Kabanata 3

 Pagod na kinuha ni Orelia ang kanyang libro sa mesa. Kakatapos palang niya sa kanyang mga gawain sa araw na iyon. Lunes na bukas at magkakaroon sila ng recital sa araw na ito. Hindi niya pa nababasa ang buong coverage kay puno na siya ng pag-aalala. Patakbo siyang lumakad sa direksiyon ng likod-bahay ng mansyon. Ngayong araw ay sa duyan na ulit siya mag-aaral. Ang tahimik na paligid ay hinahayaan siyang makapag-aral ng matiwasay.

 Pagkarating niya sa likod-bahay ay laking hiyang niya nang makitang may tao na sa duyan. Bahagya siyang lumapit upang makita kung sino ang nakahiga. Bumilis ang tibok ng kanyang puso nang makitang ang nakahiga ay ang bisita ng hacienda. 

 Natigil ang titig ni Orelia sa mukha ng lalaki. Matangos ang ilong nito at mahaba ang pilik mata, mayroon itong dalawang magkasunod na nunal sa ilalim ng kanyang mata. Linilipad ng hangin ang mahaba nitong buhok dahilan upang laong makita ni Orelia ang buo nitong mukha. Lalo pa yatang bumilis ang tibok ng puso ng dalaga at tila nawaglit lahat ng kanyang iniisip. Ang mga mapupulang labi ng lalaki ang pinakasenswal sa lahat ng parte ng mukha nito. Sa isip ni Orelia ay isa itong tukso na nais niyang hawakan. 

 Sa lalim ng konsentrasyon ni Orelia sa mukha ng lalaki ay hindi niya namalayan ang pag gising nito. Labis na lamang ang kanyang gulat nang natgpuan niya ang kaniyang sarili na nakikipag palitan na ng titig sa binata. Mabilis siyang napa- atras at akmang aalis ng biglang nagsalita ang binate.

 “Stay” ani nito.

 Nagdalawang isip si Orelia kung muli ba siyang haharap sa bisita. Tila lalabas na ang kaniyang puso sa bilis ng tibok nito. Ang dahilan? Nasa pagitan lamang ito ng kaba at pag hanga. Ramdam parin ni Orelia ang mga mata ng lalaki sa kaniyang likuran kay nag desisyon siyang tumalima sa utos ng lalaki at ibuhos na lamang ang kanyang atensiyon sa pag- aaral.

Sa muling pag harap ni Orelia ay nakita niyang naka-upo na ang lalaki sa tapat na bench. Naka de-kwatro ito at naka krus ang mga braso sa d****b. Nang makitang pabalik na si Orelia ay muli nitong ipinikit ang mga mata.

 Maingat na umupo si Orelia sa duyan at binuksan ang kaniyang libro. Sa una ay hindi niya naintindihan halos lahat ng kaniyang binabasa ngunit kalaunan nang mapansing walang imik at tulog ang lalaki ay lumuwag ang kaniyang pakiramdam at unti-unting nabalik ang kaniyang konsentrasyon.

 Lumipas ang isang oras at sa wakas ay natapos niya ang kaniyang binabasa. Alam niyang handa na siya sa recitation bukas, isinarado niya ang kaniyang libro at nag-unat ng kaniyang mga kamay. Doon niya palang naalala na naka upo nga pala ang lalaki sa bench sa kaniyang harapan. Ngunit ng sulyapan niya ang upuan ay wala na ang bisita rito at ang tanging nasa bench ay isang tray na naglalaman ng gatas at cookies.

**********

 Dala-dala ang brochure na naglalaman ng mga flower arrangement ng Marquez flowers ay pumasok ako sa kompanyang pinagtatrabahuhan ni Kito. ‘White Swan,’ ito ang pangalan ng clothing at cosmetics company na aking susunod na magiging katrabaho. 

 Kasalukuyan akong naglalakad patungo sa opisina ng head secretary upang pag usapan ang plano para sa launching ng event. Ang balita ko ay opening ng isang branch ng kompanya ang mangyayari. Habang naglalakad ay napansin ko ang pagmamadali at pagkabalisa ng mga empleyado. 

 “Hindi nagustuhan ng boss ang set A ng summer clothes, mukhang may makikita na naman tayong luhaan ngayong araw,” bulong-bulungan ng mga empleyado.

 Mukhang terror ang boss ng mga ito. Bigla akong kinabahan, bahagya kong inayos ang aking blouse at pilit na kinalma ang aking sarili. Ang aking ka meeting ay ang head secretary, siguro nama’y hindi ito nangangain.

