Chapter 3: Beauty

It's now our last subject in the afternoon pero ni hindi man lang ako tantanan ni Vaness sa kanyang mga sunod-sunod na katanungan. Buryong-buryo na ang tenga ko kakaulit niya ng mga sinasabi.

"Carmilla, siya ba? SIYA BA? OMG!!!"

"Carmiiii!!!! ANG GUWAPO GUWAPO NIYAAAA!!!!" halos sumabog na ang eardrum ko sa ginagawa niya.

"Bakit mo ba kasi siya binunggo? Pero OMG!!! ANG GUWAPO NIYA TALAGA!!"

"SIYA IYONG CRUSH MO NOH?!"

"Siya na ba ang magiging King mo? Aaaaaaaa!!! OMG! OMG! OMG!"

"Carmi magpapaligaw ka na ba?! Susuportahan kita ah!! HEHEHE."

Jusko po! Bakit ba kasi gan'to ka ingay ang bunganga niya? Nakakatuwa siyang maging kaibigan pero nakakairita ang tinis ng boses niya. Pero hanga rin naman ako kasi nagagawa niyang ipitin ang boses niya habang pabulong na sumisigaw kung kaya’t hindi rinig ng teacher sa harapan. I wonder kung ako kaya iyon, pa’no ko kaya gagawin ‘yon?

“Pwede ba kahit isang beses lang manahimik ka naman? My goodness, bakit ba kasi allowed ang mga bungangerang iwi-shaped ang bibig dito sa school?! Nakaka-disappoint naman.” prenteng nakaupo na sinabi ni Cassidy habang busy ang teacher namin kakasulat ng ipinapakopya sa white board.

My eyes immediately directed to my friend whose now bluffing due to sudden irritation that’s very visible on her facial state. Mismong ako ay hindi alam ang tamang gagawin na kilos para mapakalma si Vaness. But I still force myself to do something kaysa naman pabayaan na may pangyayari nanamang magaganap sa kanilang dalawa.

“Van,” I cling onto my friend’s arm to destroy the molding anger inside of her.

But it is not enough to divert her attention, nanlilisik pa rin ang kanyang mga matang nakatingin sa aking pinsan.

“Vaness...” mas mariin kong pagtawag but still....it’s not enough.

When she was about to stand on her seat, I immediately pull her to sit back with full force. Oh my, please....no more scenes for this day. Sa ginawa kong paghila ay doon ko lang nakuha ang kanyang buong atensiyon.

With her brows extremely furrowed, she complains, “ANO BA CARMILLA?! SUMUSOBRA NA SIYA! AYOKO NG MAGPANGGAP NA KAYA KO PA LAHAT NG PANLALAIT NIYA! WALA AKONG PAKEALAM KUNG PINSAN MO SIYA! WALA! WALA!!!” putok niya, galit na galit na ultimong lecturer namin ay napahinto sa ginagawa at napabaling sa amin.

“Ms. Dela torre! What is this all about? And why are you shouting all of a sudden?” saway ni Miss Ayeen, our English subject teacher.

Vaness faced our lecturer as she reports Cassidy, “Eh kasi naman po, iyang isang estudyante ninyo sa classroom namin sumusobra na! Napakabastos! Hindi ko po alam kung naging uso din ba iyan sa kanya ang subject na GMRC!” parinig niya pa.

I noticed how Miss Ayeen calmly crossed her arms before she deeply sighed,

“Watch your words, Ms. Dela torre, I’m warning you. You’re already on your secondary level yet you still give time to catfight? What are you then? Going back to graders?! If you both have a problem with each other, then talk about it, privately. You do not have to shout with all your might here in my class! That’s so disrespectful.”

Everyone bowed their heads except to Vaness and Cassidy. Nasilipan ko pa ang pagngisi ng aking pinsan, tila satisfied at tuwang-tuwa sa sinabi ng aming lec.

