Hello, pwede po bang pa-like ng note ko, mag-iwan ng comments sa bawat chapter po kahit ano lang po for engagement ng book. Pwede rin kayong mabigay ng gems. Paki-rate na lang din po ang book. Malaking tulong na po 'yan sa book ko. Sana ay suportahan ninyo ang iba ko pang mga stories dito sa GoodNovel. Maraming salamat!
Cassandra Dela Vega's POV Pagkatapos ng sayaw namin ni Sebastian, nagbalik ako sa mesa, pilit na nilalabanan ang matinding epekto ng nangyari. Alam kong isa lang iyong laro para sa kanya—isang paraan para ipakita kung sino ang may kontrol. Pero sa loob-loob ko, hindi ko matanggap kung paano niya ako nadadala sa mga patibong niya. Hindi ako pwedeng mahulog ulit. Hindi ako pwedeng bumigay. "That was quite a performance, Mrs. Alcantara." Napalingon ako kay Luna Mendoza, isa sa mga socialites na matagal ko nang kilala. Ngumiti siya sa akin habang nilalaro ang kanyang wine glass. "You and Sebastian really look good together," dagdag niya, puno ng kahulugan ang kanyang tinig. "Mukha lang," sagot ko nang walang pag-aalinlangan. "Pero hindi lahat ng maganda sa paningin ay totoo." Bahagya siyang natawa, halatang naaliw sa sagot ko. "Interesting. Pero alam mo, Cassandra, people are already talking. Masyado raw kayong bagay para sa isa't isa." Hindi ko alam kung dapat ba akong matawa o
Cassandra Dela Vega's POV Napabuntong-hininga ako habang nakatayo sa balcony ng kwarto ko, pinagmamasdan ang papalubog na araw sa malawak na hardin ng mansyon. Mag-iisang araw pa lang ako dito, pero pakiramdam ko ay para akong nakakulong sa isang ginintuang hawla—malawak at marangya ang paligid, pero may hindi maipaliwanag na bigat sa dibdib ko. At siyempre, isang malaking dahilan doon ay si Sebastian. Simula nang dumating ako rito, wala siyang ibang ginawa kundi pagsubukin ang pasensya ko. Kanina lang, bigla na lang niyang iniutos na may sumundo sa akin para dalhin ako dito. Ngayon naman, sinasabi niyang wala akong karapatang makialam sa buhay niya? Tama ba iyon? Pinili ko bang mapunta rito? Pinili ko bang ipakasal sa kanya? Nagpuyos ang dibdib ko sa galit habang iniisip ang mga ginawa niya. Hindi ako basta-basta magpapatalo sa kanya. Matapos ang ilang minutong pagpapakalma ng sarili, bumaba ako upang hanapin ang hapag-kainan. Kahit naiinis ako, kailangan ko pa ring kumain.
Cassandra Dela Vega's POV Pagpasok ko sa kwarto ko matapos ang hindi namin matapos-tapos na bangayan ni Sebastian, agad akong napabuntong-hininga. Ano ba ang pinasok ko? Akala ko noong una, sapat nang tiisin ang kasunduang ito. Pero bakit parang mas mahirap kapag nandito na ako mismo sa sitwasyon? Dahil ba si Sebastian ang napangasawa ko? O dahil siya pa rin ang lalaking minsan kong minahal? Umiling ako at mabilis na tinanggal ang ideyang iyon sa isipan ko. No, Cassandra. Huwag kang maging tanga ulit. Sa kabila ng lahat, isang bagay ang malinaw—hindi na ako maaaring umatras. Nasa loob na ako ng larong ito. At sa laro namin ni Sebastian, isa lang sa amin ang pwedeng manalo. Kinabukasan, maaga akong nagising dahil sa katok sa pinto. Pagbukas ko, bumungad si Manang Delia na may dalang isang malaking kahon. "Good morning, Ma’am Cassandra. Ipinapadala po ito ni Sir Sebastian para sa inyo." Napakunot ang noo ko. Ano na naman ‘to? Kinuha ko ang kahon at inilapag ito sa kama bag