 “Excuse me po, saan po dito ang secretaries office?” tanong ko sa isang lalaking empleyadong hindi kasing balisa ng iba.

 “May I know who you are?” magalang na tanong ng empleyadong lalaki.

 “I’m the florist from Marquez flowers,” sagot ko dito.

 “Ah, for the launching event,” agad niya akong hinatid sa harap ng secretaries office.

Matapos kong makagpasalamat ay umalis na ito. Akmang kakatok na ako sa pinto ng bigla itong bumukas at iniluwa nito ang isang maliit na babae. Nagulat ito ng makita ako at napahawak pa ito sa kaniyang d****b.

 “Oh my god!” hiyaw nito. 

 “Magandang umaga, I am Orelia Estralla from Marquez Flowers. I’m sorry for startling you,” I greeted apologetically. 

 Nang makabawi ang babae ay ngumiti ito at nagpakilala.

 “I’m Mitchie Gonza, one of the secretaries. I’m sorry for my reaction too. You’re from Marquez Flowers you say? Let me call the head secretary first.” magalang na sabi nito.

 Bago siya umalis upang tawagin ang head secretary ay pina upo niya muna ako sa loob ng opisina at binigyan ng kape. Binati rin ako ng tatlo pang sekretarya sa loob ng opisina pagkatapos ay bumalik na ang mga ito sa kaniya-kaniyang trabaho.

 Napakalaki ng kompanyang ito at tunay na prebelihiyo ang makatrabaho sila. Laking pasasalamat ko kay Kito at inirekomenda niya ang Marquez Flowers para sa event na ito. Hindi na rin ako nagtataka na tinanggap nila ang shop namin sapagkat matagal narin namang may mabuting reputasyon ang Marquez Flowers. Noong si Ma’am Lony pa ang namamahala sa shop ay tanyag ang panagalan nito sa industriya. Nagtataka nga ako kung bakit iba na ang pinagkakaabalahan niya ngayon. Sa maraming branch ng shop, pawang mga manager lamang ang namamahala at buwan buwan lamang itong chinecheck ni Ma’am Lony.

 Muntik akong mapatalon sa aking kinauupuan ng maingay na bumukas ang pintuan ng opisina.

 “Where the fuck is Hiskien?” sigaw ng lalaking agresibong pumasok. 

Nang lumapat ang aking mga mata sa lalaking nasa pintuan ay nagulong muli ang aking isipan. Why is he here? Why is that man here? Paulit-ulit na tumatakbo sa aking isipan ang mga katanungang ito. Don’t tell me…

“Head Secretary Balyurin is currently not here Mr. CEO.” Sagot ng lalaking naka suot ng reading glasses na tila hindi man lang natinag sa sigaw ng lalaki.

Kinumpirma rin ng kaniyang sinabi ang aking kinatatakutan. So he was indeed the owner of this company. Damn fate. Sa lahat pa naman ng kompanya bakit sa White Swan pa. Pilit kong itinago ang aking presensiya upang hindi ako mapansin ng lalaki pero hindi ako nagtagumpay dahil nang inilibot niya ang kaniyang tingin sa opisina ay dumaan ang kaniyang mga mata sa akin. Kumunot ang kaniyang noo, at hinilot niya ang kaniyang sintido.

“When he comes back tell him to report to my office immediately.” Utos nito. 

Agad na sumang- ayon ang mga sekretarya at muling bumalik sa kanilang mga ginagawa ng tumalikod na paalis ang kanilang CEO. Makakahinga na sana ako ng maluwag nang muli na naman itong bumalik. This time naglakad ito patungo sa akin. Lumingon ako sa mga sekretarya ngunit ang mga mata ng mga ito ay nakatutok na sa kani-kanilang computer matapos makitang ako ang pakay ng kanilang boss. Pilit kong iniwas ang aking tingin ng maalalang ang lalaking ito nga pala ang boss ng kompanyang ito. I can’t afford to lose this big deal. Hinugot ko ang lahat ng aking lakas at tumayo ng tuwid. Hinarap ko ang lalaki at winaglit ang lahat ng emosyon sa aking katawan.

“Who are you? You are oddly familiar.” Tanong nito. 

Ang kaniyang boses ay nagpatayo sa aking mga balahibo. Ng baritono at mababa niyang boses ay nagpaalala sa akin ng mga hindi kanais-nais na mga memorya. Ngunit hindi ko hinayaang matinag ang aking sarili. Gamit ang aking praktisadong ngiti sinagot ko ang kaniyang tanong.