“Miss, with all due respect...I am not the one who started this, Cassidy did. Why pour all to me? How about her? You will just tolerate tha--”

“Ms. Dela torre, I repeat. WATCH.YOUR.WORDS!” Oh my...nawawalan na si Miss Ayeen ng pasensiya. Masyado na iyong halata dahil sa pagkakasabi niya sa huling salita. Palakas ng palakas ang pagkabog ng aking dibdib. Kung kanina ay kalmante pa siyang tignan, ngayon ay hindi na. Nakatayo na siya ng tuwid at bagsak ang mga kamay sa teacher’s desk.

Nang ibinaling ko ang tingin sa kaibigan ay nakayuko na ito at pansin ko din ang pamumula bigla ng kanyang mga mata, tears are forming on the outline of her eyeballs. Parang dinudurog ang puso ko habang nakikita ang kaibigan na hindi makagalaw sa kinatatayuan at kulang na lang ay maglumpasay na sa sahig dahil sa panghihina, but as her true friend, I won’t tolerate her foul actions. I’ll advise her once she got to compose herself.

I admit, pangit nga naman ang mga binitawang salita ng aking pinsan pero hindi iyon sapat na dahilan para sumigaw na lang ng ganoon si Vaness. Naiintindihan kong dala lang iyon ng bugso ng damdamin niya pero mali pa rin ang kanyang ginawang aksyon lalo na at nasa kalagitnaan pa kami ng klase. Hindi sa kinakampihan ko si Cassidy, pero sana mas hinabaan niya pa ang pasensiya niya. Buti na nga lang dahil hanggang doon lang ang kinahinatnan ng pagsigaw niya sa gitna ng klase, laking pasasalamat ko at hindi na humantong pa sa puntong ipatawag siya sa Prefect of Discipline.

Hindi ko alam paano pakakalmahin ang kaibigan dahil sa puntong ito, kahit ako ay natataranta. Nakatingin si Miss Ayeen ngayon sa hitsura ng kawawang Vaness. At ng tumingin naman ako sa dako ng bandang inuupuan ni Cassidy, hindi ko alam pero nakaramdam ako bigla ng inis sa aking kaloob-looban ng napansin ang ngiting sumilay sa kanyang mga labi habang pinagmamasdan ang naiiyak at nanghihina kong kaibigan dahil sa nangyaring sagutan nila ng aming teacher.

Pero imbes na gatungan pa ang nangyaring hindi kagandahan, ay ako na lang ang nagpakumbaba at nagsalita sa gitna ng katahimikan ng lahat.

“Miss Ayeen, I am so sorry po, I apologize also for interfering. This won’t happen again but please...give Vaness a chance to explain her side once she got to calm herself.” pakiusap ko sa aming lecturer, umaasang sana pagbigyan niya ako sa kahilingan.

Ng dumapo sa akin ang mapanuring mga mata ng aming English lec ay hindi ko na mapigilang pagkuskusin ang mga kuko ng aking dalawang hinlalaki sa isa’t isa, kinakabahan sa isasagot niya. Ilang minutong paninitig ang iginawad sa akin ng aming guro bago bumuntonghininga at nagpasiya.

“Alright. Sit down now and continue copying what’s written on the white board. Ms. Dela torre, go direct to my office after this class. Understood?”

Laking pasasalamat ko sa naging desisyon ni Miss Ayeen, alam ko naman kasi na malawak ang pang-unawa niya at pakikinggan din ang hinaing ng bawat estudyante niya.

"Yes, Miss." ang naging sagot lamang ni Vaness bago ko siya inalalayan paupo. Dulot ng pangyayaring sagutan kanina, ay tila hinang-hina pa rin siya na ultimong pag-upo lang sa sariling silya ay halos ikatumba pa niya.

“Buti nga sa’yo.” pagpaparinig nanaman ni Cassidy na paniguradong dinig na dinig talaga namin.

I lay her my eyes and the way how it tells the irritation I have for her. Hindi ako galit sa kanya pero hindi ko lang talaga maiwasang hindi mainis sa pinaggagagawa at pinagsasasabi niya. Pero dahil nga wala siyang kinatatakutan, ay inignora niya lang ang titig ko. 

"Pabida kasi masyado iyang si Cassidy, palibhasa kulang sa pansin." singit naman ni Jordan na kahit katamtaman lamang ang lakas ng boses ay paniguradong nadinig pa din ng aking pinsan sa kabilang row.

