Sa mga sumunod na araw ay nagigising akong nasa unit ko ulit si Kael— kung hindi sa kusina nagluluto ng agahan ay nasa kwarto ko at pinagmamasdan ako. Iniisip ko kung anong oras siyang dumadating dito dahil tuwing pagkagising ko ay nakahain na ang mga pagkain.
And about the last part, I should be creepy because what he's doing isn't normal for society's standard. But everytime his eyes bore into mine, it's crystal clear how pure his intentions are.
Hindi lang ako ang na-trauma sa mga nangyari. Tuwing magtatama ang mga mata namin ay tinititigan niya ako na parang kahit anong oras mawawala ako. Aagawin palayo sa kanya at hindi na kailanman isasauli. And he's not doing anything to hide that fact. He's scared to lose me.
Pilit ring pumapasok sa utak ko ang mga tanong tungkol sa dapat na paglayo niya sa akin pero lahat iyon ay tinalikuran ko.
He's here, I'm happy and everyone
"A-answer it," udyok ko.He clenched his jaw and pulled his hand away from my chest."Speak." Naiirita niyang salubong. Natigilan siya saglit. Bahagya niya munang kinagat ang pulso ko sa leeg bago tuluyang lumabas ng kusina. A moan nearly escaped from my throat.Nakahinga ako ng maluwag. Nanginginig ang mga kamay ko na ipinagpatuloy ang paghuhugas. Parang achievement na wala akong nabasag.God, the things he do to me.Habang nagpupunas ng kamay ay narinig ko ang tunog ng piano mula sa living room. Napakagat-labi ako at excited na naglakad patungo roon. Tiningnan ko ang oras sa dingding at nakitang alas-otso palang.Likod ni Kael ang una kong nasilayan. Sumandig ako sa hamba ng pinto at humalukipkip habang pinakikinggan siyang tumugtog.He's playing some classical piece that I'm sure I already heard somewhere. No doubt, he play
May mga pagkakataon sa buhay natin na gusto nalang nating maglaho na parang bula. No traces, no goodbyes, no one knows where we are but only ourselves. Gustong mawala at ayaw ng magpakita.We wanted to be lost because we lose something. Something irreplaceable. Something priceless. Something that we thought we wouldn't lose.I thought I knew pain. I thought I knew how it feels like to hit the rock bottom.I was a fool. Dahil ang sakit na nararamdaman ko ngayon ay sinisira ang bawat hibla ng pagkatao ko. Sugat na kahit ninuman ang magtatangkang gumamot, kailanman ay hindi maghihilom. There are wounds that can be healed, and there are those who will forever hurt, ached, bleed.The loss... it's tearing me apart. Wounding my flesh using a rusty knife. Hindi nalang emosyonal at mental na sakit ang nararamdaman ko. Physically, I am hurting everywhere. My head throbs, my eyes and throat sore, my
Pagkasara ng pinto ng kwarto ko ay napasandig ako rito at napaupo sa sahig, humahagulhol. Sinuntok-suntok ko ang aking dibdib dahil sa paninikip nito.It hurts. It fucking hurts.Paanong nangyari 'yun? Bakit ang mga magulang ko? Of all evil people, bakit sila? They are good people!My poor Mama and Papa...I weeped like a child. Parang gripo ang mga luha ko. It hurts so fucking much that I feel like I'm bleeding. Namamaos na iyong boses ko sa hagulhol na lumalabas sa akin. I sound like a psychotic woman.So, this is what it feels like to lose someone you love dearly? Parang impyernong sakit.Ito na ba 'yung kabayaran sa mga sobrang kasiyahan na nadama ko nitong nagdaang buwan? Great happiness gets punished, huh?But above all, I felt guilty. My conscience was seeping into me and shouting it's my fucking
Dahan-dahan kong itinapon ang puting rosas sa kabaong habang unti-unting palubog. It's my father's coffin. Naugat na ang mga paa ko sa panghihina. I can't move. Breathing was an ache in my chest. Gusto kong magtago. Gustong kong magwala at magalit.Lahat naman tayo balang-araw maglalaho sa mundo. Walang pang-habang-buhay. Walang nananitili sa mahang panahon. Lahat tayo ay maiiwan o mang-iiwan. But those leaving that are painful the most are those who wasn't able to said goodbye.Because you were unprepared. Sobrang saya, sobrang buo at kompleto tapos bigla nalang kukunin sayo. Sobra namang daya. The most agonizing part is that, you will never have it back. Nothing will ever be the same.Life is fleeting. What makes it wonderful is the people you make memories with. Those who you love and loved you back. Those who will move mountains for you and those who you are willing to put yourself in just for the sake of them.
