"Mama will fetch you later, okay?" I fixed Carson's uniform collar. Nasa tapat na kami ng gate ng isang pampublikong eskwelahan rito sa aming bayan kung saan ko siya in-enrol.Sinisigurado kong ako ang naghahatid-sundo sa kaniya sa eskwela kahit pa abala ako sa pag-aaral at trabaho.Graduating na rin naman ako this year at sigurado namang makakaluwag na rin ako sa oras kahit papaano kapag nakatapos na ako. Ayaw ko namang iasa kay Nana Lena ang bagay na ito dahil ayaw ko siyang abalahin lalo na't madalas na ring sumakit ang kaniyang likod at balakang.I kissed his cheek and got a few reminders for him before he went inside. I rode the jeepney heading to the public university where I am studying. Dahil papatapos na ang semester, hindi na masyadong marami ang pumapasok at karamihan ay mga graduating students din gaya ko."Uy, te!" napalingon ako kay Stacy, isa sa mga kaklase kong napalapit na rin sa akin. "Sama ka mamaya! Inuman raw after class.""Ah," I chuckled awkwardly. "Hindi ako pw
The four years of tranquility flew out of the window like dusts in the wind as soon as our eyes met. Para bang katapusan na ng pagtakbo at pagtakas. The moment he found me here, I know I was once again...brought back to the memories I escaped.Alam kong magkikita at magkikita kami dahil gaya ng sabi ko, ipakikilala ko si Carson sa kaniya kahit pa ayaw ko. Na hindi ko kayang makitang disappointed ang anak ko kaya maglalakas-loob akong harapin siya, at ipakilala ang anak ko sa kaniya, kahit pa ang kapalit ay muling magkrus ang landas namin pagkatapos ng lahat ng ginawa niya sa akin.Ngunit hindi ko inakalang ngayon ang araw na iyon. I wasn't ready. And I don't think I will ever be.Nanginig ang kamay ko nag ibaba ko ang tray ng pagkain. I can feel his eyes piercing through the depths of me. Pinilit ko ang sariling gawin ang aking trabaho kahit pa gusto ko na lamang kumaripas ng takbo paalis sa restaurant."What about you, Forth? Hindi ka kakain?" si Sir Dave ang pumutol sa mabigat na e
Para akong nakalutang nang magising kinabukasan. Bukod sa nabagabag ako sa enkwentro namin ni Forth kagabi, hindi rin ako nakatulog ng maayos. I walked out on him. Mabuti na lang at hindi na siya sumunod sa akin at hinayaan akong umalis roon ng mapayapa. Pero hindi ko maintindihan kung bakit sa kabila ng mga nasabi ko, na alam ko namang may punto rin, may parte sa aking nagsisisi. And I shouldn't feel that way. He abandoned me. He used me. He hurt me. Siya ang dapat na makaramdam ng pagsisisi at hindi ako kaya hindi ko maintindihan kung bakit pakiramdam ko'y mali ang mga nasabi ko sa kaniya kagabi. Pinilig ko ang aking ulo sa mga naiisip at itinuon ang pansin sa mga pagkaing inilagay ko sa lunch box ni Carson. Nilingon ko ang anak ko na ngayo'y pumipikit pa sa kaantukan habang kumakain. Sinarado ko ang lunch box at isinilid sa bag niya. Lumapit ako sa kaniya at naupo sa kaniyang tabi. He jumped a bit when he saw me through his closed lids. Agad siyang napadilat at umayos ng upo.
