Chapter 2: Purse

Nakatayo pa rin sa harap niya ng tatlo pang minuto bago tuluyang naka-recover,

“Uh, I’m so-sorry pala. Hi-Hindi ko sinasadyang matapunan ka.” kinakabahan pa din akong nagbigay ng eksplinasyon.

His face immediately turned serious, “It’s fine. Sa susunod, make sure na nakatingin ka sa dinadaanan mo.”

Iyon lang bago niya ako tinalikuran at nag-umpisang maglakad papunta sa kanyang pinanggalingan siguro kanina. Oh...probably, he’ll buy another ulam? Hays, kung bakit kasi nabunggo ko pa siya. Nakakahiya ka, Carmi.

“Carmi,” may biglang nagsalita sa likuran.

Nang nilingon ko ay nakita ko ang Vaness na naiiyak. Agad niyang sinirado ang distansyang natitira sa pagitan namin bago ako sinalubong ng isang mahigpit at mainit na yakap.

“Carmi, sorry...” she’s shaking of crying.

I hushed her by tapping her back, “It’s okay, Van. It’s okay.”

“Sorry talaga. Pasensya ka na at parati kitang pinapangunahan sa mga desisyon mo, kung dumagdag pa ako sa sakit na nararamdaman mo sa tuwing andoon ka sa bahay nila. Sorry talaga, Carmi.” mas lalo pang lumakas ang iyak niya.

“Shh, ayos na iyon, Van. Huwag ka ng mag-alala at nabigla din ako kanina sa mga nasabi ko sa’yo. Pasensya ka na din ha? Nadala lang talaga ako.”

Seconds of hushing bago niya ako hinarap ng may bakas pa din ng luha sa mata, “Bati na tayo?”

I smiled, “Oo naman. Ano ka ba...”

“Ugh! The best ka talaga! Thank you, Carmi! Akala ko hindi mo na ako mapapatawad, ‘e.” Sabay akap niya ulit.

I hugged her back, “Sira. Pwede ba naman ‘yon?”

She giggles as she answered, “Duh! SYEMPRE HINDI!”

Napalayo at napapikit ako nang konti sa kanya dahil sa naging sigaw niya. Ayan hyper na naman siya.

Kahit naman kasi ganoon ang nagyari kanina, I can deeply feel how concerned she was. She is my only friend. My one true friend. And the one I loved her the most, is ‘yong ugali niyang kapag alam niyang mali siya, hindi na siya mag-aaksaya pa ng oras, hihingi kaagad siya ng paumanhin. Hindi siya iyong tipo na mabuti lang kapag kaharap ako, hindi rin siya iyong pagsasalitaan ako ng masama naririnig ko man iyon o hindi.

Kaya isa din sa ipinagpapasalamat ko sa Panginoon, ay ang mabigyan ako ng isang kaibigang Vaness Shein O. Dela torre na mabait, mapagmahal at sobrang totoo sa sarili. She’s one of a kind, and I’m so lucky to have her.

Andito na kami ngayon ni Vaness sa isang malayong gilid na lamesa ng Cafeteria. Ang ulam ko ay sinigang na sugpo, binili ko kay Aling Fatima. Isa siya sa mga nanay-nanayan ko dito sa school. Ika niya nga ay huwag na dw akong magbayad sa ulam na binebenta niya dahil libre na daw sa’kin kasi hindi naman na raw ako iba sa kaniya. Tinutulan ko ang offer niyang iyon,

“Eh, ‘Nay, malulugi kayo. Ayos lang naman sa akin magbayad, mayroon pa naman po akong pera. Isa pa sulit naman po, kasi ang sarap ng niluluto niyo.” sabay ngiti ko sa kanya.

Tinanggihan niya man ay ako na mismo ang naglagay ng aking bayad sa kanyang maliit na kahon kung saan doon niya inilalagay ang kanyang kita.

“Ay, nako, ang batang ito talaga ano...hays, o siya salamat Carmi ha?”

Nginitian ko siya bilang ganti, “Walang anuman po, Nanay.”

“Alam mo napakaswerte ko talaga kasi may kaibigan akong Carmilla Addison L. Monroe na sobrang bait. Lakas makapa good vibes. Hays, buti na lang talaga!” sabi ni Vaness bago kami nagsimulang kumain.

Habang humihigop siya ng sabaw ng nilagang baboy niya ay may namataan naman akong pigura sa hindi kalayuan. Punong-puno pa rin ng pagtataka ang aking isipan kung bakit nandito siya? Eh, purong estudyante ang nandito ngayon kasi kitang-kita naman na halos lahat ng nakatayo, nakapila, nag-iingay, kumakain ay estudyante lamang ng eskuwelahang ito, maliban na lang sa mga tindera at tindero.

Pero sa halip na mag-isip pa ng kung ano ay pilit kong binalewala iyon. Hays, ano ba naman kasi ang pakialam mo Carmi? Sa dami ng tao siya talaga, ha? Bakit ano ba ang meron sa kanya na parang buong araw mo ata ay siya lang ang okupado ng isip mo?

“HOY!” Biglang sundot ng kung ano man iyon sa aking tagiliran.

Napalayo ako bigla, “Vaness, ano ba?” I asked as my brows get furrowed.

