Offer

Tahimik akong sumunod habang hila niya ang kamay ko. Grabe yung kamay niya... sobrang lambot nakakahiyang ikumpara sa kamay kong batak sa trabaho. Pero bakit ba kailangan hawak pa niya kamay ko? Pasmado pa naman ako nakakahiya!

May pa linga-linga pa ako sa paligid dahil parang kinakabahan akong may makakita saamin. Ewan ko ba. Parang nahihiya ako na ewan.

Nasapo ko rin ang dibdib ko nang makaramdam ng paghahabol ng hininga dahil sa lakas at bilis ng pintig ng puso ko. Bumaba ang tingin ko sa kamay naming dalawa nang maramdaman kong bibitaw na siya.

"Let's sit and talk" sabi niya sa malalim na tinig.

Pero hindi ko alam kung anong kalandian ang sumapi saakin at nagawa ko ang ganitong kahihiyan.

Nung mabibitawan na niya ang kamay ko ay hinabol ko pa ng hawak ang kamay nya na para bang sabik pa ako sa hawak niya, pastilan!

"Ah s-sige!" taranta kong sagot, ramdam ang pag-usok ng tainga ko sa sobrang kahihiyan.

Nadagdagan pa ang hiya ko nang marinig ang mahina niyang tawa na halatang nang-aasar.

"you're clingy."

Kahit gusto ko nang lumubog sa sofa sa sobrang hiya ay lakas loob ko siyang tinapunan ng masamang tingin at nagtapang-tapangan.

"Anong clingy sinasabi mo" singhal ko sakaniya at pinaikot ang mga mata ko katulad ng mga nakikita kong matataray sa tv. Luh, first time ko gawin tong pairap-irap na to hihi.

Pero agad lang din nangunot ang noo ko nang marinig ang napakalakas niyang tawa.

"Huy Sir! may tulog na po manahimik ka nga!" suway ko sakaniya.

"Pfft–I'm sorry, it's just that you rolled your eyes like a fvcking zombie hahaha"

"Ay wow, sorry naman po Sir. First time ko po kasi." asar kong sagot. "Ano po ba yung pag-uusapan natin?"

Sandali itong natahimik bago tumikhim at umupo sa tapat ko. Napangiwi pa ako nang tumunog ang maliit na sofa pag-upo niya. Halos mayupi narin yung tuhod niya. Ang tangkad naman kasi, sa laki niyang yan ay talaga namang maaaring bumigay itong sofa.

"I have an offer for you." panimula niya kaya nalipat sakaniya ang atensiyon ko. "You're looking for a job right?"

"Yes, sir." hindi na ako nagtaka paano niya nalaman, dahil kakagaling ko lang sa kumpanya niya para mag-apply.

"I want you to work for me then."

"Work? sainyo Sir? Wow!" napatayo na ako sa sobrang saya. "Edi ibig sabihin tanggap na ako? may trabaho na ako? yes!"

Napatayo pa ako talagang napapadyak sa sahigat suntok sa hangin dahil sa sobrang tuwa. Excited na akong ibalita kila Mama at Papa ito, sure ako matutuwa sila kapag nalaman nilang natanggap lang naman ako sa isang malaking kumpanya.

"Sir salamat po talaga ah! pangarap ko po talagang makapag-trabaho sa mga opisina ng isang malaking kumpanya! Ayun po talaga ang pangarap ko kaya ako lumuwas dito!" impit kong sigaw at halos maiyak pa ako sa sobrang tuwa.

Pero biglang umatras ang luha at uhog ko nang marinig ang nagtataka niyang boses.

"What do you mean office?"

"Sir? diba sabi niyo may trabaho na ako? Oh, edi ibig sabihin tanggap na ako kasi nag-apply ako sa company niyo kanina Sir."

"That's not the job I want to give to you." iling niyang sagot. "I want you to be my Daughter's subtitute Mommy."

"Substitute Mommy?"

"Yes. You'll take care of her like your own child. Feed her. Play with her. Accompany her. Do anything for her and act like a Mom."

"Pinahaba mo pa? eh ang ibig mo lang namang sabihin ay gusto mo akong maging Yaya ng anak mo." may tabang kong sagot sakaniya dahil sa pagka-dismaya.

"Yes, A Nanny. But she will call you Mommy. I will compensate you. Mas malaki pa sa salary ng mga employee ko sa company ang sasahurin mo–"

"Ayoko Sir."

"What?" gulat nitong sabi at napatayo pa para lapitan ako. "What's with you're Ayoko, Sir?"

"Ayaw ko. Ayaw kong tanggapin ang trabahong inaalok niyo Sir."

"But earlier you're happy?"

"Dahil akala ko trabaho sa kumpanya Sir. Malay ko ba na gusto niyo akong maging Yaya."

Bumuntong hininga ako para maiwaksi ang lungkot. Hindi naman ako nagtiyaga mag-aral para maging Yaya, hindi ako lumuwas dito sa maynila para mangatulong. Hindi ko minamaliit ang mga yaya o kasambahay, saludo ako sakanila pero hindi yun ang pangarap ko.

Ano na lang ang sasabihin nila Mama at Papa at ng mga kapit bahay namin kapag nalaman nila? Nagtapos ng college at lumuwas ng Maynila para lang maging katulong?

"My daughter needs a Mom."

Lumingon ako sakaniya ng isatinig niya ang mga salitang iyon. Huminga ako ng malalim at pabagsak na naupo.

"Mabait na bata ang anak mo, sweet at matalino. Bata pa siya ngayon kaya nahihirapan ka kapag naghahanap siya ng Ina. Pero ipaliwanag mo lang sakaniya ng mabuti, kung nasaan ang Mommy niya at kung bakit siya iniwan nito. Napansin ko kasi na walang alam yung bata kaya kung ano-ano na lang ang iniisip niyang dahilan kung bakit siya iniwan ng Mommy niya. Nasaan ba ang Mommy ng anak mo—"

"Let's talk again tommorow. My offer is still open. Pag-isipan mo. Goodnight."

"T-teka saan ka pupunta? huy!" sigaw ko sakaniya nang bigla nalang itong madire-diretso sa paglabas sa pintuan. "Siraulo, nagwo-walk out. Nandito pa anak mo Sir huy!" pahabol ko pa pero wala na siya.

Nagkibit balikat na lang ako at pumasok na sa kwarto. Napangiti ako nang maabutang sobrang himbing ng tulog ni Lilly.

Maingat at tahimik akong umupo sa kama at humiga para tabihan siya sa pagtulog. Hindi ko napigilang haplusin at titigan ang maliit nitong mukha.

Sobrang gandang bata. Kung ako ang Mommy mo, hinding-hindi kita kayang iwan.

Bakit ganon ano? may mga taong kayang-kayang mang-iwan. Iiwanan ka na lang basta-basta. Walang paramdam o paalam manlang.

Parang ang dali-dali para sakanila na iwanan ka. Pakiramdam mo tuloy hindi ka kamahal-mahal at wala kang halaga.

Kaya rin siguro malambot ang puso ko sa batang ito. Kasi katulad niya. Alam ko ang pakiramdam ng iwan na lang basta ng walang paalam. Katulad niya palagi ko ring iniisip kung anong dahilan bakit ako naiwanan? Naging salbahe ba ako? naging masama ba akong bata? madami din akong tanong na walang kahit sinong makapag-bigay ng sagot.

Ang kaibahan namin ni Lilly ay kung siya sabik makita ang nang-iwan sakaniya ako hindi.