Kabanata 2

 “May bisita raw mula sa Maynila na darating ngayong araw,” lahad ni Isay, isa sa mga katrabaho ni Orelia sa hacienda Louisiana.

 “At balita ko ay paparito ito para sa isang business deal, at heto pa, binata raw!” hiyaw niyang muli. 

 Malaki ang ngiti nitong nag pantasya sa mukha ng lalaking bibisita ng hacienda. Umiling-iling si Orelia at nagpatuloy sa pagbanlaw ng mga kurtina.

 “Bilisan na natin, para makita ko ang pagdating ng bisita,” ani nito at bumalik sa paglalaba. 

 Natawa nalang na lamang ang dalaga sa mga salita ni Isay at ipinagpatuloy ang ginagawa. Hindi nito maitatangging nagtataka siya sa bisitang paparating ngunit hindi siya sabik na sabik rito at mas pipiliin niya pang mag-aral sa oras ng kaniyang break kaysa maghintay sa pagdating nito para lamang makasulyap.

 Ang pag-aaral ni Orelia ng medisina ay mahirap lalo na’t kailangan niya itong isabay sa pagtatrabaho, kaya sa bawa’t pagkakataong meron siya ay pinapalipas niya ang oras na libro ang nasa mukha.

 “Orelia, tapos na ako dito, tulungan mo nalang akong ipasok ang mga balde.” Tawag niya kay Isay. 

 Sa wakas ay patapos na ang gawain niya ngayong umaga. Mayroon pa siyang lunch break kaya bago mag trabaho muli mamayang hapon ay napag desisyonan niyang sulitin ito upang makapag- aral. Papunta sa likod-bahay dala ang kanyang libro ng makita ni Orelia papasok sa hacienda ang isang mamahaling sasakyan. Tumigil ito sa harap ng mansyon at ng bumukas ang pintuan nito ay iniluwa nito ang isang makisig na nilalang.

 Ang maitim at may katamtamang haba nitong buhok ay halos itago ang kanyang mga mata ngunit hindi nito tuluyang naikubli ang mga matang tila kasing lamig ng yelo. Swerte yata siyang hindi dumantay sa kanya ang matang iyon sapagkat kahit sino yatang susulyapan nito ay lalamigin. Ang tindig ng lalaki ay magara, halatang mula ito sa mayamang pamilya.Nakasuot lamang ito ng simpleng t-shirt at trousers ngunit tila isa itong modelong lalabas sa cover ng isang magazine. 

 Napabalikwas si Orelia ng mapagtanto niyang matagal pala siyang nakatitig sa lalaki. Dali-dali niyang iniwas ang kaniyang tingin at nagpatuloy sa paglalakad patungo sa likod- bahay. Sa kadahilan ng pagkahiya ni Orelia sa kanyang ginawa ay walang tingin-tingin siyang dumiretso sa mansyon at hindi niya namalayan ang nagyeyelong mga matang nakamasid sa kanyang papalayong anyo.

**********

 Tuluyan na akong tumayo matapos makalma ang aking sarili, siguro nga’y tuluyan na akong nakalimutan ng lalaking iyon. Hindi ko mawari kung isa ba itong magandang balita o dapat ba akong mainis ngunit sa ngayon kailangan ko munang ikalma ang aking sarili bago dumating ang mga bata. Mabuti nalang talaga at hindi pa sila dumarating dahil hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag at haharapin ang sitwasyon na iyon.

Eksaktong alas kwatro nang tumunog ang chimes ng tindahan at pumasok ang kambal , patakbong yumakap sa akin ang dalawa na akin namang sinalubong ng mga h***k sa kanilang pisngi.

 “How was school my babies?” tanong ko sa kanila.

 “It was great as ever mommy,” sagot ni Lezzie. Samantalang si Sato naman ay tumango-tango lamang at muling yumakap sa akin.

 “Then, wait for mommy for a little bit pagkatapos ay pupunta na tayo ng mall,okay?” kausap ko kay Lezzie. 

 “Yes mommy!” masiglang sagot ng dalawa.

