Chapter 1

Babala Para sa Readers:

⚠ WARNING! ⚠

Ang kwentong ito ay puno ng matinding tensyon, masakit na alaala, at isang lalaking puno ng galit at pagnanasa. Kung mahina ang puso mo sa possessive, arrogant, and dangerously seductive men, baka hindi mo kayanin si Xander Montevista.

Pero kung handa kang sumabak sa isang kwentong puno ng pain, passion, at isang pag-aasawang puno ng lihim, then welcome to the chaos.

Are you ready to face Xander’s wrath, Althea?

*******

"Makati ka talaga, Althea… at sa matanda ka pa nagpapakamot?"

"You left me five years ago, tapos babalik ka nang ganyan? Puro kahihiyan ang dala mo."

"Tell me, wife… do you spread your legs that easily? O mahilig ka lang talaga sa may edad?"

"Tsk. You disgust me. But don’t worry... I’ll make sure na ako lang ang huling lalaking babayaran mo ng atensyon mo." -XANDER MONTEVISTA

THIRD PERSON POV.

Masayang tinahak ni Althea ang marbled na hallway ng Montevista Group Company, dala ang excitement sa kanyang unang araw ng trabaho. Suot ang isang puting blouse at itim na slacks, nakangiti siyang lumapit sa reception desk.

“Good morning, Miss. Pwede pong magtanong?” aniya sa receptionist na abala sa pag-aayos ng ilang papeles.

Bumaling sa kanya ang babae at magiliw na ngumiti. “Good morning, Ma’am! Ano pong maitutulong ko?”

“Pwede pong magtanong kung nasaan ang main office ng CEO?” tanong niya, hindi maitago ang sigla sa kanyang boses.

“Ay, opo! Diretso lang po sa hallway na ‘yan tapos pangatlong pinto sa kanan. Doon po ‘yung office niya.”

“Maraming salamat!” Nakangiting naglakad si Althea patungo sa tinurong direksyon. Wala siyang ideya na sa ilang segundo lang, ang kanyang mundo ay babaliktad.

Sa harap ng malaking kahoy na pinto na may nakaukit na ‘CEO Office,’ huminga siya nang malalim bago marahang itinulak ang pinto.

Pagbukas niya—

Napatigil siya.

Nanlaki ang kanyang mga mata sa eksenang bumungad sa kanya.

Sa harapan niya, isang lalaki at isang babae ang nasa gitna ng silid—magkalapit, magkahinang ang labi sa isang matinding halik.

Biglang kumabog ang kanyang dibdib. Hindi niya alam kung dapat ba siyang umurong o magkunwaring hindi niya nakita ang lahat. Hindi niya naman kilala ang mga tao sa loob—pero bakit may kung anong kirot sa kanyang dibdib?

Maya-maya, naputol ang halikan ng dalawa. Bumaling sa kanya ang lalaki, kita sa mukha nito ang matinding inis.

“Who the hell are you?” malamig at matigas ang boses nito.

Napasinghap siya sa lalim ng tono ng lalaki—parang may kung anong pamilyar sa tunog nito. Nagsimula siyang umurong, pero bago pa siya makalabas, muli siyang tinawag ng lalaki, mas matigas ang boses.

“Tumigil ka.”

Muling bumalik ang kaba sa dibdib niya.

Althea, lumabas ka na! sigaw ng isip niya, pero parang may pumipigil sa kanya.

Dahan-dahan siyang humarap muli. At doon, nang tuluyan niyang makita ang lalaki—

Halos lumubog ang kanyang puso.

Nanlaki ang kanyang mga mata.

Malamig ang titig na nakatutok sa kanya, puno ng galit at pagkalito. Ang lalaking kahalikan ng estrangherang babae—

Ang CEO ng Montevista Group Company—

Ay walang iba kundi si Xander Montevista.

Ang lalaking tinakbuhan niya limang taon na ang nakalipas.

Ang kanyang asawa.

Bago pa man makapagsalita si Althea, biglang lumamig ang buong silid sa sigaw ng lalaking nasa harapan niya.

“Get out.”