Cassandra Dela Vega's POV Nang gabing iyon, habang nakaupo ako sa piling ng mga taong hindi ko naman gustong makasama, isang bagay ang tuluyang lumubog sa isip ko—ako lang ang dayuhan sa mundong ito. Dapat sanay na ako. Lumaki akong alam na ang mundo ng negosyo at social elites ay isang larong hindi pantay ang laban. Pero ngayong narito ako, bilang asawa ni Sebastian, pakiramdam ko ay para akong isang estranghera na pilit pinapaupo sa isang trono na hindi naman talaga para sa akin. At ngayong kaharap ko si Vivian Laurel, isang babaeng halatang sanay sa ganitong mundo, mas lalong luminaw ang katotohanang iyon. "So, Cassandra," ani Vivian habang hinihigop ang kanyang champagne, "tell me, anong meron ka para piliin ka ni Sebastian?" Nagtagpo ang mga mata namin. Kita ko ang bahagyang irap niya, ang ngiting may halong pang-aalipusta. Napansin ko ang ilang mga babaeng kasama niya, pawang may maliliit na ngiti rin sa labi—mga ngiting alam kong hindi kabutihan ang ibig sabihin. Hindi a
Cassandra Dela Vega's POV Nakalabas na sana ako sa ballroom nang bigla kong maramdaman ang malakas na pagkakahila sa buhok ko mula sa likuran. "Put—!" Napamura ako sa sakit. Halos matumba ako sa biglaan niyang paghila, pero bago ko pa maibalanse ang sarili ko, bigla akong hinila pabalik at isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ko. "Gaga ka! Ano sa tingin mong ginagawa mo, ha?!" sigaw ni Vivian. Nanlilisik ang mga mata niya, at kahit masikip ang gown niya dahil sa natuyong wine na ibinuhos ko kanina, hindi iyon naging hadlang para sugurin niya ako na parang isang galit na hayop. Hindi ko na nagawang dumepensa bago pa niya ako kalmutin sa braso. "You bitch! Ang kapal ng mukha mong insultuhin ako sa harap ng lahat!" patuloy niyang sigaw habang patuloy akong kinakalmot. Narinig ko ang pagtili ng ilang bisita. "My God, they’re fighting!" "Security! Someone call security!" Pero sa halip na matakot, mas lalo lang akong nag-init sa galit. Hinawakan ko ang kamay niya para pi
Sebastian Alcantara's POV Tahimik kong pinagmamasdan ang likuran ni Cassandra habang papalayo siya. Matigas ang postura niya, mataas ang noo, pero alam kong sa ilalim ng tapang na iyon, may sugat siyang pilit tinatago. Alam kong nasaktan ko siya. Pero hindi ko ginusto. Kung anuman ang nararamdaman niya ngayon, hindi ko rin kayang pigilan. Huminga ako nang malalim at itinakip ang kamay sa batok ko. Nang bumalik ako sa ballroom matapos ang eksena kanina, halos lahat ng mata ay nakatuon sa akin. Ang ilan, nag-aabang ng kahit anong reaksyon mula sa akin. Ang iba, pinagtatawanan ang nangyari. Ang pamilya ko? Walang sinabing kahit ano. Si Vivian? Galit na galit habang nagpapalinis ng gown niya sa isang waiter, pero hindi na ako nag-abalang lumapit sa kanya. Sa totoo lang, wala akong balak pakialaman ang nangyari. Hindi ko problema ang away ng dalawang babae. Pero si Cassandra... Sa kabila ng lahat, ramdam kong may kung anong bumabagabag sa dibdib ko. Hindi ko lang alam kung ano i
Sebastian Alcantara's POV Kinabukasan, bumangon ako nang maaga, tulad ng nakasanayan. Ang sikat ng araw ay bahagyang sumisilip sa malalaking bintana ng suite, pinupuno ang buong silid ng banayad na liwanag. Tahimik ang paligid, pero ramdam ko ang bigat ng tensyon sa hangin—isang malamig at hindi nakikitang harang sa pagitan namin ni Cassandra. Mula sa kusina, naririnig ko ang mahihinang tunog ng porselana at kubyertos. Nandoon siya. Habang nag-aayos ako ng manggas ng aking damit, pinakinggan ko ang kilos niya. Ilang saglit pa, lumabas ako sa kwarto at nakita siyang nakaupo sa dining table, nakatingin sa harap niya habang iniikot ang kutsarita sa loob ng tasa ng kape. Wala siyang imik. Ni hindi niya ako tiningnan nang dumaan ako. Hindi ko rin naman siya pinansin. Naglakad ako papunta sa coffee machine at nagbuhos ng sarili kong inumin. Sa bawat segundo ng katahimikan, parang lumalawak ang distansya sa pagitan namin. Pero ganoon naman dapat, hindi ba? Hindi na niya ako aasahan.
