Thalia's POV NABITIWAN ko ang lahat ng hawak ko nang marinig ang sinabi ng lalaki. I felt my knees soften like jelly. Bumagsak ako sa sahig dahil sa matinding gulat."Thalia!"I shook my head as tears started running down my cheeks. "Axel, si Mama... si Mama!"Nagsimula akong umiyak. Agad niya akong niyakap para aluin. Hindi ko maintindihan ang sakit at takot na nararamdaman ko sa dibdib ko. Sa tanang buhay ko, ngayon ko lang naramdaman ang ganito.Ang impit kong pag-iyak, nagsimulang lumakas. Hindi ko napapansin na humahagulgol na pala ako.***Nakahiga ako sa kama nang muling magbalik ang kamalayan ko. I didn't know I passed out. Nakita ko na lang na nakikipag-usap si Axel sa dalawang tauhan niya sa labas ng pinto."Axel!" tawag ko sa pangalan niya.Mabilis akong tumayo kahit nanghihina pa rin ang katawan ko. He immediately walked closer to me."Thalia, just rest for a bit.""Si Mama! Kailangan natin silang puntahan! Kailangan natin siyang tulungan!"Mabilis niya akong niyakap nang
Thalia's POV SA LOOB lang nang ilang araw, nakahanda na ang lahat para sa corneal transplant surgery ni Axel. Mas naging mahigpit si Papa Tiago kaya sa mismong araw ng operation nito, maraming dagdag na bantay sa labas ng operation room.Mahigit isang oras ang hinintay namin. Lahat kami ay natatakot at nagdadasal para sa matagumpay na surgery. But God answered all our prayers—dahil nakangiti nang malapad sa amin ang doctor nang makalabas ito.Naalimpungatan ako nang maramdaman ang paggalaw ng kamay na hawak ko. Napatayo ako bigla nang tuluyan akong magising."Thalia?""Axel! Gising ka na!" Natatakpan pa rin ang mga mata niya ng stitches pero nakangiti na siya sa akin."Bakit dyan ka natulog? Sasakit ang katawan mo niyan.""I wanted to stay by your side. Gusto ko, kapag nagising ka, ako ang unang bubungad sa iyo."Nilapit ko ang mukha ko sa kaniya at hinalikan siya sa pisngi."Are you thirsty? Do you want to drink?" Tumango siya sa akin kaya mabilis akong kumuha ng tubig at isang stra
Thalia's POVHINDI ko napigilan ang pangingilid ng luha sa pisngi ko pagdating sa lugar kung saan gaganapin ang pangalawang kasal namin ni Axel.There are wooden seats on both sides of the red carpet. Blush pink at golden ang color theme ng aming wedding kaya napuno ng mga bulaklak ng ganitong kulay ang paligid.Sa dulo ng carpet, naroon ang kahoy na arch na pinalilibutan ng mga rosas at iba pang palamuti. Isinasayaw ng hangin ang manipis na telang nakatali sa magkabilang gilid nito.And there he was, the love of my life; the father of my little angel—standing at the end—looking at me with a big smile on his lips.Mariin akong lumunok nang makaramdam ng bara sa lalamunan. I can't say anything. Pinagbantaan nila akong babarilin si Axel kapag nagsalita ako.I walked down the red carpet while having tears in my eyes. Nabaling pa sa mga tao sa paligid ang paningin ko. Ang nakangiting mukha nina Papa Tiago at Manang Celia, kasama rin ang ilang mababait na kapitbahay na inimbitahan namin, a
Thalia's POV "Thali, gising! Fuck! Gumising ka!" Mahinang tapik sa pisngi at paghikbi ang narinig ko na nagpabalik ng aking malay. Pabalikwas akong bumangon at sunod-sunod na umubo ng tubig alat. Mabilis akong niyakap nang kung sino. Buong akala ko, mamamatay na ako kanina. Pero nang makita ko ang naluluhang mukha ni Axel sa tabi ko, nakahinga ako nang maluwag. "Axel!" Humagulgol ako nang muli siyang mayakap. "You got your memories back?" "Why did you do that, huh? You almost died! Bakit kailangan mong gawin iyon!" galit niya akong pinagalitan pero wala akong pakialam. Kahit saan pa, susundan ko siya. "Natakot akong baka mawala ka ulit sa akin!" umiiyak kong tugon. Mahina siyang nagmura bago mabilis na tumayo at binuhat ako. Nagtataka ako sa ginawa niya, pero nang makita ang laylayan ng suot kong wedding dress, halos lumabo ang mga mata ko. Blood. Para akong pinanlamigan ng katawan. Mahabang oras ang tinakbo ni Axel para lang marating namin ang maliit na hospital sa bayang i