Ilang sandali pa ay nakadating na kami sa naturang club. Dali-dali akong bumaba. Iniwan ko ang bag na dala at tanging phone lang ang binitbit. Wala akong balak na magtagal.Kung ako lang ay gusto ko na lang buon araw na humiga sa kama. I'm fully aware that I am depressed. Pakiramdam ko minsan gumigising ako sa umaga pero wala na ako sa sarili ko. I just want to lock in my room and let my heart mourn until it's empty.But I can't. Tuloy lang ang buhay. Mas lalo lang akong malulugmok sa kalungkutan kung hindi ko binibigyan ang sarili ko ng pagkakaabalahan. I need something to keep me busy. To keep my mind from its self-destruction algorithm.Kaya tumulong ako sa pagpapatakbo ng kompanya. Hindi ko pa galamay masyado ang ibang gawain kaya kadalasan ay nagpapatulong ako kila Kuya. Gumagaan din kasi pakiramdam ko tuwing nakikita ko mga kapatid ko. They remind me how amazing my parents are.Humi
Nagkalat ang mga papeles at kung ano-ano pang mga dokumento sa desk ko. Paulit-ulit kong tiningnan ang iba’t-ibang financial statements sa mga nakalipas na buwan at taon.Desperada akong malaman kung saan kami nagkamali. Desperada malaman kung saan napunta ang napakalaking halaga ng pera na dahilan ng pagkakautang ng aming kompanya.Napahilamos ako sa mga palad bago pinaglandas ang kamay sa leeg at marahan itong hinilot. Tumanga ako sa kisame at ilang beses na huminga ng malalim.Nang nasigurado kong kaya ko na ulit tingnan ang mga financial statements ng hindi ito pinupunit, nag-umpisa ulit akong ikumpara ang nasa mga papeles sa naka-code sa database namin.Naluluha na ang mga mata ko dahil kanina pa ako nakatutok sa laptop. And my back pain is killing me. I sighed for the nth time. Hanggang ngayon hindi ko pa din makita kung saan ang problema. But in no time I know that we will kn
Nakabukas ang pinto ng kotse ko habang nakahilig si Martin sa gilid, ang mga kamay ay nasa bulsa ng pantalon. Naputing T-shirt siya. Bawat kurba ng maskuladong katawan ay nadedepina. Ang pang-ibaba ay denim jeans at brown leather boots. Ang mga babaeng napapadaan sa gawi namin ay walang-hiya siyang pinaglalawayan.Tahimik akong kumakain habang pinagmamasdan ang parking lot. Isa pa ito sa mga hindi ko nagugustohan sa sarili. Mahina ako kumain. Kung hindi konti ay ang bagal ko kumain."Oh my God," bulong ko ng may mga mag-syota akong nakita sa dilim. Mabilis kong inilihis ang paningin at nagtama ito kay Martin.I scowled. "What? What's with that look?"Nakatingin siya sa akin sa nakakunot na noo. Halos magdugtong na ang makakapal na kilay. I don't what's the score between him and Cassy, but I hope they'll figure it out.Basta ang akin lang ay wag silang magkasakitan sa huli.
