Chapter 1: He is for Real

It was a fair afternoon when I decided to call my cousin to play lego,

“Cass, are you available? Can we play?”

Cassidy in her baby pink colored dress with tiny ruffles below, is so cute to be called 'a sight'. She’s holding her barbie doll as she plays with it while sitting on her small bed.

“No! Go away!” 

She spat angrily by the time she heard my question and without a say, she stood up and came near me only to push me and banged the door in front of me, so that I won’t be able to enter in there.

My butt hurts cause of her forceful push. Sanay naman na ako na kahit kailan ay hindi ako magugustuhan ng aking pinsan, but hope is still overflowing in my insides, hoping that one day...she’ll like me, she’ll love me, she’ll casually talk to me, and she’ll play with me.

Tita Alodia, Cassidy’s mom, is way a bit better than her. Kahit na ipinapahalata niya ang pagkadisgusto sa akin, ay nagawa niya pa rin akong kupkupin at bihisan. She did lot of things to make me comfortable but at the same time, I know she’s only doing it for her beloved gone sister which is my mother, Amanda.

According to Tita, they’re so close of my Mama. They love each other unconditionally lalo na’t magkasundo silang dalawa sa kahit anomang bagay. ‘Ika nga niya, “We are so matchy matchy ni Amanda. She is my best solace at all times.”

They even did share a crush on someone, but they’re not the type that will get angry at one another for that very petty reason. I can sense until now, how my aunt grieves to the death of her only beloved sister.

A sad fact nga lang kasi that’s the reason din pala why she disliked me so much. And she’s instilling in my mind how different I am to my mother. I hate to admit it but, I did blame myself for my mother’s death, well...not until HE came into my life.

Draco Blaze A. Jackson is really like a living fictional character. When I reach the thirteenth year of my existence, reading books ate my system. I spend a lot of time in reading novels. In short, I love novels. Most especially in the genre of romance fan fiction.

I don’t do daydreaming but deep inside of me, those guy characters I’ve known through reading, it made me blush sometimes and marked my head the way they handle the girl they love. The way they fight for their relationship with the guy leading the way for his love of life.

That’s why when Draco became mine, it is like a dream come true for me. My young heart really desire him. My young self is really drowned of being in love with him.

Month of January is my least favorite month of all months. It’s like a ‘Friday the thirteenth’ to me. It is my birth month, the moment I got out from my Mommy’s tummy, and at the same time, the moment she died. The moment she left me. The moment I steal the chance for her to normally live her life longer together with my father. By the time that my mom passed away in exchange of my existence, my father followed. There's a rumor that he committed suicide as a result that he is nowhere to be found.

I’m now a junior high school. I badly want to tell both of my parents how I’m gonna make them proud. But I don’t even have a chance to do that. It is like, being unlucky is really a part of me.

Nilulunod ko ang aking isip sa iba pang mga isipin ng may nahagip ang aking tingin, he’s from afar but ngayon ko lang talaga siya nakita dito sa loob ng campus namin. Baka transferee? Wait...parang hindi naman, parang ang matured niya na kasi halata naman sa pangangatawan and.....the way he stands, he walks...it’s like..pwede na siyang matawag na...uhm, isa kaya siya sa new teachers namin dito sa school?

Pero bakit parang hindi ko man lang nakita ang pigura niya kanina sa mga ipinakilalang bagong installed teachers sa entablado ng covered area namin? O baka naman nakaligtaan lang ipakilala? Pero...it’s impossible. If I am the announcer kanina, baka nga siya pa ang nauna kong na-introduce.

Pabalik na ako sa aking classroom pero hindi pa rin mawala sa isip ko ang pagtatanong ng kung ano-ano, bakit ba kasi masyado akong curious sa lalaking iyon?

“Huy Carmilla, ayos ka lang ba?” medyo nabalik ako sa ulirat sa tanong na iyon ni Vaness. Nag-iisa kong malapit na kaibigan.

“Uh, o-oo naman. Bakit?” naging sagot ko at kaagad iniwas ang tingin.

Naramdaman kong pinagkrus niya ang mga braso niya,

“Hmm...MAY CRUSH KA NA ‘NU?” malakas na akusa niya na halos ‘yong iba naming kaklase ay napatingin na din sa bandang direksyon namin ngayon.

