Chapter 3

Helena's POV

Isang linggo na ang nakalipas simula nung nagsimula akong magtrabaho sa flower shop. My honest thought about it? Amazing! Kahit pa madalas na dagsaan ang customers, hindi ako umabot sa punto na parang maiiyak ako dahil sa stress.

Tatlong beses din pala akong pabalik-balik sa night karenderyang pinuntahan ko last week. Totoo naman din pala kasi na masarap talaga ang mga pagkain nila.

Ang nakakatawa pa ay sa tuwing pumupunta ako do'n para kumain, palagi namang kinukwento sa akin ng may-ari ang apo niya. Aba't ang ate girl niyo siyempre pangiti-ngiti na lang din.

Paano ba naman kasi, kahit ilang beses na niyang naikuwento ang apo niya ay hindi ko pa rin ito nakikilala sa personal. Oh, eh paano ko nga naman masasabi kung bagay talaga kami, 'di ba?

"Helena, pwedeng ikaw na muna ang sumama kay Hash para mag deliver ng mga bulaklak? May emergency kasi sa bahay nila Keol, eh." nababahalang tanong ni Jennica.

Kaagad naman akong sumang-ayon para dagdag experience na rin. Tsaka para na rin 'tong joy ride. Flower delivery edition. Haha!

"Helena, totoo ba na hindi ka magtatagal sa flower shop? Na lima o anim na buwan ka lang mananatili do'n?" tanong ni Hash habang nagmamaneho.

Nagulat ako sa naging tanong niya, pero hindi naman ako disappointed na alam niya ang tungkol do'n.

"Oo, temporary lang ako do'n. Inaalam ko pa kasi kung ano ba talaga ang gusto kong gawin sa buhay."

"That must be hard. Pero bilib ako sa'yo kasi kinakaya mo. Tsaka nagagawa mong maging masaya pa rin kahit na siguro naguguluhan ka na sa mga bagay-bagay."

Napangiti ako sa sinabi niya. Genuine smile. With the tone of his voice, I could tell he's being sincere.

"Trying to make a living is one thing. Finding out how you're supposed to live is another," dagdag niya.

It's nice to have this kind of little conversation every once in a while. It feels like some fresh air has occupied my lungs and so I could finally breathe nicely.

Throughout the delivery of the flowers, I am the one checking on the list and making the customers sign the papers. Tsaka ako rin ang tumatanggap sa mga payments ng naka cash on delivery. Minsan kapag marami ang order ng customer, tinutulungan ko si Hash na magbuhat ng mga bulaklak papasok sa bahay nung customer. Tumutulong din naman mismo ang mga customers.

You know what's great about this delivery service? Well, 'yung mga ngiti at pasasalamat na natatanggap namin. May iba pa nga na nakikipag chikahan sa amin for a while, and nakakagaan sa pakiramdam no'n.

I guess it's not so bad trying out a job that's different from the degree that you have.

"Ito na ang huling delivery natin for today, huh?"

"I guess so," sagot ko at saka nagkibit balikat.

Desario residence. Ito ang bahay nung may-ari ng night karenderya na pinagkakainan ko. Siya kaya ang nagpa deliver ng mga bulaklak?

Si Hash na ang nagpresentang pindutin ang doorbell habang ako ay nakatayo lang malapit sa gate.

"Coming!" rinig kong sigaw ng isang lalaki na tingin ko ay isang binata na dahil sa lalim ng boses nito.

Iniluwa ng gate ang isang matangkad, mestizo, at gulo-gulo ang buhok na binata.

"Goodmorning sir, flower delivery for ma'am Karina Desario," panimula ko.

"Oh, that's my lola. She told me about it and that I should sign the papers as well."

"Okay, sir. Do you want me to carry the flowers inside or you can take it from here?" tanong naman ni Hash na nakahanda nang bitbitin ang mga bulaklak.

"Oh, it's all good. I'll carry it inside after signing the papers."

Biglang tumunog ang cellphone ni Hash kaya naman ay nagpaalam muna ito saglit.

"You're that girl from my lola's karenderya, right? The one she loves talking to."