Napapikit ako at tila hindi na alam ang gagawin. Ni hindi pa nga nakakabawi sa pangyayari kani-kanina lamang, ay heto nanaman ang isa na tila maghahamon rin ng eksena kay Cassidy. Nasapo ko ang aking noo ng wala sa oras, problemadong-problemado kung paano patitigilin ang mga ito.

"Jordan, ano ba? Tumigil ka na nga." mahinahong saway ko.

Napatingin naman sa akin si Jordan sabay sabing, "Luh! Totoo naman ah?" 

Hindi ko na alam ang gagawin pa kung kaya't hindi nalang ako sumagot. Binalik ko ulit ang aking focus sa kaibigan na tahimik lang na nakaupo at nagsimula ng kumopya sa nakasulat sa aming white board. Hindi ko alam paano sisimulan ang pagkakausap sa kanya dahil masyadong halata na isang salita ko lang bibigay na ang mga luhang kanina niya pa pilit pinipigilan sa pagtulo.

Ngunit mas hindi ko ata kayang hayaan na lang siya muna at huwag pansinin gayong alam kong hindi talaga siya maayos ngayon.

"Van.." mahina kong tawag, hindi inaalis sa kaniya ang tingin.

Nagpatuloy lamang siya sa pagsusulat na kunwari ay walang narinig.

"Vaness..." ulit ko.

I was about to hold her hand when she suddenly faced me and forced a smile on her lips. A sad smile base on my perception. Pilit na ngiti sapagkat mababakasan sa kaniyang mga mata ang pinipigilang luha at lungkot. Ng yumuko siya ulit para ipagpatuloy ang pagsusulat sa kanyang notebook ay hindi ko na napigilan, hinila ko siya at niyakap ng mahigpit. Hindi kami pansin ni Miss Ayeen dahil nakatalikod na ito at ipinagpatuloy ang naudlot na sinusulat kanina.

Ramdam ko ang pagbigay bigla ng aking kaibigan habang yakap ko siya. I quietly hushed her by gently tapping her back. I can hear nothing but only her quiet sobs. 

"Hush, it's okay, Van..It's okay.." ani ko, patuloy na hinahagod ang likuran niya.

Habang patuloy sa pagpapakalma at pagpapatahan sa kaibigan ay biglang may sumulpot na boses.

"Ugh! So dramatic, ew." Cassidy's tone arouse.

Gusto ko siyang tapunan ng tingin pero mas pinili kong huwag. Ayoko na ng panibagong eksena. Buti na lang dahil hindi na iyon narinig pa ni Vaness. 

Hindi nagtagal ay kumalma na rin ang aking kaibigan bago nag-bell para sa time. Sa wakas ay tapos na din ang klase, pero dahil pinapapunta pa ni Miss Ayeen si Vaness sa kanyang office, ay hindi muna ako uuwi. Aantayin ko munang matapos sila dahil sabay naman kami palaging lumalabas ng gate sa tuwing uwian na sa hapon. 

Tahimik pa din si Vaness habang nag-aayos na kami ng gamit papuntang office ni Miss Ayeen, pero alam ko namang medyo maayos na ang pakiramdam niya ngayon. Naramdaman ko iyon bago siya bumitiw sa yakap ko kanina.

Nang nasa harapan na kami ng office ni Miss Ayeen ay nagsalita na ako, "Van, dito lang ako. Aantayin kitang makalabas." sabay ngiti ko pagkabaling niya sa akin.

Gumanti din siya ng kiming ngiti bago sumagot. "Thank you, Carmi."

Habang nag-aantay sa kaibigan sa labas ay hindi ko mapigilang isipin ang banta ni Cassidy sa akin kanina tungkol sa mamaya pag-uwi sa bahay. Hays, ano nanaman kaya ang gagawin niya? Anong klaseng pagpapahirap nanaman ang gagawin niya? Okupado talaga ang isipan ko sa pag-iisip ng kung ano-anong posibleng mga bagay ang gagawin niya ng biglang..

"Clumsy," biglang sabi ng kung sinuman iyon na agad nakakuha ng aking atensyon at kaagad pumutol sa aking mga iniisip.