Para akong naitulos sa aking kinatatayuan sa sobrang hiya na nadarama.

Her mouth doesn’t have filter, ugh.

“Ayie...speechless ka girl? Ano, totoo MAY CRUSH KA NA?”

Napapikit na ako sa sobrang kahihiyan, kung kanina ay napatingin pa lang sa amin ang iilan sa mga kaklase, ngayon ay lahat na sila nakuha namin ang atensyon.

Hindi pa ako nakaka-recover ng may bigla namang nagsalita,

“Ayie...sinong crush mo, Carmi? Sana all nalang talaga! Ang swerte naman no’ng naging crush mo!” gatong ni Jordan.

Agad kong dinepensahan ang sarili, “Hala hindi ah! Wa-Wala akong crush.” sabay tingin kay Vaness.

Kasi naman masyado siyang mabunganga, ayan tuloy ang mga bagay na pwede namang itanong sa mahinahong tono ay naisisigaw niya bigla at ang ending ay naririnig ng iba.

“CAN YOU ALL SHUT UP?” dagundong ng boses ni Cassidy. Yes, we are classmates. My cousin is my classmate.

Naitikom ng lahat ang kani-kanilang mga bibig maliban kay Jordan,

“Ano nanaman ba Cassidy? Inggit ka nanaman sa pinsan mo?”

Literal na nanlaki ang aking mga mata, what? Jordan! Ugh!

“Ayan nanaman ang demonyita mong pinsan girl. Kaloka di talaga patalo, aagaw din ng eksena.”

Napatingin ako kay Vaness ng sinabi niya ang mga iyon kahit pabulong lang, may pagbabanta ang aking mga mata, binabantaan siya na manahimik na.

“What? What did you say?” lapit ng aking pinsan sa aking kaibigan.

“Uh, so-sorry, Cass. Wa-Wala naman ‘yon eh. Hindi ‘yon tot--” 

Hindi ko natapos ang sasabihin when she suddenly slap me on my right cheek. That was unexpected!

“Alam mo kasi ang problema sa'yo, masyado kang papansin! Gusto mo lahat ng atensyon ay nasa 'yo!”

Napayuko ako, I don’t even know what to answer. Medyo naiiyak ako dahil sa sakit ng sampal na iginawad niya saakin pero tinibayan ko ang loob ko. I forced myself not to cry.

“SOBRA KA NA, CASSIDY!” dinig kong sigaw ni Vaness.

Ngunit ang mas ikinagulat ko ay ang sumunod na pangyayari. Vaness rushed to my cousin and push her with too much force, dahilan ng pagkatumba at pagkaupo nito sa sahig ng aming classroom.

“Vaness!” wala na talagang ikalalakas pa ang aking boses sa ginawa kong pagtawag na iyon.

For me, that was my loudest for a shout, but why is that? Bakit ‘yong mga kaklase ko ay parang wala lang narinig at nakatingin pa din sa nangyayari sa dalawa?

But before anything will happen more, I immediately came in between them to block of whatever may one of them would like to do harshly. I was about to help my cousin to got up but before I could even lend her my hand, agad niya na itong inunahan at tinabig.

Pagkatapos ay tumayo siyang mag-isa at pinagpagan ang kanyang school uniform na narumihan dahilan ng pagkakatumba, saka ako hinarap ng may mga matatalim na mga mata.

“Pasikat ka talaga. Pero don’t worry, mamaya sa bahay...HUMANDA KA.” napakariin niyang ani bago ako tinalikuran at bumalik na sa kanyang upuan.

“My goodness, Carmilla! Grabe ‘yang babaitang iyan! Kung ako sayo kanina, lalaban ako ‘nu! Lalampahin ko siya! Feeling niya ang ganda ganda niya ni hindi nga man lang nakaabot ng one-half sa kagandahan mo! Ih! hipokrita talaga!” hindi ko namalayan ang paglapit ni Vaness sa akin bago niya pasigaw na ibinulong ang mga iyon.

“Hayaan mo na, ayos naman ako, eh.” sabi ko.

“Ano? Ayan ka nanaman kasi eh! Matuto ka namang lumaban, Carmi! Sumosobra na ‘yang pinsan mo! Parati ka nalang inaaway!” pagkontra niya sa naging sagot ko.