"Ah, oo. Ako nga," hindi ko alam kung bakit ako nagtagalog eh mukhang hindi naman nakakaintindi ang isang 'to.

"I'll be helping her out tonight. I hope I'll see you there."

"Ah, s-sige."

"Thank you miss."

Sa hindi malamang dahilan ay dali-dali akong pumasok sa loob ng sasakyan. Bakit naman kumakabog ang dibdib ko?

Umaasa siyang pupunta ako mamaya sa karenderya? Bakit naman? Tsaka alam niya na palagi akong kinakausap ng lola niya? Paano? Sinabi ba ng lola niya?

Gagi! Hindi kaya...

"Huy! Napa'no ka? Bakit ka natatarantang pumasok dito sa loob ng sasakyan? Inaway ka ba no'n? Naku! Sabihin mo lang, igaganti kita,"

pag-aalala ni Hash na nagawa pang magbiro.

"Hindi ko rin alam. Hayaan mo na. Bumalik na lang tayo sa shop."

Nagpapasalamat ako kasi hindi na rin naman ako kinulit pa ni Hash.

"Hash, how does it feel to be in a relationship?" curious na tanong ko.

Napansin kong bahagyang nagulat si Hash sa tanong ko.

"Well, wala naman akong girlfriend for now, but I had one. For me, it felt like having my heart wrapped in a warm clean cloth surrounded with flowers and glitters. But of course, it wasn't always the case."

Natahimik siya bigla.

Hindi naman ako nagsalita kasi baka bume-bwelo lang siya para sa mga susunod niyang sasabihin.

"Minsan, mapapatanong ka na lang bigla na 'ganito ba talaga ang magmahal?' o 'di kaya'y bigla mo na lang ku-kuwestiyonin ang halaga mo. I'm not claiming that it happens to every person who's in-love, but you know...it randomly occurs to some."

Grabe...mukhang may pinaghuhugutan talaga si Hash. Naging mapait siguro ang paghihiwalay nila ng ex niya.

Namuo ang katahimikan sa pagitan namin. Hindi na rin naman ako nagbalak pang magsalita sa takot na baka masira ko lamang ang mood.

Wala pala talagang kasiguraduhan sa pag-ibig, 'no? One moment sobrang mahal niyo 'yung isa't isa, tapos biglang parang naglaho nalang ang pagmamahal na 'yun?

"Salamat sa pagsama, Helena. Alam mo, nakakatuwa ka palang kasama, 'no? Sana sa susunod ay ikaw ulit ang makasama ko sa mga delivery," natutuwang tugon ni Hash.

Genuine ang smile niya kaya ay nawala ang kaba ko na magsalita.

"Ikaw nga, ang gaan mong kausap. Lalo na 'yung deep conversations, ikaw ang magandang kasama."

Napatawa na lang kaming dalawa dahil sa mga random compliments namin sa isa't isa.

Malapit na palang mag alas dose at nauna na ang mga kasama namin na mananghalian. Kasi kung hihintayin pa nila kaming dumating, mag aaksaya lamang kaming lahat ng oras.

Ang maganda rin pala dito sa flower shop ni Kiana ay libre ang tanghalian. May mga snacks din na pwede naming kainin anytime. Napaka caring niyang employer, sobra.

"Hindi ka ba napapagod sa pag mamaneho tuwing may mga kailangang i-deliver na mga bulaklak?" curious kong tanong kay Hash.

Kumakain kami ngayon dito sa dining area sa likod ng shop.

"Minsan nakakangawit, pero nag e-enjoy naman ako lalo na kung may music. Ang nakakainis lang naman ay 'yung traffic tsaka mga reckless driver na nandadamay pa ng ibang tao sa kalokohan nila."

Napatangu-tango ako sa naging sagot niya. Kung sabagay, pag nag e-enjoy ka sa ginagawa mo, hindi mo nga naman alintana minsan ang pagod.

"Ikaw ba, Helena. Bakit hindi ka pa nagkaka boyfriend? Wala pa bang nakakakuha ng atensyon mo o pumapasok sa standards mo?"