Kumunot ang noo ko pagkaharap sa kanya ng nasalubong ko ang kanyang abong mga mata. Hindi agad nakuha ang kanyang ibig sabihin pero sa tingin ko ay ako ang sinabihan niya noon. Lumingon pa ako sa likuran at sa paligid na baka ibang tao ang pinunterya niyang sabihan noon, pero wala akong makitang iba kundi kaming dalawa lang. Ganoon na ba ka lalim ang pag-iisip ko at hindi ko man lang namalayan na nandito na siya ngayon kaharap ko? 

Hindi maipaliwanag ang nararamdaman ay biglang nangatog ang aking mga binti kasabay ng agarang pagtriple ng tibok ng pasaway kong puso. At saka ko pa lang naalala na ang laki pala ng utang na loob ko sa kanya! Iyong purse ko!

Agad kong ibinalik ang tingin sa kanya bago lumunok dahil hindi alam paano uumpisahan ang sasabihin.

"Uh, s-sinong...clumsy?" utal kong tanong. Teka, bakit iyan ang nasabi ko? Diba dapat e iyong tungkol sa purse ko na isinauli niya? Hah...I..I don't know.

Umangat ang sulok ng labi niya bago sumagot, "Hmm..looks like you aren't just a clumsy. Makakalimutin ka din pala." sabay halukipkip niya ng mga braso like he is so fond of me about something.

Napakurapkurap ako at pilit inaalala kung ano ba talaga iyong ibig niyang sabihin. 

"Let me light a match," makahulugang aniya. "A purse that was found mere inches away from the Cafeteria? Hmm.." 

Saglit kong in-internalize ang mga katagang sinabi niya bago ko naalala. Oh right! He was talking of me about being clumsy for having that incident! Sa dami ng bumagabag sa isipan ko ni hindi ko na naisip na iyon lang pala ang tinutukoy niya.

Napansin niya yata na naliwanagan na ako kung kaya't mas lalong nadagdagan ang kanyang ngisi. Bago pa siya may masabi ay inunahan ko na.

"P-Pasensiya ka na, marami lang akong iniisip. Anyway, thank you nga p-pala ulit sa...pagbalik ng...purse ko." utal-utal at putol-putol kong sabi. Magkahalong hiya at kaba ang nararamdaman ko ngayon. 

Nang medyo tumagal at hindi pa din ako tinatantanan ng kanyang abong mga mata ay ako na ang naunang umiwas ng tingin. I can't tame his serious eye contact with me. Naiilang ako masyado dahil may kaunting kung ano man iyon sa kanyang mga mata na kapag tumagal pa lalo ang tingin ko sa kanya ay hindi ko na kayang tumayo ng maayos, mapipilitan na akong mapaupo dahil sa kawalan ng lakas. Ganoon ang epekto niya sa akin kahit ilang beses pa lang kami nagkalapit. 

Panay dasal ko sa aking isipan na sana ay hindi niya napansin at balewalain nalang ang aking naging galaw. 

"I told you, just be alert next time. Mabuti na lang dahil ako ang nakapulot no'n." he said.

"S-Salamat ulit." I replied with my head bent low.

Ang ikinagulat ko ay bigla siyang naglahad ng kamay sa harapan ko. Pero dahil nakayuko ako ay hindi ko pa kita ang mukha niya, tanging ang maugat niya lang na kamay na mayroong black wrist band sa banda ng palapulsuhan niya ang napansin ko. Lito sa naging aksyon niya ay pilit kong itinaas ang tingin sa kanya.

"Draco," aniya. Saka ko lang napagtanto na nagpakilala siya! First name nga lang. Hindi ko din in-expect na sa gan'tong pagkakataon ko malalaman ang pangalan niya.

Nahihiya man ay unti-unti kong tinanggap ang kamay niya, "C-Carmilla," pagpapakilala ko din.

By the time my hand met his, instantly there's an unexplainable electricity ang naramdaman kong dumaloy sa buong katawan ko lalo na sa naghuhuramentado kong puso. Nahiya pa ako dahil feeling ko, ramdam niya din ang lamig na dulot ng kamay ko sa kanya. Grabe naman 'to, bakit ganito ang epekto niya sa akin?

