Isang chapter muna. Bawi, next time. Thank you, sa mga gems. Sa lahat ng bumabasa nito, silent reader o hindi, thank you rin sa inyo.
“Susugal ka ba talaga sa lalaking alam mong may ibang mahal?” Susundan ko na sana ang asawa ko, kaya lang, nahinto ang paghakbang ko dahil sa tanong ni Sir Onse na ang lungkot pakinggan. Dahan-dahan akong lumingon, at ngayon ay hindi lang pala boses niya ang malungkot. Pati mukha niya ay bakas din ang lungkot. Hindi ko na tuloy alam kung paano sasagutin ang tanong niya. Napatitig na lang ako sa kanya. “Charmaine, gamitin mo ang utak mo. Pag-isipan mo muna ang bagay na ‘to ng ilang beses bago ka magdesisyon,” dagdag niya pa, kasabay ang dahan-dahan na paglapit sa akin. “Ano, sigurado ka na ba talaga? Nakapag-isip ka na ba?” tanong na naman niya, ngayong nasa malapit ko na siya. Kung kanina ay hindi ko alam kung paano siya sasagutin, ngayon ay tumango-tango na ako ng maraming beses, at saka, mapait na ngumiti. “Ilang beses ko po sinubukan na iwasan siya, Sir Onse. Ilang beses kong sinabi sa sarili ko na hindi siya para sa akin. Ilang beses ko nga ring tinampal ang ulo ko
((Danreve))"It looks like we've covered everything; let's wrap up here,” sabi ko kasabay ang pagtayo, at nagmamadali na lumabas ng conference room.Kanina ko pa kasi gustong matapos ang meeting na tungkol lang naman sa mga issues ng bagong mall branch na itatayo. Hindi pa kasi tapos ang pag-process ng mga construction permit, kaya hanggang ngayon ay hindi pa nasisimulan ang trabaho.Mainit na nga ang ulo ko dahil sa panghihimasok ni Onse sa relasyon namin ng asawa ko. Dumagdag pa ang problema sa construction.Kung hindi nga lang inuukupa ni Charmaine ang utak ko, siguradong sermon ang inabot sa akin ng mga department na responsible sa construction. Ang babagal kumilos. “Sir Danreve—” “Cancel all my appointments for today,” agad kong putol sa pagsasalita ng secretary ko na pilit sumasabay sa mabilis kong paglalakad, pero bumagal naman nang marinig ang utos ko. Gusto ko na kasi agad na bumalik sa opisina. Gusto ko nang makita si Charmaine. I want to say sorry sa inasal ko kanina. At
“My star, tama ang nga pag-iisip, kalimutan mo ang nangyari kanina,” mahinahon kong kausap kay Charmaine. Sakay na nga kasi kami ng kotse, at papunta na sa hospital para bisitahin si Nanay, pero siya, tulala at tahimik pa rin.Kanina ko pa naririnig ang paulit-ulit niyang buntong-hininga na para bang ang bigat-bigat ng problema niya.Sabagay, hindi naman kasi madaling kalimutan ang nangyaring gulo kanina. Hindi madaling kalimutan ang mga salitang binitawan namin sa isa’t-isa ng kaibigan kong si Onse. Oo, at nagkaayos din kami kaagad, but still, ang hirap pa rin tanggapin sa loob ko na mahal din pala ng kaibigan ko si Charmaine. Ngayon, pakiramdam ko parang ang hirap gumalaw. Nakakatakot magkamali, dahil alam kong may isang tao na nag-aabang lang sa tabi-tabi; naghihintay na magkaproblema kami ng asawa ko, at siya naman ang papasok.“My star, cheer up, okay? Sige ka, alam mo naman si Nanay, kahit may sakit ‘yon, matalas pa rin ang pag-iisip. Tiyak na malulungkot ‘yon kapag nakita
