UNTI-UNTI nang nagkamalay si Bliss. Ramdam niya ang pananakit ng kanyang ulo ngunit hindi na masyadong masakit na para bang pinipiga. She slowly lifted her eyelids and a white ceiling welcomed her sight.Nasaan ba siya?Anong oras na ba?Dahan-dahan niyang nilibot ang paningin sa buong paligid. This isn’t her room. Agad siyang naalarma at napabalikwas ng bangon. Hindi sinasadyang masagi niya ang isang taong natutulog at nakatungo lamang sa kama.Nagising ito sa kanyang ginawa at tumingin sa kanya. It was Aiden. Doon pa lang isa-isang bumalik sa kanyang isipan ang mga nangyari bago siya mawalan ng malay. She bit her lower lip and looked at him.“Aiden…”“You’re awake,” he said.“Where is she,” she asked without any second thoughts. “Where is my daughter, Aiden? Nasaan ang anak ko?”She should’ve known. That little kid she dreamed of was her daughter. Ngunit ang hindi niya maintindihan ay kung paano nangyari ‘yon. Paano siya nagkaroon ng anak e ang sabi sa kanya ng kanyang doktor noon a
Kumunot ang noo ni Aiden habang nakatingin sa kanya. Walang ano mang lumabas sa kanilang mga bibig. Nanatili lamang silang nakatayo habang pinapakinggan ang pag-ring ng kanyang phone. Hanggang sa natapos ang pag-ring nito ay tahimik lamang sila.She was about to put her phone back inside when it started ringing again. Tinignan niya ang caller at nakita ang pangalan ni Kenji. Mariin niyang nakagat ang ibabang labi at humugot ng malalim na hininga. Akmang pipindutin niya na sana ang end button nang magsalita ang binatang kasama niya. “Answer it,” anito. “Answer and turn on the speaker.”Parang tanga naman siyang sumunod sa sinabi nito. She answer the call and turned on the speaker mode. Tumikhim muna siya saka siya nagsalita. “Hello?”“Hi. Did I wake you?” tanong nito sa kanya. Lumapit si Aiden sa kanyang pwesto dala ang isang sandok habang nakakunot ang noo. Napailing na lang siya dahil mukhang handa na itong makipagbakbakan gamit ang sandok na hawak nito.“Uhm, no? I was on my way
KINABUKASAN ay nagising si Bliss dahil sa sinag ng araw na tumatama sa kanyang mukha. Napangiwi siya dahil doon at umikot sa kabilang parte ng kama. Iniyakap niya ang kanyang braso sa unan at hinayaan ang sariling mahulog sa isang malalim na panaginip.Ngunit sa kanyang pagtataka, naramdaman niya ang pagyakap pabalik ng unan sa kanya. She frowned in her sleep and caressed the pillow she’s hugging right now. Ngunit ganon na lang ang kanyang pagtataka nang mapansing medyo matigas ito at mainit.Hanggang sa bumaba ang kamay niya at hindi sinasadyang makahawak siya ng matigas na bagay. She frowned even more and squeezed it. Nakarinig siya ng mahinang pag-ungol ngunit hindi ‘yon nagpapigil sa kanya.She was about to grip it again when someone held her arm and pulled it away from the hard-like thing. Wala sa sarili niyang dinilat ang mga mata at tumingin sa kanyang kaharap.Her eyes immediately widened after realizing she wasn’t hugging a pillow. It was Aiden! Dilat ang kulay berde nitong m
Hindi niya alam kung saan niya ibabaling ang kanyang ulo sa labis na ligayang nararamdaman ngayon. Aiden is touching her in places she didnt know that once exist before. Mariin niyang nakagat ang ibabang labi at pinipigila ang sariling humalinghing.Ngunit sa kalagitnaan ang kanilang pinaggagawa ay nakarinig sila ng katok sa pinto. Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin sa pinto at kay Aiden. Hindi na sana ito papansinin ni Aiden ngunit masyadong makulit ang kumakatok.“Daddy!” Her eyes widened upon the realization that it was her daughter. Nagmamadali siyang bumangon at agad hindi sinasadyang masipa ang binata. Napasinghap siya roon at agad na dinaluhan ang binata.“I’m sorry, I’m sorry. Hindi ko sinasadya,” she said while heaving a deep breath. “Miracle is outside. Si Miracle ba ‘yan?”She expected him to be very pissed. But the moment he chuckled, parang nabunutan ng tinik ang kanyang dibdib. Tumango ito sa kanya at tipid na ngumiti. “Can I see her?” sabik niyang tanong. Ang