Tanghali na ako ng gising kinabukasan. Sanay na ako sa hang-over kaya hindi na sa akin bago ito. Pero never akong nasanay at masasanay sa sakit ng ulo. Parang pinupukpok ko, eh.Nagpadeliver nalang ako ng soup para kahit papano ay mahimasmasan ako. Pati na lunch ay sinabay ko na din. My body was sore from jumping, grinding and whatever I did last night. Bukod sa masakit na ang katawan ko ay tinatamad ako magluto.Wala pang kalahating oras ay dumating na ang pina-deliver ko. I took medicine right after eating and decided to rest for an hour before heading out to the office.At exactly 1 PM, I was done preparing and resting. Nagsuot lang ako ng spaghetti beige top, fitted jeans at heeled boots that stopped above my ankle. Tumulak na ako pagkatapos.Sa biyahe ay pinuno ako ng kaba at pangamba. I was dreading coming back to our company. Sa sitwasyon namin ngayon ay wala akong maaring ma
Nabalik lang ako sa huwisyo ng tumunog ang bell, hudyat na labasan na. May mga magulang na din akong kasamang naghihintay sa labas. Binigyan ko ng tipid na ngiti ang babaeng nakatingin sa akin. I saw her cheeks blushed before I entered the classroom. "Dad!" Tumakbo si Vernon papunta sa akin. Ganoon din si Terra. I scooped them both in my arms and kissed them both in their cheeks. "You so early, Addy! Want play pa po!" reklamo ni Terra. Nangiti ako. Kamukha talaga ni Aurora. Akin nga lang ang mata. I take pride in that. The eyes of a Zolotov. "There's no problem, princess. You can play a little more then." I rubbed my nose against her cheeks. She giggled while pushing my face with her small, chubby and adorable hands. "Addy, stop!" she wriggled. Nakitawa si Vernon dahil sa mukha ni Terra na bungi. She's a choco
Hanggang sariwa pa ang mga nangyari, lumayo muna ako kay Aurora. I turned off my phone and tried my all not reached out to her. Sobrang hirap nga lang. Napagdesisyunan kong abalahin ang sarili sa pag-interrogate sa nagtangka sa buhay ni Aurora. But I first explained to Tito Renanzo what I had just discovered about myself. Katulad ko ay nayanig din ang mundo niya. Pinakilala ko siya kay Papa at sabay naming piniga ang nahuling lalaki para sa importanteng impormasyon. Unang nakuha namin sa kanya ay ang totong citizenship niya. Inakala naming mula siya sa America. He was fluent in english. No hint of russian accent. But I knew he was lying. He only confessed everything when Papa held him at gun point. "Eto byl Donato! Donato otdal prikaz!" It was Donato! It was Donato who gave orders! Nanginginig at nakapikit niyang sigaw. "Grebanyy predatel!" Fucking traitor. Father hissed. Napag-alaman ko na isa si Donato sa kasalukuyang umuukupa sa pwesto ko sa GGC. Inilagay siya ni Papa doon hi
Hindi ko alam kung sino ang ama at ayaw ko na din magtanong kung ayaw niyang sasabihin. She's going through a lot. I won't add up to that.Mag ideya ako kung sino ang ama. Hindi ko lang sigurado.Ayaw ko talaga pero sinikmura ko dahil may bata sa sinapupunan niya. The fortune she's about to receive if she'll marry me is enough to give the child a secured future.Nagpakasal nga kami. Bilang lang ang nakakaalam dahil pinili naming i-sekreto.Many of her relatives were after their riches so it's more safe if we keep it as a secret. Ilang buwan bago niya nakuha ang lahat ng yaman nila ay pinilit ko siyang mag-hire ng security personnel. She agreed and we proceed to getting a divorce after another month.Lahat ng iyon ay sinekreto namin at hindi lagpas sa tatlong tao lang ang nakakaalam. May isa din na dahilan kung bakit gusto naming isekreto ito.