Nagulat ang babaeng kahalikan nito kanina, ngunit imbes na magreklamo, mabilis itong nag-ayos ng sarili at lumabas ng opisina, takot sa matalim na titig ng lalaki. Nang sumara ang pinto, muling bumaling ang mga nag-aapoy na mata ni Xander kay Althea.

Nanginig ang kanyang mga kamay.

Kahit ilang taon na ang lumipas, hindi niya pa rin malilimutan ang presensya ng lalaking ito—lalo na ang klase ng galit na kayang nitong ipakita.

“W-Wait,” nauutal niyang sabi, pilit nilalabanan ang kaba. “Bakit… bakit ikaw ang CEO? Hindi ka Montevista.”

Matalim na tumawa si Xander, ngunit walang kahit anong saya sa kanyang tinig. Umikot siya sa kanyang swivel chair, umupo rito at sumandal, pinag-aaralan si Althea na tila ba isang estrangherong hindi niya dapat kaharap ngayon.

“Nice to see you too, my wife,” aniya, may bahid ng panunuya ang boses. “Five years kang nawala at ngayon, haharap ka sa akin nang may ganyang tanong?”

Mas lalong lumalim ang pagkalito ni Althea.

“Paano—”

“Paano ako naging CEO?” putol niya sa sasabihin nito. “Hindi ba dapat Dela Fuente ka pa rin? Bakit ka nandito sa kumpanya ko, ha? Para ano? Para manggulo ulit?”

Napalunok siya. “Hindi—hindi kita hinanap. Hindi kita ginulo. Hindi ko alam na ikaw—”

“Ako ang CEO?” Tumayo si Xander at dahan-dahang lumapit sa kanya. “Ikaw lang naman ang mahilig tumakbo, Althea. Ako? Ako ang mahilig habulin ang dapat ay sa akin.”

Nagpatuloy siya sa paglapit hanggang sa halos ilang pulgada na lang ang pagitan nila.

“Pero may isang bagay akong gustong malaman.” Pumikit si Xander saglit, tila ninanamnam ang presensya niya bago dahan-dahang ngumiti—isang ngiting hindi niya maintindihan kung may halong sakit o galit.

Dumilat ito at sumingkit ang mga mata.

“Are you still a virgin, my wife?”

Natahimik si Althea. Hindi makapaniwala sa bastos na tanong nito.

Napalunok siya at umatras. “Anong klaseng tanong ‘yan?”

Itinukod ni Xander ang kamay sa pader, inipit siya sa pagitan ng kanyang katawan at ng malamig na kahoy ng pinto. “Simple lang ang tanong ko, Althea. O gusto mong ulitin ko?”

Nanginginig ang kanyang mga kamay, ngunit hindi niya hinayaang makita ni Xander ang takot niya. Itinaas niya ang kanyang mukha, pilit pinapalakas ang sarili.

“Wala kang karapatang tanungin ako ng ganyan.”

Bahagyang tumawa si Xander, ngunit may halong panunuya ang bawat hagikgik nito. “Oh, but I do. Ako ang asawa mo, ‘di ba? Kahit tumakbo ka, kahit limang taon na ang lumipas… ako pa rin ang may-ari sa’yo.”

“Hindi mo ako pag-aari,” mariin niyang sabi, pilit inilalabas ang lakas ng loob niya. “At hindi mo ako maaaring bastusin ng ganyan.”

Tumingin ito ng diretso sa kanyang mga mata, at sa unang pagkakataon, parang may kung anong lumambot sa ekspresyon ni Xander. Ngunit agad iyong napalitan ng mapait na ngiti.

“Kung gano’n… bakit ka nandito, Althea?”

Hindi siya nakasagot.

Dahil kahit siya mismo, hindi niya alam kung bakit siya dinala ng tadhana sa mismong lugar kung saan naroon ang lalaking tinakbuhan niya noon.

Naputol ang titigan nila ni Xander nang bumuntong-hininga si Althea at tuluyang umiwas ng tingin. Ang puso niya ay bumibilis ang tibok, pero hindi dahil sa takot—kung hindi dahil sa matinding inis at frustration.

Alam niyang hindi na siya puwedeng tumakbo pa.