NAGLAPAG ng isang baso ng gatas si Aiden sa kanyang harapan. Tipid niya itong nginitian at mahinang nagpasalamat. Nandito pa rin syia sa bahay ni Aiden at hindi siya aalis hangga’t hindi niya nakakausap nang matino ang kanyang anak.She must admit, labis siyang nasaktan sa mga pang-aakusa nito kahit na wala pa siyang maalala tungkol sa mga bagay-bagay. Just by seeing her daughter cry is enough to make her heart ache.“Stop worrying about it,” anito. “That little kid was just emotional. But she misses you. Mawawala rin ang pagtatampo niyan mamaya.”“Sana.” She sighed. “This must be how you felt when you found out you have a daughter with me. Ngayon pa lang, humihingi na ako ng sorry.”Umupo ito sa kaharap niyang upuan at humugot ng malalim na hininga. “I was actually thankful you did that,” anito at tipid na ngumiti. “You raised our daughter alone. And I think it was the bravest thing you did. So don’t be sorry about what you did. Ginawa mo lang ang tama.”Mahina siyang natawa at nag-a
Nanatili roon si Bliss. Her phone kept on buzzing and messages from her grandmother and Kenji are left unread in her inbox. Wala siyang ganang sagutin ito. Ang mahalaga ay sinabihan na niya ng kanyang lola na okay lang siya at na sa maayos na kalagayan siya ngayon.“Hindi pa ba siya lalabas?” mahinang tanong niya habang nakatitig sa pinto ng silid ng kanyang anak.“Here. Eat something. Hayaan mo muna magtampo ang bata. She was just really sad to spend her Christmas alone and inside that hospital.”Nag-angat siya ng tingin dito. “Bakit hindi mo sinabi sa ‘kin agad na mayroon akong anak? Kahit naman wala akong maalala, onel glance at my daughter and I already knew she’s mine. She just… looks exactly like me. From hair, nose, lips, and even eyes. Naghalo lang ang berde mong mga mata but she’s like a clone of me. You could’ve told me.”Umupo si Aiden sa couch at tumingin din sa pinto ng silid ng kanyang anak. “Well, to answer that question, your grandma didn’t let me. I also heard that yo
“Mommy.”“Hmm?”“Can you tuck me to sleep?”Napatingin siya kay Aiden. Kasalukuyan silang na sa living room ng bahay at abala si Miracle sa pagkukwento ng mga bagay-bagay. Pinaliwanag ni Aiden dito na mayroong iilan sa mga alaala niya ang nawala at hindi niya pa naaalala.And because she was able to raise a very intelligent child, mabilis itong nakaintindi. Tuluyan nang nawala ang pagtatampo ng bata sa kanya at ngayon ay abala na ito sa pagkukwento. She’s even showing pictures na kung saan ay naroroon siya at si Miracle.“Do you want me to?” malambing niyang tanong.Sunod-sunod na tumango ang bata at matamis na ngumiti. “And I want to sleep between you and daddy. Can I?”Nag-angat siya ng tingin kay Aiden at pansin niya ang mahinang pagtango nito. Hinaplos niya naman ang buhok ng kanyang anak. She has the same s-wave type of hair. Maitim ang buhok nito na sa tuwing natatamaan ng ilaw ay parang nagiging dark purple. Or maybe it was just from the light.“Are you sleepy now?”Sa kanyang
TAHIMIK NIYANG pinagmamasdan ang kanyang mag-ina na ngayon ay payapang natutulog sa kama. Kanina pa siya nakatayo at nakatitig sa mga ito. Hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat gawin. He’s worried. Walang alam si Bliss na sobrang delikado ng pinaplano nitong pagsasabi kay Marcella tungkol sa bata.But what is there to hide? Alam naman na ni Marcella na mayroon siyang anak. Mas una pa nitong nalaman kaysa sa kanya na mismong ama ng bata. And right now, for sure, alam na ni Marcella na mayroong namamagitan sa kanila ni Bliss.Kung nagawa ni Marcella ang bagay na ‘yon sa sariling apo, paniguradong kaya rin nitong gawin ang bagay na ‘yon kay Bliss. And that’s what scared him the most. Paano kung hindi niya magawang protektahan si Bliss?Napatingin siya sa pinto nang mayroong kumatok dito. Agad niya itong nilapitan at binuksan ang pinto. Bumungad naman sa kanya si Bridgette na mukhang kakagising pa lang. Paano niya nasabi? Busy pa kasi ito sa pagkakapa sa mga mata kung mayroong ba ito
IT FEELS LIKE a dream; watching her daughter and Aiden running around and laughing. Pakiramdam niya ay nasa isang panaginip siya at ayaw na niyang magising pa. She can see pure happiness in her daughter’s face. Nakakataba ng puso.“Tag!” sigaw ng kanyang anak.Nandito sila ngayon sa tabi ng lake. Aiden put a camping chair for her and a picnic mat. Nakalapag doon ang kanilang mga pagkain. It was like a family bonding. May hawak din siyang camera na ngayon ay puno na yata ang storage kakakuha niya ng litrato.Mahina siyang natawa nang makita ang pagsimangot ni Aiden, ngunit hinabol naman nito ang bata.“Careful!” aniya nang makita kung gaano kabilis tumakbo ang kanyang anak.But her daughter just laughed. Kinunan niya ng litrato ang senaryong ‘yon at tinignan. A smile lifted her lips as she browse through the camera’s gallery. Nag-angat siya ng tingin sa dalawang taong dahilan ng ngiti sa kanyang labi.Pinanood niya ang mga itong maghabulan. Parehong walang sapin sa mga paa ang mga ito
