihiya pa sa hiyang nararamdaman ko ngayon. Going on pa din ang call pero inabala ko nalang ang sarili sa pagkalikot ng kung ano-ano sa aking apps hanggang sa nags-scroll ako ng mga posts ng biglang may nag notify sa aking notifications.

Ng makita kung ano iyon ay bigla kong nabitiwan ang aking phone! Nagkaroon ito ng tunog ng nahulog na tiyak narinig din ni Vaness sa kabilang linya! What the...Ugh! Nasa sahig pa din ang aking phone ng nagtanong ang aking kausap.

“Carmi? Carmi, what happened? Ano ‘yong tumunog?” usisa niya pa.

Ako naman na hindi pa din makagalaw sa ngayon ay pilit pinoproseso kung ano iyong nakita ko kani-kanina lang. No. Hindi...Pero imbes na bumuo pa ng kung ano-anong konklusyon ay mas pinili ko nalang itong tignan. Napalunok muna ako bago ito dahan-dahang pinulot at iniharap sa akin.

“Huy, Carmiiiii...Ano? Anyare? Ba’t ‘di ka sumasagot?” gising sa akin ng kaibigan, talagang atat malaman kung ano’ng nangyari. Pinilit ko namang makabuo ng mga salita bilang sagot sa kanya.

“Uh...uh, w-wala. Nahulog lang ‘yong phone ko. N-Nabitiwan ko. May...nakita kasi akong ipis.” napapikit ako, hindi ko alam kung papaniwalaan niya iyon pero dahil hindi naman na siya nag-usisa, sa tingin ko binili niya nga ang dahilan kong ‘yon.

But...damn...when I look at my notifs again, there it is...the latest one.

@jacksondrao started following you.