 Sinimulan ko na ang pag liligpit ng mga gamit nang makita ko ang mga perang papel sa counter. Napabuntong hininga ako tsaka kinuha ang pera at nilagay sa kahera. Nang matapos ang pagliligpit ay lumapit nako sa dalawang bata at sabay sabay kaming lumabas ng shop.

 Pagka lock ng shop ay dumiretso na kami sa mall. Hawak ko ang kamay ng mga bata sa magkabilang kamay habang naghintay ng taxi sa gilid ng kalsada. Sa kalagitnaan ng paghihintay ay may dalawang matandang tumayo sa aming gilid, mukhang naghihintay rin ang mga ito ng masasakyan. Naka suot ang dalawa ng pormal na mga damit na tila mamahalin. Habang nag-uusap ang mga ito ay kita sa kanilang mga ngiti ang kanilang pagmamahalan. Napangiti akong pinagmasdan sila at lalo pang ngumiti nang ibaling ko ang aking atensiyon sa kambal.

 “Magandang araw po!” biglang bati ng kambal sa dalawang matanda at bumaling sa akin ng may mga ngiting nagsasabing ‘we did well right mommy?’ Bahagya akong natawa at nahihiyang ngumiti sa dalawang matanda. Tinapik ko ang ulo ng dalawa at binati sila sa kanilang ginawa.

 “Napaka galang na mga bata, Magandang araw rin sa inyo,” balik na bati ng matandang babae. Ang asawa nito ay ngumiti lamang at masayang tiningnan ang mga bata.

 “What’s your names?” Tanong ng matandang babae. Lumingnn ang dalawang bata sa akin at nanghihingi ng permiso sa pagpapakilala. Tumango ako sa mga ito.

 “I’m Joanice Lezelle Estralla po,” pakilala ni Lezzie sabay yuko bilang pag bati.

 “Joasato Lonelle Estralla is my name po,” pakilala naman ni Sato at gaya ng nakakatandang kapatid ay yumuko rin bilang pagbati. 

 Tumungo ang matandang babae at tinapik ang ulo ng dalawa.

 “How cute, those are lovely names. My name is Janice. Nice to meet you two.” Bati nito.

 “Where are you all going by the way?” tanong ng matanda.

 Nagdalawang isip ako ng aking isasagot ngunit bago ko pa maibuka ang aking bibig ay sumagot na si Lezzie sa tanong.

 “Pupunta kaming mall to buy books!” she said enthusiastically. 

 “Anong mga libro ba ang iyong bibilhin?” 

 “I want to buy math textbooks po,” sagot ni Lezzie.

 Dumaan sa mukha ng matanda ang pagkagulat sa sinabi ng bata. Kalaunan ay ngumiti ito at pinuri si Lezzie. Nanatiling nagmamasid ang asawa ng matandang babae sa pakikipag-usap nito sa bata. Nang makitang nakatingin ako sa kanya ay ngumiti ito at lumapit ng kaunti sa akin.

 “You raised good children,” puri nito. Agad akong nagpasalamat at ipinakilala ang sarili bilang Orelia. 

 Bagama’t matanda na ay kita parin sa mukha ng lalaki ang kakisigan nito. Siguradong habulin ito ng mga babae nang kabataan nito. Kita rin na hindi ito pinoy, kung huhulaan ay isa itong Hapon, ang singkit nitong mata ay seryoso at tila hindi bumabagay sa kaniyang praktisadong ngiti. Wala rin akong masasabi sa ganda ng kanyang asawa, maliban sa kaunting wrinkles nito sa mukha ay kitang-kita parin ang rikit nito. 

 Sa kalagitnaan ng masayang pag-uusap ay may tumigil na isang itim na sasakyan sa tapat namin. Agad kong iginaya patungo sa akin ang dalawang bata.

 “Oh, don’t worry, sundo namin iyan.” Ani ng matandang babae matapos makita ang aking pagkabalisa.

 “Nais niyo bang sumabay na sa amin patungo sa mall? Madadaanan naman namin ito patungo sa aming pupuntahan,” alok ng matandang babae.