PANAKA-NAKANG sumusulyap si Aiden sa hagdanan, naghihintay kay Bliss. Hindi pa rin bumababa ang kanyang anak na si Miracle. Sana lang ay nagpunta ito sa ina para kumbinsihin ito.Sa totoo lang ay hindi niya alam kung ano ang kanyang gagawin ngayon. He’s confused as hell. Natatakot siya para sa kapakanan ng kanyang pamilyang gusto niyang buohin. Nag-aalala siya na baka sa oras na makarating ito sa tenga ng kanyang ama ay pagbubuntunan nito si Bliss at Miracle.Tumingin siya sa hapag na puno ng pagkain. It was all for Bliss. And this was the reason why he knew he wanted to build this family. The moment he wanted to make breakfast for her in the morning, the moment he wanted to wake up next to her, the moment he wanted to take his daughter to school, and the moment he realized he couldn’t imagine himself with someone who is not Bliss.His phone suddenly vibrated. Agad niya naman itong hinila para tignan kung sino ang tumatawag. Nang makita niya ang pangalan ng kanyang kaibigan ay nagdala
Mabilis niyang pinunasan ang luha sa kanyang mga mata at umiwas ng tingin sa kanyang anak. She sniffed and calmed herself down before turning to her daughter. Medyo mataas ang kama kaya’t nahirapan ang kanyang anak sa pag-akyat.Binuka niya naman ang kanyang mga braso para i-welcome ang bata ng isang mahigpit na yakap. Agad naman itong tumabi sa kanya at niyakap siya. Pinikit niya naman ng kanyang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Dinama niya ang yakapan nilang dalawang mag-ina.It feels like she’s been parted from her daughter for too long. Well, basically, matagal naman talagang nawalay sa kanya ang kanyang anak, Ngunit mas lumala lamang ngayon dahil matagal niya itong naalala.“Mommy, stop crying. You’re making me sad,” rinig niyang bulong ng batang yakap-yakap siya sa beywang.Mariin niyang kinagat ang ibabang labi para pigilan ang sariling humagugol. She wanted to explain to her daughter how bad her situation is, ngunit ayaw niya namang malaman nito na sobrang komplikado
Rinig niya ang pagbubukas ng pinto ngunit hindi niya ito magawang lingunin. Ni hindi niya nga kaya ang magpanggap na tulog. She was just lying there, staring outside the window, scolding herself mentally for being such a stupid girl. Bakit ba masyado siyang nagpapaalipin sa tawag ng kanyang laman? Ngunit tawag ng laman pa ba ang tawag sa bagay na ‘yon kung puso na rin niya ang nagsasabi? She knew something was off from the very start, yet here she is, nagpapaalipin na naman.“Bliss…”It was Aiden’s voice. Kahit na hindi siya lumingon ay alam niyang ang binata ‘yon. Napahugot na lamang siya ng malalim na hininga at pinikit ang mga mata.“Your breakfast is ready,” rinig niyang usal nito.Hindi siya nagsalita. Nang maramdaman niya ang paglubog ng kama sa kanyang likuran ay alam na niyang umupo si Aiden. Ramdam niya ang paghaplos nito sa kanyang buhok dahilan para muli niyang maidilat ang kanyang mga mata.“You’re awake. You should eat your breakfast or else our daughter would be worrie
HINDI mapakali si Aiden habang nakatitig sa dilag na nakahiga ngayon sa kama. Hindi niya alam kung ano ang nangyari rito. Basta na lang siyang tumakbo patungo sa silid kahit na punong-puno ng icing at flour ang kanyang mukha.He was scared. Especially after hearing her small groans of pain. Pati rin ang kanyang anak ay nag-aalala rin sa ina nito. Sino ba naman kasi ang hindi, ‘di ba? Bliss’s face a while ago just told how painful she felt.“Daddy, what if mommy doesn’t wake up?” tanong ng kanyang anak at nag-angat ng tingin sa kanya. Doon niya napansin ang panunubig ng mga mata nito.Aiden shook his head. Umupo siya sa kama, sa tabi ng kanyang anak. Hinawakan niya ang kamay nito at tipid na ngumiti. “Everything will be fine. Your mother is going to wake up soon and she will remember you.”Bliss waking up is certain. And hindi niya lang sigurado ay kung makakaalala pa ba ito.Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang anak nang bigla nitong hawakan ang kanyang pisngi. Her cute little