Matiim ko siyang tinitigan. Binabasa ko ang mukha niya kung totoo ba na nakalimutan niya ang sinabi ko kanina, o kung tama ba ang naisip ko na sinabi niya lang ‘yon para pigilan ang away namin ni Onse.“Anong sinabi ko?” naguguluhan niyang tanong na nagpabagsak sa balikat ko. Nahagod ko pa ang buhok ko. “ ‘Wag mo na lang itanong. Hindi nga siguro totoo ‘yong sinabi mo, kasi hindi mo na maalala, o baka, ayaw mo lang na masapak ko si Onse, kaya sinabi mo ‘yon.” “My heart, hindi ko nga maalala. Sabihin mo na lang kasi, para maalala ko,” sabi niya na sumimple naman ng sulyap sa rear-view mirror. Hindi ako imimik, tumitig lang ako sa kanya.“Hoy, ito naman, tampo agad. Bawal na ba makalimot ngayon?” sabi niya, at niyugyog-yugyog pa ako. “Ano ba kasi ‘yong sinabi ko kanina. Ang dami ko ngang sinabi, hindi ba? Hindi ko na ‘yon maalala lahat,” bumagal ang pagbigkas niya sa mga huling salitang sinabi niya. Parang naalala na yata niya. Napapalunok na rin kasi. “Alin ba do’n, my heart?” tano
((Charmaine))Hindi ko alam kung ano ang mayro’n sa araw na ‘to. Ang daming ganap. Halo-halo na nga ang emosyon na nararamdaman ko. At ngayon naman, biglang nag-propose naman itong asawa ko; lumukso ang puso ko. Hanggang ngayon nga ay ang lakas pa rin ng tibok ng puso ko.Ang saya-saya ko, sa totoo lang. Kaya lang, ‘yong saya nararamdaman ko ay na daig naman ng pangamba.Pangamba na baka, ayaw pumayag ni Nanay. Pangamba na baka magalit siya, at imbes na happy na kami ng asawa ko ay mauuwi na naman sa problema. Ayaw nga kasi ni Nanay sa mayaman. Hindi ko alam kung bakit o kung ano ang dahilan. Ayaw ko na rin kasing magtanong. Sumuko na ako, matagal na dahil sa tuwing susubok ako, hindi naman niya sinasagot, o hindi kaya ay iniiba niya ang usapan. Naisip ko na lang na baka, nagmahal siya ng mayaman noon, pero sinaktan at iniwan lang siya sa huli. “Ako ang na bahala kay Nanay, my star. Liligawan ko siya. Susuyuin hangga’t matanggap niya ako. I’ll do anything to prove to her that I lo
“Si Nanay… Nanay ko…” Kapos at hindi na halos maintindihan ang mga sinasabi ko habang tanaw ang mga doctor at nurses na um-attend kay Nanay. “I’m sorry, Sir Danreve, Ms. Charmaine, hindi ko po talaga naisip na hindi na pala maayos ang pakiramdam ni Ma’am,” umiiyak na sabi ng caregiver. Kanina pa siya humihingi ng tawad habang nagpapaliwanag sa kung ano ba talaga ang nangyari na hindi man lang niya napansin na masama na pala ang pakiramdam ni Nanay. Siya ang caregiver na assign kay Nanay sa umaga. Ang sabi niya, mula raw kanina pagdating niya ay matamlay na ito. Pero kumain naman daw. After mag-breakfast, panay na raw ang tulog. Sa lunch naman ay kumain pa raw si Nanay, pero kaunti na lang at humiga na rin agad. Kinakausap pa nga raw niya at sumasagot naman daw kahit tiim ang mga mata. Uminom pa raw ng gamot, bago ulit natulog. Kaya naisip niya na baka pagod lang, at nanghihina dahil dialysis nga niya kahapon. Hanggang nitong hapon na nga, matapos may kumuha ng blood sam
Sandali akong nanigas at hindi nakakapagsalita, habang yakap-yakap ng lalaki na ngayon ay marahan na humaplos-haplos ang kamay sa likod ko. “Sorry, Charmaine, wala ako sa panahon na kailangan mo ng karamay." Umawang naman ang labi ko, hindi lang dahil sa mahigpit na yakap nitong lalaki na hindi ko pa rin magawang awatin, kun’di dahil sa sinabi niya na gumulo sa utak ko."Pinagsasabi mo? Sino ka ba?” tanong ko at itutulak na sana siya. Nahimasmasan na kasi ako. At ngayon ay si Danreve na ang inaalala ko. Natatakot ako na baka makita niya kami, at dumagdag na naman ‘to sa problema na pasan ko ngayon. Oo, lutang nga ako, malungkot, at balot ng pag-aalala ang utak at puso ko dahil sa kalagayan ngayon ni Nanay, pero matino pa rin naman ang pag-iisip ko.“Bitiwan mo muna ako, please,” pakiusap ko sa lalaki, habang nag-iisip kung bakit ang lakas ng loob nito na yakapin ako. Ramdam ko kasi na kilala nga niya ako. May pamilyar akong nararamdaman habang yakap niya.Pero imbes na bitiwan a
