Chapter 10

Tahimik lang ang paggalaw ko sa pag-aayos nang hindi ko magising si Theodora. Madilim pa ang paligid at tanging ilaw at liwanag lang sa labas ang tumutulong sa akin sa pag-aayos ng sarili. It is only quarter before four in the morning; mas maaga kaysa sa bangon namin para duty. Balak ko sanang mas maaga simulan ang trabaho ko dahil bandang alas-sais ng umaga ang takdang oras ng pagkausap sa akin ng Prinsipe.

Hindi ko pa rin alam ang dahilan ng utos niya. Hindi ko alam kung may kinalaman ba sa kung sino ako, o sa duty ko sa garden. I don't think he's supposed to meet or talk to me. Is he even allowed to talk to a servant? Ang buong akala ko isa lang siyang strikto at maawtoridad na prinsipe. He is also unpredictable.

Pilit kong inaaninag ang sarili ko sa salamin. The room's too dark to let myself see my reflection. Hindi ko naman magawang buksan ang ilaw dahil mahahalata mula sa labas. I focus as I do my usual hair braid. Sanay na rin ako sa pag-aayos kong ito kaya I doubt na magulo ang kalalabasan.

"Ang aga mo?" I almost jumped when Theodora asked me out of nowhere. Nakahiga pa rin siya sa kanyang kama habang pupungas-pungas ng mata. I did not really expect that I would wake her up.

Pinagmasdan niya lang ako habang hinihintay ang sagot ko. Hindi ko sigurado kung dapat ko bang sabihin ang totoo. I smiled a little, unsure if she could see or tell in darkness.

"Gusto ko lang sanang pumuntang mas maaga sa garden," I said. It's better to keep it secret for the meantime.

Hindi pa rin bumabangon si Theo at aantok-antok na pinagmamasdan ako. I felt a little uncomfortable dahil pakiramdam ko may ginagawa akong hindi maganda sa likod ng palasyo.

"Makakakilos ka ba nang maayos kung ganito pa kadilim?" nagtataka niyang tanong. I slightly nodded.

"Sanay na," sagot ko.

"Eh, paano ko ipapaliwanag kay Miss Marga kung wala ka mamayang umaga?" Doon ako napatigil. Hindi ko alam kung paano nga iyon kung sakaling makita niyang wala ako

mamaya. I figured that she would not really care dahil siya naman nagbigay sa akin ng duty talaga tuwing umaga sa garden. I work at the Dine hall after that. Pagkatapos ay doon pa lang niya ako binibigyan ng duty talaga.

"Sasabihin ko na lang kay Miss na mas maaga ka pumunta doon dahil kinakailangan para sa ibang halaman. Hanggang doon lang, ha? Ikaw magpapaliwanag nang mabuti sa kanya mamaya."

I nodded again and thanked her. Mabuti na lang at hindi na nagtanong pa si Theo. Lampas alas-kwatro na rin nang natapos ako sa pag-aayos. Hindi pa rin gaano maliwanag sa labas at tanging mga lamp posts lang ang nagbibigay ilaw. I'm not even sure if I could really work well under the night. Minabuti kong magdala na lang ng maliit na lampara para magsilbing liwanag.

Our vicinity was awfully quiet. Medyo nakaramdam ako ng kaba at takot dahil baka may makasalubong akong knight at mapag-isipan ng masama. Hindi naman sobrang layo ng Rose garden mula rito kaya kailangan ko bilisan.

I swiftly move, while trying hard not to create any noise. Wala namang mahigpit na pagbabantay nang dumaan ako nang mabilisan sa Dine hall. Hindi rin madilim dahil sa liwanag. The Palace is strangely quiet at night, at ibang-iba tuwing may araw kung saan kabi-kabila ang ingay dahil sa mga nagtatrabaho.

