Dahan-dahan kong itinapon ang puting rosas sa kabaong habang unti-unting palubog. It's my father's coffin. Naugat na ang mga paa ko sa panghihina. I can't move. Breathing was an ache in my chest. Gusto kong magtago. Gustong kong magwala at magalit.
Lahat naman tayo balang-araw maglalaho sa mundo. Walang pang-habang-buhay. Walang nananitili sa mahang panahon. Lahat tayo ay maiiwan o mang-iiwan. But those leaving that are painful the most are those who wasn't able to said goodbye.
Because you were unprepared. Sobrang saya, sobrang buo at kompleto tapos bigla nalang kukunin sayo. Sobra namang daya. The most agonizing part is that, you will never have it back. Nothing will ever be the same.
Life is fleeting. What makes it wonderful is the people you make memories with. Those who you love and loved you back. Those who will move mountains for you and those who you are willing to put yourself in just for the sake of them.
Ilang sandali pa ay nakadating na kami sa naturang club. Dali-dali akong bumaba. Iniwan ko ang bag na dala at tanging phone lang ang binitbit. Wala akong balak na magtagal.Kung ako lang ay gusto ko na lang buon araw na humiga sa kama. I'm fully aware that I am depressed. Pakiramdam ko minsan gumigising ako sa umaga pero wala na ako sa sarili ko. I just want to lock in my room and let my heart mourn until it's empty.But I can't. Tuloy lang ang buhay. Mas lalo lang akong malulugmok sa kalungkutan kung hindi ko binibigyan ang sarili ko ng pagkakaabalahan. I need something to keep me busy. To keep my mind from its self-destruction algorithm.Kaya tumulong ako sa pagpapatakbo ng kompanya. Hindi ko pa galamay masyado ang ibang gawain kaya kadalasan ay nagpapatulong ako kila Kuya. Gumagaan din kasi pakiramdam ko tuwing nakikita ko mga kapatid ko. They remind me how amazing my parents are.Humi
Nagkalat ang mga papeles at kung ano-ano pang mga dokumento sa desk ko. Paulit-ulit kong tiningnan ang iba’t-ibang financial statements sa mga nakalipas na buwan at taon.Desperada akong malaman kung saan kami nagkamali. Desperada malaman kung saan napunta ang napakalaking halaga ng pera na dahilan ng pagkakautang ng aming kompanya.Napahilamos ako sa mga palad bago pinaglandas ang kamay sa leeg at marahan itong hinilot. Tumanga ako sa kisame at ilang beses na huminga ng malalim.Nang nasigurado kong kaya ko na ulit tingnan ang mga financial statements ng hindi ito pinupunit, nag-umpisa ulit akong ikumpara ang nasa mga papeles sa naka-code sa database namin.Naluluha na ang mga mata ko dahil kanina pa ako nakatutok sa laptop. And my back pain is killing me. I sighed for the nth time. Hanggang ngayon hindi ko pa din makita kung saan ang problema. But in no time I know that we will kn
Nakabukas ang pinto ng kotse ko habang nakahilig si Martin sa gilid, ang mga kamay ay nasa bulsa ng pantalon. Naputing T-shirt siya. Bawat kurba ng maskuladong katawan ay nadedepina. Ang pang-ibaba ay denim jeans at brown leather boots. Ang mga babaeng napapadaan sa gawi namin ay walang-hiya siyang pinaglalawayan.Tahimik akong kumakain habang pinagmamasdan ang parking lot. Isa pa ito sa mga hindi ko nagugustohan sa sarili. Mahina ako kumain. Kung hindi konti ay ang bagal ko kumain."Oh my God," bulong ko ng may mga mag-syota akong nakita sa dilim. Mabilis kong inilihis ang paningin at nagtama ito kay Martin.I scowled. "What? What's with that look?"Nakatingin siya sa akin sa nakakunot na noo. Halos magdugtong na ang makakapal na kilay. I don't what's the score between him and Cassy, but I hope they'll figure it out.Basta ang akin lang ay wag silang magkasakitan sa huli.