Cassandra Dela Vega's POV Alak. Siguro ito lang ang tanging bagay na kayang patahimikin ang isip ko ngayong gabi. Napagod na akong isipin ang mga bagay na wala naman talagang kasagutan. Napagod na akong habulin ang isang lalaking paulit-ulit akong tinutulak palayo. At higit sa lahat, napagod na akong maramdaman na parang wala akong halaga sa kanya. Kaya heto ako ngayon, nakaupo sa isa sa pinakamahal na bar sa buong siyudad, iniinom ang pangatlo—o pang-apat?—na baso ng tequila. Hindi ko na rin maalala. Hindi ko alam kung anong dumapo sa akin at bigla na lang akong nagdesisyong lumabas ngayong gabi. Hindi naman ako mahilig uminom nang mag-isa, pero ramdam kong ito lang ang tanging paraan para makalimot, kahit sandali lang. Nag-angat ako ng tingin at tiningnan ang paligid. Mga high-end na negosyante, socialites, at ilang mayayamang foreigner ang nasa loob ng bar. Lahat sila ay mukhang abala sa kani-kanilang mundo—mga mundong malayo sa sakit na dala-dala ko ngayon. Napangiti ako ng
Cassandra Dela Vega's POV Hindi ko alam kung ilang minuto akong nanatiling nakayakap kay Sebastian. Ramdam ko ang mahigpit niyang yakap, ang init ng katawan niya na tila nagbibigay sa akin ng kahit kaunting lakas sa gitna ng magulong emosyon ko. Pero kahit anong yakap niya, hindi kayang burahin ng init niya ang malamig na katotohanang natuklasan ko.Si Daniel… ang lalaking dapat kong pakasalan noon… ay kapatid ko pala.Paano nangyari ito? Bakit ngayon ko lang nalaman? At paano ko haharapin ang pamilya ko pagkatapos ng rebelasyong ito?Maraming tanong ang naglalaro sa isipan ko, pero alam kong may isang tao lang ang makakapagbigay ng sagot sa lahat ng ito—ang sarili kong ama.Dahan-dahan akong kumalas mula sa yakap ni Sebastian at tiningnan siya. May pag-aalala sa mga mata niya, ngunit hindi niya ako pinigilan nang tumayo ako at kumuha ng coat.“Where are you going?” mahina niyang tanong.I swallowed hard before answering. “I need to see my father.”Habang nasa loob ako ng sasakyan, h
Cassandra Dela Vega's Isang buwan na ako sa trabaho sa Alcantara Group of Companies, at sa bawat araw na lumilipas, mas lalo kong pinapatunayan sa sarili ko na kaya kong tumayo sa sarili kong paa. Hindi ko ginamit ang pangalan ko bilang asawa ni Sebastian para makakuha ng special treatment. Sa halip, nagsumikap ako upang patunayan sa lahat—at higit sa lahat, sa sarili ko—na may halaga ako, na kaya kong magtagumpay sa sarili kong paraan.Isang umaga habang nasa opisina ako, natanggap ko ang isang tawag mula sa isang hindi pamilyar na numero. Dahil abala ako sa paggawa ng reports, hindi ko na sana ito sinagot, pero may kung anong kaba sa dibdib ko kaya’t pinindot ko ang green button.“Hello?” sagot ko habang sinusulyapan ang laptop screen ko.“Cassandra.”Napatigil ako. Isang pamilyar na tinig ang narinig ko mula sa kabilang linya, isang boses na hindi ko inaasahang maririnig pa.Napasinghap ako. “Daniel?”“Can we meet?”Napahigpit ang hawak ko sa cellphone. Ilang linggo na ang nakalip