“Cha, saan ka pupunta? Ngayon nga lang ulit tayo nagkita, iiwan mo pa ako agad?” Tampong sabi ni Reynan. Susundan ko na kasi sana ang asawa kong sinumpong na naman ng kasungitan.Nakakainis din talaga siya. Alam niya na malungkot ako ngayon. Alam niya na nag-aalala ako sa kalagayan ni Nanay; dumagdag pa siya. “Cha, akala ko ba na miss mo ako?” dagdag pa ni Reynan. Napabuntong-hininga na lang ako at napayuko. Hindi ko akalain na magagawa akong iwan ni Danreve ngayon. Talagang nagpatuloy siya sa paglalakad, at ni ang lumingon ay hindi niya ginawa. Bakit ba siya gano’n? Siya dapat ang higit na nakakaalam na kailangan ko ng karamay. Kailangan ko ng may magpapagaan sa loob ko, at kasama siya sa mga tao na kailangan ko sa tabi ko. Ang labas ay gusto niya pa akong ilayo sa mga taong handang damayan ako. “Besty, ‘wag ka nang malungkot,” sabi ni Daisy na ngayon ay haplos-haplos na ang likod ko. Nasa asawa ko na rin ang tingin niya. “Hayaan mo muna ‘yon. Gulat lang ‘yon sa inasta ni Kuya
(Third POV) **DAISY**Nakatayo si Daisy sa gilid ng reception hall, watching Charmaine and Danreve share their first dance as husband and wife. Sa wakas, nakita niya rin ang kaibigan niyang nakasuot ng wedding dress, mga bagay na hindi naranasan nito noon. At masaya siya para sa kanyang kaibigan. Naging saksi nga kasi siya kung paano nagsimula ang kanilang relasyon—the fake marriage, the lies, the eventual heartbreak. Lahat ng ‘yon ay nakita niya. Hindi nga siya makapaniwala, sa kabila ng mga nangyari ay magkabalikan pa sila. Naalala pa ni Daisy, ang sinabi niya noon sa kaibigan na maliit lang ang palad ng unggoy, baka kapag kumuyom ay mahalin nila ang isa’t-isa. Nangyari nga ‘yon, pero sinubok naman sila ng panahon.She recalled the nights Charmaine cried over Danreve, nang maghiwalay sila. Daisy had held her, promising things would get better, though she wasn’t sure she believed it herself. It had been a long road for her friend, and now, watching them together with their son, it
The morning sunlight filtered through the curtains, casting a golden glow on Danreve’s face. Hindi ko naman mapigil ang mapangiti habang pinagmamasdan ang gwapo niyang mukha.Ang gaan kasi sa pakiramdam—ang saya sa pakiramdam na gumising katabi ang mahal ko—pakiramdam na akala ko, hindi ko na muling maramdaman at mararanasan.Ang nangyari sa amin kagabi is a beautiful reminder of the love that had always existed between us, despite sa mga trials na aming naranasan. Napigil ko sandali ang hininga ko nang gumalaw si Danreve, his arms tightening around me as he opened his eyes. His gaze met mine, saka matamis siyang ngumiti. “Good morning, my star,” sabi niya, sa inaantok na boses.Matamis naman akong ngumiti, “Good morning, my heart,” sabi ko, at niyakap din siya ng sobrang higpit.We lay there for a few moments, savoring the peaceful intimacy of the morning. “Mommy, Daddy." Sabay kaming bumangon, at agad isinuot ang aming mga damit nang marinig ang masiglang pagtawag ni Chad, kasabay