Tanghali na ako ng gising kinabukasan. Sanay na ako sa hang-over kaya hindi na sa akin bago ito. Pero never akong nasanay at masasanay sa sakit ng ulo. Parang pinupukpok ko, eh.Nagpadeliver nalang ako ng soup para kahit papano ay mahimasmasan ako. Pati na lunch ay sinabay ko na din. My body was sore from jumping, grinding and whatever I did last night. Bukod sa masakit na ang katawan ko ay tinatamad ako magluto.Wala pang kalahating oras ay dumating na ang pina-deliver ko. I took medicine right after eating and decided to rest for an hour before heading out to the office.At exactly 1 PM, I was done preparing and resting. Nagsuot lang ako ng spaghetti beige top, fitted jeans at heeled boots that stopped above my ankle. Tumulak na ako pagkatapos.Sa biyahe ay pinuno ako ng kaba at pangamba. I was dreading coming back to our company. Sa sitwasyon namin ngayon ay wala akong maaring ma
"Talaga lang ha,” banta ni Pia. Malambot na mga titig ang iginawad niya sa akin. "Sabihin mo lang pag hindi mo na kaya. Makikinig lang kami."My heart melt. "I will.""Very good!" Palakpak niya bago pinandilatan ako ng mata, tila may naalala. “Nga pala bruha ka, natatandaan mo iyong dalawang lalaki kagabi sa club? Muntik ng mabugbog ni Martin!” she said and drank two consecutive shots of tequila. Napangiwi siya at agad na sumipsip ng lemon.Namilog naman ang mga mata ko. “Really? Bakit ba?”Umirap lang sa akin si Pia at si Cassy ang sumagot.“Alam mo naman na hot-headed iyong si Martin. Eh iyong mga lalaking naka-momol mo parehong lasing. Nainis si Martin sa kakulitan ng dalawa. Pinagguguyod sa labas at sinigawan ba naman ang dalawa.” Irap ni Cassy.“Mabuti na lang napakalma nitong manok nating si Cassy an
Nagising ako dahil tila sasabog na ang pantog ko. God, I fucking need to pee. Sobrang sakit ng ulo ko pero ibang klase ang pighati kung naiihi ka na.Pagdilat ko ng aking mga mata ay agad kumunot ang aking noo. Nagpalit ba ako ng pintura sa kwarto? Did I change the drapes of my balcony? Ito na ba ang epekto ng straight na pag-iinom ko?Mariin akong pumikit at minasahe ang noo. Pagmulat ng mata ko ay ganoon pa din ang paligid. Sumibol ang kaba sa dibdib ko.Unti-unti kong sinuyod ang kabuoan ng silid hanggang lumapat ito sa tabi ng kama ko. Sumalubong sa akin ang isang hubad na likod ng hindi pamilyar na lalaki.Nanlalaki ang mga ko at napatakip sa aking bibig. Tuluyan akong nilamon ng takot at pagkataranta. Sinilip ko ang aking katawan sa ilalim ng kumot at nakahinga ng maluwag ng may saplot ako. But the nervousness was still there. Hindi ko na suot ang damit nang nasa club ako. Nakaputin
Sa mga ganitong pagkakataon ay alam kong kahit hindi na ako akuin ni Kael, kanya pa din ako.We feel what we feel. We love who we love.Kahit minsan hindi natin gusto. Kahit minsa salungat sa prinsipyo at paniniwala natin sa buhay. Kahit hindi abot sa pamantayan na ginawa natin para sa lalaking pag-aalayan natin ng lahat. Kahit minsan hindi natin alam ang buong pagkatao nila.O kahit minsan nawawasak na tayo sa proseso ng pagmamahal natin sa kanila, wala, pinipili ng puso ang gusto niyang piliin.Mostly, those choices always come with a price we're not ready to pay.Sabi nila bulag ang pagmamahal. Pero tingin ko ay mali sila. Hindi ako sumasang-ayon.Hindi bulag ang pagmamahal. Ignorante ito pero hindi bulag. Nakikita niya ang kamalian at kapangitan na parte pero pinipili niyang mas pagtuonan ng pansin ang kung ano ang nagpapasaya sa kanya.
Unang nagtama ang mga mata namin ni Kael. Nanginig ang kalamnan ko. Bumilis ang paghinga. At pumuntig hindi lang ang puso, pati na rin ang ang mga bahagi ng katawan ko na hindi dapat.Halos mapaatras ako sa sobrang paglagablab ng galit at karahasan.Hindi iyon nakatulong. Mas lalo lang binuhay ang parte kong matagal ng naupos. He was at it again. Burning me and setting me on fire. Not even water can soothe.He was livid. So angry I felt his violence and the need to haul me on the wall. The need to hurt. His eyes blaze with ardent emotions that sent my mind and cravings tumbling down the cliff, out of my reach. The need to fuck me.Jesus. He's so intense.Tila may napigtas sa kanya. Ang ugat sa kanyang noo ay mas lalong umusli at ang perpekto na panga ay umigting ng paulit-ulit.Even at the peak of his angst, he's still glorious. Isa siyang maganda