Thalia's POVPANAY ang pagpatak ng mga luha sa pisngi ko habang lulan ng sasakyan ni Adler at pabalik na ng Manila. Hindi ako makapaniwala sa nalaman."Is... Papa Tiago really dead?"Mula sa daan ay malungkot na tumingin sa akin si Adler. "Nakipaghabulan kami sa kalaban kagabi. Ang kapatid mismo ni Axel ang bumaril sa kaniya."Mariin akong pumikit. "Oh, God! Hanggang kailan ba niya ito gagawin? Si Papa Tiago! Gusto niya lang kaming protektahan!""Huwag ka nang umiyak, Thalia. Makakasama iyan sa bata."Hindi ko na pinansin ang sinabi ni Adler. Nagpatuloy lang ako sa pag-iyak hanggang sa wala nang luhang lumalabas sa mga mata ko.Binuksan ni Adler ang compartment ng sasakyan niya at inabutan ako ng isang bottled water."Putlang-putla ka na. Drink it."Tinanggap ko ito at uminom nang kaunti. Kaunting oras pa, makakarating na kami sa Manila. Pero unti-unting hinihila ng antok ang kamalayan ko. Hindi ko alam kung dahil sa pagod, stress o matinding kalungkutan. Hanggang sa tuluyan na pala a
Thalia's POV"Itigil mo na ito, Adler! Walang magandang maidudulot ang paghihiganti!"Nginisian niya ako. "Nasasabi mo lang iyan dahil hindi pamilya n'yo ang nasira at nagdusa. Hindi ikaw ang nawalan ng magulang. Hindi mo pinagdaanan ang lahat nang pinagdaanan namin!""Muntik nang masira ang pamilya namin dahil kay Tita Dayana! Ilang beses nalagay ang buhay namin sa peligro nang dahil sa iyo! At nawalan ako ng anak!" Tuluyan akong humagulgol.Natigilan siya bigla. Salubong ang kilay na bumaba ang paningin niya sa tiyan ko."Nakunan ka?""Nang dahil sa inyo! You killed my unborn baby! You killed her!"Inis na ibinaba niya ang baril. Malakas siyang nagmura matapos pumikit. Ilang sandali lang, itinuro na niya si Anna."Ibigay mo sa akin ang batang iyan.""H-hindi!" Mabilis kong tinago sa likuran ko ang bata."Ibigay mo sa akin ang bata!""Anong gagawin mo sa kaniya!""Kung ayaw mong pati ang batang iyan, patayin ko, ibigay mo siya sa akin!""No! Huwag kang lalapit!"Tumigil siya sa pagla
Axel's POV MATAGAL akong nakatitig sa naluluhang mukha ng taong tinuring na naming pangalawang ina mula nang mawala ang aming mga magulang. Kahit na panay buhos ang mga luha sa pisngi niya, masaya siyang nakangiti sa akin. "I'm so proud of you, Axel. I'm sorry I wasn't there for the three of you. I'm so sorry." Umiling ako at hinawakan ang kamay niya. "We are forever thankful to you, Ate Dayana. Marami kang sinakripisyo para sa amin." "Hindi ako naging mabuting ate. Pinabayaan ko kayo. Hindi ako naging magandang ehemplo, kaya napariwara si Adler." "No, don't blame yourself. Pinili niyang maging ganoon. Marami siyang pagkakataon para magbago, pero mas ginusto niyang magpalamon sa galit. And it's not your fault. You did everything you can for him. It's not our fault." Minsan, wala sa iba ang kasalanan kung bakit nagiging halimaw ang isang tao. Minsan, sarili natin ang dahilan kung bakit nagiging masama tayo. Dahil lahat ng desisyon, tayo ang gumawa. Tayo ang pumili. Pareho kaming
BlurbAng sabi nila, ang kasal ay para sa dalawang taong nagmamahalan. Pero paano kung isa lang ang nagmamahal sa inyong dalawa?Malaking kasalanan ang ginawa ni Dianne para makuha ang lalaking matagal na niyang iniibig.Eros and Thalia—the man of her dreams and her own sister—are getting married. Hindi niya ito matanggap, kaya para makuha ang binata, ibinigay niya ang sarili at sapilitan itong pinakasalan.What she thought was the start of their love story—was actually the beginning of her nightmares. Hindi siya matanggap ni Eros bilang asawa kaya ginawa nito ang lahat upang maging miserable ang buhay niya.Lagi siyang sinasaktan at pinagsasalitaan nito nang masama. Pero sa kabila ng lahat ng sugat at sakit na ibinigay ng lalaki, pinanindigan niya ang pagpapakasal dito.She did not give up—not until his mistress came to the picture. She lost their unborn baby, and instead of mourning with her, Eros left with his mistress.And she let him.This time, Dianne finally had enough. But whe