Kabanata 2 Pagpapaalam sa Kanya

(Winona)

Nag-iimpake na ako ng mga personal kong gamit. Dahan-dahang inilalagay ang mga ari-arian na mahal ko sa mga kahon. Nawasak ang puso ko habang pinagmamasdan ko ang bahay na sinimulan kong itayo bilang aking tuluyang tahanan. Yung bubuo ako ng pamilya kasama si Jayden at mamuhay ng maligaya magpakailanman.

Nagsisimula ang mga sariwang luha habang iniisip ko na baka hindi na ako maging isang ina ngayon. I just can't imagine myself ever na magmahal ng iba gaya ng pagmamahal ko kay Jayden. Tiyak na hindi ko makikita ang sarili kong buntis at masaya sa ibang lalaki.

Lumaki ako sa isang pamilyang walang pagmamahal at mapang-abuso. Ang nagniningning na liwanag ay isang mabait at mapagmahal na ina-ampon na nakasama ko noong pumasok ako sa kolehiyo at unibersidad.

Kung iisipin, siya rin ang may pananagutan sa tagumpay ko gaya ni Jayden noon. Dahil sa tahanan na iyon ay nakalimutan ko ang aking kakila-kilabot na maagang pagkabata at nakitang ang mundo ay pwedeng maging isang mas magandang lugar. Alam mo kung ano? Uuwi na ako sa kanya. Hindi siya kailanman nanghusga. Hindi niya sinubukang sabihin sa akin na huwag makita si Jayden.

Ang aking ama ay isang lasing at ang aking ina ay giniginaw dahil hindi niya gustong magkaroon ng isang sanggol na alagaan. Palagi akong nanunumpa na mamahalin ko ang aking mga anak nang higit sa anupamang bagay sa mundo kahit na hindi ko kailanman pinlano para sa kanila.

Tumunog ang cellphone ko at si Lisa pala. I need a friend more than anything right now kahit medyo unhinged si Lisa minsan, nasa tamang lugar ang puso niya at parang lumaki siya ng husto nitong nakaraang taon.

“Hi.” Ngumuso ako.

"Umiiyak ka na naman."

“Sorry.”

“Huwag kang mag-sorry. Hindi ako makapaniwala na ganito ang pakikitungo niya sa iyo. At si Ashlyn naman, hindi makapaniwala. Siya ay halos aming matalik na kaibigan. Parang little sister.”

"Sa tingin ko ang pag-ibig ay nagpapagawa sa iyo ng mga katangahan."

Natahimik sandali si Lisa. “Pwedeng totoo iyon pero hindi mo na kailangang magdahilan para sa kanila. Deserve nila ang isa't isa."

“Tama ka diyan.” Nasasaktan ako ng higit sa lahat ng naiisip ko. Pero, kung ito ang gusto niya ay welcome sila sa isa't isa. Gagawa ako ng paraan para muling mabago ang sarili ko.

"Mas malusog para sa iyo na magpatuloy at tumigil sa pamumuhay sa nakaraan. Gusto kong maging masaya ka ulit."

Pagpalain mo siya, talagang nagmamalasakit siya sa akin. Napakadilim at malungkot ang buhay ko noong high school. Hindi ako nababagay. Naiinis ako sa sarili ko. Kinasusuklaman ako ng aking mga magulang. Wala akong ibang pamilya. Pagkatapos ay nagpakita si Jayden na parang nagniningning na liwanag ng pag-asa bago ako inilipat sa isang foster home.

Nung una sigurado akong kalokohan lang ang lahat at pagtatawanan niya lang ako kasama ng mga kaibigan niya. Pero iba si Jayden. Wala siyang pakialam kung ano man ang isipin ng iba sa pagiging kaibigan ko.

Sa tingin ko sa isang tulad ni Jayden at ng pamilya niya ay walang sinuman ang may lakas ng loob na magsabi ng kahit ano sa kanya.

"Kung wala ang kanyang walang pasubali na pagmamahal at suporta, malamang na nakagawa ako ng isang bagay na kakila-kilabot," sabi ko sa kanya.

“Wag mong sabihin yan. Hindi mo gagawin. Ikaw ay mas malakas kaysa sa iyong iniisip. Nakuha mo ang mga scholarship at nakuha mo ang iyong mga degree. Hindi ginawa ni Jayden ang trabaho para sa iyo.”

“Pero siguro hindi ako nakapag-aral ng kolehiyo lalo na ang nagtapos ng unibersidad kung wala ang suporta niya. Hindi niya ako susukuan at hinding hindi ako susuko sa kanya. Hinding-hindi ako susuko sa atin.” Sabi ko sa kanya ng may lakas sa loob ko na muntik ko nang makalimutan. Pero ito ay walang kabuluhan ngayon.