CYDINE’s point of viewTAHIMIK niyang pinagmamasdan ang dalawa na ngayon ay nag-uusap sa may hardin. Mariing kinagat ni Cydine ang ibabang labi. There is this green monster inside his chest that makes him want to take her away from that man she’s with.Ngunit sino ba siya? Sino ba siya sa buhay nito? He’s just a friend. An old friend to be exact.Looking at Bliss’ face right now, sigurado siyang masaya ito. Kitang-kita niya ang mga emosyon na minsan na rin niyang naramdaman noon. It may sound cringe, but he adores her so much. Kaya nga mas nauna pa sila ni Liam noon sa location na binigay ni Zed sa kanila kaysa kay Aiden.He was actually waiting for her to remember him. Ngunit nabigo siya dahil doon. And because pursuing love is not his cup of tea, hindi niya na rin nilapitan pa ang dalaga noon para sabihan ito kung ano siya sa buhay nito noon.Kaya naman ganon na lang ang gulat na kanyang naramdaman nang makilala siya ni Bliss ngayon na mayroon siyang selective amnesia. And this is s
WALA SA sariling napayakap si Bliss sa kanyang sarili nang umihip ang malamig na hangin. Nandito sila sa porch ng bahay at ang tanging nagbibigay ng liwanag sa paligid ay ang ilaw na mula sa sinag ng buwan.This place feels so heavenly. It’s like she’s been here before. Is this what they called déjà vu?“What do you want us to talk about?” tanong niya na medyo nagdadalawang-isip. Bumaling siya sa binata at napansing nakatitig ito sa kawalan na tila ba nalulunod ito sa isang malalim na pag-iisip.Sa anggulong ‘yon, hindi niya maiwasang mapatitig sa hitsura nito. Kung sakali mang nabaliw siya kay Aiden noon, hindi niya masisisi ang sarili. This kind of face is to die for. Sobrang gwapo nito. Ang tangos ng ilong. And his eyes…His eyes makes her feel like she’s staring at a gem.“How are you feeling?” he asked.She bit her lower lip and looked away. Nakaramdam tuloy siya ng hiya nang lingunin siya ng binata. Nahuli siya nitong nakatitig dito! Agad siyang tumikhim. She tucked some strands
HINDI NATULOY ni Bliss ang kanyang pagsubo sa pagkain at nabaling ang tingin sa pinto. Doon niya nakita si Aiden na nakatayo. Nakakunot ang noo nito at nakatingin sa kanilang dalawa ni Cyd na para bang mayroon silang kasalanan.“You’re here,” ani Cyd. “Thought you’re not coming.”Napakunot naman ang kanyang noo. Akala niya ay hindi na ito darating. She already stopped hoping that he would come and be with them. Hindi pinansin ni Aiden si Cyd at sa halip ay dumiretso ito sa kanya. Before she could even react, Aiden pulled her to stand and wrapped his arms around her for a tight hug. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at tumingin kay Cyd na nakatitig lang din sa kanila. Mukhang kahit ito ay nagtataka rin sa behavior ni Aiden.She didn’t answer his hug, though. Hinayaan niya lang itong yakapin siya hanggang sa kumalas ito. Tumingin siya rito at napansin niya ang uncertainty sa mukha nito.“Are you okay?” tanong nito sa kanya.“Why are you here?” wala sa sarili niyang tanong. “I thou
MAGAANG HINAPLOS ni Bliss ang buhok ng kanyang anak habang payapa itong natutulog sa kama. Hindi niya lang ito sinassabi, but she’s trying to regain her memories by trying to remember what happened within that five years.A lot of things are still a mystery to her, and one of that is why… of all the years, bakit nang mga panahon pa nang sinilang niya ang kanyang anak.Malaki ang kanyang pagdududa dahil sa katotohanang ‘yon. Maybe she was really heartbroken, at nadamay lamang ang kanyang anak.“I’m sorry,” she whispered why caressing her daughter’s hair. “I didn’t mean to forget you, baby. I didn’t mean any of this. If only you knew how much I want to remember you. I want to treasure all the memories I have with you.”Isa sa mga kinakatakot niya ang mga sinabi ni Aiden sa kanya. Na baka tuluyan na niyang hindi maalala ang lahat ng kanyang kinalimutan. At kung sakaling mangyari ‘yon, isa ang mga alala nang mga panahong pinapanood niya ang mga unang beses ng kanyang anak.First crawl, fi