Inilapag ko ang tray ng order ni Forth sa kaniyang mesa. I can feel his eyes on me but I refused to give him a single glance. Patuloy lamang ako tahimik na paglagay ng mga order niya. Ilalapag ko na sana ang paper bag na naglalaman ng kaniyang take out nang magsalita siya. "That's yours." Tinaasan ko siya ng kilay. "I said I already ate." "Then eat it on your break, or when you're hungry again," he shrugged like it was not a big deal and started eating his food. "Masasayang lang 'to. Hindi naman ako gutom." "Then bring it at home." Napairap ako at padabog na kinuha ang tray at paperbag saka umalis roon. Nakasalubong ko pa si Lorie na mukhang kakatapos lang mag-serve sa kabilang mesa. She smiled when she saw me. An idea lit on my mind. I glanced at the paperbag I'm holding. "Naglunch ka na?" tanong ko. "Magla-lunch pa lang. Busy eh. Bakit?" "Sa'yo na lang, oh," inabot ko ang supot sa kaniya. "May customer na nakalimutan iyong take out niya. Sayang naman." "Sure ka?" Tumango
Umihip ang malamig na hangin ng makalabas ako sa restaurant. Kakatapos lang ng shift ko at pauwi na sa bahay. Dala ko pa ang paperbag ng pagkain na binili ni Forth para sa akin kanina. I rolled my eyes. Kahit bitter ako, hindi ako magsasayang ng pagkain. I'm tired giving it to my workmates, too. Kaya tinatanggap ko na lang at pinapakain kay Carson. I stopped on my tracks when I saw Forth's familiar car again. He was leaning on it as if he's waiting for someone. Nang makita ako ay umayos siya ng tayo. Nagpatuloy ako sa paglalakad, halos tumakbo na. Ramdam kong nakasunod siya sa likuran ko kaya mas lalo kong binilisan ang lakad ko. "Cary," he called. I didn't stop walking. Hindi ko rin siya nilingon. Tuloy tuloy ang lakad ko. "Cary, please. Slow down. I want to talk to you--" "I don't. Stop following me," I cut him off. I don't even know why I'm acting this way. Hindi ko maintindihan ang sarili sa biglang pagbuso ng galit sa sistema ko. It's like something is triggering me, push
It was as if I was dreaming. Sobrang gaan ng pakiramdam ko matapos kong umiyak. It's like all the burden was lifted out of my chest.I sighed and leaned on Forth's chest more. Nasa loob na kami ng kotse niya, parehong tahimik na pinapakiramdaman ang isa't isa habang nakaupo ako sa kaniyang kandungan at nakahilig sa kaniyang dibdib. He was caressing my hair.Everything is still fresh to me. Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Marami rin akong tanong na ilang taon nang hindi nabibigyan ng kasagutan kaya nag-uunahan sa aking utak ngayon."Forth," I called softly."Hmm?""Nung gabing lasing na lasing ka," panimula ko. "Kent called me and asked for help para pauwiin ka. Kaso noong nasa bar na ako, sinabi niyang nakauwi ka na kaya dumiretso ako sa condo mo..." I stopped for a while. I still remember what I felt that day. I was so broken when I saw him being kissed by a random girl on his bedroom. That was one of the most painful memories of the past. Until now, I am still bothered.Ramda
"When is your graduation?" Forth asked while he's still driving. Mula sa bintana ay inilipat ko ang tingin sa kaniya.His side profile welcomed my sight. Saglit akong napatulala roon. I already knew that he's handsome when we were still young but I never thought he could be this hot now. "Next week. Why?"His jaw moved slightly. "I was thinking if I could attend. If that's fine with you, of course."Natigilan ako roon.Hindi ko alam ang isasagot ko. Hindi ko masabing hindi pwede dahil siguradong magkikita sila ni Carson roon. "Uh... I'll see," nag-aalangan kong sagot.Tumango siya. We stayed silent until we reached the restaurant. Tahimik siyang bumaba at umikot para pagbuksan ako. I bit my lower lip and got out of the car. Hindi pa rin siya nagsasalita.I held his arm to stop him from walking. His lips parted as he stared at me."Uhm, galit k-ka?" nag-aalangan kong tanong.Kumunot ang noo niya, nagtataka. "Why would I be mad?""Kasi...uh...hindi ako pumayag agad na sumama ka sa gr
Siya rin ang naghatid sa akin pauwi noong gabing iyon. Hindi ko na mahanap sina Kelmer sa bar kaya nauna na ako. I just texted them that I already went home, and that I couldn't find them anywhere."Blooming, ah!" salubong sa akin ni Daisy nang makapasok ako ng restaurant kinabukasan. "Baka naman nakahanap ka ng lalaki do'n sa bar kaya ganyan ha," ngumisi siya. Napairap ako. "Hindi ba pwedeng maganda lang ang gising?" balik ko. "Sus!" dinunggol niya ang balikat ko. "Sige, kunwari hindi ko alam na nagkakamabutihan kayo ni Sir pogi. Ang sweet at may paghatid-sundo pa plus bantay na bantay all day! Nabawasan na nga ang customer nating mga babae simula nong nagkalapit kayo niyan. Baka siya ang kasama mo kagabi. Naku ha!"Ngumiwi ako. Hindi na lamang ako nagsalita at dumiretso na sa staff room para magbihis ng uniform. Paglabas ko'y natanaw ko si Forth sa palagi niyang pwesto. He is looking on his laptop while he is holding a phone on his ear, seryosong nakikipag-usap sa kung sino. Lum