 “Maraming salamat po, ngunit tatanggi lang po kami. We don’t want to bother you po.” Tanggi ko sa alok niya.

 “It looks like there won’t be any taxis that will pass today iha, and the children’s feet will hurt if they stand here longer,” kumbinsi rin ng matandang lalaki.

 Nang tingnan ko ang kambal ay tahimik lamang silang nakikinig, sinulyapan ko ang kalsada at wala ni isang dumadaang taxi. Bumuntong hininga ako at nagdesisyong tanggapin ang alok ng dalawa.

 “Kung gayon ay maraming salamat po,” pasasalamat ko. 

 Ngumiti ang dalawa at pinapasok kami sa sasakyan. 

 “These two reminds me of my son when he was young, tahimik katulad ni Joasato at mahilig sa pag-aaral kagaya ni Joanice.” Ani ng matandang babae.

 “Ilang taon na po ba ang anak niyo ngayon?” tanong ko.

 “He is 30 years old and still has not given me a grandchild,” frustrated na sabi ng matanda. Natawa ako ng kaunti at tumango-tangong ssumagot sa kanya.

 “Thirty’s still young pa po naman, maybe he’ll give you more grandchildren than you think that’s why he’s taking his time as a bachelor for now,” i jokingly said. 

 Tahimik akong piinagmasdan ng babae bago siya tumawa,

 “You’re right, he’s just too focused on his business right now, how about you iha, if you don’t mind me asking what do you do for a living?” 

 “I work as a florist in Marquez Flowers po,” sagot ko sa kanya. Tumango ulit ito.

 “How about your husband?” biglang tanong ng matandang lalaki. Natigilan ako at saglit na nag-isip ng isasagot.

 “I’m a single parent po, actually.” 

 “Oh, that’s admirable of you, to be able to raise well- mannered children on your own,” sabi ng matandang babae na may ngiti sa kanyang mukha.

 Matapos ang tanong na iyon ay tahimik na ang naging byahe patungo sa mall. Sanay na ako sa mga nagtatanong tungkol sa ama ng mga bata, kadalasan ay iyon lamang ang sinasagot ko. Iniiwasan ko ang ganitong topic sa harap ng mga bata dahil ayaw kong magtanong ang mga ito ng tungkol sa kanilang ama lalo na’t alam kong wala akong maisasagot. Hindi ko man nais na pagkaitan sila ng karapatan na malaman ang tungkol sa kanilang ama ay nanatili parin ang takot sa akin. Alam ko na hindi pa ako handing harapin ang nangyari sa nakaraan.

 Huminto ang sasakyan sa tapat ng mall. Bumaba ang matandang lalaki at pinagbuksan kami ng pintuan. Nag pasalamat ako sa kabutihan ng dalawa at nagpaalam.

 “Maraming salamat po,” sabay na sinabi ni Lezzie at Sato. Ngumiti naman ang dalawa at tinapik ang ulo ng dalawang bata.

 “It was nice meeting you too, let’s see each other again soon.” Paalam ng matandang babae sa mga bata.

 “Maraming salamat po ulit,” muli kong pasaslamat sa kanila sabay yuko.

 “It’s our pleasure to be able to spend time with adorable children, here, if you ever need a little help call me,” sabi nito at inabot sa aking kamay ang isang business card.

 Pumasok na ang dalawa sa kotse habang kumakaway sa mga bata. Maligaya namang kuumaaway pabalik ang kambal pagkatapos ay hawak kamay silang pumasok sa mall. Nakangiti kong sinundan ang dalawa habang kinukuha ang aking wallet upang itago ang business card ng matanda.

Ngunit natigil ako nang m****a ang pangalang nakasulat sa business card. Ano ba ang mayroon sa araw na ito at nagpapakita ang presensiya ng mga taong hindi ko kailanman ninais na makasalamuha?

Hindi ito maari, siguro ay nagkataon lamang ito. Nagkataon lamang na pareho sila ng apelyido ng lalaking sumira sa aking buhay.

“Janice Kirigaya of Kirigaya Group of Companies,” nginig na b**a ko sa pangalang nakasulat sa business card.