“Ipangako mo lang sa akin, gagamitin mo ang determinasyon na iyon para bumuo din ng buhay para sa iyong sarili. Sulit ka.”

Huminga ako ng malalim. Tama siya. Kailangan kong gumawa ng buhay para sa sarili ko. “Gagawin ko. Babalik ako sa aking sariling lungsod sa loob ng ilang araw. Magsisimula ako ng bago.”

“Mahuhuli tayo bago ka umalis ng bayan. Birthday ko kinabukasan.”

Nakalimutan ko. “Ay, Lisa. Sigurado, hahabol tayo. Ipapadala ko sa iyo ang room number ko kapag nag-check in ako sa hotel.” Pinatay ko ang tawag at bumuntong hininga. Ang buong buhay ko ay nagbago nang husto sa loob ng ilang taon.

Tumunog na naman ang cellphone ko. Si Lance naman. Siya ang matalik na kaibigan ni Jayden hangga't naging akin si Lisa at nakabuo din kami ng hindi malamang kung hindi awkward na pagkakaibigan.

I think he was sweet on me first up but I only had eyes for Jayden and Lance respected his friend enough to let it go. Plus hindi si Lance yung tipong magse-settle down, lord knows Lisa had tried with him.

Now we seemed caught up in some weird zone where Lance wants to be on Jayden's side but then he still wants to be friends with me. I don't think he can see how to have both without Jayden and I be together again. Pero hindi rin siya makalusot kay Jayden.

Kung ano man ang patunay na meron si Jayden, dapat super convincing.

I let the call go kasi I don't think I can talk crap about my situation with Lance right now. Ang aking telepono ay pilit na nagbu-buzz muli, at muli. Tatapusin ko na lang ito, siguro. "Lance, hi."

“Hey there. I'm throwing a surprise party for Lisa at my house. Nandiyan si Jayden. Dapat sumama ka. Ito ay magiging tulad ng mga lumang panahon. Baka makatulong sa pag-activate ng memory niya."

“Hindi salamat.” Halos isang taon na akong nagsisikap na buhayin ang alaala niya. Walang gumana. Wala kahit isang gabi ng pagsinta. Mas lalo lang akong nagalit ni Jayden sa akin.

“Talaga? Sa tingin ko dapat mo. I meansobrang tagal na nung huli kaming apat nag-hang out ng ganun. Huli na ata yung sa Vegas, at um, well, ang aksidente.

“Wala nang pareho ngayon, Lance. Pero nagpapasalamat ako sa iyo sa suporta.”

"Sa tingin ko dapat nating subukan at tulungan siyang maalala kung gaano kayo kasaya."

“Tapos na akong sumubok. Kung natatandaan niya dapat ay kapag handa na siya. Malinaw na hindi natin ito mapipilit. At paano kung hindi na niya maalala? Hindi ako pwedeng manatili na lang habang nasusuklam siya sa akin. Isang taon akong na-coma. Kailangan ko ng buhay ngayon."

“Sigurado ka ba talaga?” tanong niya ulit.

“Pirmahan ko ang divorce papers kahapon. Aalis na ako ng bayan.”

“Ano!? Bakit ka pipirma para sa isang diborsyo? Ibig kong sabihin, siya ay nagkakahalaga ng isang ganap na mint.

“Kasi hindi ko kayang manatili sa maling pag-asa. Nilinaw na ni Jayden ang kanyang nararamdaman. Maaring masaktan at magalit ako pero hindi ako tanga. Hayaan silang magkaroon ng kanilang buhay na magkasama. Gagawa ako ng sarili kong buhay."

“Wow. Sa palagay ko, naibalik mo ang aking pananampalataya sa kalikasan ng tao. Wala akong mahanap na hindi makikipag-date sa akin para sa pera ko.”

Gusto kong sabihin yun kasi ang babaw niya pero hindi. "Balang araw makakahanap ka ng mamahalin mo."

“Siguro. Sigurado ka bang hindi ka sasama? Mamahalin ka ni Lisa doon."

“Makikipag-ugnayan ako.” Nagsisinungaling ako dahil mas madali na lang ngayon.

I disconnected the call and walk to the box of baby things na minsan naming tinipon ni Jayden. Ang lambot ng isang kumot na kulay lemon ay nagsisimula ng panibagong hanay ng mga luhang tumulo.

Sa likod ko ay isang acid na boses ang nagsasalita. “Fake-crying pa rin ang nakikita ko. Bitawan mo na, Winona. You and my son were never meant to be.