“It’s a pleasure meeting you Mr. CEO, I am Orelia Estralla from Marquez Flowers. Maybe we have encountered in the flower shop once that may be the reason why I am familiar,” propesyunal kong bati sa kaniya. Lalo pang kumunot ang noo ng lalaki at tila iniisip ng mabuti kung saan niya ako nakita. Tama nga naman na nakita niya ako sa flower shop, ngunit tama rin bang isipin na pamilyar ako sa kaniya dahil sa mga pangyayari sa nakaraan? Unti-unting namuoo ang galit at pagkairita sa aking d****b. Pinilit kong panatilihin ang ngiti sa aking mga labi at inilahad ang aking kanang kamay para sa isang handshake.

Saglit niyang tinitigan ang aking kamay bago niya ito tanggapin. Nawala na ang kunot ng kaniyang noo at napalitan ito ng nagmamasid na mga mata.

“Orelia?” tanong nito. I flinched when my name came out from his mouth.

“I am Juancho Kirigaya, the CEO of White Swan. I take it that you’re the florist for the event? I thought Lony will personally come knowing we are a big company,” usal nito. 

Nahimigan ko ang halong panunuya sa kaniyang boses. Is he belittling my skills? 

“Ma’am Lony is currently not available and I am the manager of the main branch of Marquez Flowers so you can rest assured that I am a well—versed florist,” I said. 

Ipinagdiinan ko ang mga huling salitang aking binitawan. He raised his eyebrow and scoffed. Patuloy akong ngumiti as I bit the insides of my mouth. Konti nalang ay bibigay na ang emosyon sa aking mukha. An annoying smirk was plastered on his face.

“Well then miss florist let’s see that skill of yours,” banggit niya bago tuluyan ng tumalikod. 

Sa wakas ay nakahinga na ako ng maayos. Tinapik ko ang aking mga balikat at pinuri ang sarili sa matagumpay na pag harap sa lalaki. Muntik ng pumatak ang aking mga luha dahil sa mga umaapaw na emosyong bumabalot sa aking katawaan. Inubos ko ang kape na ibinigay sa akin ng sekretarya at pilit na ikinalma aang sarili. That Juancho really did not recognize me. Hindi nito naaalala ang gabing iyon. Nagagalit ako sa kadahilanang wala akong magawa kundi manahimik at panatilihin ang matiwasay kong buhay ngayon. Alam kong kung paiiralin ko ang galit ko kay Juancho hindi ko maitatago ang identidad ng kambal. At hindi ako sang-ayon na makilala nila ang makasalanang ama nila. 

Karapatan ng mga batang malaman kung sino ang kanilang ama at alam ko ring may karapatan si Juancho na makilala ang mga bata pero hindi ko ito kakayanin. Lalo na’t walang kasiguraduhang tatanggapin niya ang mga bata. Ang pinaka nakakataakot na parte siguro kapag nabunyag ang lahat ay ang itanggi niya ang lahat at mawasak ang puso ng mga bata o di kaya ay magdesisyon siyang kunin sa akin ang kambal. Tiyak na hindi ko ito kakayanin.

“The head secretary is here ma’am.”

Hindi ko namalayan ang pagdating ng babaeng sekretarya. Agad akong tumayo at inayos ang aking pencil skirt at white blouse upang batiin ang head secretary. Sandaling umalis ang sekretarya upang kumuha ng mga dokumento at inihabiling mag hintay ako ng ilang sandal dahil paparating na ang head secretary.

Nakatingin lamang ako sa pinto ng bumukas ito at pumasok ang isang pamilyar na mukha. Tumayo ako at lumapit sa lalaki.

“Kito! You’re here, dito rin ba ang department mo?” bati ko kay Kito. Kita ang gulat sa kaniyang mukha ngunit agad rin itong napalitan ng ngiti.

“I did not know na ikaw pala ang personal na pupunta dito,” sabi niya. Saglit akong nagtaka bago ko naintindihan ang kaniyang ibig sabihin.

“Ah, busy kasi si Ma’am Lony kaya ako ang nandito,” paliwanag ko sa kaniya. 

Tumango si Kito at nagsimulang maglakad. Nag dadalawang isip akong sinulyapan ang aking upuan sa paghihintay sa head secretary at sa naglalakad na si Kito pero ang pag aalinlangan ay mabilis na nasulosyunan ng magsalita ang lalaking inutusan ni Juancho kanina.

“Head Secretary Balyurin, the CEO requests your presence in his office immediately,” ang sabi nito kay Kito.