I stopped when I finally reached the garden. Bigla akong nakaramdam ng kaunting ginhawa nang makita na bukas ang mga lamp posts na nakatayo rito mismo. Maliwanag ang lugar, pero I doubt that someone would recognize me from afar. I sighed in relief knowing that I could work and finish my garden duties before his arrival. Hindi kasi ako sigurado kung makakakilos ba ako nang maayos kapag kinausap na ako.

The Prince also has to attend the morning breakfast in the Dine hall by seven o' clock. Hindi ko sigurado kung ano talaga ang eksaktong oras. I only know that it would be before seven. Perhaps around six in the morning ay nandito na siya. Hindi ko rin alam kung mahaba ba ang sasabihin niya sa akin o kung ano dahilan ng pagpunta niya sa akin rito.

I frowned in slight displeasure. Kapag ako napahamak dahil sa kanya mismo, hindi ko alam gagawin ko.

I began trimming stems and check the flowers. Medyo mahirap pero nakikita ko naman kahit papaano dahil sa liwanag. Even at morning night, the garden shows peace. There are other flowers at sleep, with closed petals. Hindi ko pa nararanasan ang ganito kaaga magtrabaho kahit noong nasa Black Market pa ako. The place is still undeniably pretty because of the lamp posts, illuminating the dark garden with its flowers.

Itinuloy ko lang ang ginagawa ko, reminding myself that I should finish this off early. Halos araw-araw din naman ako rito kaya hindi naman marami lagi ang ginagawa. Most of duties here revolves in cleaning. Nagtatagal ako sa pagtapos ko rito ng mga gawain dahil sa mga bagong tanim ng halaman na ginupit ko nitong nakaraan.

I discovered that there are few herbs planted at the farthest back of the garden. Hindi ko alam kung pwede ba iyong ginawa kong pagputol at pagtatanim ko ng mga iilang halaman na puwedeng maparami. I hid it somehow. Sa tingin ko naman ay walang makakapansin ng mga iyon dahil nasa pinakadulo na.

Sinimulan ko lumipat sa ibang lugar nang matapos ako mag-ayos at maglinis sa parteng pinagsimulan ko kanina. I passed by at the center of the garden where the tall clock stands at the middle. Pinaggi-gitnaan ito ng dalawang bench kung saan pwedeng umupo at magpahinga. The center has its own lamp posts kaya kitang-kita ang pwesto.

Five-thirty in the morning. The visible red and blue lines in the sky start to appear. The dawn will soon break at patapos na rin ako sa ginagawa ko. I breathed the fresh air coming from the paradise and archs of flowers. I smiled. This is really the best part of my day.

"You're earlier than usual." Natigilan ako nang marinig ang pamilyar na timbre ng boses. I did the royal curtsy to greet the most important man in the entire kingdom without looking. Umusbong na naman ang kaunting kaba sa dibdib ko sa kanyang presensya.

"Your Royal Highness," I greeted.

Tahimik lang akong nakayuko sa kanya. It is one of our etiquettes as a servant when we are in front of the rulers. Malalaman at malalaman mo talaga ang agwat ng katayuan sa buhay because of these practices. I don't even know if there is a point of comparing my life to his. The comparison of land to heavens seems too much little and insignificant to compare the status.

"Elize, drop the formalities."

I blinked in shock. Wala sa sariling napaangat ako ng tingin.

"I beg your pardon, Sir?"

Nakatayo siya sa harapan ko mismo, looking simple and casual in his white polo and black trousers. An attached golden brooch of lion wearing crown is pinned in his right chest. That's the only sign he has to signal his position.

"Drop the formalities," he said again. Natulala ako nang ilang segundo nang mapagtanto ang sinabi niya. I unconsciously shook my head in disapproval. There's no way, in the name of the entire kingdom, that I would call the sole heir only by his name.

Naguguluhan ko siyang tinignan. Hindi ko alam kung anong nangyari at bakit biglang nag-iba ang ihip ng hangin sa kanya. I avoided his gaze nang mapansing diretso ang tingin niya sa akin. I do not want to cause any trouble for myself here. Ano na bang nangyayari?