Ang trabaho ang pinunta niya rito. Ang trabaho ang kailangan niya. Hindi si Xander. Hindi ang lalaking minsan niyang minahal… at tinakbuhan.

Kahit gaano pa ito kaguwapo sa paningin niya, kahit anong pilit niyang itanggi na apektado siya sa presensya nito—wala siyang pagpipilian kundi tiisin ito.

Dahil nasa ospital ang kanyang ama.

At hindi niya maaaring mawalan ng trabaho.

Huminga siya nang malalim at muling itinaas ang kanyang mukha, siniguradong hindi niya ipapakita kay Xander na kaya siyang guluhin nito.

“Trabaho lang ang habol ko rito,” matigas niyang sabi. “Hindi ikaw.”

Saglit na katahimikan ang bumalot sa silid bago dahan-dahang ngumiti si Xander—isang ngiting puno ng panunuya. “Trabaho lang pala ang gusto mo?”

Hindi siya natinag. “Oo.”

Lumapit pa si Xander, halos ilang pulgada na lang ang pagitan ng kanilang mukha. “Sigurado kang kakayanin mong makita ako araw-araw?” Hinaplos nito ang labi gamit ang hinlalaki, tila ba inaasar siya. “Baka sa isang linggo pa lang, hindi mo na kayanin ang presensya ko.”

Napakuyom ang mga palad ni Althea pero pinigilan niyang bumigay sa pang-aasar nito. “Kahit pa araw-araw tayong magkita, Xander, wala akong pakialam.”

Tumaas ang kilay nito. “Talaga?”

Ngumiti siya nang matamis, pilit tinatago ang inis. “Oo. Kasi ikaw ang CEO at ako ay isa lang sa mga empleyado mo. Hindi kita asawa rito—boss lang kita.”

Muling natahimik si Xander. Pero sa paraan ng pagtingin nito sa kanya, alam niyang hindi nito nagustuhan ang sagot niya.

Maya-maya, tumalikod ito at bumalik sa upuan nito. “Kung gano’n, magsimula ka na sa trabaho mo.”

Pinanood niya itong umupo, nag-aabang kung may sasabihin pa ito. Pero nang hindi na ito nagsalita, alam niyang pinalalabas na siya nito.

Hindi na siya naghintay pa.

Kahit nanginginig pa rin ang mga kamay niya sa tensyon, lumingon siya at marahang binuksan ang pinto. Ngunit bago siya tuluyang makalabas, muling nagsalita si Xander.

“At Althea,” malamig at mapanuksong boses nito, dahilan para mapatigil siya. “Siguraduhin mong handa ka sa trabahong pinasok mo. Dahil simula ngayon…” Tumigil ito saglit, at nang bumaling siya rito, nanunuksong nakangiti ito. “…hindi na ako papayag na tumakbo ka ulit.”

Napakagat-labi siya. Hindi niya alam kung anong pinasok niya, pero isa lang ang sigurado niya—wala na siyang kawala pa.

Pagkalabas ni Althea sa opisina ni Xander, ramdam niya ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. Nanginginig pa rin siya—hindi sa takot, kundi sa matinding galit.

Agad siyang naghanap ng restroom at pumasok sa isang cubicle. Pagkasara ng pinto, mariin siyang napapikit at saka pinakawalan ang gigil na kanina pa niya pinipigilan.

“Hayop ka, Xander! Ang kapal ng mukha mo!” madiin niyang bulong habang mariing kinuyom ang kanyang mga kamao.

Pakiramdam niya, gusto niyang bumalik sa opisina nito at sampalin ito sa pangbabastos na ginawa sa kanya. Ang tanong pa lang nito kanina ay nakakainsulto na, tapos muntik pa siyang mahalikan?

Napahawak siya sa labi niya.

"Tangina! Akala mo naman kung sinong hindi nang-iwan noon! Tapos ngayon, kung umasta, parang ako pa ‘yung may kasalanan?”

Napasandal siya sa pader ng cubicle, pilit pinapakalma ang sarili. Hindi siya pwedeng magpadala sa emosyon. Hindi siya pwedeng patalo kay Xander.

Kailangan niya ng trabahong ito. Para sa papa niya.