Tumama ang kamao niya sa panga ko pero malademonyo lang akong napangisi.That's the initiation I'm fucking waiting for.Agad akong bumato ng suntok pabalik. Naawat lang kami sa sigaw ni Papa at pagkataranta ni Tita Karina sa pagbugbog sa gago. He was unrecognizable as blood covers his face."You deserved it you motherfucker. You have a priceless gem in your hands and you'd exchange it for what? For fucking sex?!"I wanna spit at his face but I don't want to hurt Tita Karina. Tita Karina destroyed what was once my whole family... but it was a mistake... they're both drunk and Tita Karina doesn't know she slept with a married man.And it's not still justifiable on Papa's side just because he's drunk.Tita Karina... she's a soft soul and they gave me Natasha. Hindi ko man siya kadugo pero alam kong isa sa dahilan si Natasha kung bakit nakakangi
After a year ay ibinahay ni Papa ang nabuntis niya.Nagalit ako.Mas lalong nadismaya sa desiyon niya.Sobrang gago niya para sa akin. I became colder and more distant with him. Ang sakit para sa akin.Nasasaktan ako para kay Mama na nagpakalayo-layo para sa ikabubuti niya. Hindi ako nagalit ng iniwan niya ako kay Papa. Gusto ko lang din na maging maayos siya. I'll be just another baggage to her if I came with her.I graduated high school with excellent grades. Halos lahat din ng extra-curricular activities ay sinalihan ko.I did all of those... while admiring Aurora from a far.Sobrang ganda niya kahit hindi pa siya nasa adolescent period. Her wavy hair that danced everytime she moves with grace. Her hazel nut eyes that always seems like she's... seducing boys around her.Parang in
EZEKIEL'S POV Iginala ko ang aking paningin sa kabuoan ng bahay. It's was nothing alike to the place where my nightmares were created. Kung saan ang isang anghel ay nadungisan ng kasamaan. Ang anghel na iyon ay akon. But when I lost my innocence, I'm no longer an angel. Ang bata kong pag-iisip at pagkatao ay namantyahan na. Puno ng antigong mga gamit ang loob ng bahay na ito. Kakaiba ang bawat desinyo sa iba't-ibang sulok at maaliwalas sa pakiramdam. Hindi kagaya ng kung saan ako nanggaling ilang buwang na ang nakalipas. The syndicate's lair reminds me that inferno exist. Puro usok ng sigarilyo, amoy ng alak, pulbura ng mga ipinagbabawal na gamot at balang inilalagay nila sa mga baril na walang ka
Binuhat ko si Terra habang hinawakan ko sa kamay si Vernon. Iniwan ko lang ang bag nila sa kotse at dinala 'yung tote bag ko.Naguguluhan na tumingala si Vernon sa akin at ganoon din si Terra. Ilang beses na namin itong napapag-usapan pero alam kong hindi pa nila maiintindihan hangga't nasa murang edad pa lang sila.Kung bakit ang ama nila ay buhay pa pero tila patay ng namumuhay.Nilunok ko ang bara sa aking lalamunan. I have to be strong. I can't afford shedding tears in front of my son and daughter. They must not see me weak or crumble away."I don't think he loves it Mom. Daddy never reacts to anything we say. He just keeps on sleeping. Wala siyang pakilala sa amin," Vernon pointed out. May pagtatampo sa tono niya habang nakanguso.Napapikit ako saglit. I winced at his words.Nilebel ko ang tingin namin habang akay ko pa rin si Terra na nilalaro ang
Save the last for the best. This is dedicated to Edrhine— for the only woman who pushed me through and made me feel so worthwhile. Thank you for telling things to me you never knew fueled me to end this piece. Sobrang laki ng ambag mo dito. Hindi ako aabot hanggang dulo kung wala ka. :) ***Kinabig ko ang manibela pakaliwa. Ang panghapong sikat ng araw ay tumama sa aking mukha habang binabaktas ng sasakyan ko ang kalsada.Bahagya akong pumikit sa sikat ng araw. I welcomed it with appreciation.Nanatili akong nakapikit ng ilang sandali. Hindi dahil nasisilaw ako kung hindi ay dinadama ang pakiramdam nito.It feels good. It feels like coming home.After the things I went throug
Muli kong tinakbo ang sinabi niyang Room at agad akong hinarangan ng mga naglalakihang bodyguards nila. The first to spot me was his father. He immediately signaled his men to let me through. Inaaalo ng tatay ni Kael ang humahagulhol nitong ina. Umiiyak din ang mga babaeng kapatid ni Kael habang si Donovan ay may seryosong kausap sa cellphone nito. They were all gathered up in front of the Operating Room. Agad akong lumapit sa kanila at lahat ng mata ay lumapat sa akin. Hindi pa man ako lubusang nakakalapit ay isang lagapak sa pisngi ang natanggap ko. Namanhind ang aking pisngi. The sound rings in my ear in midst of their cries. Instead of feeling pain, I felt nothing. I was numb because of my worry for Kael's well-being. Nanatiling nakalihis ang ulo ko sa isang direksyon. My lips slightly parted. Strands of my hair covered my face. I was stunned. Nabigla ako. Pero wala akong naramdaman. I didn't know what was that for or who did it because I'm fucking so down and exhausted right