"Can you follow me?" mahina ngunit malumanay nitong tanong sa akin. Tumango ako bilang tugon. Unti-unti nang lumiliwanag ang paligid at malapit na rin magpakita ang araw. Malamig ang hangin na dumadampi sa aking balat, habang tahimik na sinusundan ang Prinsipe. Nag-iingat ako na baka may makakita sa aming dalawa rito. Hindi ko alam kung dapat bang nandito talaga siya ng mga ganitong oras dahil malapit na rin ang pag-agahan niya.

I gazed at his back. Tindig ito kung lumakad at nasa likuran ang kanyang mga kamay. His hands looks so firm yet gentle. Diretso lang ang tingin nito kung saan kami patungo. My forehead creased when I realize where we are heading. Pamilyar na ang mga halaman at bulaklak na nadadaanan namin. There is still mini arch of roses at the side, pero sa ilalim ay mapapansin na hindi na lang mga bulaklak ang mga nakatanim.

Tumigil kami sa isang maliit na soil bed. Ang ilang parte ng lupa ay halatang bagong bungkal lang at nakatanim ang maliliit na halaman. Umusbong sa akin ang kaunting kaba. These are the herbs that I planted few days ago from cuttings. Hindi ko akalaing may makakapansin.

"Ikaw ba may gawa nito?" his voice is still gentle. Diretso lang ang tingin niya sa mga halaman.

"Yes, Your Highness." My voice did not stutter, pero ramdam ang alinlangan at kaba sa hina ng boses ko. Humarap ang prinsipe sa akin, and I could not help but to stare at his intese gray eyes. Natigilan ako nang mapansin na may bahid ng ngiti ang kanyang mukha.

"You seem knowledgeable about gardening," komento niya. Tumango ako at ibinaling ang tingin sa ilang mga halaman at bulaklak na nandito. Hindi ganito ang inabutan kong sitwasyon nila nang madiskubre ko na may iilan pa lang nakatanim dito kahit na pinakadulo na ng garden.

Compared to the scenery at the entrance and front, mas walang buhay ang mga nandito. Only few and stray flowers could be seen here before. Ang mga herbs na nandito ay kakaunti lang at ang ilan ay lanta na. I figured that it must be because of lack of sunlight and care dahil ang malapit na sa tabi nito ay ang mataas na pader ng palasyo. Palagay kong hindi ito pinagtutuunan ng pansin ng mga caretaker ng garden.

That's why I tried my best to revive this part of this sanctuary. Nagkakaroon na ng ilang tubong bulaklak na pamukadkad pa lang. May mga bungkal din sa lupa dahil sa mga tanim na mula sa mga pinutol ko. Nagsimula ito ilang araw matapos akong magsimula. I'm glad to see that they are trying to survive.

Tumikhim ang prinsipe nang mapansing wala na sa kanya ang atensyon ko. I bowed my head and quickly apologize. Hindi ko napansin na pinagmamasdan ko na pala nang medyo matagal ang mga ginawa ko nitong nakaraan.

"Could you share with me your experience?" He asked politely. Wala sa sariling napatango na ako sa narinig.

-

"That's why your voice sounded familiar," he commented. Napatahimik na ako nang makarating ang kwento ko sa araw na hinatulan ako ng parusa. Nakapwesto pa rin ako sa likuran niya habang pinagmamasdan niya ang ilang mga bulaklak na pamukadkad na at nakikinig sa kwento ko.

I nodded eventhough he was facing away from me. 

"Yes, Sir," I quietly replied.

Lumipas ang panandaliang katahimikan sa aming dalawa. He suddenly faced me with a gentle expression on his face.

 "How's your brother? Do you have any idea how is he doing for these past few weeks?"

Umiling ako bilang tugon at yumuko. I frowned upon realizing that I have no idea about the status and whereabouts of my brother and my family. Ang huli ko lang balita sa kanila ay ang kay Louris pa.