"Trabaho lang, Althea," bulong niya sa sarili. "Hindi mo siya papansinin. Hindi mo siya pakikinggan. Hindi mo siya papayagang guluhin ka ulit."

Huminga siya nang malalim at dahan-dahang lumabas ng cubicle. Pagharap niya sa salamin, nakita niya ang sarili niyang namumula pa rin sa galit.

Muli siyang napahawak sa labi niya.

"Tch. Bwisit ka talaga, Xander. Hindi mo na ako mauuto ulit."

Ngumiti siya nang pilit sa repleksyon niya—isang ngiti ng babaeng hindi magpapatalo.

At sa oras na iyon, isinumpa niya sa sarili na hindi na siya muling paiikutin ng lalaking iyon.

Pagpasok ni Althea sa departamento niya, agad niyang narinig ang malakas na boses ng head manager.

“Sino ang umupo sa desk na ‘yan?! Kanina pa ako nagtatanong pero walang sumasagot!”

Napatingin si Althea sa direksyon ng bakanteng desk—ang desk na nakatalaga para sa kanya. Nakita niya ang ilang empleyado na pabulong-bulong habang nakangisi, tila ba naaaliw sa nangyayari.

Huminga siya nang malalim bago lumapit. “Pasensya na po, Ma’am. Ako po ang nakatalaga diyan.”

Biglang napatingin sa kanya ang head manager—si Miss Liza, isang mataray at istriktong babae na halatang hindi mahilig sa mga palusot. “Ikaw? Ikaw ang bagong empleyado?” anito, kita sa mukha ang iritasyon.

Tumango si Althea. “Opo. Pasensya na po kung nahuli ako—”

“Pasensya?! ‘Yan na lang ba ang alam mong sabihin? First day mo pa lang, late ka na agad?!” singhal ni Miss Liza. “Ano’ng akala mo rito? Playground?!”

Naramdaman ni Althea ang pagkapahiya, lalo na nang marinig niyang may tumawa sa paligid. Hindi niya kailanman inisip na ganito magsisimula ang unang araw niya rito.

“Paano mo nagawang magpahuli sa unang araw mo?” patuloy na sermon ng head manager. “Hindi ka ba marunong sa oras? O sadyang wala kang pakialam sa trabaho mo?”

Nagsimula nang magbulungan ang mga empleyado, at ang ilan ay hindi na nagpipigil sa pagtawa.

“Wala pang isang araw, pero sablay na agad.”

“Tsk. Siguradong tatagal ‘yan ng isang linggo tapos resign.”

“Sayang, maganda pa naman siya.”

Napakuyom ng kamao si Althea. Kung hindi lang dahil kay Xander… kung hindi lang dahil sa eksenang nangyari kanina, hindi sana siya nahuli!

Pero hindi niya maaaring sabihin iyon.

“Huwag kang nakatayo lang diyan! Simulan mo na ang trabaho mo at siguraduhin mong hindi ka magiging pabigat sa team namin!” madiing utos ni Miss Liza bago tumalikod.

Muli siyang napahawak sa dibdib niya, pilit pinipigilan ang inis at hiya. Sa halip na sumagot, tumango na lang siya at dahan-dahang umupo sa desk niya.

Hindi niya alam kung paano niya pakikisamahan ang mga taong ito.

Pero isa lang ang sigurado niya: wala silang alam tungkol sa kanya.

Wala silang alam kung sino siya.

At mas mabuti na sigurong gano’n.

Pagod na pagod si Althea nang matapos ang trabaho. Buong maghapon, ramdam niya ang mga matang nakatuon sa kanya, ang mga bulungan sa paligid na kahit hindi niya marinig nang buo ay alam niyang tungkol sa kanya.

Walang gustong kumausap sa kanya. Walang gustong maging palakaibigan.

At sa unang araw pa lang niya, parang itinuring na siyang outsider.

Napabuntong-hininga siya habang nililigpit ang gamit. Hindi niya na lang ininda ang masasakit na titig ng mga kasamahan niya. Basta matapos lang ang trabaho niya, sapat na.

Sakto namang natanggap niya ang isang mensahe mula sa kanyang Uncle William—ang nakatatandang kapatid ng kanyang namayapang ina.