I sighed, “Van, she’s still my cousin. She is my family. I owe her my everything including Tita Alodia. Ano nalang ang sasabihin nila? Na wala akong utang na loob? Hindi gano’n kadali ‘yon,  Van. Hindi ko magagawang lumaban sa kanila dahil...wala lang...basta hindi ko kaya.” sabay yuko ko pa.

I see sympathy through her eyes, “Alam mo naiintindihan naman kita. Ang sa akin lang, ano ‘yon dahil sa utang na loob mo sa kanila, eh hahayaan mo nalang na apak-apakan ka ng demonyitang iyon? Jusko Carmilla, hindi ko talaga alam kung bakit sa sobrang bait mo, ultimong sarili mo ay hindi mo naipagtatanggol. Akala ko sa pinsan mo lang ako naloka, sayo din pala!” mahabang eksplenasyon niya habang kakamot-kamot sa ulo.

I laughed at her reaction. She’s cute! Haha!

“Oh, anong nakakatawa?” inosente niyang tanong.

Iiling-iling akong sumagot ng may bulto pa rin ng ngiti sa labi, “Wala, ang cute mo lang kasi.”

Sinimangutan niya lang ako bago namin napagpasiyahan pareho na bumalik na sa aming mga upuan. Ngunit hindi pa nga kami nakakaupo ng lubusan ng bigla niya ulit akong hinarap at dinuro na ikinagulat ko naman,

“Umamin ka, SINO ‘YONG CRUSH MO?” ayan nanaman, bakit kasi malakas ang pagkakasabi niya kung pwede namang hinaan, hays.

“Vaness, wala akong crush. Okay?”

“Sus! Pakunwari ka pa, Carmi! Nakita kaya kitang nakatingin kanina doon sa isang estranghero sa Cafeteria!” sabat bigla ni Jordan.

Hala! Na-Nakita niya ‘yon kanina? Ugh...

Nanlaki ang aking mga mata sa inusal niyang bigla, “H-Huh?” lang ang nasabi ko.

“Amin-amin din ‘pag may time! HAHAHA...” tawang-tawa si Vaness sa harapan ko.

Napalunok ako at agad napaiwas ng tingin sa kanila,

“Hi-Hindi ko naman ‘yon crush, wala akong crush.” mahina kong sagot.

“Sus! Hindi na uso ang tago-tago ngayon ng crushes, Sis! Iyong iba nga pinangangalandakan talaga atsaka pinapahalata na may gusto sila. Aba hindi lang ‘yan ha! Sila na ngayon nag fi-first move para mapansin din sila ng crush nila! So ikaw ano na? Kailan plano mong umamin? Hays...”

Kahit kailan ay medyo mabunganga nga naman itong si Vaness, pero higit kasi sa lahat ay siya lang ‘yong kaibigan na nakakaintindi sa akin ng lubusan, and that includes my personal life. She knows everything about on how Tita Alodia and Cassidy treats me inside their house.

“Mamaya sa lunch turo mo sa’kin iyong crush mo ha? Hihihi...” bulong ni Vaness sabay hagikhik. Nababaliw na ata.

Dumating ang sumunod naming lecturer. Nagawa ko naman ng maayos ang lahat ng ipinagawa sa amin sa buong klase atsaka perfect din ako sa quizes. Ganoon din ang nangyari sa panghuling lecturer namin bago magtanghalian.

“Ikaw na talaga! Mabait, maganda, matalino, at higit sa lahat ay HUMBLE!” bigla akong napakapit sa kanyang braso ng isinigaw niya ang huling salita. Ang mas malala pa doon ay nakatingin siya sa direksyon ng inuupan ng aking pinsan gamit ang matatalim na mga mata. Halatang sinadyang iparinig ang huling salitang sinambit.

Napatingin naman ako banda sa row ng seat ni Cassidy, panay panalangin na sana balewalain niya lang ang sinabi ng aking kaibigan. Pero parang kontra ata sa akin ang langit, mahahalatang biglang nagpantig ang kanyang tenga at agad na tumayo ng padaskol bago dire-diretsong naglakad palabas ng classroom.

“Vaness naman, eh, huwag ka ngang mang-away.” sita ko sa kaibigan.