Natigilan ako nang maalala si Louris. I completely forgot about her offer at the White Palace! Hindi pa rin buo ang desisyon ko, pero hindi ko rin naman alam kung paano ako makakahanap ng paraan para kausapin siya ulit. The Castle is almost like a secluded place already. There's probably no way for her to contact me here, and I absolutely do not have any idea how can I reach out to her or to any people in the Black Market.

"So, you are from the Black Market, and the herbalist at your local apothecary," ulit niya. Tumango ako ulit.

"Are you sure that your brother is innocent from that crime?"

Nakaramdam ako ng kaunting dismaya sa tanong niya. I know that it is foolish of me to believe and hope that the Prince himself would believe the story from me directly. Sigurado akong tingin niya sa akin ay gumagawa lang ng kwento para maalis ang parusa ko at bintang kay Roshan.

I gathered my courage and stared at his gray eyes. Napansin ko ang bahagyang gulat nito sa mata sa ginawa kong pagharap.

"Yes, Your Royal Highness. My brother is innocent from that crime. Hindi po niya alam ang sitwasyon at – "

"But he knew that it was a child from an upper family," putol nito sa akin.

Natahimik ako. That is something that I couldn't deny. Maybe that was one of our fatal mistakes. Roshan knew that she was a child from an upperclass family. Bata pa, at walang witness sa nangyari.

"Elize, it is not easy to say that he is innocent at all. How can you be so sure that he did not steal the crest from that child? There was no witness. No one saw if that child really paid him the crest, or if he stole it or tricked her to have it in his hands."

I know, but I knew my brother more than anyone else. He is not that type of person, dahil alam niyang mapapahamak ako at si Mama kung sakaling ginawa niya iyon. He can be stupid sometimes for wishing to become one of the upperclass, but he is not that dumb to do a crime for an impossible dream.

Hindi na ako nagsalita. Kagat ko ang labi ko habang nakayuko para pigilan sarili ko sa pagluha. Pakiramdam ko nasampal ako sa mga nangyari noon, at pakiramdam ko na makukumbinsi na ako na may mali talaga kaming nagawa. I am feeling guilty of something that we did not do. All we wanted was to live free and happy, regardless if we are a lower class, middle or an upperclass.

"But I cannot simply deny his innocence in this case," putol ng prinsipe sa katahimikang namayani. Napaangat ako ng tingin sa kanya. He is facing upwards and his gazes at the sky. Golden rays of the sun slightly hit his face, giving me the chance to fully see the color of his eyes, and his facial features.

Ibinalik nito ang tingin sa akin at pakiramdam ko ay biglang umihip ang malamig na hanging dumampi sa balat ko. We shared a moment of stares, until he smiled.

"Please continue your good work at this part of my garden," he ordered, but in a very casual way. Malayo sa maawtoridad niyang boses.

"I never thought that there would be someone who would take a look at this part of this Rose garden. I was surprised to see these small changes. Naisip kita agad dahil sa biglaan natin pagkikita rito," he said. Tahimik lang akong nakikinig sa kanya. Words flying out from my mind.

"I thought that you could possibly be the one who brought the new spring in this hidden and dim place, and I was right. Please take care of it for me, Lady Elize, and I'll gladly do something for you in return to show my appreciation."

Natulala ako sa narinig at napakunot ang noo. Hindi ko alam ang ibig niyang sabihin doon. Naguguluhan ko siyang tinignan at pilit iniintindi kanyang sinabi. I did it because I thought that it was simply part of my morning duties. Napansin ko lang din na halos walang buhay ang mga bulaklak na nandito kung ikukumpara sa ibang parte ng garden. I never expected this.

"I need to go now for my morning breakfast. Please excuse me," he politely said.

Nabigla ako nang bahagya niya akong yukuan bilang respeto. I snapped out of my mind and immediately curtsied to bid goodbye. Pakiramdam ko ay nawawala ako sa sarili. Did he just give me a formal bow greeting?

"What an unpredictable prince," I whispered as I look at him walking away from me.