Cassandra Dela Vega's Hindi naging madali ang desisyong ito para sa akin. Ilang araw kong pinag-isipan kung ano ang dapat kong gawin matapos akong itakwil ng pamilya ko. Alam kong hindi ko na maibabalik ang dating buhay ko, pero hindi rin ako maaaring manatili lang sa bahay ni Sebastian at hayaang lamunin ako ng lungkot.Kailangan kong bumangon at ang unang hakbang ay ang maghanap ng trabaho.Alam kong maraming kumpanya ang maaaring tumanggap sa akin, lalo na’t may mataas akong pinag-aralan at maraming koneksyon. Pero gusto kong magsimula nang patas—gusto kong ipakita na kaya kong tumayo sa sarili kong paa.Kaya naman nagpasya akong mamasukan sa Alcantara Group of Companies, ang kumpanyang pagmamay-ari ni Sebastian.Noong una, tutol siya. Ayaw niyang makita akong nahihirapan, lalo na’t alam niyang hindi ko kailanman kinailangang magtrabaho noon. Pero nagmatigas ako.“Sebastian, hindi ko gustong umasa lang sa’yo habambuhay,” matigas kong sabi sa kanya isang gabi habang nasa kwarto kam
Cassandra Dela Vega's POVTahimik kaming nakasakay sa sasakyan ni Sebastian, pero hindi iyon dahil wala kaming gustong sabihin. Sa totoo lang, ang daming emosyon ang gustong kumawala sa dibdib ko—galit, sakit, lungkot, takot. Ngunit hindi ko alam kung paano ko iyon ipapahayag nang hindi tuluyang bumigay.Nakatitig lang ako sa labas ng bintana habang nilalandas namin ang kalsadang patungo sa bahay ni Sebastian. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano kabilis nagbago ang buhay ko. Dati, buong akala ko na ang pamilya ko ang laging magiging tahanan ko, pero ngayon, sa isang iglap lang, itinakwil nila ako. Dahil lang sa pagmamahal ko kay Sebastian. Dahil lang hindi ko kayang ipagpalit ang taong pinakamahalaga sa akin.Ramdam ko ang matinding pagkapit ni Sebastian sa manibela. Halata sa panginginig ng kanyang kamay ang pagpipigil niya sa galit. Alam kong gusto niyang bumalik at makipagtalo pa sa Daddy ko, pero mas pinili niyang sumunod sa gusto ko—na umalis, lumayo, at hanapin ang katahimikan
Cassandra Dela Vega's POV Nananatili akong nakayakap kay Sebastian, ninanamnam ang init ng kanyang bisig habang hinahayaan kong humupa ang kaba sa dibdib ko. Pero kahit pa anong pilit kong pakalmahin ang sarili ko, hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Daniel may have walked away, but I knew deep down that this wasn’t over. Hindi niya basta-basta tatanggapin ang desisyon ko. At higit sa lahat, hindi ko rin alam kung ano pa ang gagawin ni Mommy para ipilit ang gusto niya. "Hey," mahinang bulong ni Sebastian habang hinahaplos ang buhok ko. "Stop overthinking." Napatingin ako sa kanya. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang pag-aalala. "I'm not overthinking," sagot ko, kahit na alam kong kasinungalingan iyon. Napangiti siya nang bahagya, pero halata ang pagod sa kanyang mga mata. He knew me too well to believe my lies. "You are," sagot niya. "And I get it. Alam kong hindi madali para sa'yo ang lahat ng nangyayari. Pero, Cassandra, hindi ka nag-iisa rito." Huminga ako nang malalim bag
Cassandra Dela Vega's POV Isang buwan at tatlong araw. Ganoon katagal kong hinintay ang araw na ito. Dumaan ako sa bawat umaga na umaasang pagpasok ko sa ospital ay sasalubungin ako ng boses ni Mommy, tatawagin ang pangalan ko, at yayakapin ako tulad ng dati. At ngayon, sa wakas, nagising na siya. “Mommy…” Nangingilid ang luha kong tinawag siya, nanginginig ang kamay ko habang hawak ang kamay niya. Hindi ako makapaniwala na muling mabubuksan ang kanyang mga mata at makikita ko ulit ang init sa kanyang mga titig. “Cassandra…” Mahina ang boses niya, tila nahihirapang magsalita matapos ang mahabang panahon ng pananahimik. Napaluha ako at agad na niyakap siya. “Mommy! Thank God! Akala ko…” Hinaplos niya ang buhok ko, pilit na pinapatahan ako. “I’m here, anak…” Walang mapagsidlan ang tuwa ko. Mula sa likuran, narinig kong suminghap si Sebastian, at nang lumingon ako sa kanya, nakita kong siya mismo ay hindi makapaniwala sa nangyari. Tumabi siya sa akin at marahang hinawakan ang kama