For almost a month, I had been shielding my heart with anger and fear. Gusto kong protektahan ang sarili ko sa sakit na maaring maranasan ko ulit. Pero dahil sa tiyaga ni Danreve, tuluyan na ring bumigay itong puso ko. Nawala ang takot at nangibabaw ang totoo kong nararamdaman.“Totoo, uwi tayo sa bahay?" maang na tanong ni Danreve kasabay ang pagtayo. “Sa bahay natin? Sa villa?" tanong nito ulit na parang naguguluhan pa rin. Hindi nga nito alam kung ngingiti na ba o hindi. “Ayaw mo yata…” Tatalikuran ko na sana siya, pero agad-agad niyang niyapos ang baywang ko at ngumiti."Wait! Gusto ko, syempre. Ito na nga ang pinakahihintay ko." Naglabas siya ng pera sa wallet at iniwan sa lamesa. “Let’s go, my star.” Ngiting-ngiti nitong sabi, habang ang kamay ay marahang pumipisil-pisil sa baywang ko. At Kung kanina ay parang tanga siya na hindi maintindihan ang sinasabi ko, ngayon ay kulang na lang buhatin na ako, marating lang namin agad ang parking area. “My star, uwi ka na talaga sa ba
“Hi, my star," nakangiting bungad ni Danreve, paglabas ko ng clinic. Tipid na ngiti lang ang sagot ko sa malambing nitong bati.Paano ba naman kasi, naunahan na naman ako ng tili nitong assistant kong kilig na kilig pa rin sa mga banat ni Danreve.“Dok, mauna na po ako. Sir Danreve…fighting!” bilin pa nito na pamatay na kindat naman ang sagot nitong ama ng anak ko.Ganito lagi ang ginagawa niya. Tuwing hapon ay sinusundo niya ako, at hindi pwedeng wala siyang dalang rosas—isang pulang rosas na tanda raw ng pagmamahal niya. “Gutom ka na ba?" tanong nito, at pinagbuksan ako ng pinto. “Medyo," tipid ko namang sagot. Kasabay na rin ang pagpasok ko sa kotse. "Let me…" Ikakabit ko na sana ang seatbelt ko, pero siya na naman daw ang magkakabit. Para namang hindi ko alam na pumaparaan lang siya para makalapit ng todo sa akin. Kulang na nga lang ay ilapat nito ang labi sa akin, at hindi lang ‘yon, sinasadya niya pang bagalan ang kilos na sumabay sa malagkit nitong titig na parang tumutuna
“Danreve, nakikiusap ako, pakawalan mo na ako. Bitiwan mo na ako. Sa ginagawa mong ‘to, lalo mo lang pinapahirapan ang sitwasyon. Lalo mo lang sinasaktan ang sarili mo.” Matapos ang ilang minutong pagkaparalisa ng buong katawan ko, dahil sa yakap ni Danreve, nagawa ko ring magsalita. Nagawa ko ring sabihin ang nilalaman ng utak ko. Oo, utak ko lang ang pinapagana ko ngayon. Kasi itong puso ko, hindi ako sigurado kung saan ako dadalhin.“Sige na, Danreve. Bitiwan mo na ako, please," muli kong pakiusap. Pasimple ko ring pinahid ang mga luha ko. Pinipilit na ‘wag pumiyok ang boses ko, habang nagsasalita. Paulit-ulit na pag-iling ang sagot niya. Ramdam ko kasi ang paggalaw ng ulo niya, dahil sa mukha niya na bumaon sa batok ko.“Charmaine…” Pumiyok ang boses niya na sumabay sa lalong paghigpit ng yakap niya. “‘Wag ka munang umalis. Makinig ka lang sa sasabihin ko. Wala akong pakialam kung maniniwala ka o hindi, but please, hayaan mo lang akong magsalita. Hayaan mo akong sabihin lahat na
His words echoed in my mind. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Hindi ako makagalaw at parang natuod sa kinatatayuan ko. Nakakasakal ang katahimikan na namamagitan sa amin, at ang mga salitang hindi namin masabi ay parang mabigat na mga bato na dumadagan sa dibdib ko. Kung sa mga nakaraang araw na nagkikita kami ay iniiwasan ko ang mga titig niya, ngayon ay hindi na. Wala akong kurap na tumitig sa mga mata niya. Gusto ko ng confirmation. Gusto kong alamin kung totoo ba ang sinasabi niya.“We’re still married?” Sa wakas, nagawa ko ring magtanong; pabulong, ngunit alam kong malinaw niyang narinig.Bumuga siya ng hangin, tumango-tango, “Yes, Charmaine.” Ang kalmado ng boses pati ng mukha niya habang sinasabi ‘yon. Habang ako, nag-iinit na, hindi lang ang ulo ko, kung hindi buong katawan ko. Para na akong bulkan na malapit nang sumabog. “Ikaw lang ang pumirma ng divorce papers, Charmaine. Ikaw lang ang gustong matapos ang mayro’n tayo. I never wanted to end everything between us.”H