I was taken aback with his question. Now that he's mentioned it, ano nga ba ang tunay na dahilan kung bakit NBSB pa rin ako?

"Sa totoo lang, may mga nagkakagusto naman sa'kin. 'Yun nga lang, ni isa sa kanila ay hindi nanligaw. Mabuti na rin 'yun, kaysa ba naman nagkaroon ako ng boyfriend tapos hindi rin siya ang makakatuluyan ko."

"Oh...you are a date to marry person pala. That's nice. That just means you know what you want and deserve."

Napangiti ako sa sinabi niya. Buti pa 'tong si Hash, may sense kausap. Magandang kaibiganin mga katulad niya kasi hindi nang i-invalidate ng feelings.

Nang matapos kaming kumain ay bumalik na kami sa loob upang tumulong sa mga kasamahan namin. Himala nga at walang masyadong customers ngayon.

"E-excuse me ate."

Pagtingin ko ay isang batang lalaki na may suot na salamin ang bumungad sa akin. Mukha siyang teen-ager.

"Ano 'yun?" malumanay kong tanong.

Ayoko naman na matakot siya sa akin. Mukha ngang nahihiya pa siya na lapitan ako, eh.

"Magkano po ang isang b-bouquet ng red r-roses?"

Hindi ko alam kung ako lang ba o parang kinakabahan ang batang 'to?

"Depende 'yun sa dami ng roses na ipapalagay mo sa bouquet. Mayroong half a dozen, one dozen, tsaka two dozens."

"Magkano po 'yung kalahating dosena?"

"Two hundred twenty-five pesos 'yun tapos may kasama na siyang card na pwedeng sulatan ng message. Bibili ka ba?"

"Hindi na lang po pala. One hundred lang po kasi 'yung pera ko."

Paalis na sana siya nang bigla ko siyang kinalabit.

"Kanino mo ba ibibigay ang bouquet?"

Nangingilid na ang mga luha niya pero nagpipigil pa rin siya sa pag-iyak.

"Kay l-lola po. Hindi na po kasi niya naranasang mabigyan ng bulaklak simula nung n-namatay si lolo."

Do'n na tuluyang tumulo ang luha niya na kaagad niya namang pinunasan.

Ngumiti ako at saka bahagyang ginulo ang buhok niya.

"Halika. Pumili ka riyan sa mga naka display na bouquet at ibibigay ko sa'yo nang libre."

"P-po?! Pero bakit po libre? Baka pagalitan ka po ng may-ari."

"Kaibigan ko ang may-ari at mabait siya. Tsaka babayaran ko naman ang bouquet kaya 'wag ka nang mag-alala."

"Nakakahiya naman po. Kunin niyo na lang po ang 100 ko."

Umiling ako bilang pagtutol.

"Ibili mo na lang 'yan ng pagkain para sa lola mo. Okay?"

Mangiyak-ngiyak na napatango ang bata.

Ang kanyang piniling bouquet ay half a dozen pa rin, pero iyong iba-iba ang kulay ng rosas. Nice choice.

"Ingatan mo 'yang bulaklak, ha? Mag-iingat ka rin pauwi."

"Opo ate! Salamat po!"

Nakangiti ako habang pinagmamasdan ang bata na naglalakad palayo sa shop. Ang cute niya.

Naalala ko tuloy ang sarili ko sa kanya. Malapit din kasi talaga ako sa lolo't lola ko nung buhay pa sila. Hay. Nakakamiss tuloy ang kabataan ko.

"Anong tinitignan mo riyan, bae?"

Nagulat ako hindi dahil sa pabigla-biglang tanong na natanggap ko, kun'di dahil kilala ko ang may-ari ng boses na 'yun.

"Kelvin!"

He spread his arms widely which means he wants a hug. Syempre, kaagad ko naman siyang niyakap dala nang pagka miss ko sa kanya.

"Oh, I've missed you so much," bulong niya.

Kelvin is my other bestfriend. Tatlo kasi kami nina Kiana na mag be-bestfriends simula elementary.

"Kumusta naman ang baby namin? Ayos ka lang ba these past few months?"