Cassandra Dela Vega's POV Nakahawak ako sa kamay ni Mommy habang nakaupo sa tabi ng hospital bed niya. Mula nang maaksidente sila ni Daddy, halos araw-araw akong nandito. Si Daddy ay patuloy nang bumubuti ang lagay, pero si Mommy… hindi pa rin siya nagigising.Hindi ko alam kung ilang beses ko na siyang kinausap. Paulit-ulit kong binubulong sa kanya na gumising na, na kailangan namin siya, pero nanatili siyang tahimik—walang kahit anong senyales na naririnig niya ako.Huminga ako nang malalim at tiningnan ang doktor na nakatayo sa paanan ng kama ni Mommy."Doc, hanggang kailan po ito?" mahina kong tanong, pilit na nilalabanan ang pamumuo ng luha sa mga mata ko.Nag-ayos ng salamin ang doktor bago sumagot. "Miss Cassandra, gaya ng paliwanag namin noong una, ang kondisyon ng iyong ina ay tinatawag na ‘medically induced coma.’ Ginawa namin ito upang maiwasan ang brain swelling matapos ang aksidente. However, it's been weeks, at kahit inalis na namin ang sedation, hindi pa rin siya nagig
Cassandra Dela Vega's POV Nagising ako sa malamig na hangin na dumadampi sa balat ko. Nang imulat ko ang mga mata, ang unang bagay na nakita ko ay ang pamilyar na pigura ni Sebastian, nakaupo sa tabi ko, nakasandal sa armrest ng couch. Nasa lounge area pa rin kami ng ospital. Napabuntong-hininga ako at marahang umupo. Hindi ko alam kung anong oras na, pero base sa katahimikan ng paligid, siguro ay madaling araw pa lang. Nilingon ko si Sebastian. Nakapikit siya, halatang hindi rin maayos ang tulog. Napangiti ako nang mapansin kong mahigpit pa rin niyang hawak ang kamay ko, parang kahit sa pagtulog, ayaw niya akong pakawalan. Dahan-dahan akong bumangon, pero bago pa ako makalayo, naramdaman kong hinigpitan niya ang hawak niya sa akin. Nagmulat siya ng mata, diretso sa akin. "Saan ka pupunta?" "Babalik lang ako sa kwarto ni Daddy," sagot ko. Umiling siya at marahang hinila ako pabalik sa tabi niya. "You need more rest, Cassandra." "Hindi na ako pagod," sabi ko kahit alam kong
Cassandra Dela Vega's POV Hindi ko na alam kung ilang oras na akong nakaupo rito sa waiting area ng ICU. Ang orasan sa dingding ay patuloy lang sa pagtakbo, pero para sa akin, tila bumagal ang oras—parang tumigil ang mundo ko kasabay ng pagbagsak ng mga magulang ko.Malamig ang paligid, pero tila mas malamig ang pakiramdam ko sa loob.Mula sa bintana ng ICU, tanaw ko ang mga magulang kong nakahiga sa kani-kanilang kama, napapaligiran ng iba't ibang medical equipment. May tubo sa bibig si Daddy, habang si Mommy naman ay halos hindi gumagalaw.Parang may nakadagan sa dibdib ko habang pinagmamasdan ko sila.Hindi ko sila nakitang ganito noon. Si Daddy, kahit matanda na, ay laging matikas at matapang. Si Mommy, kahit istrikta, ay palaging composed at elegante. Pero ngayon…Nakasalalay ang buhay nila sa mga makina.Naramdaman ko ang mahigpit na hawak ni Sebastian sa kamay ko, kaya napatingin ako sa kanya. Tahimik lang siya, pero may halong pag-aalala ang tingin niya sa akin."You need to