“Ano ba kasi ang iniisip mo at kulang na lang masasayang na iyang sabaw ng ulam mo, oh! Jusko! kung alam ko lang na sasayangin mo lang din pala iyan, ‘e, ‘di sana inubos ko na kaagad para wala ka ng uulamin! Teka nga, sino ba kasi ang tinitignan mo riyan?” sabay hanap din ng tingin niya sa direksyong tinitignan ko kanina.

Naghisterikal ako, “A-Ano...wa-wala! Kumain ka na nga lang diyan...”

At pilit ko siyang pinakain kahit panay angal pa rin, talagang hindi paawat hangga’t walang nadadapuan ang mata na kung sinuman iyon doon. Kung hindi ko pa sinimulang lantakan ang ulam niya ay baka hindi pa rin siya titigil sa ginagawa.

“Ikaw, ha, humanda ka talaga sa’kin. May patago-tago ka ng nalalaman, ah? Sige lang.” animo’y nagtatampong aniya.

Pabalik na kami ngayon ni Vaness sa classroom, kakatapos lang namin kumain. Habang naglalakad ay panay pa rin ang dada niya tungkol sa hindi ko pagsabi ng tungkol sa ‘sikretong tinatago’ ko kuno.

Napailing-iling na lang ako, “Van, it’s nothing serious, okay? Maniwala ka. Wala talaga. Wala akong crush, wala wala wala.”

Matalim niya akong binalingan ng tingin bago inirapan. Hindi ko alam pero natatawa na ako sa reaksiyon niya. Pero imbes na ituloy ang tawa ay iba ang nangyari. A man standing in front of us in no time is like an enough reason for me to shriek. But instead of reacting that way, I forced my insides to compose my outer appearance.

Once again, I met his gray eyes. His deep soulful gray eyes. Napakurap-kurap ako pagkatapos makabawi sa biglang pagkabigla.

I faked a cough, "Uh...ye-yes?" I stammered.

May naramdaman akong pagkurot sa aking bandang likuran. Hindi na ako magtataka kung sino ang may gawa no'n. Kinakabahan man ay ipinagdasal ko pa rin na sana walang mahihinuha si Vaness sa sitwasyon namin ngayon at mas lalo na sa taong nakatayo sa harapan namin ngayon, dahil kung hindi ako magkakamali ay hindi na naman ako nito tatantanan kakatukso 'pag nagkataon.

Tinapangan ko ang sarili bago inulit ang tanong sa kaharap, "Yes? What can we do for you?" 

His lips stretched for a non-humorous smile. 

I don't want to admit but my heartbeat responded immediately! It doubled its beating than I expected! Kulang na lang ay lalabas na sa ribcage ko ang puso kong nagkukumawala na naman ulit dahil sa taong kausap.

"You're so irresponsible, aren't you?" walang preno niyang sabi na agad ko namang ikinagulat.

Ramdam ko ang pananahimik lang ng aking kaibigan sa likuran, pinagmamasdan lamang ang nangyayari.

"A-Ano? Ho-How can you say that?" lito kong pagsabat.

He flashed a sarcastic smile, looks like he's so bored of talking to me. 

"I have a pretty mouth and a seductive voice, can't you both see and hear it?"

What? Ba't...hah! Hindi ko maintindihan. Gusto kong maiyak sa pagkalito. Ano ba ang sinasabi niya?

"Say, you are clumsy as well." he tsked.

"Carmi, pst! Mamaya ka sa'kin sa classroom." bulong naman ng nasa likuran ko.

Pero hindi ko pinansin ang sinabi ng kaibigan. Instead, I faced this guy in front who just accused me of being irresponsible and clumsy!

"Wait...Mister, hindi naman porke nabunggo kita kanina, ‘e, clumsy na kaagad ako. And one more thing, paano mo nasabing irresponsible ako? What did I do to you? Didin't I apologize to you a while ago? Nag-sorry naman ako, ah." I calmly explained dahil hindi ako basta-basta nagpapadala sa emosyon. Malay ko bang baka may nagawa nga naman talaga ako.

He sighed, "Really? Paano ko nasabi? Didn't I answered you a while ago as well that it's all because of my pretty mouth and seductive voice, hmm?"

Oh! So...ugh! "You know...just please...cut the sarcastic." I pleaded, still calm.

"Carmilla nakikinig ako pero hindi ko na ata kayang manahimik, ah, bastos ang guwapong iyan." dinig kong ani Vaness na pilit pinanatiling bulong ang pagkakasabi.

"It's okay, Van. Baka kasi may nagawa nga naman talaga ako." 

I faced again the guy in front, I decided to just say sorry para matapos na ito. Ma-la-late na kami sa klase kung magtatagal pa kami dito.

"You know...okay...I am really sorry about kanina, Mister. And...kung may nagawa pa ako afterw--"

Ni hindi ko man lang natapos ang sasabihin ng bigla niyang inilahad ang kanyang kamay na may lamang purse. 

Nanlaki ang aking mga mata, OH MY GOD! MY PURSE!

Pero bago pa man ako makabawi ay agad niya na akong inunahan,

"The reason why I came here, it's because you dropped your purse just mere inches away from the Cafeteria. Don't say thank you. Just be careful next time." tuloy-tuloy at seryoso niyang sinabi bago kami iniwanan sa kinatatayuan.

What did just happened? Him..Him returning my thing...I can't even compose the right words, I don't know what to say. All I'm thinking right now is on how I will return the goodness he have done by giving back the one of my most precious things.