((Charmaine))Kadarating ko lang at hindi pa nakapasok sa hospital room, but my heart pounded so much sa puntong pati ang galit ko ay naglaho na. Onse called me in panic. Sabi niya, naaksidente si Danreve and was in critical condition. Despite everything that had happened between us—despite all the pain and anger—hindi ko matatanggap na may mangyaring masama sa kanya. After all, Danreve wasn’t just any man. He was the father of my child and the man I had once loved deeply.Bumaba ang paningin ko kay Chad na hawak-hawak ang kamay ko, his little fingers digging into my palm. Alam ko wala siyang naiintindihan sa mga nangyayari; hindi niya alam kung bakit narito kami sa hospital ngayon. Ang alam niya lang, I was scared. I squeezed his hand back, trying to reassure him. Kahit ako, sa sarili ko, hindi ko kayang kontrolin ang pag-aalala, ang takot, at emosyon ko.But when I walked into the room and saw Danreve sitting up in bed, alive and very much conscious, ang takot ko at pag-aalala ay n
Ang sakit ng katawan ko kanina, pero ngayon, parang wala na akong maramdaman. Parang namamanhid ako bigla. Hindi ko rin alam kung paano mag-react o kung ano ang sasabihin ko. Ang alam ko lang, kanina pa ako nagpipigil ng hininga at itong puso ko, parang tatalon na mula sa dibdib ko. Utak ko gulong-gulo na. Litong-lito na ako. Dapat ay maging masaya ako dahil hindi sila mag-asawa. May chance pa kami—may chance pa kaming mabuo bilang isang pamilya. Kaya lang, hindi ko naman maintindihan kung bakit naging magkapatid sila. Paano? Anong nangyari? Ang alam ko, nag-iisang anak si Onse. Kaya bakit biglang may kapatid na siya at si Charmaine pa? I couldn’t blink an eye, o ang sabihin ng malakas ang mga tanong na nabuo sa utak ko. May pakiramdam din ako na ginu-good time lang ako nitong si Onse. Pinaglalaruan niya ang nararamdaman ko para gantihan sa ginawa ko kay Charmaine noon.“ ‘Wag mo nga akong ginagago, Onse! Ang dami-dami ko nang iniisip! ‘Wag mo nang dagdagan. Baka hindi ko na kay
Sandali kong napigil ang hininga ko. Parang tumigil ang mundo. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Hindi ko alam kung ano ang dapat maramdaman. “Chad is my son? Our son—Charmaine’s and mine?” Gusto kong sabihin ‘yon ng malakas, kaya lang hindi ko magawang ibuka ang bibig ko. Parang may bumara sa lalamunan ko. “My son?" ‘Yon! Nagawa ko ring sabihin ang salitang ‘yon na kanina ay bumabara lang sa lalamunan ko.Pero ayaw pa rin gumana ng utak ko. Paulit-ulit lang na naglalaro sa utak ko ang salitang “my son. Hindi nga alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Should I be happy? Should I be angry? Sa kabila ng pagkalito at pagkagulat, maro’ng kakaiba dito sa puso ko. Hindi ko alam kung saya ba ‘to o lungkot. Siguro pareho. Masaya ako na malungkot din. Kasi, may anak pala kami, pero hindi ko alam. Wala akong alam dahil itinago nila. I locked eyes with Onse. Pahapyaw pa akong tumawa kasabay ng titig ko sa kanya. I didn’t know if I should thank him or punch him. “Sinabi mo ba ‘to, becaus