Napatingin siya sa akin na parang hindi makapaniwala, her mouth formed into an ‘O’.

“Ha! Talaga lang, ah? Ipinagtatanggol mo ang walang kasingsama mong pinsan? Really, Carmi? Tsk! You’re so unbelievable. Masyado ka ng mabait para ipagtanggol ang mga ganoong tao!”

“Van, kahit na ganoon pin--”

“Oo na! Oo na! Pinsan mo pa din siya blablachooo!” putol niya sa akin.

Mataman ko siyang tinignan bago napabuntonghininga. Ng napansing nakatitig ako sa kanya ay agad niyang iniwas ang tingin.

I sighed, “Van, huwag ka ng magtampo. Please? Hayaan mo nalang kasi sya, ako nga hindi ko siya pinapatulan na ako mismo iyong kinokontra niya.”

“Eh, malamang! Hindi naman ako kasing martyr mo, eh! Gagawing dahilan ang pagiging magpinsan at pipiliing huwag lumaban para sa sarili mong karapatan? Tsk, hindi ako ‘yong grabe dito, Carmi. Ikaw! Hindi ka marunong manindigan para sa sarili mo!”

Nagsisimula na akong mainis pero pinilit kong pakalmahin ang sarili,

“Hindi mo naman kasi naiintindihan kasi hindi talaga ikaw ang nasa sitwasyon ko ngayon. And you will never be on my shoe, you know why? Kasi you have a complete family, Van. You have a family to call ‘home’. You have your mother and father na sumusuporta sa’yo. You have your mother to lean on, to have for a story to tell, and so on. Eh, ako wala. I want to treasure them both dahil sila lang ang tumayong pamilya ko simula pagkabata ko hanggang ngayon. They provided my needs. Sila lang, Van. Kaya kahit anoman ang gawin sa akin ni Cassidy, ayos lang sa akin kasi nangingibabaw sa akin ang utang na loob na meron ako sa kanila. Sorry if I’m too naive to even fight of whatever she’s doing to harm me. Sorry kasi hindi ako palaban ‘tulad mo.”

Aminado akong medyo sumama ang loob ko sa aking nag-iisang kaibigan, I don’t know if ako ba talaga iyong may mali? All I want is peace. Ayoko ng gulo kaya hindi ako pumapatol kay Cassidy. Sana maintindihan ako ni Vaness, sana talaga.

At dahil nga doon, ay nauna na akong naglakad papuntang Cafeteria. Doon ko na lang aantayin si Vaness, paniguradong susunod naman iyon.

“What the...”

Masyado akong nagpalunod sa kakaisip at hindi na namalayang may nakabangga akong tao sa paglalakad. Ay nako Carmilla! Ayan kasi...hays.

“Na-Naku! So-Sorry po!” agap ko sa baunang natapon sabay lahad nito sa taong nakabunggo ko.

Nakita ko pang nagpapahid siya ng panyo sa kanyang natapunang bahagi ng polo shirt. But the moment I met his gray eyes, doon ko din napagtanto...what? Hindi baka namamalikmata lang ako. Kinusot ko pa ng pangalawang beses ang aking mga mata. Pero walang may nagbago, andyan pa rin siya sa harapan ko, kunot-noong nakatayo at nakatingin sa akin na para bang nagtataka din kung bakit gan’to nalang ang aking naging reaksyon.

“Ikaw ‘yon...” bulong ko pa na wala sa sarili. Mas lalo lang kumunot ang noo niya.

Wala sa sarili ay lumapit ako sa kanya ng kaunti at pilit inabot ang natitirang distansya para i-anggulo ang aking index finger sa tungki ng kanyang ilong. Hindi nakuntento sa isang beses na pagpindot ay inulit ko pa.

“Miss, what are you doing?” his forehead still creased.

Doon ako natauhan...he is...for real!

“Hala, totoo...i-ikaw nga ‘yon?” iyan ang mga katagang lumabas sa bibig ko pagkatapos marinig ang kanyang boses.

Hindi ko maintindihan bakit parang mahihika ako sa sobrang hingal sa triple na pagtibok ng naghuhuramentado kong puso ngayon.

So, totoo...hindi ko lang iyon guni-guni. Totoo siya! Totoong-totoo!