At hindi lang 'yan, mas nagulat ako when he gently brushed his thumb to mine! Oh my...what..what was that? 

"Beautiful," sabi niya na agad ikinaangat ng tingin ko sa kanya.

"H-Huh?" iyan ang namutawi sa labi ko, bigla naman akong nahiya at nagbaba ng tingin ulit. Hindi niya pa din binibitawan ang kamay ko.

"I said your name is beautiful." ulit niya pa na mas lalong nagpakabog ng husto sa aking puso.

Saka niya pa lang naramdaman na kanina niya pa hawak ang kamay ko kaya binitawan niya na. Pagkababa ko ng kamay ko ay kaagad kong itinago ito sa aking likuran at pinagkukukurot ang aking palad. Napapikit pa ako saglit bago kinagat ang pang-ibabang labi dulot ng matinding kahihiyan na nadarama.

"Relax. Do I make you feel uneasy?" tanong niya kapagkuwan.

"Uh..N-No.." hindi ko talaga kayang pigilin ang kaba ko.

"Really? So what's with the stuttering of words huh, Carmilla?" ito ang kauna-unahang beses na binanggit niya ang pangalan ko, pero bakit...bakit parang ang sarap pakinggan kahit pa paulit-ulit niya iyong sabihin? There's really something about his way of saying my name. I feel...I feel so special. O baka guni-guni ko lang iyon? 

With all my might, I met his gaze and said, "No. Maybe uh, I just find you...intimidating." sabay tango ko pa kuno na parang ni-re-recall if tama ba iyong mga sinabi ko.

He smiled at my remark and reaction. Hindi ko alam if that smile was sincere or maybe possible a playful one.

"Carmi, tara na." sabi ni Vaness pagkalabas niya na ikinatalon ko bigla dahil sa gulat. Ng binalingan ko ulit ng tingin si Draco ay mas lalo lamang tumaas ang sulok ng labi niya, tila tuwang-tuwa nanaman sa naging reaksyon ko.

"Uh, k-kamusta? Ayos na ba?" tanong ko sa kaibigan. Pero ang naghahanap niyang mga mata ay nadapo na bigla sa lalaking kausap ko kanina.

"Ayos na." sagot niya ng hindi pa din inihihiwalay ang tingin kay Draco. Alam na alam ko na mamaya ang magiging reaksyon niya sapagkat halatang ayos na nga siya ngayon.

"You..You are that guy!" biglang sabi ni Vaness ng itinuro ang index finger sa kaharap. Kaharap niya na ngayon si Draco dahil pumunta na ako sa tabi ng aking kaibigan kaya parehas na naming kaharap ang lalaki.

When I look at Draco, sa akin pa din siya nakatingin. Ni hindi man lang dapuan ng mga mata niya si Vaness.

"T-Tara na, Van..Uwi na tayo." singit ko sabay hila na sa aking kaibigan. Ngunit nagmatigas siya! Oh my..eto na nga bang sinasabi ko e.

"Teka...siya iyon! SIYA IYONG CRU--" nahulaan ko kaagad ang gusto niyang sambitin kaya tinakpan ko kaagad ng aking palad ang kanyang walang prenong bibig! Naku naman ano...hayys.

"Vaness!" saway ko kahit panay pa din ang sabi niya gayong hindi naman na maintindihan dahil sa kamay kong nakatakip sa bibig niya.

"Uh, Draco..mauna na kami. P-Pasensiya ka na sa kaibigan ko..." iyon lang at pilit ko ng hinila ang kaibigan papalayo doon.

"Take care, beauty." dinig kong huli niyang sinabi bago pa kami makalayo ni Vaness sa kinatatayuan niya.

Nanlaki ang aking mga mata kasabay ng papalakas na sigaw ng kaibigan ko kahit pa may takip ang bibig niya! Agad ko na siyang hinila papalayo ng medyo malakas dahil babahain niya nanaman ako ng tanong panigurado! 

But...what was that? Did he just call me...beauty? Damn...parang may kumikiliti sa puso ko at kahit panay saway ang ginagawa ko sa kasama ay hindi makatakas ang sinusupil kong kiming ngiti.