May mga pagkakataon sa buhay natin na gusto nalang nating maglaho na parang bula. No traces, no goodbyes, no one knows where we are but only ourselves. Gustong mawala at ayaw ng magpakita.
We wanted to be lost because we lose something. Something irreplaceable. Something priceless. Something that we thought we wouldn't lose.
I thought I knew pain. I thought I knew how it feels like to hit the rock bottom.
I was a fool. Dahil ang sakit na nararamdaman ko ngayon ay sinisira ang bawat hibla ng pagkatao ko. Sugat na kahit ninuman ang magtatangkang gumamot, kailanman ay hindi maghihilom. There are wounds that can be healed, and there are those who will forever hurt, ached, bleed.
The loss... it's tearing me apart. Wounding my flesh using a rusty knife. Hindi nalang emosyonal at mental na sakit ang nararamdaman ko. Physically, I am hurting everywhere. My head throbs, my eyes and throat sore, my
Pagkasara ng pinto ng kwarto ko ay napasandig ako rito at napaupo sa sahig, humahagulhol. Sinuntok-suntok ko ang aking dibdib dahil sa paninikip nito.It hurts. It fucking hurts.Paanong nangyari 'yun? Bakit ang mga magulang ko? Of all evil people, bakit sila? They are good people!My poor Mama and Papa...I weeped like a child. Parang gripo ang mga luha ko. It hurts so fucking much that I feel like I'm bleeding. Namamaos na iyong boses ko sa hagulhol na lumalabas sa akin. I sound like a psychotic woman.So, this is what it feels like to lose someone you love dearly? Parang impyernong sakit.Ito na ba 'yung kabayaran sa mga sobrang kasiyahan na nadama ko nitong nagdaang buwan? Great happiness gets punished, huh?But above all, I felt guilty. My conscience was seeping into me and shouting it's my fucking
Dahan-dahan kong itinapon ang puting rosas sa kabaong habang unti-unting palubog. It's my father's coffin. Naugat na ang mga paa ko sa panghihina. I can't move. Breathing was an ache in my chest. Gusto kong magtago. Gustong kong magwala at magalit.Lahat naman tayo balang-araw maglalaho sa mundo. Walang pang-habang-buhay. Walang nananitili sa mahang panahon. Lahat tayo ay maiiwan o mang-iiwan. But those leaving that are painful the most are those who wasn't able to said goodbye.Because you were unprepared. Sobrang saya, sobrang buo at kompleto tapos bigla nalang kukunin sayo. Sobra namang daya. The most agonizing part is that, you will never have it back. Nothing will ever be the same.Life is fleeting. What makes it wonderful is the people you make memories with. Those who you love and loved you back. Those who will move mountains for you and those who you are willing to put yourself in just for the sake of them.
Ilang sandali pa ay nakadating na kami sa naturang club. Dali-dali akong bumaba. Iniwan ko ang bag na dala at tanging phone lang ang binitbit. Wala akong balak na magtagal.Kung ako lang ay gusto ko na lang buon araw na humiga sa kama. I'm fully aware that I am depressed. Pakiramdam ko minsan gumigising ako sa umaga pero wala na ako sa sarili ko. I just want to lock in my room and let my heart mourn until it's empty.But I can't. Tuloy lang ang buhay. Mas lalo lang akong malulugmok sa kalungkutan kung hindi ko binibigyan ang sarili ko ng pagkakaabalahan. I need something to keep me busy. To keep my mind from its self-destruction algorithm.Kaya tumulong ako sa pagpapatakbo ng kompanya. Hindi ko pa galamay masyado ang ibang gawain kaya kadalasan ay nagpapatulong ako kila Kuya. Gumagaan din kasi pakiramdam ko tuwing nakikita ko mga kapatid ko. They remind me how amazing my parents are.Humi