Naiyak ako bigla. Hindi ko alam kung bakit.

"Nag r-resign ako sa Crimson Blaze Academy at dito na muna ako magtatrabaho."

He gently carassed my hair and gave me a warm smile. Nakakagaan talaga sa pakiramdam kapag kasama mo 'yung mga taong komportableng kasama.

"Galing ka ba sa bahay niyo? Kailan ka pa nakauwi?"

"Kagagaling ko pa lang sa airport. Dumiretso ako kaagad dito kasi sabi ni Kiana nandito ka raw."

"Eh nasa'n ba siya?"

"Nasa Palawan daw siya kasama 'yung boyfriend niya."

Parehas kaming napatawa nang mahina. Kung gano'n, si Kiana pa lang ngayon ang in a relationship sa aming tatlo.

"Hindi ka ba muna uuwi sa inyo? Baka magtampo sila tita na inuna mo ako kaysa sa kanila," pabiro kong sabi.

"Okay, uuwi muna ako. What time ba ang out mo? Let's have dinner."

"I'll be out around 8 pm. Would that be alright?"

"Definitely. I'll see you later baby namin."

He pulled me in for another hug. A tighter one. Ramdam ko talaga na na-miss niya ako.

"Bye bye. Ingat sa pagmamaneho."

"I will. Bye bye!"

Hinintay ko munang mawala sa paningin ko ang sasakyan niya bago pumasok sa loob ng shop.

"Uy...may boyfriend naman pala," pang-aasar ni Jennica.

"Sira! Bestfriend namin ni Kiana 'yun."

Tumatango-tango si Jennica pero 'yung ekspresyon niya ay nang aasar pa rin. Haha.

Dahil sa napag-usapan naming dinner ni Kelvin, bigla ko tuloy naalala 'yung apo ni lola Karing. He was hoping to see me sa night karenderya ng lola niya. At bakit naman?

Siya kaya talaga 'yung kinukwento ni lola Karing sa akin? Kung gano'n, hindi kami bagay. Mukha namang mabait at approachable siya, pero ayaw ko rin ng kakakilala ko pa lang eh pinopormahan na agad ako.

~•~•~

"Hey, beautiful fella."

"Kelvin. How do I look?"

"Sobrang ganda. Sa sobrang ganda mo, palaisipan pa rin sa akin kung bakit single ka pa rin."

"Hindi ko naman kailangan ng boyfriend, eh. Ang kailangan ko, mahanap kung ano ba talaga 'yung purpose ko sa mundong 'to. Pag nahanap ko na ang sagot, do'n lang ako magiging sobrang masaya."

Napailing na lamang siya at saka ako ginabayan sa pag-upo.

"You are doing great with teaching, do you know that?"

"I can't say I do, but my past students used to love me. I guess?"

"I want to say sayang, but it might make you feel bad. It's just rational to quit a job that doesn't bring out the best in you, nor does make you question life even more."

That's Kelvin for you. Someone who doesn't judge too quick, and would go all the way to understand your situation. A person who gives an advice without making you feel bad about your decisions.

"By the way, I heard your ex is getting married?"

"Mhm. I'm actually invited, but I'm not going. I mean, I can't go. Sakto kasing birthday 'yun ni mama," nakangiting sagot ni Kelvin at saka nagpatuloy sa pag kain.

"But you still have a month to finalize your decision. A wedding doesn't take all day."

"I don't know. Hindi ako komportable, eh."

Matagal din silang nagsama ng ex-girlfriend niya na si Ghina. I think it was about three years? Well, I'm glad they both matured and are happy in life.

Nakakatakot naman 'yung gano'n. Igugugol mo ang ilang taon ng buhay mo sa isang tao tapos hindi rin pala kayo ang magkakatuluyan? Ang hirap sigurong magsimula muli kapag naranasan mo ang gano'n.

The dinner went on. Panay kumustahan lang kami at minsan ay napapalihis ng landas at bigla na lamang mag chi-chismisan. Nakakamiss tuloy ang mga panahong mga bata pa lang kami. Marami-rami rin kaming kalokohan noon, eh.