Kabanata 66

Ramdam ko ang hapdi sa pisngi kong nahiwa dahil sa binatong mga picture sa akin ni Danreve. Pero mas ramdam ko ang kirot dito sa puso ko, habang nakatingin sa madilim at puno ng galit na mga mata niya.

Ilang minuto rin akong hindi gumagalaw; gusto kong magsalita, gusto kong magtanong kung saan niya nakuha ang mga picture, pero walang lumalabas na boses na bibig ko. Bukod kasi sa nabigla ako sa ginawa niya, nakaramdam din ako ng takot—takot na naramdaman ko no’ng unang araw na pagkikita namin.

Bumuka lang ng kaunti ang bibig ko, pero hindi ko mabigkas ang mga salitang gusto kong sabihin. Tanging ang mga luha ko lang ang nagsasabi kung gaano ako nasasaktan ngayon, habang ang mga mata ay nasa mga larawang nagkalat sa sahig.

“I thought you were different.” Duro at panggigigil ang tumapos sa salitang ‘yon ni Danreve na ang sagot ko lang ay tahimik na iyak, pero parang baha namang rumagasa ang luha mula sa mga mata ko.

“I gave you everything, Charmaine; hindi ako nagkulang. Minahal kita