Uncle William: "Nandito na ako sa labas ng building. Sunduin na kita."

Napangiti si Althea kahit paano. Isa lang ang taong palagi niyang maaasahan sa buhay, at ito ay ang kanyang tiyuhin.

Paglabas niya ng gusali, agad niyang nakita si Uncle William, nakatayo sa tabi ng isang itim na sasakyan. Matikas pa rin ito sa kabila ng edad, pero kita sa mukha nito ang pagiging disente at mabuting tao.

Lumapit siya rito at magalang na bumati. “Uncle!”

Ngunit sa hindi kalayuan, napansin niyang may ilang babaeng empleyado na nagmamasid sa kanila.

“Sino ‘yon? Tatay niya?”

“Hindi kaya… sugar daddy niya?”

“Oh my God! Kaya pala nakapasok kahit late sa first day! May connection pala!”

“Hayst, sayang. Ang ganda pa naman, pero mukhang mayaman lang ang hanap.”

Narinig ni Althea ang mga bulungan, at agad niyang naramdaman ang pag-init ng kanyang pisngi. Napalingon siya sa grupo ng mga nagtsitsismis, pero imbes na matakot o mainis, napailing na lang siya.

"Ano'ng iniisip ng mga ‘to? Ang bilis gumawa ng kwento!"

Hindi niya na lang pinansin ang mga tsismis at ngumiti sa kanyang tiyuhin. “Tara na po, Uncle. Gutom na ako.”

Ngumiti naman si Uncle William at tinapik siya sa ulo. “Halika na, hija. Kumain tayo.”

Sumakay siya sa sasakyan nito, hindi alintana ang bumaha pang tsismis habang umaalis sila.

Kung may isang bagay siyang natutunan ngayong araw…

Mas mabuti na sigurong hindi nila alam kung sino siya talaga.

*****

"Makati ka talaga, Althea… at sa matanda ka pa nagpapakamot."

Mariing isinara ni Xander ang pinto ng opisina niya, nagngangalit ang panga habang ang mga kamao ay mahigpit na nakasara. Hindi niya inakala na sa loob lamang ng isang araw mula nang makita niyang muli si Althea, ganito na ang maririnig niyang tsismis tungkol dito.

"Sugar daddy?" ulit niya sa sarili, punong-puno ng inis. "Ano? Kulang pa sa isang lalaki kaya pati matanda, pinapatulan?"

Mula sa salamin ng opisina niya, tanaw niya ang ilang empleyado sa ibaba, abala sa kani-kanilang trabaho, ngunit ang iilan ay patuloy sa maruming paninira sa pangalan ng asawa niya.

"Nakakahiya talaga. Ang babae ko, ginagawang kabit ng matanda!"

Parang may sumabog sa loob ng dibdib niya.

Wala siyang pakialam kung limang taon siyang hindi nagpakita kay Althea. Wala siyang pakialam kung umalis ito noon na hindi nagpaalam.

Pero hindi niya matatanggap na pagkalipas ng limang taon, ganito ang maririnig niyang tsismis tungkol sa kanya.

"Putangina, Althea. Hindi pa man tayo nag-uusap nang maayos, pero pinapainit mo na agad ang ulo ko!"

Hindi na niya kinaya. Kinuha niya ang telepono at may tinawagan.

"Hanapin mo kung sino ang lalaking sumundo kay Althea Montenegro kanina."

"Yes, Sir. Susundan ba namin—"

"Hindi na kailangan. Isama mo na rin ang buong background ng babaeng ‘yon. Gusto kong malaman kung anong klaseng buhay ang pinili niyang tahakin matapos niya akong takbuhan noon."

Pinutol niya ang tawag at napaupo, mariing pinisil ang sentido niya.

Hindi niya maintindihan kung anong klaseng laro ang ginagawa ni Althea. Hindi niya maintindihan kung bakit sa unang araw pa lang ng pagbabalik nito sa buhay niya, heto na agad ang pinoproblema niya.

Pero isang bagay ang alam niya—

Hindi matatapos ang araw na ito na hindi niya ito napapaharap sa kanya.