Nagkalat ang mga papeles at kung ano-ano pang mga dokumento sa desk ko. Paulit-ulit kong tiningnan ang iba’t-ibang financial statements sa mga nakalipas na buwan at taon.Desperada akong malaman kung saan kami nagkamali. Desperada malaman kung saan napunta ang napakalaking halaga ng pera na dahilan ng pagkakautang ng aming kompanya.Napahilamos ako sa mga palad bago pinaglandas ang kamay sa leeg at marahan itong hinilot. Tumanga ako sa kisame at ilang beses na huminga ng malalim.Nang nasigurado kong kaya ko na ulit tingnan ang mga financial statements ng hindi ito pinupunit, nag-umpisa ulit akong ikumpara ang nasa mga papeles sa naka-code sa database namin.Naluluha na ang mga mata ko dahil kanina pa ako nakatutok sa laptop. And my back pain is killing me. I sighed for the nth time. Hanggang ngayon hindi ko pa din makita kung saan ang problema. But in no time I know that we will kn
Nakabukas ang pinto ng kotse ko habang nakahilig si Martin sa gilid, ang mga kamay ay nasa bulsa ng pantalon. Naputing T-shirt siya. Bawat kurba ng maskuladong katawan ay nadedepina. Ang pang-ibaba ay denim jeans at brown leather boots. Ang mga babaeng napapadaan sa gawi namin ay walang-hiya siyang pinaglalawayan.Tahimik akong kumakain habang pinagmamasdan ang parking lot. Isa pa ito sa mga hindi ko nagugustohan sa sarili. Mahina ako kumain. Kung hindi konti ay ang bagal ko kumain."Oh my God," bulong ko ng may mga mag-syota akong nakita sa dilim. Mabilis kong inilihis ang paningin at nagtama ito kay Martin.I scowled. "What? What's with that look?"Nakatingin siya sa akin sa nakakunot na noo. Halos magdugtong na ang makakapal na kilay. I don't what's the score between him and Cassy, but I hope they'll figure it out.Basta ang akin lang ay wag silang magkasakitan sa huli.
Tanghali na ako ng gising kinabukasan. Sanay na ako sa hang-over kaya hindi na sa akin bago ito. Pero never akong nasanay at masasanay sa sakit ng ulo. Parang pinupukpok ko, eh.Nagpadeliver nalang ako ng soup para kahit papano ay mahimasmasan ako. Pati na lunch ay sinabay ko na din. My body was sore from jumping, grinding and whatever I did last night. Bukod sa masakit na ang katawan ko ay tinatamad ako magluto.Wala pang kalahating oras ay dumating na ang pina-deliver ko. I took medicine right after eating and decided to rest for an hour before heading out to the office.At exactly 1 PM, I was done preparing and resting. Nagsuot lang ako ng spaghetti beige top, fitted jeans at heeled boots that stopped above my ankle. Tumulak na ako pagkatapos.Sa biyahe ay pinuno ako ng kaba at pangamba. I was dreading coming back to our company. Sa sitwasyon namin ngayon ay wala akong maaring ma
"Talaga lang ha,” banta ni Pia. Malambot na mga titig ang iginawad niya sa akin. "Sabihin mo lang pag hindi mo na kaya. Makikinig lang kami."My heart melt. "I will.""Very good!" Palakpak niya bago pinandilatan ako ng mata, tila may naalala. “Nga pala bruha ka, natatandaan mo iyong dalawang lalaki kagabi sa club? Muntik ng mabugbog ni Martin!” she said and drank two consecutive shots of tequila. Napangiwi siya at agad na sumipsip ng lemon.Namilog naman ang mga mata ko. “Really? Bakit ba?”Umirap lang sa akin si Pia at si Cassy ang sumagot.“Alam mo naman na hot-headed iyong si Martin. Eh iyong mga lalaking naka-momol mo parehong lasing. Nainis si Martin sa kakulitan ng dalawa. Pinagguguyod sa labas at sinigawan ba naman ang dalawa.” Irap ni Cassy.“Mabuti na lang napakalma nitong manok nating si Cassy an
Nagising ako dahil tila sasabog na ang pantog ko. God, I fucking need to pee. Sobrang sakit ng ulo ko pero ibang klase ang pighati kung naiihi ka na.Pagdilat ko ng aking mga mata ay agad kumunot ang aking noo. Nagpalit ba ako ng pintura sa kwarto? Did I change the drapes of my balcony? Ito na ba ang epekto ng straight na pag-iinom ko?Mariin akong pumikit at minasahe ang noo. Pagmulat ng mata ko ay ganoon pa din ang paligid. Sumibol ang kaba sa dibdib ko.Unti-unti kong sinuyod ang kabuoan ng silid hanggang lumapat ito sa tabi ng kama ko. Sumalubong sa akin ang isang hubad na likod ng hindi pamilyar na lalaki.Nanlalaki ang mga ko at napatakip sa aking bibig. Tuluyan akong nilamon ng takot at pagkataranta. Sinilip ko ang aking katawan sa ilalim ng kumot at nakahinga ng maluwag ng may saplot ako. But the nervousness was still there. Hindi ko na suot ang damit nang nasa club ako. Nakaputin